ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย – บทที่ 46 ทุบประตูด้วยกัน

มู่นวลนวลไม่ตอบในทันที เสี่ยวชูเหอรีบอธิบาย:“ นวลนวล เมื่อก่อนฉันยุ่งเกินไป และฉันไม่มีเวลากินข้าวกับเธอเลย อย่าโทษแม่เลยนะ”

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เสี่ยวชูเหอกินข้าวกับมู่นวลนวล เธอเหมือนจะบินได้ด้วยความสุข

การใช้ความยุ่งเป็นข้ออ้าง นั้นเท่ากับไม่ตั้งใจ

เสี่ยวชูเหอเป็นภรรยาเต็มเวลา ที่มีคนรับใช้มากมายที่บ้าน เธอจะยุ่งอะไร?

เธอจำได้อย่างชัดเจนว่า ครั้งหนึ่งเธอซื้อตั๋วหนังและอยากดูหนังกับเสี่ยวชูเหอ เสี่ยวชูเหอตกลงที่จะไปแล้ว

อย่างไรก็ตาม เมื่อมาถึงโรงหนัง เธอรอเสี่ยวชูเหอมาตลอดทั้งเรื่องก็ยังไม่มา

เมื่อเธอกลับบ้านถึงได้รู้ว่า เป็นเพราะมู่หวันฉีเมาอยู่ข้างนอก เสี่ยวชูเหอยุ่งอยู่กับการไปรับมู่หวันฉี ดังนั้นเธอจึงทิ้งมู่นวลนวลไว้ข้างนอกโดยปริยาย แล้วเธอก็ไม่ได้โทรหาเธอเลย ปล่อยให้รอเธออยู่จนหนังจบ

มู่นวลนวลเม้มริมฝีปากของเธอ เสียงของเธอเปื้อนรอยยิ้มจาง ๆ : “โอเค คุณส่งที่อยู่มาให้ฉัน”

เมื่อเธอวางสายโทรศัพท์ เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นเซินเหลียงมองเธอด้วยสีหน้าเข้มงวด

หมู่นวลนวลประหลาดใจ: “มีอะไร”

เซิ่นเหลียงกล่าวอย่างหงุดหงิด “แม่ของเธอขอให้เธอไปทานอาหารเย็นด้วย เธอจะไปจริงๆหรือ”

“ไป” มู่นวลนวลดึงเซินเหลียงนั่งบนโซฟา ก่อนที่เซินเหลียงจะโกรธเคือง อย่างรุนแรงเธอพูดช้าๆว่า: “ฉันมีแผนของฉัน ให้เธอช่วยฉันเอาอิฐมา เอามาหรือเปล่า”

เซินเหลียง: “อยู่ในรถ ฉันจะเอาไปเอาให้เธอ”

มู่นวลนวลไม่สามารถเปิดประตูได้ แต่สิ่งของของเธออยู่ข้างในหมด เธอขอให้ใครสักคนไขประตูให้แต่ไม่รู้ว่าจะต้องรอถึงเมื่อไหร่ เธอต้องขอให้เซินเหลียงนำอิฐมาให้เธอ และเธอก็จะกระแทกประตูเข้าไป

งานของเซินเหลียงเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในช่วงสองปีที่ผ่านมา เดิมทีเธอต้องการช่วยมู่นวลนวลทุบประตู แต่ผู้จัดการของเธอมาตามเธออีกครั้ง

ก่อนจากไป เธอพูดอย่างไม่เต็มใจว่า“ นวลนวล เมื่อเธอทุบประตูอย่าลืมถ่ายวิดีโอเพื่อแสดงให้ฉันดูด้วยนะ”

มู่นวลนวล: “… ” แฟนคลับของเซินเหลียงรู้หรือเปล่าว่าเธอแปลกประหลาดมากแค่ไหน?

……

มู่นวลนวลหยิบอิฐเดินไปที่ประตูห้อง ยกมือขึ้นแล้วกระแทกลงกับลูกบิดประตู เสียงค่อนข้างดัง

โม่ถิงเซียวเดินไปเมื่อเขาได้ยินเสียง และเห็นเธอทุบประตู เขาถึงกับผงะจากนั้นก็ยื่นมือออกมากุมหน้าผากของเขาและหัวเราะเบา

ผู้หญิงคนนี้……ทำให้คนปั่นป่วนไปหมด

เขาเดินมาจับข้อมือเธอด้วยความแม่นยำและพูดเสียงเบา: “พี่ชายฉันไม่อยู่บ้าน เธอสามารถนอนในห้องของเขาได้ จะมาพังประตูทำไม?”

มู่นวลนวลยังรู้สึกว่ามันไม่ดีที่จะทำของพังจึงลังเลและพูดว่า “แต่ของของฉันอยู่ข้างในหมดแล้ว”

“ตอนเธอแต่งงาน มีคนส่งสินค้าสำหรับผู้หญิงจำนวนมากมาที่ห้องของเขา” อันที่จริงเขาเพิ่งให้คนซื้อเข้ามา

มู่นวลนวลไม่คาดคิดว่าจะมีเรื่องอย่างนี้ แต่เธอยังคงส่ายหัวและพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “แต่ฉันไม่กล้าไปนอนที่ห้องของเขา”

อาจจะถูก “โม่เจียเฉิน” เยาะเย้ยเมื่อเธอพูดแบบนี้ แต่เธอไม่กล้าก็ไม่กล้า

โม่ถิงเซียวไม่คิดมาก่อนว่าเธอจะพูดแบบนี้ เธอเป็นสตรีที่ขัดแย้งกับเขาเสมอไม่ใช่เหรอ?

“งั้น ฉันจะทุบประตู ฉันเชื่อว่าถ้าเขาไม่ปล่อยให้ฉันทำลายประตู เขาคงจะได้ขี้เหนียวมาก” เพราะยังไงก็ให้โทรศัพท์เธอไปแล้ว? และข่าวทางออนไลน์เขาก็ไม่ได้ติดตาม มู่นวลนวลรู้สึกว่าเขาดีกว่าที่เธอคิด

ความงุนงงปรากฏขึ้นในดวงตาสีดำของโม่ถิงเซียว จากนั้นเขาก็ไม่ได้พูดอะไร

เธอบอกว่า เขาเป็นคนเจ้าใจกว้าง เขาจะพูดอะไรได้อีก?

จึงทำได้แค่ช่วยเธอทุบประตู

เขายื่นมือไปหยิบอิฐในมือของมู่นวลนวล แล้วทุบประตูสองสามครั้งประตูก็เปิดได้แล้ว

มู่นวลนวลรู้สึกว่า “โม่เจียเฉิน” ดูไม่น่ารำคาญอีกต่อไป เธอกระพริบตาและกล่าวว่า “ขอบคุณ”

โม่ถิงเซียวไม่ได้พูดและไม่มองไปที่เธอ เขาหันตัวเดินจากไป และดูจากด้านหลังเหมือนเขาจะ … หงุดหงิด?

โม่ถิงเซียวไปได้ไม่ไกล เขาก็ได้ยินการเคลื่อนไหวของบอดี้การ์ดที่ขึ้นมา

โม่ถิงเซียวเหลือบมองบอดี้การ์ดและพูดว่า“ ไม่มีอะไร”

และให้เขาลงไปชั้นล่าง

บอดี้การ์ดรีบหันตัวและลงไปชั้นล่างทันที แต่เขารู้สึกสับสนเล็กน้อย

ด้านบนเหมือนมีเสียงอะไรบางอย่าง พวกพี่ ๆ ต่างก็เดาได้ว่านายน้อยทะเลาะกับนายหญิง และเขาก็พนันเป็นร้อยหยวนด้วย แต่ท่าทางของนายน้อยดูไม่เหมือนกับเพิ่งต่อสู้กับนายหญิงเลย …

ทันทีที่มู่ถิงเซียวเข้ามาในห้อง เขาก็ได้รับข้อความ วีแชทจากกูหยานจือ

เป็นเสียงพูดสี่สิบวินาที โม่ถิงเซียวคลิกแถบเสียงพูด และวางโทรศัพท์.

“คราวนี้ฉันส่งข้อความวีแชทถึงนาย ไม่ได้รบกวนนายนะ เมื่อคืนนายมีความสุขดีไหม สิ่งที่ฉันเคยส่งไปในอดีตมีประโยชน์ไหม ฉันจะบอกว่าถ้านาย … ”

เมื่อโม่ถิงเซียวได้ยินดังนั้น เขาก็กดปุ่มปิดของโทรศัพท์โดยตรงเพื่อล็อกหน้าจอ

พร้อมเดินไปที่ห้องเก็บฝากของ

ห้องเก็บของมีขนาดใหญ่มาก โดยครึ่งหนึ่งเป็นชุดสูทและเสื้อเชิ้ตผู้ชาย ส่วนอีกครึ่งเป็นกระโปรงและเสื้อสเวตเตอร์ของผู้หญิง

มู่นวลนวลคงจะเบื่อเขาจริงๆ ถ้าเธอให้ความสำคัญกับเขามากกว่านี้ เธอจะพบว่าเขาอาศัยอยู่ในห้องนอนใหญ่ และเธอจะพบว่า “โม่เจียเฉิน” และ “โม่ถิงเซียว” ไม่เคยปรากฏตัวในเวลาเดียวกัน .

ยังอาจเป็นเหตุอุปทานที่ทำให้เธอรู้สึกว่า “โม่ถิงเซียว” ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน

โม่ถิงเซียวจำได้ว่าเธออยู่ที่โต๊ะอาหารก่อนหน้านี้ และหลังจากที่เธอได้ยินว่า “โม่ถิงเซียว” มอบโทรศัพท์มือถือให้เธอ เธอก็มีความสุขในดวงตาของเธอ

ในขณะนั้น เขารู้สึกอิจฉาตัวเองเล็กน้อย

……

มู่นวลนวลปิดประตู นอนลงบนเตียง

เธอสบายใจขึ้นเมื่อหลับไปบนเตียงที่คุ้นเคยซักพัก เธอก็ลุกขึ้นมาล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้า

เธอยืนอยู่หน้ากระจกเธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ตัดสินใจที่จะไม่แสร้งทำเป็นน่าเกลียด นั่นเป็นเรื่องลำบากและเธอไม่ได้วางแผนที่จะทานอาหารค่ำกับเสี่ยวชูเหอจริงๆ

ยังไงเมื่อคืนที่ผ่านมา เธอก็ถูก “มู่เจียเฉิน”จับได้แล้ว และเขาก็ไม่ได้พูดอะไรมาก โม่ถิงเซียวไม่เคยเห็นเธอมาก่อน เธอจงใจแสร้งทำเป็นน่าเกลียดและสร้างปัญหาให้กับตัวเองซึ่งดูเหมือนไม่มีประโยชน์

แต่……

เธอนึกถึง “โม่เจียเฉิน” ที่จูบเธอเมื่อเช้านี้ และจูบนั้นทำให้เธอหน้าแดงและใจเต้นแรง

หลังจากกลับมามีสติสัมปชัญญะ มู่นวลนวลก็ตระหนักได้ว่าแท้จริงแล้วเธอกำลังระลึกถึงจูบของ “โม่เจียเฉิน” และใบหน้าของเธอก็ซีดลงหลังจาก “แปรงฟัน”

“โม่เจียเฉิน” เป็นลูกพี่ลูกน้องของโม่ถิงเซียว เธอคิดอะไรอยู่!

จนกระทั่งเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกไป สีหน้าของเธอก็ยังแย่มาก

บังเอิญเธอได้พบกับ “โม่เจียเฉิน” อีกครั้งที่ด้านบนสุดของบันได

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของเธอแย่มาก โม่ถิงเซียวจึงขมวดคิ้วเล็กน้อยและถามเธอว่า “เธอมีเรื่องไม่สบายใจตรงไหนไหม”

ขณะที่เขาพูดเขาเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของเธอ

มู่นวลนวลกระโดดออกไปไกลด้วยความตกใจ และพูดด้วยความตื่นตระหนก: “ฉันสบายดี ไม่มีอะไร … ”

หลังจากพูดจบ เธอก็วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

โม่ถิงเซียวยืนอยู่ตรงจุดนั้นมองลงไปที่มือของเขาที่ยังคงอยู่ในอากาศหลังจากนั้นไม่นานเขาก็ถอนมือออกด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

เขาเดินไปที่บันได และมองมู่นวลนวลวิ่งหนีโดยมีกระเป๋าของเธออยู่ด้านหลัง สีหน้าของเขาคล้ำขึ้นเล็กน้อย แต่ในไม่ช้า เขาก็เดินไปอย่างไม่สบายใจ