มู่นวลนวลนั่งส่งกระจกอย่างใจลอย รอช่างแต่งหน้ามาแต่งหน้าให้กับเธอ
ทันใดนั้นเสี่ยวชูเหอก็เปิดประตู และเดินเข้ามาอย่างรีบร้อน
เธอเห็นมู่นวลนวลในสภาพทรงผมยุ่งเหยิง เธอสวมแจ็คเก็ตผ้าฝ้ายสีเทาตัวยาว สีหน้าตึงเครียด “คนตระกลูโม่มากันหมดแล้วนะ ทำไมเธอถึงยังไม่แต่งตัวอีก”
มู่นวลนวลขยับแว่นตากรอบสีดำบนจมูกของเธอ แววตาแสดงความงุนงง “คุณแม่อยากให้ฉันแต่งงานกับคู่หมั้นของพี่สาวจริงๆหรอ ”
เสี่ยวชูเหอหน้าถอนสี เพราะคิดว่าเธอจะกลับคำพูด
คนตระกูลโม่รออยู่ข้างนอกและถ้าเกิดความผิดพลาดเล็กๆน้อยๆเข้าก็สามารถทำลายตระกูลมู่ได้เลยทีเดียว!
เธอรีบลงไปคุกเข่าร้องเสียงดัง “ตุ๊บ” “นวลนวล ถือว่าแม่ขอร้องล่ะนะ พี่สาวของเธอสมควรได้รับสิ่งที่ดีกว่า ได้โปรดช่วยพี่ของเธอหน่อยนะ”
ในนัยน์ตาของมู่นวลนวลจากแววตาใสใสค่อยๆกลายเป็นแววตาเยือกเย็น ถึงแม้เสี่ยวชูเหอจะเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอ แต่ความรักทั้งหมดก็ได้มอบให้กับลูกทั้งสองของอตีตภรรยาของพ่อที่เสียชีวิตไปแล้ว
ดังนั้น แม้เสี่ยวชูเหอรู้ว่าคู่หมั้นของพี่สาวเธอหน้าตาน่าเกลียดและไม่มีมนุษยธรรม กลับยังต้องการมู่นวลนวลแต่งงานกับพี่เขยของเธอ
เสียงเร่งเร้าของคนรับใช้ดังก้องอยู่นอกประตู “ คุณผู้หญิงคะ คุณหนูสาม คนตระกูลโม่กำลังเดินขึ้นมาแล้วค่ะ ”
มู่นวลนวลไม่ได้ยื่นมือเข้ามาช่วยพยุงเสี่ยวชูเหอ แต่พูดอย่างเฉยเมย “ลุกขึ้นเถอะค่ะ ฉันจะไปแล้ว”
คราวนี้เธอยอมแล้วจริงๆ
เมื่อเปิดประตู ฉันก็เห็นกลุ่มบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่นอกประตู นี่คือคนที่ตระกูลโม่ส่งไปรับเธอ
ไม่มีงานแต่งงาน ไม่มีเจ้าบ่าว แต่เธอกำลังจะแต่งงานในวันนี้
“ไปกันเถอะ” เธอเดินนำหน้าและลงไปชั้นล่าง
ตระกูลโม่ร่ำรวยอันดับต้นในเมืองหู่หยาง โม่ถิงเซียวทายาทโดยตรงเพียงคนเดียว กลับถูกลักพาตัวไปเมื่อหลายสิบปีก่อน จนเสียโฉมและกลายเป็นคนไร้มนุษยธรรม
ตั้งแต่นั้นมาโม่ถิงเซียวก็ไม่ปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนอีกเลย
เล่าลือกันว่าเขาโหดร้ายน่าเกลียดและน่ากลัว ผู้หญิงทุกคนที่ถูกส่งเข้าไปในตระกูลของเขาก็ไม่ได้มีชีวิตออกมาอีกเลย
เรื่องน่าเศร้าที่สุดคือไร้มนุษยธรรม แม้ว่ามู่ถิงเซียวจะเป็นปีศาจ แต่เธอก็ไม่สนใจ
……
เมื่อเธอมาถึงคฤหาสน์ของโม่ถิงเซียวบอดี้การ์ดพาเธอเข้าไปในห้องและทุกคนก็ออกไป
เวลาดำเนินมาจนกระทั่งท้องฟ้านอกหน้าต่างมืดลง ประตูห้องถึงได้ถูกผลักให้เปิดออกอีกครั้ง
มู่นวลนวลหันหน้าไปมองเห็นชายร่างสูงที่เดินเข้า
เขาหันมือไปปิดประตูแล้วไปเปิดไฟในห้อง
ทันใดนั้นไฟก็สว่างขึ้น มู่นวลนวลยืนมือบังตาเอาไว้ แล้วค่อยๆมองดูผู้ชายตรงหน้า
เพียงแวบเดียว เธอก็ตะลึง
ไม่ใช่ว่าผู้ชายคนนั้นขี้ริ้วขี้เหร่และน่ากลัว แต่เป็นเพราะเขาหล่อเกินไป
ร่างสูงที่ดูแข็งแกร่งสวมชุดสูทสีเข้ม สองเขายาว เดินตรงมาหาเธอได้อย่างรวดเร็ว
โครงหน้าของเขามีความสมบูรณ์แบบราวกับงานศิลปะที่สร้างขึ้นอย่างประณีตหล่อเหลาที่สุด แต่กลับทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความบีบคั้น
โม่ถิงเซียวมองไปที่มู่นวลนวลพร้อมกับพินิจพิเคราะห์บนใบหน้าของเขาสองสามวินาทีก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย “อัปลักษณ์”
ด้วยน้ำเสียงที่สงบ จึงไม่สามารถรู้สึกถึงอารมณ์ใด ๆ เพิ่มเติมได้
มู่นวลนวลได้สติกลับมา เธอก็ไม่สนใจในคำพูดของเขาที่บอกเธอว่าน่าเกลียด หน้าตาที่ตื่นตระหนกของเธอจองมองเค้าอยู่ “คุณเป็นใคร”
นัยน์ตาที่ดำลึกส่งประกายแพรวพราว น้ำเสียงที่นุ่มลึกพูดขึ้นว่า “ คุณไม่รู้เหรอว่าคุณแต่งงานกับใคร?
เมื่อเขาเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น มู่นวลนวลก็สั่นสะท้านพร้อมกับที่มีลมหายใจที่ขมขื่นเข้ามาใกล้ใบหน้าของเธอ
ออร่าที่แรงกล้าบีบบังคับเธอเล็กน้อย แต่เธอก็ยังยืดอกของเธอ “แน่นอนฉันรู้ว่าคนที่ฉันแต่งงานคือโม่ถิงเซียว!”
เมื่อโม่ถิงเซียวได้ยินคำนั้น ความเฉียบคมในดวงตาของเขาก็ค่อยๆบรรจบกันจากนั้นร่องรอยของความชัดเจนก็ปรากฏขึ้นและดูเหมือนว่าเธอเป็นผู้หญิงอีกคนที่เชื่อข่าวลือ
แต่งงานกับชายที่ “น่าเกลียดและไร้มนุษยธรรม” การแสดงออกของเธอดูสงบเกินไป และความสงบของเธอทำให้เขาสนใจในตัวเธอ
เขาโค้งริมฝีปากและยิ้มอย่างอวดดี “ที่แท้ก็คือพี่สะใภ้นี่เอง ผมคือโม่เจียเฉินเป็นลูกพี่ลูกน้องของโม่ถิงเซียว คืนวันแต่งงาน คุณคงจะไม่ต้องรอคนพิการหรอกนะ ”
