“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นผมจะดื่มเป็นเพื่อนคุณสักแก้วสองแก้วแล้วกัน” เฉียวซือเหิงทำเพื่อให้ทั้งสองฝ่ายพอใจ แล้วพูดต่อ：“แต่ห้ามดื่มเกินลิมิตนะ มันเป็นอันตรายต่อร่างกายได้ง่าย”
เฉียวซือเหิงยกแก้วของตัวเองขึ้นมาแล้วยื่นไปทางเธอ ยิ้มในที่มืด：“เมื่อไหร่คุณจะเลิกเรียกผมว่าคุณชายเฉียวสักที เรียกให้เหมือนไป๋มู่ชิงที่เรียกหนานกงเฉินว่าสามีหรือเฉินดีกว่าไหม?”
“วันไหนที่คุณรักฉันเหมือนที่หนานกงเฉินรักไป๋มู่ชิง ฉันก็จะเรียกคุณแบบนั้นเอง”
“ผมรู้สึกมาตลอดว่าตัวเองรักคุณมากกว่าที่หนานกงเฉินรักไป๋มู่ชิงซะอีก เพียงแต่คุณรับรู้ถึงความรู้สึกนั้นไม่ได้ก็เท่านั้นเอง” เฉียวซือเหิงพูดจบก็รีบพูดต่อ：“เรื่องที่ผ่านไปแล้วพวกเราจะไม่พูดถึง ได้ไหม?”
“ก็ได้ ไม่พูดถึงอดีต พูดถึงอนาคตแล้วกัน” ซูซี่ส่งแก้วเปล่าให้เขารินเหล้า แล้วส่ายหน้ายิ้มเจื่อนๆ：“แต่อนาคต……ทำไมฉันถึงไม่มีความมั่นใจเลยสักนิดนะ ฉันไม่เข้าใจว่าคุณไปเอาความมั่นใจมาจากไหน”
“คงเป็นเพราะผมมั่นใจว่าจะรักคุณไปตลอดชีวิตล่ะมั้ง” เฉียวซือเหิงพูด
ซูซี่มองไปที่เขา ในใจเธอหวั่นไหวไม่น้อยกับคำพูดเขา บางทีเธอก็รู้สึกว่าตัวเองควรจะเปิดใจ แล้วให้โอกาสเขาอย่างจริงๆจังๆสักครั้ง
ทุกคนต่างบอกให้เธอลองเปิดใจ หรือว่าตัวเธอเองจะดื้อดึงเกินไปจริงๆ จริงจังเกินไปจริงๆงั้นเหรอ?
เธอยกเหล้าที่อยู่ข้างๆมือขึ้นดื่มหนึ่งอึกอย่างไม่สบายใจ
เฉียวซือเหิงรีบแย่งแก้วในมือของเธอมา：“พอแล้ว คุณพึ่งดื่มหมดไปหลายแก้วแล้วนะ ห้ามดื่มต่อแล้ว”
“ที่พึ่งดื่มไปคือไวน์นะ แค่ไวน์เอง ฉันคงไม่เมาขนาดนั้นหรอก” ซูซี่หัวเราะ
“คุณรู้หรือเปล่าว่าเหล้าขาวขวดนี้มีแอลกอฮอล์เท่าไหร่” เฉียวซือเหิงกัดฟันพูดอย่างคับแค้นใจ：“หนานกงเฉินบอกไว้ว่าตอนนี้ตัวเองสุขภาพแข็งแรงดีแถมยังไม่มีเรื่องทุกข์ใจอะไร มันจะต้องดื่มเหล้าที่แรงที่สุดให้ได้ แล้วมันก็เอาเหล้าที่ตัวเองเก็บสะสมไว้อย่างดีมาแล้วด้วย”
“งั้นเหรอ? นี่เป็นของสะสม? มิน่าล่ะรสชาติถึงดีขนาดนี้” ซูซี่ทั้งพูดแล้วคิดไปด้วยว่าจะหยิบเหล้าขวดนั้นมาริน เฉียวซือเหิงแย่งขวดเหล้าไป แล้วยัดจุกขวด：“เหล้านี้แพงมาก เหลือไว้ให้เขาสักหน่อยเถอะ พวกเราอย่าสิ้นเปลืองเลย”
“ขี้งก……！” ซูซี่มองขวางเขาอย่างไม่สบอารมณ์
—
ระดับคอในการดื่มเหล้าของซูซี่ไม่นับว่าแย่มาก แต่ก็ไม่ได้แข็งอะไรขนาดนั้น เหล้าขาวสองแก้ว ไหนจะไวน์แดงไม่กี่แก้วที่ดื่มเข้าไปอีก ตอนนั้นรู้สึกว่าไม่เป็นอะไร แต่พอผ่านไปสักพักก็รู้สึกว่าไม่โอเคแล้ว วิงเวียนศีรษะ ร้อนไปทั้งตัว ขนาดเดินยังต้องพึ่งเฉียวซือเหิงให้ช่วยพยุง
“บอกให้คุณอย่าดื่มเยอะ ก็ยังจะดื่มเยอะ” เฉียวซือเหิงเห็นเธอเดินอย่างลำบาก ก็เลยอุ้มเธอให้นอนแล้วเดินไปทางที่จอดรถ
“ดื่มเหล้าถ้าไม่ดื่มให้เต็มที่แล้วจะเรียกว่าดื่มเหล้าเหรอ” ซูซี่ใช้มือทั้งสองข้างประคองหน้าของเขาไว้：“คนที่กำลังเสียใจเหมือนกัน ก็ควรดื่มให้เมาสักรอบ”
“ผิดแล้ว ผมไม่ได้เสียใจ ตอนนี้ผมมีความสุขดี”
“งั้นเหรอ? มองไม่ออกเลยอะ”
“ตอนนี้ด้านบนผมมีแม่ ด้านล่างมีลูก ตรงกลางยังมีภรรยาที่น่ารักที่อยู่ในอ้อมกอดอีก ผมมีความสุขมาก”
“ขี้โม้……” ซูซี่ใช้มือลูบไปที่คิ้วของเขา：“คุณดูสิ คิ้วย่นจนจะเสียทรงอยู่แล้ว”
“นั่นมันเป็นรูปยิ้มต่างหาก” เฉียวซือเหิงพูด เขาพยายามรองร่างกายของเธอไว้ หลังจากที่ใช้มือดึงประตูรถอย่างยากลำบาก ก็วางเธอลงบนที่นั่งของเบาะข้างคนขับ พร้อมทั้งคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอเรียบร้อย
หลังจากที่เสร็จสรรพทั้งหมด เขาก็กลับมานั่งที่คนขับ หันหน้าไปก็พบว่าซูซี่สะลึมสะลือพิงเบาะเก้าอี้พักผ่อนไปแล้ว หลังจากที่เขามองเธอแล้วยิ้มออกมา ก็เริ่มขับรถออกจากที่จอดรถ
ระหว่างทาง ถึงแม้ว่าเฉียวซือเหิงจะพยายามรักษารถให้คงที่ แต่ความสั่นไหวก็ยากที่จะหลีกเลี่ยง ซูซี่ที่ติดเตียงแต่ไหนแต่ไรมาก็พลิกไปพลิกมาอย่างไม่สบายตัว ลืมตาขึ้น จ้องเฉียวซือเหิงที่กำลังขับรถด้วยสายตาทั้งสองข้างที่พร่ามัว
เฉียวซือเหิงหันหน้ามามองเธอ พบวาเธอกำลังจ้องตัวเองอยู่ ก็เลยยิ้มมุมปาก：“ทำไม? ไม่ใช่ว่าไม่รักผมเหรอ? ทำไมทำท่าทำทางเหมือนอยากจะใช้กำลังบีบบังคับผม”
ซูซี่ยิ้มลางๆ ยื่นมือไปปลดเข็มขัดนิรภัย หลังจากนั้นก็ล้มลุกคลุกคลานปีนไปบนเก้าอี้
“คุณจะทำอะไร? รีบนั่งดีๆ” เฉียวซือเหิงเห็นว่าเธอปีนขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ ก็ร้อนใจขึ้นมา
“จะทำอะไรได้? ก็ใช้กำลังบีบบังคับคุณไง” ซูซี่นั่งยองบนเก้าอี้ หลังจากนั้นร่างกายเธอก็โงนเงนไปมาแล้วล้มไปทางเขา
แรงที่เธอล้มไปนั้นไม่เบาเลย โชคดีที่เฉียวซือเหิงเตรียมตัวไว้แล้ว เลยยังบังคับพวงมาลัยได้ดีอยู่
เขาขมวดคิ้ว ยื่นมือดันเธอกลับไปยังที่นั่งด้านข้าง：“เสี่ยวซี อย่าวุ่นวาย ผมกำลังขับรถอยู่”
“ฉันจะวุ่นวาย” ซูซี่ปีนไปบนตัวเขาใหม่อีกครั้ง คร่อมนั่งบนขาเขาอย่างไม่เกรงใจเลยสักนิด มือทั้งสองข้างโอบต้นคอเขาไว้ แล้วก้มหน้าจูบไปที่ริมฝีปากของเขา
เฉียวซือเหิงถูกเธอทำให้ตกใจ รีบเอาหน้าออกจากจูบของเธอ เขาพยายามควบคุมพวงมาลัยไปด้วยยืดคอมองถนนไปด้วย แถมยังต้องรีบต่อต้านเธออีกด้วย：“เสี่ยวซี่ แบบนี้อันตรายมากนะ คุณกลับไปนั่งดีๆ ถนนเส้นนี้หยุดรถไม่ได้……เด็กดี……กลับไปนั่งนะ”
ซูซี่ที่เมานั้น ไม่รู้ว่าอะไรอันตรายไม่อันตราย เธอใช้มือทั้งสองข้างบังคับใบหน้าของเขาให้หันกลับมา สายตายังคงพร่ามัว：“คุณเคยบอกว่าคุณจะเอ็นดูฉันรักฉัน……ทำไมถึงไม่ให้ฉันจูบคุณ? คุณโกหกฉันใช่ไหม? คุณพูดสิ……”
พูดจบ เธอก็ใช้มือทั้งสองข้างเปลี่ยนไปดึงเสื้อผ้าของเขาตรงกลางอกเข้ามา แล้วผลักร่างกายของเขาอย่างแรง
“ไม่ใช่……”
“งั้นทำไมคุณไม่ให้ฉันจูบ……? หรือว่าคุณจะเก็บไปให้พวกผู้หญิงต่ำช้าพวกนั้นจูบ? คุณ……คุณพูดสิ！”
“เสี่ยวซี่ คุณหยุดมือเดี๋ยวนี้เลยนะ！” เฉียวซือเหิงจับข้อมือของเธอไว้ คิดไว้ว่าจะจับเธอลงมาจากร่างของตัวเอง แต่เสี่ยวซี่กลับกอดรัดคอเขาแน่นกว่าเดิม อย่างกับปลาหมึกเหนียวติดอยู่บนร่างกายเขา ถึงขนาดว่าเธอเริ่มคลอเคลียเขาอย่างไม่รู้ตัว
เฉียวซือเหิงถูกเธอทรมานจนทนไม่ไหว โชคดีที่ถนนนี้เส้นตรงรถน้อย ไม่งั้นคงชนกันไปนานแล้ว
“เสี่ยวซี่……รอก่อนแปปหนึ่ง……รอผมจอดรถให้ดีก่อน” น้ำเสียงของเฉียวซือเหิงขอร้องอ้อนวอน เพราะเขาถูกเธอทรมานจนใกล้จะพ่นไฟแล้ว
“ไม่ฟังคุณหรอก” เสี่ยวซี่ยิ้มชั่วร้าย แล้วเริ่มอวดดี
ในที่สุด……เฉียวซือเหิงก็ควบคุมไม่ไหว
เสียงโครมดังขึ้น รถที่เดิมทีขับไม่ค่อยจะดีชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่ข้างทาง เฉียวซือเหิงตาไวมือไวรีบกอดร่างของซูซี่ไว้ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้หลังของเธอชนเข้ากับพวงมาลัย
เพราะว่าเขา ซูซี่ก็เลยไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร แค่พิงไปด้านหลังตามความเคยชิน เธอร้องออกมา แล้วก้มหน้าเข้าไปใกล้บนร่างเฉียวซือเหิงอีกครั้ง
“คนเลว นี่คุณหาเรื่องใส่ตัวชัดๆ！” เฉียวซือเหิงไม่ได้สนใจรถ ตรวจสอบร่างกายของตัวเอง แล้วดึงเบรกรถ หลังจากนั้นก็รีบให้ความร่วมมือกับเธอในการปลดปล่อยตัวเองจากความปรารถนานี้ที่ใกล้จะระเบิดเต็มที
เดิมทีเขาไม่อยากฉวยโอกาสในช่วงอันตรายแบบนี้ แต่ผู้หญิงคนนี้ทำให้ร่างกายเขาทรมานเกินไป เขาอยากจะปล่อยเธอสักครั้งแต่ก็ทำไม่ได้！
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง เพื่อหลีกเลี่ยงที่จะถูกคนลากรถไป เฉียวซือเหิงจำเป็นต้องจบกิจกรรมนี้อย่างเร็วที่สุด
หลังจากที่เขาช่วยซูซี่ที่สะลึมสะลือจัดกระโปรงให้ดีแล้ว ก็อุ้มเธอกลับไปนั่งเบาะข้างคนขับเหมือนเดิม จับหน้าเธอเอาไว้：“เด็กดี กลับไปพวกเราค่อยมาต่อกันนะครับ”
ซูซี่เชอะออกมาด้วยสีหน้าแดงก่ำ นั่งไม่นิ่งตรงพนักพิงเบาะเก้าอี้ ไม่รู้เหมือนกันว่าได้ฟังเข้าใจไหม
หลังจากที่เฉียวซือเหิงจัดตำแหน่งให้เธอเสร็จก็ลองถอยรถ พบว่ารถยังสามารถขับได้ เขาก็ขับกลับบ้านเลย
ขณะที่เฉียวซือเหิงอุ้มซูซี่กลับมาที่คอนโด ในห้องเงียบสนิท
เขาอุ้มซูซี่ตรงไปยังห้องนอน วางเธอไว้บนเตียงด้านข้าง ตรงกลางเตียงใหญ่มีเสี่ยวกว้านกำลังนอนหลับอยู่ หลับอย่างสงบ
เฉียวซือเหิงหมุนร่างแล้วนั่งลงบนเตียง สายตาจับจ้องไปที่คนที่เขารักสองคนนอนหลับอยู่บนเตียงอย่างเงียบๆ ในใจรู้สึกได้ถึงความสุขที่กำลังคืบคลานเข้ามา
ซูซี่หลับสบายเลย เขาไม่ได้ใจแข็งพอที่จะรบกวนเธอ และก็ไม่ได้ทำต่อจากที่ยังไม่เสร็จ เขาดึงผ้าห่มมาห่มให้เธออย่างระมัดระวัง เพื่อให้เธอนอนหลับสนิทอย่างต่อเนื่อง
—
วันที่สอง หลังจากที่ซูซี่ตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองยังคงใส่ชุดเมื่อคืนที่ออกไปข้างนอก
เธอลุกจากเตียงขึ้นมานั่งทันที ก้มหน้ามองตัวเอง แล้วมองไปรอบๆ ความทรงจำเมื่อคืนก็เริ่มกลับเข้ามาทีละนิดๆ สีหน้าเธอก็เริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ……
เธอไม่เพียงแต่นึกออกว่าเมื่อคืนดื่มเหล้าด้วยกันกับเฉียวซือเหิง แถมยังนึกออกว่าตัวเองบังคับอะไรเขาและผ่านอะไรกันมาบนรถ
เธอที่พูดอยู่เต็มปากว่าไม่ได้รักเฉียวซือเหิง กลับบังคับเฉียวซือเหิงให้ทำเนี่ยนะ！
พระเจ้า！มันกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง！
เหล้าไม่ใช่ของดีเลยจริงๆ เหมือนขุดหลุมฝังตัวเอง โคตรเสียหน้าเลย！
ขณะที่เธอเอาใบหน้าเล็กๆของตัวเองก้มไประหว่างเข่านั้น ขณะที่เธอใช้มือทั้งสองข้างก็ยีผมของตัวเอง เสียใจแทบจะอยากตาย เสียงของเฉียวซือเหิงก็ดังมาจากด้านนอก：“ตื่นแล้วเหรอ?”
ซูซี่เงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จ้องสายตาเขาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกอับอายขายขี้หน้า
“ดูแล้วคุณไม่ได้ลืมเรื่องราวเมื่อคืนสินะ” เฉียวซือเหิงเดินก้าวเข้ามา ใช้มือเชยคางของเธอ สังเกตแล้วพูดพร้อมทำเสียงจุ๊ปาก：“จุ๊ๆ……ใบหน้าเล็กๆนี่แดงซะจน……เมื่อคืนทำไมไม่เห็นคุณหน้าแดงขนาดนี้นะ”
“เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น?” ซูซี่ตัดสินใจว่าจะแกล้งไม่รู้
“คุณคิดว่าไงล่ะ?”
“ฉันเมา จำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น”
“จำไม่ได้แล้วทำไมหน้าแดง?”
ซูซี่ก้มหน้าลง ทั้งอายทั้งโกรธ แล้วรีบเงยหน้ามองเขา：“งั้นทำไมคุณไม่ห้ามฉัน?”
“ผมห้ามแล้ว แถมยังพยายามห้ามสุดกำลังแล้วด้วย แต่คุณจะฉวยโอกาสผมให้ได้ แถมส่งเสียงเอะอะโวยวายอยากจะใช้กำลังบังคับผม ผมจะทำอะไรได้?” เฉียวซือเหิงพูดอย่างคนไม่มีความผิด
หน้าของซูซี่ยิ่งแดงเข้าไปใหญ่
เฉียวซือเหิงยิ้มปลอบโยน：“แต่ไม่ต้องห่วง ยังไงซะก็เป็นสามีภรรยากัน ผมไม่ให้คุณรับผิดชอบหรอก”
“คุณจะให้ฉันรับผิดชอบ?” ซูซี่มองบนอย่างหมดคำพูด
“ไม่ควรเป็นงั้นเหรอ? ผมถูกคุณบังคับนะ แถมยังถูกบังคับจนขับรถชน”
ซูซี่อับอายจนไม่มีหน้าไปมองหน้าเขาแล้ว ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง：“คุณออกไปได้หรือยัง?”
เฉียวซือเหิงพยักหน้า：“ได้ แต่คุณต้องรีบออกมาทานมื้อเช้านะ เสี่ยวกว้านยังรอคุณให้คุณออกไปช๊อปปิ้งด้วยกันอยู่”
“คุณไม่พาเขาไปเองล่ะ?”
“เขาบอกว่าอยากไปด้วยกันกับพ่อแม่”
“คุณวางใจเถอะ ผมไม่พูดถึงเรื่องพฤติกรรมที่คุณทำเมื่อคืนหรอก” เฉียวซือเหิงมองลงตรงร่างเธอที่โผล่ออกมาจากผ้าห่ม แล้วฝืนยิ้มไว้：“เพราะงั้นคุณไม่ต้องลำบากใจขนาดนั้น”
“ฉันบอกให้คุณหุบปาก！” ซูซี่ยื่นมือไปปิดไว้ที่ปากของเขา
เฉียวซือเหิงอมยิ้มแล้วมองเธอ แล้วอ้าปากแทะฝ่ามือของเธอ ซูซี่หดมือกลับมาตามสัญชาตญาณ เวลาต่อมาก็ถูกเขากดลงบนเตียง แล้วริมฝีปากของเขาก็จูบประกบกับริมฝีปากของเธอ
เดิมทีซูซี่อยากจะต่อต้าน แต่พอคิดถึงเรื่องเมื่อคืนที่ตัวเองเป็นแบบนั้นแล้ว ถ้าต่อต้านตอนนี้ล่ะก็คงจะดูเสแสร้งน่าดู ก็เลยพลิกตัวกดเขาให้อยู่ใต้ร่าง บีบกรามของเขาอย่างยั่วยุ：“คุณจะทำอะไร? อยากโดนฉันบังคับอีกครั้งหรือไง?”
“ด้วยความยินดีครับ” เฉียวซือเหิงพูด
“คุณฝันไปเถอะ！” ซูซี่ลุกขึ้นนั่งจากบนร่างเขา แล้วพลิกตัวลงจากเตียง
เฉียวซือเหิงกลับดึงเธอกลับมา กดเธอให้อยู่ใต้ร่างเขาอีกครั้ง มองเธอแล้วหัวเราะ：“ไม่เป็นไร เปลี่ยนเป็นผมบังคับคุณก็เหมือนกันอยู่ดี”
ขณะที่เขาจูบบนริมฝีปากเธอ มือของเขาฉีกเสื้อผ้าเธอออกนั้น นอกประตูก็มีเสียงของเสี่ยวกว้านดังขึ้นอย่างเหมาะเจาะพอดี：“พ่อฮะแม่ฮะ ผมรอพ่อแม่กับนานแล้วนะ”
หลังจากนั้นเสียง‘ก๊อกๆ’จบลง กลอนประตูก็ถูกเปิดออก
เฉียวซือเหิงรีบลุกขึ้นจากร่างซูซี่ นั่งบนเตียงอย่างเรียบร้อยแล้วมองเสี่ยวกว้านที่เดินเข้ามา เขาไม่ค่อยสบอารมณ์นิดหน่อย：“ครั้งหน้าถ้าพ่อกับแม่อยู่ในห้อง เสี่ยวกว้านเข้ามาไม่ได้นะรู้ไหม?”
“ทำไมล่ะ? นี่เป็นห้องผมกับแม่นะ” เสี่ยวกว้านไม่ยอม
ซูซี่อดไม่ได้ที่จะขำ โอบเสี่ยวกว้านแล้วชม：“คงมีแต่ลูกรักที่รู้ใจแม่”
เฉียวซือเหิงมองเสี่ยวกว้าน：“ลูกรัก แต่ลูกไม่รู้ใจพ่อเลยสักนิด”
“ใครใช้ให้คุณหาเขาเจอตอนนี้ล่ะ” ซูซี่ทิ้งไว้ให้เขาหนึ่งประโยค แล้วลุกขึ้นเดินไปยังห้องอาบน้ำ
—
ซูซี่ใจไม่แข็งพอที่จะทำให้เสี่ยวกว้านผิดหวัง หลังจากที่ทานมื้อเช้าเสร็จก็ไปข้างนอกด้วยกันกับพ่อลูกสองคนนี้
ขณะที่มาถึงที่จอดรถ ซูซี่ก็มองเห็นไฟรถที่ถูกเฉียวซือเหิงชนแตกและไฟรถที่ถูกชนจนบุ๋มเข้าไป เมื่อคืนฉากที่บังคับเขาบนรถก็วนกลับเข้ามาในสมองเธอ ใบหน้าเล็กๆจู่ๆก็แดงก่ำขึ้นมา
“เอ๋? รถของพ่อทำไมพังไปแล้ว?” เสี่ยวกว้านถามด้วยความอยากรู้
เฉียวซือเหิงกวาดสายตามองซูซี่ที่หน้าแดงก่ำ แล้วหัวเราะ：“เมื่อคืนพ่อไม่ทันระวังก็เลยชนพังน่ะ”
“พ่อ ทำไมพ่อไม่ระวังแบบนี้ล่ะ?”
“เพราะว่าตอนอยู่บนรถแม่เขาซนน่ะสิ”
“แม่ ทำไมแม่ถึงซนบนรถได้ล่ะครับ?” เสี่ยวกว้านหันไปถามซูซี่
“เสี่ยวกว้าน！” ซูซี่มองเขาอย่างโมโห หลังจากที่อุ้มเขาขึ้นบนรถก็เตือนเขาเสียงเบา：“ห้ามถามต่อแล้วเข้าใจไหม?”
“ฮะ” เสี่ยวกว้านพยักหน้า
ขณะที่เล่นอยู่ที่สวนสนุก ทั้งสามคนก็บังเอิญเจอกับครอบครัวของหนานกงเฉินที่มากันสี่คน
เป็นครั้งแรกที่เห็นว่าซูซี่กับเฉียวซือเหิงพาเสี่ยวกว้านออกมาเที่ยวข้างนอก ไป๋มู่ชิงมองตัวเองที่ดีใจกว่าเสี่ยวกว้านเสียอีก หลังจากที่เด็กๆขึ้นไปนั่งเล่นบนม้าโยก เธอก็ใช้มือจี้เอวของซูซี่แล้วยิ้มสดใส：“ไม่เลวนี่ ความสัมพันธ์พัฒนาเร็วมาก”
“เพราะแก ถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไง” เฉียวซือเหิงชำเลืองมองหนานกงเฉิน：“เอาเหล้าแรงๆที่ตัวเองแอบเก็บสะสมไว้หลายปีออกมาเปิดแล้วนี่”
“แกว่าอะไรนะ?” หนานกงเฉินขมวดคิ้ว จ้องเขา：“แกเอาของที่ฉันเก็บสะสมนั่นมารังแกผู้หญิงงั้นเหรอ? ดื่มมันหมดเลย?”
“เหลือไว้ให้น่าจะก้นขวดได้ รอวันไหนที่ชีวิตแกระหกระเหิน อยากจะดื่มเหล้าย้อมใจ สามารถให้ฉันไปนั่งดื่มเป็นเพื่อนได้นะ” เฉียวซือเหิงพูด
“งั้นแกก็วางใจได้ ฉันกับมู่ชิงเรารักกันมั่นคงมาก” หนานกงเฉินโอบไหล่ของไป๋มู่ชิง
เฉียวซือเหิงก็ยื่นมือไปโอบซูซี่ กลับคว้าได้แค่อากาศ ซูซี่เหลืองมองเขา：“ฉันไม่สนิทกับคุณ”
“เฮ้อ……” เฉียวซือเหิงอายนิดหน่อย
—
ซูซี่ไม่ได้คาดคิดว่าฟางมี่นั้นจะนัดเจอตัวเองอีกครั้ง ตอนที่เห็นข้อความเธอมองข้ามอย่างไม่ลังเล แต่ทว่าฟางมี่กลับไม่ยอมแพ้ส่งข้อความยั่วยุมาให้เธออีกครั้ง：ทำไม? ไม่กล้ามาเหรอ?
ซูซี่ลังเลอยู่สักพัก สุดท้ายก็ตอบกลับไปสองคำ：ได้สิ
หลังจากที่ทั้งสองคนเจอกันที่ร้านกาแฟ ซูซี่สังเกตฟางมี่ตรงหน้าเธอที่ถึงแม้ว่าจะแต่งตัวจัดเต็ม แต่ก็ยังขาดความสวยที่สะดุดตาเหมือนก่อนหน้านี้ เธอเอ่ยปากก่อน：“คุณหนูฟาง ไม่เจอกันนานนะ ไม่รู้ว่าครั้งนี้ที่เธอนัดเจอฉันมีจุดประสงค์อะไร? จะคุยเรื่องในอดีตของตัวเองกับเฉียวซือเหิง? หรือว่าเรื่องในตอนนี้? หรือว่าในอนาคตกันนะ? แต่ก่อนที่เธอจะพูดฉันอยากเตือนเธอหน่อย ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรก็ไม่มีผลกระทบอะไรถึงฉันหรอก ลูกฉันก็เกิดแล้ว ตระกูลเฉียวฉันก็กลับไปแล้ว อีกอย่างเพื่อลูกแล้ว ฉันไม่คิดจะออกจากตระกูลเฉียวหรือเลิกกับเฉียวซือเหิงหรอกนะ”
ฟางมี่เหลือบมองเธอ หัวเราะเสียงต่ำอย่างเย้ยหยัน：“พูดจบหรือยัง? พูดจบก็ดูรูปพวกนี้ซะ”
เธอหยิบรูปไม่กี่ใบออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งไปตรงหน้าซูซี่
ซูซี่หยิบรูปขึ้นมาดู สีหน้าจู่ๆก็เปลี่ยนไป ในรูปคือเฉียวซือเหิงกับฟางมี่ที่กอดกันบนเตียงอย่างแนบชิด
“เธอว่า ถ้าฉันโพสต์รูปพวกนี้ลงในเว็บ จะเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่หรือเปล่า?” ฟางมี่ยิ้มอย่างชั่วร้าย
ซูซี่ดูรูปภาพ ไม่ได้พูดอะไรออกมา
เธอเหลือบขึ้นมองฟางมี่ แล้วรีบส่งรูปภาพคืนไปให้เธอ：“งั้นก็โพสต์สิ”
ฟางมี่ไม่ได้คาดคิดว่าเธอจะพูดแบบนี้ หลังจากที่เห็นได้ชัดว่าอึ้งไป ก็มองเธอแล้วถาม：“เธอไม่แคร์?”
“เขาไม่ได้มีตำแหน่งระดับชาติอะไรสักหน่อย เคยผ่านผู้หญิงมาแล้วกี่คน เคยถ่ายรูปอนาจารพวกนี้แล้วยังไง? ไม่กระทบอะไรกับเขาหรอก” ซูซี่ยิ้มอย่างเย้ยหยัน：“แต่เธอลองพูดจุดประสงค์ของตัวเธอเองที่มาครั้งนี้หน่อยสิ ดูว่าฉันจะทำตามได้ไหม”
ฟางมี่ยิ้มออกมา：“ดูแล้วเธอก็น่าจะแคร์อยู่มากนะ ถ้าเธอแคร์ ฉันสามารถขายรูปให้เธอได้”
“ที่แท้ก็เงินขาดมือนี่เอง เอารูปพวกนี้มารวมกันเพื่อหลอกเอาเงินไปใช้สินะ คุณหนูฟางกลายเป็นแบบนี้ไปได้ทั้งน่าเศร้าทั้งน่าสงสารนะคะ” ซูซี่เอารูปส่งคืนเธอ：“ถ้ารูปพวกนี้เป็นเรื่องจริง เธอคงไปหาเฉียวซือเหิงเพื่อขูดเงินแล้วล่ะมั้ง ไม่จำเป็นต้องมาหาฉันนี่ถูกไหม? อีกอย่าง ถึงแม้ว่ารูปพวกนี้จะเป็นเรื่องจริง เธอก็อย่าได้คิดว่าจะได้เงินจากในมือฉันไปสักแดงเดียว”
สีหน้าของฟางมี่เปลี่ยนไปเล็กน้อย ไม่คิดว่าจะถูกเธอจับได้
ถูกต้อง เธอเงินขาดมือจริงๆนั่นแหละ ก็เลยเอารูปพวกนี้มาหาเธอเพื่อแลกเงิน เธอนึกว่าซูซี่จะซื้อรูปพวกนี้ไปเพื่อแลกกับชื่อเสียงของเฉียวซือเหิงซะอีก แต่ทว่าเธอประเมินซูซี่ต่ำไป ชั่วพริบตาก็มองแผนหลอกลวงของเธอออก
เธอกัดฟัน เวลานี้ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี
แต่เวลานี้ เฉียวซือเหิงที่ได้รับข้อความจากซูซี่ก่อนหน้านี้ก็ผลักประตูเดินเข้ามาจากด้านนอก หลังจากที่เขามองไปรอบด้านอย่างกระวนกระวาย ก็รีบเดินมาที่ที่นั่งที่ทั้งสองคนนั่งอยู่
ซูซี่รู้ว่าที่ฟางมี่นัดเจอก็เพราะมีแผน ก็เลยบอกเฉียวซือเหิงให้มาดูฉากสนุก ไม่คิดว่าเขาจะมาจริงๆ แถมยังมาเร็วขนาดนี้ด้วย
เฉียวซือเหิงยืนอยู่ต่อหน้าทั้งสองคน สายตาเย็นชานั้นจ้องไปที่ฟางมี่ด้วยความโกรธ：“เธอทำอะไรอีก?”
ฟางมี่ถูกเขาตะโกนใส่แบบนี้ ก็รีบหดคอ มือทั้งสองข้างเก็บรูปภาพบนโต๊ะกลับไปตามสัญชาตญาณ
ซูซี่กลับแย่งรูปมาก่อน แล้วโยนไปตรงหน้าเฉียวซือเหิง：“รูปอนาจารของคุณ ชื่นชมซะสิ”
หลังจากที่ทิ้งไปประโยคนั้น เธอก็ลุกจากโซฟาแล้วเดินออกไปทางประตูร้านกาแฟ
เฉียวซือเหิงดูรูปพวกนั้นอย่างรวดเร็ว สีหน้าก็เปลี่ยนขึ้นมาทันที เขาเงยหน้าจ้องไปที่ฟางมี่ ฟางมี่ก็ก็รีบก้มหน้าอย่างหวาดผวา
เฉียวซือเหิงกวาดสายตาไปตามทิศที่ซูซี่เดินออกไป ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดบัญชีกับฟางมี่ เขาโยนรูปกลับไปบนร่างเธอด้วยความโกรธ กัดฟันแล้วพ่นออกมาหนึ่งประโยค：“ไว้ฉันจะมาคิดบัญชีกับเธอทีหลัง！” หลังจากนั้นก็รีบตามซูซี่ไป
ขณะที่เฉียวซือเหิงตามออกมาจากร้านกาแฟ เห็นว่าซูซี่กำลังเรียกรถอยู่พอดี ก็เลยรีบเดินไปดึงมือของเธอไว้แล้วอธิบาย：“เสี่ยวซี่ คุณห้ามเข้าใจผิดเด็ดขาดนะ ผู้ชายในรูปพวกนั้นไม่ใช่ผม คุณไม่เห็นเหรอว่าผู้ชายในรูปเตี้ยล่ำบึก จะเป็นผมได้ยังไง……”
“ต่างกันเหรอ?” ซูซี่หันหน้าไปมองเขา：“ถึงแม้ว่าผู้ชายในรูปพวกนั้นไม่ใช่คุณ แต่ท่าโพสต์ในรูปพวกนั้นคุณไม่เคยทำกับเธอหรือไง?”
“……” ในเมื่อเฉียวซือเหิงเงียบก็แปลว่าใช่
แน่นอนว่าเขาไม่สามารถอธิบายกับเธอได้ว่าไม่เคยทำท่าแบบนั้นกับฟางมี่ เพราะเขารู้ดีว่าสิ่งที่ซูซี่กังวลคือความสัมพันธ์ของเขากับฟางมี่ในอดีต
แต่ทว่าหลังจากที่ซูซี่เห็นว่าเขาเงียบ กลับยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ แม้แต่รถก็ไม่ต้องการแล้ว เธอหมุนร่างแล้วเดินไปตามทางข้างถนน
ตรงหน้าคือทางม้าลายของถนนวันเวย์ เพราะว่าซูซี่โกรธจัดเกินไปก็เลยไม่ทันได้ระวังว่าตรงหน้ามีรถกำลังมา เท้าเธอก็กำลังก้าวออกไป
“ระวัง……！” เฉียวซือเหิงถูกการกระทำของเธอทำให้ตกใจ เขารีบวิ่งไปทางถนนม้าลายอย่างสุดความสามารถ กอดร่างกายเธอเอาไว้ ซูซี่โซเซล้มลงที่ข้างถนน ขณะเดียวกัน เธอได้ยินเสียงร้องของเฉียวซือเหิงดังมาจากด้านหลังและเสียงเบรกของรถที่เสียดหู
ซูซี่หันหน้ากลับไปตามสัญชาตญาณ ตอนเธอเห็นว่าเฉียวซือเหิงนอนอยู่บนถนน เหมือนจะขยับแต่ก็ไม่ เธอตกใจจนวิญญาณหลุดออกจากร่าง
“เฉียวซือเหิง……” เธอพึมพำออกมาเบาๆ ร่างกายกลับไม่ฟัง ยืนแข็งทื่ออยู่ที่เดิม
ผ่านไปครู่ใหญ่ เธอถึงจะได้สติ จ้องไปที่เขาแล้วเรียกอย่างคนเป็นโรคประสาท：“เฉียวซือเหิงคุณไม่เป็นไรใช่ไหม? คุณฟื้นสิ……！”
เธอตะโกนเสร็จพึ่งจะนึกได้ว่าเวลานี้ควรโทรเรียกรถพยาบาล ก็เลยหยิบมือถือออกมา ตัวก็สั่นไปด้วย กำลังจะกดโทร แต่คนที่มุงดูใจดีคนหนึ่งพูด：“แม่หนู โทรเรียกรถพยาบาลไปแล้วนะ”
“รถพยาบาลเมื่อไหร่จะมาถึงอะ?” เธอหมุนร่างถามคนที่มุงดูที่ไม่ได้ผิดอะไร รีบร้อนจนน้ำตาไหลออกมา
หลังของเฉียวซือเหิงเวลานี้มีเลือดออก อีกทั้งยังไม่ฟื้นขึ้นมา เธอไม่รู้ว่าอาการบาดเจ็บของเขาเป็นยังไงบ้าง
ไม่นานรถพยาบาลก็มาถึง ซูซี่ช่วยเจ้าหน้าที่พยาบาลส่งเฉียวซือเหิงที่กำลังหมดสติขึ้นรถพยาบาล ระหว่างทางเธอกำมือของเฉียวซือเหิงไว้ ทั้งน้ำตาไหลทั้งสะอึกสะอื้น：“เฉียวซือเหิงคุณห้ามตายเด็ดขาดนะ คุณรีบลืมตาเดี๋ยวนี้ได้ยินหรือเปล่า?”
หลังพูดจบ เธอก็หันไปถามคุณหมอที่อยู่ข้างๆกำลังจัดการบาดแผลของเฉียวซือเหิงอยู่：“เขาเป็นยังไงบ้างคะ? อันตรายถึงชีวิตหรือเปล่า?”
“คุณหนู เรื่องนี้พวกเราคงให้คำตอบคุณไม่ได้ชั่วคราว หลังจากที่โรงพยาบาลตรวจสอบเป็นระบบแล้วถึงจะให้คำตอบที่แน่ชัดได้”
“เลือดเขาออกเยอะขนาดนั้น คงบาดเจ็บหนักแน่เลยใช่ไหม……” ถึงแม้คุณหมอจะพูดแบบนี้ แต่ซูซี่ก็อดไม่ได้ที่จะถาม
จนกระทั่งส่งตัวเฉียวซือเหิงเข้าไปในห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล ตอนที่ซูซี่ถูกปิดให้อยู่ที่หน้าประตูห้องฉุกเฉินคนเดียว เธอถึงหยุดซักถาม
ซูซี่ที่ยืนอยู่หน้าประตูใหญ่ที่ปิดอยู่ของห้องผ่าตัด เดินถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างหมดอาลัยตายอยาก ล้มนั่งลงบนเก้าอี้
เธอที่กำลังเงียบนั้นก็เริ่มโทษตัวเอง เริ่มเสียใจสิ่งที่ทำลงไป
ทั้งๆที่พูดเอาไว้แล้วแท้ๆว่าปล่อยอดีตไปซะ ทำไมต้องขัดแย้งกับเขาเพราะแผนของฟางมี่กันนะ? แถมยังทำให้เขาโดนรถชนอีก
เฉียวซือเหิงถูกรถชนจนกระเด็นออกไปก็เพราะช่วยเธอ ทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะเธอ……！
