โม่เจียเฉินส่ายหัว “พี่ไม่รู้ครับ”
โม่ถิงเซียวแค่นหัวเราะ ถ้าไม่ใช่เพราะโม่เจียเฉินไปยุ่งอยู่กับมู่นวลนวล ตัวเขาเองก็คงจะเอ่ยปากชมสักเล็กน้อย ที่ใจกล้าไม่เบา
“นายไปเจอกับมู่นวลนวลได้ยังไง”
ไม่แปลกเลยที่ไม่กี่วันมานี้ มู่นวลนวลจะทำตัวไม่ปกติ ที่แท้ก็เพราะว่ารู้ตัวตนที่แท้จริงของเขาแล้วนี่เอง
แม้ว่าเขาจะเคยลองคิดในมุมมองนี้มาก่อน แต่ก็ไม่คาดคิดว่า สาเหตุจริงๆ จะเป็นเพราะเธอได้ไปเจอเข้ากับโม่เจียเฉิน
โม่เจียเฉินเอ่ยปากถามอย่างอ้ำๆ อึ้งๆ “เธอเป็นภรรยาของพี่จริงๆหรอ”
“ถ้าใช่แล้วจะทำไมล่ะ” โม่ถิงเซียวเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย มีรอยยิ้มปรากฎขึ้นที่มุมปากขณะจ้องมองไปที่โม่เจียเฉิน
โม่เจียเฉินตอบอย่างขุ่นเคืองว่า “ภรรยาของพี่ไม่ใช่คนที่หน้าตาอัปลักษณ์หรอ”
“ไหนพูดใหม่อีกรอบสิ” น้ำเสียงของโม่ถิงเซียวไม่เปลี่ยนแปลง แต่ทว่าเต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม
โม่เจียเฉินไม่กล้าแม้แต่ที่จะพูดอีกรอบตามคำกล่าวของโม่ถิงเซียว จึงอธิบายเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นไม่กี่วันก่อนอย่างตรงไปตรงมา
เมื่อเล่าจบ เขาไม่ลืมที่จะกล่าวชมฝีมือในการทำอาหารของมู่นวลนวล “มู่นวลนวลทำอาหารอร่อยมากเลย”
โม่ถิงเซียวตวัดสายตาไปมองอย่างดุร้าย “เมื่อกี้เรียกเธอว่าอะไรนะ”
โม่เจียเฉินสยบอยู่ใต้อำนาจของเขาในทันที พูดอย่างกริ่งเกรงว่า “………พี่สะใภ้ครับ”
มู่นวลนวลที่หลบอยู่ข้างบันไดชั้นสอง ตามองดูโม่เจียเฉิน ที่มีอาการหวาดกลัวจนถึงขีดสุด ช่างเป็นภาพที่คุ้นเคยสำหรับเธอ
ดูเหมือนว่าเธอก็เคยเผชิญหน้ากับโม่เจียเฉิน และก็มีอาการหวาดกลัวแบบนี้เช่นกัน
……
โม่ถิงเซียวออกคำสั่งกับซือเย่ให้เตรียมห้องให้กับโม่เจียเฉินไว้หนึ่งห้อง เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็เห็นมู่นวลนวลถือกระเป๋าเดินทาง เดินลงมาจากข้างบน
โม่ถิงเซียวจับจ้องไปที่กระเป๋าเดินทางอยู่ครู่หนึ่ง จึงพูดออกมาอย่างเย็นชาว่า “คิดจะทำอะไร”
“คิดว่าไงล่ะ” ตอนนี้เธอไม่มีทางที่จะอยู่ร่วมชายคาเดียวอย่างสงบสุขกับโม่ถิงเซียวได้
“ไปช่วยนายหญิงหิ้วกระเป๋าไปไว้ที่ห้องนอนใหญ่ซิ” โม่ถิงเซียว ปากก็ออกคำสั่งกับบอดี้การ์ด แต่สายตาจับจ้องไปที่มู่นวลนวลอย่างไม่วางตา
บอดี้การ์ดรีบไปถือกระเป๋าเดินทางของมู่นวลนวล ก่อนจะเดินขึ้นไปที่ห้องนอนใหญ่ที่โม่ถิงเซียวใช้อยู่
มู่นวลนวลไม่มีโอกาสที่จะขัดขวางพวกเขาเลยแม้แต่น้อย
มู่นวลนวลกัดริมฝีปากด้วยความเจ็บใจ หันไปตะโกนใส่โม่ถิงเซียว “โม่ถิงเซียว มันจะมากเกินไปแล้วนะ！”
โม่ถิงเซียวตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ว่า “ผัวเมียใช้ห้องนอนร่วมกัน มันมีปัญหาตรงไหนหรอ”
มู่นวลนวลรู้สึกว่าโม่ถิงเซียวไม่ได้มีความละอายเลยแม้แต่น้อย ไม่ได้ต่ำไปกว่าตระกูลมู่เลยสักนิด
เมื่อรู้ว่าตนไม่อาจเถียงสู้ได้ จึงเหนื่อยที่จะต่อคารมกับโม่ถิงเซียว ก้าวเท้ามุ่งที่จะออกไปข้างนอก แต่ยังไม่ทันได้เดินไปถึงประตู ก็ถูกบอดี้การ์ดขวางทางเอาไว้
เธอหันหลังกลับไปมองที่โม่ถิงเซียว “นี่มันหมายความว่าอะไรกัน”
โม่ถิงเซียวไม่ได้ตอบเธอในทันที เขาค่อยๆ ลุกขึ้นยืน พลางจัดแขนเสื้อของตัวเองอย่างช้าๆ เอ่ยออกมาอย่างไม่มีความเห็นอกเห็นใจแม้แต่น้อยว่า “เธอคิดว่าประตูของตระกูลโม่ คิดจะเข้าก็เข้า คิดจะออกก็ออกไปได้อย่างงั้นหรอ”
สีหน้าของมู่นวลนวลเปลี่ยนไปเล็กน้อย
ผู้คนต่างลือกันไปทั่ว ถึงข่าวลือเกี่ยวกับโม่ถิงเซียวว่า เป็นคนที่ใบหน้าถูกทำลายจนดูไม่ได้ ซ้ำยังเป็นผู้ชายที่เสื่อมสมรรถภาพทางเพศ แต่ทว่าความจริงแล้ว เขาเป็นผู้ชายที่แข็งแรงมากคนหนึ่ง คนที่ได้รู้ถึงความจริงเกี่ยวกับเขาจะต้องเป็นบุคคลที่อยู่ใกล้ชิดกับเขามาก
และตอนนี้ มู่นวลนวลก็ได้รู้ข้อเท็จจริงเกี่ยวกับตัวเขาแล้ว จึงไม่มีทางที่เขาจะปล่อยเธอเดินจากไปได้ง่ายๆ
โม่ถิงเซียวเห็นว่าสีหน้าของมู่นวลนวลเปลี่ยนไป จึงรู้ว่าเธอเข้าใจถึงความหมายที่แท้จริงในประโยคที่เขาต้องการจะสื่อ
เขาเดินไปยืนอยู่ข้างหน้ามู่นวลนวลอย่างช้าๆ มุมปากยกขึ้นยิ้มเล็กน้อย แม้จะเป็นใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม แต่ช่างดูเย็นไปถึงขั้วหัวใจ “เธอคิดว่าคนที่เข้ามาเอาประโยชน์ไปจากโม่ถิงเซียว คงจะไม่ได้ถอนตัวออกไปอย่างง่ายๆ หรอกนะ แล้วยิ่งเธอเป็นภรรยาของฉัน ไม่ต้องไปคิดให้มากมาย หรือพยายามทำอะไรโง่ๆ หรอก สมมุติถ้าเธอตายไป ฉันก็จะเอาร่างของเธอมาฝังอยู่ข้างๆ ฉัน”
มู่นวลนวลแต่งเข้าตระกูลโม่มาใกล้ครบสามเดือนเต็มทีแล้ว ได้รู้จักกับ “โม่เจียเฉิน” ที่หยิ่งยโสโอหัง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นโม่ถิงเซียวทำสายตาที่ร้ายกาจ อำมหิตราวกับสัตว์ป่าที่ดุร้าย
สายตาแบบนี้ ไม่ใช่สิ่งที่ลูกคนรวยธรรมดาจะสามารถทำได้ แต่เป็นปีศาจที่ปีนขึ้นมาจากความมืดมิดเท่านั้น
เธอนึกถึงคำที่โม่เจียเฉินพูดถึงโม่ถิงเซียว ราชาปีศาจ
โม่ถิงเซียวพึงพอใจกับสีหน้าที่มู่นวลนวลแสดงออกมา ใช้น้ำเสียงทุ้มต่ำอันอ่อนโยน ที่ทำให้คนรู้สึกหวาดผวาขึ้นมาแทน “ไม่ต้องทำสายตาหวาดหวั่นขนาดนั้นก็ได้ แค่เธอทำตัวดีๆ ฉันก็จะทำดีต่อเธอแค่นั้นเอง”
เธอกำลังกลัวอยู่อย่างนั้นหรอ
มู่นวลนวลกำมือตัวเองแน่น แน่นจนรู้สึกถึงเหงื่อที่ซึมผ่านฝ่ามือออกมา
เธอนึกถึงตอนที่อยู่ที่ห้องเช่า เธอช่วยเอากระสุนออกมาจากโม่ถิงเซียว ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ฉีดยาชาแม้แต่เข็มเดียว แต่ก็ไม่ส่งเสียงร้องแม้แต่เสียงเดียว หรือไม่สลบไปเสียด้วยซ้ำ
ทำไมเธอถึงไม่รู้ตัวตั้งแต่แรก ผู้ชายที่แข็งแกร่งราวกับไม่ใช่คนแบบนั้น จะไปเป็นเพียงแค่นายน้อยที่ยโสและบ้าอำนาจธรรมดาๆ ได้เสียที่ไหนกัน จะต้องเป็นคนที่มีจิตใจลุ่มลึกมากกว่าคนทั่วไปแน่นอน จะต้องเป็นปีศาจร้ายที่ปีนขึ้นมาจากขุมนรกอันดำมืด
มู่นวลนวลอ้าปากจะพูด พบว่า แม้ตนพยายามที่จะอ้าปากเพื่อพูดโต้กลับก็ยังทำไมได้
โม่ถิงเซียวยื่นแขนออกไปลูบหัวเธอ ท่าทางอ่อนโยนจนเกือบดูผิดแปลก “เธอยังไม่ได้ไปดูห้องของเราให้ดีๆ เลยนี่ มา ฉันจะพาเธอไปดู”
มู่นวลนวลขัดขืนเล็กน้อย แต่โม่ถิงเซียวก็ไม่ได้ใส่ใจ ใช้กำลังลากเธอขึ้นไปดูห้องนอนข้างบน
เขาพามู่นวลนวลไปดูที่ห้องแต่งตัว
พอมู่นวลนวลเข้าไป ก็หยุดชะงักด้วยความตะลึง
ภายในห้องแต่งตัว มากกว่าครึ่งถูกแขวนไปด้วยเสื้อผ้าสำหรับผู้หญิง ทั้งหมดต่างเป็นเสื้อผ้าคอลเล็กชันใหม่ของฤดูกาลนี้ แม้กระทั่งกระเป๋าหรือรองเท้าก็ถูกอัดแน่นเต็มห้อง
เสื้อผ้ามากมายขนาดนี้ ถ้าเธอจะสวมใส่และเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ไม่ซ้ำในแต่ละวัน คงต้องใช้เวลาหลายเดือนกว่าจะลองครบทุกชุด
โม่ถิงเซียวยืนอยู่ข้างๆ สังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเธอ
กูจื่อหยานเคยบอกเขาว่า ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบของพวกนี้หรอก
พอได้เห็นท่าทีที่ตกตะลึงของเธอ โม่ถิงเซียวก็พูดออกมาว่า “ของพวกนี้ ฉันให้คนเตรียมไว้ให้เป็นไซส์ของเธอแล้ว”
มู่นวลนวลหันกลับมาจ้องหน้าเขา ดวงตาที่สวยราวกับอัญมณีคู่นั้นกลับดูเย็นชา “ดูเหมือนว่าคุณชายโม่จะถนัดนัก กับการตบหัวแล้วลูบหลังคนอื่นนะคะ! ”
คนแบบโม่ถิงเซียว คงไม่รู้จักคำว่ายอมรับผิดหรือขอโทษ สิ่งที่เขาต้องการก็คือการคุมอำนาจ การมีอำนาจ สิทธิ์ในการควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างไว้ในมือของตน
ความจริงมู่นวลนวลได้รู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเขาก่อน เธอจึงถือไพ่เหนือเขาอยู่ชั่วขณะ แต่ยังไม่ทันได้ใช้ประโยชน์จากมัน ก็ถูกโม่ถิงเซียวรู้ทันเรื่องของเธอกับโม่เจียเฉินเสียก่อน
โม่ถิงเซียวหัวเราะขึ้น “เธอก็ถือซะว่า นี่เป็นสีสันในชีวิตคู่ของเราไปละกัน”
สีสันกับผีสิ!
มู่นวลนวลทำหน้าเคร่งเครียดเดินออกไปจากห้อง เพราะไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดแล้ว
เธอหันไปเหลือบมองโม่ถิงเซียวหนึ่งที ก็แทบจะทนไม่ไหวที่จะไปฉีกทึ้งใบหน้าของเขา แต่เธอก็ไม่มีความกล้าขนาดนั้น ทางที่ดีที่สุดจึงเป็นการไม่มองหน้าเขา
เธอเดินกลับไปที่ห้องที่เธอเคยอยู่ ก็พบว่าในห้องไม่มีเตียงแล้ว
เธอหันหลังวิ่งกลับไปที่ระเบียงทางเดิน โน้มตัวออกไปนอกราวระเบียง ก็เห็นบอดี้การ์ดกำลังขนเตียงของเธอออกไปจากห้องโถงใหญ่
“……..” โม่ถิงเซียวจะต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ
เพื่อที่จะให้เธอกลับไปนอนห้องนอนใหญ่ เลยขนเอาเตียงของเธอออกไป
โม่เจียเฉินเดินออกมาจากมุมไหนของบ้านก็ไม่อาจทราบได้ เดินไปหยุดอยู่ข้างๆ เธอ จากนั้นก็เอามือจับราว พร้อมโน้มตัวออกไปนอกระเบียงตามเธอ สายตาก็จับจ้องมองไปทางที่เธอกำลังมองอยู่ “พี่ชายดีกับเธอจังเลยน้า”
มู่นวลนวล “แหะ แหะ”
มู่เจียเฉินทำหน้าจริงจัง “ถ้าเป็นผมนะ พี่ไม่ขนเอาเตียงของผมออกไปหรอก เขาจะโยนผมออกไปตรงๆ เลยมากกว่า”
มู่นวลนวลไม่ได้รู้สึกถูกปลอบประโลมเลยแม้แต่น้อย เธอมองเขาด้วยสีหน้าเฉยเมย “พวกเธอเป็นลูกพี่ลูกน้องแท้ๆ กันใช่ไหม”
“เป็นสิ แม่ของผมเป็นพี่น้องแท้ๆ กับพ่อของเขาเลย” โม่เจียเฉินปล่อยมือลง แสดงท่าทีว่า ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้
