เมื่อกดค้นหา กูจื่อหยานก็พบว่าในอินเตอร์เน็ตมีผู้คนจำนวนมากที่ถามปัญหาคล้ายกัน
ผลลัพธ์ด้านล่างของคำวิพากษ์วิจารณ์พื้นฐานทั้งหมดเป็นแบบนี้
“เจ้าของโพสต์คุกเข่าเรียกพ่อมานานแล้ว?”
“ไม่มีทาง คุณยังไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามคุกเข่า ตัวเองก็คุกเข่าก่อนแล้ว”
“คิดไร้เดียงสาเกินไป”
“เคยมีคนหนึ่งก็เคยถามปัญหานี้ ต่อมา…เขาตายแล้ว”
“……”
เป็นคำวิพากษ์วิจารณ์ที่ไร้สาระ
กูจื่อหยานดูกระทู้ที่คล้ายกันหลายๆกระทู้ พบว่าเป็นพื้นฐานความคิดเห็นเหล่านี้
ยังมีเจ้าของโพสต์ปัญหาเหล่านี้ก็กลับมาเสนอแนะสถานการณ์หลังจากนี้ มีเพียงหนึ่งประโยค “เป็นลูกก็ดีอยู่แล้ว！”
กูจื่อหยานโยนโทรศัพท์ทิ้งไปอีกด้าน นั่งลงเริ่มจัดการเอกสาร
ไม่สามารถต่อสู้กับโม่ถิงเซียวได้ เขาก็สิ้นหวังมาก
……
โม่ถิงเซียวใช้เวลาขับรถอย่างรวดเร็วยี่สิบนาทีก็ถึงบ้าน
ก่อนหน้านี้มู่นวลนวลให้ช่างออกแบบชุดพวกนั้นกลับไปแล้ว พวกเขาไม่ยินยอมที่ออกไป
เธอจำใจต้องต้อนรับพวกเขาให้ไปดื่มชาในห้องรับแขก และตัวเธอเองก็ไปทำอาหารเย็นอยู่ในห้องครัวอย่างเชื่องช้า
ในเวลาที่โม่ถิงเซียวกลับมา พวกเขาก็ดื่มชาจนอิ่ม ในเวลาที่เมื่อมองเห็นโม่ถิงเซียว พวกเขาคล้ายกับว่ามองเห็นผู้ช่วยชีวิต “คุณชายโม่!”
โม่ถิงเซียวกวาดสายตามองพวกเขา ถามบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านข้าง “คุณหญิงล่ะ?”
“อยู่ในห้องครัว”บอดี้การ์ดชี้ไปที่ห้องครัว
มู่นวลนวลกำลังดูตำราอาหาร ช่วงนี้เธอกำลังวุ่นวายเรียนรู้เมนูอาหารใหม่ ๆ คืนนี้คิดว่าจะทำหนึ่งอย่างเพื่อชิมดู
ในเวลาที่เธอกำลังพลิกดูตำราอาหาร ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่มั่นคงดังมาจากประตูด้านนอก
สิ่งมหัศจรรย์คือ เธอได้ยินเสียงฝีเท้า ก็รู้ว่าเป็นโม่ถิงเซียวกลับมาแล้ว
เธอเสแสร้งทำเป็นไม่รู้ ตัวเองก็ดูตำราอาหารจดจ่อต่อไป
โม่ถิงเซียวเดินเข้าไป มองจากด้านหลังเธอก็เห็นตำราอาหารอยู่ในมือของเธอ มองเห็นชื่อเมนู เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแล้วอ่านออกเสียง “มะระยัดไส้มูส?”
“คุณกลับมาแล้ว”มู่นวลนวลไม่ได้หันหน้าไปมองแค่ถามออกไป เห็นได้ชัดถึงความเย็นชา
โม่ถิงเซียวเอาหนังสือที่อยู่ในมือของเธอออกมา ใช้ประโยชน์จากความสูงที่เหนือกว่าชูขึ้นสูง มู่นวลนวลหันหน้ากลับมาลองเขย่งปลายเท้าขึ้นไปหยิบหนังสือ ผลลัพธ์คือเธอเตี้ยกว่าเขาเยอะมาก แตะไม่ถึงหนังสือเลย
มู่นวลนวลข่มอารมณ์ร้อนไว้ในอก ตอนนี้ก็ยิ่งโมโหมาก
เธอโมโหเป็นอย่างยิ่งใช้เท้าทีบไปที่ขาของโม่ถิงเซียว “นำตำราอาหารคืนมาให้ฉัน”
“เธอดูตำราอาหารแต่ไม่มองฉัน?”โม่ถิงเซียวขมวดคิ้ว น้ำเสียงพูดจริงจังจงใจหาเรื่องอย่างไม่มีเหตุผล
มู่นวลนวลเงยคางขึ้นถลึงตาใส่เขา “ใช่ มองเห็นคุณก็รำคาญ”
โม่ถิงเซียวไม่โมโหแต่กลับยิ้ม เขาวางตำราอาหารลงด้านข้าง ก้มหน้าลงมาจูบริมฝีปากของมู่นวลนวลเบาๆ ก่อนที่เธอจะโต้ตอบกลับก็รีบกอดเธอเอาไว้
พูดเสียงต่ำของใบหูเธอ “เธออยากจะช่วยฉันไหม? งานเลี้ยงตอนเย็นครั้งนี้ ก็ต้องขอร้องภรรยาแล้ว”
เสียงของเขาเดิมทีก็น่าฟังอยู่แล้ว ที่มากกว่านั้นเขายังกดเสียงให้ต่ำลงอีก เสียงที่เรียก“ภรรยา”ที่อ่อนโยนและอบอุ่น
มู่นวลนวลรู้สึกจั้กจี้ที่ใบหู ยกมือขึ้นจะลูบใบหูเบาๆ โม่ถิงเซียวเหมือนกับเดาออกถึงการกระทำของเธอ จับมือของเธอเงียบๆ จูบลงบนใบหูของเธอเบาๆ “งานเลี้ยงตอนเย็นไปไหม?”
มู่นวลนวลจั้กจี้จนหดลำคอ และพูดเสียงดัง“ฉันไป ฉันไปพอใจหรือยัง!”
“ลำบากเธอแล้ว”โม่ถิงเซียวจึงยอมปล่อยเธอ
ใบหูของมู่นวลนวลไวต่อความรู้สึก ตอนนี้กลายเป็นสีแดงแล้ว โม่ถิงเซียวอดไม่ไหวยื่นมือไปบีบนิดหน่อย
มู่นวลนวลตีมือของออกด้วยความอับอายแค้นใจ “อย่ามาแตะ ฉันต้องไปลองชุดราตรีแล้ว”
โม่ถิงเซียวก็ไม่พูดอะไร เพียงแค่มองเธอแล้วหัวเราะ
เหมือนกับว่าเขาจะหาจุดอ่อนของมู่นวลนวลเจออีก
“มีอะไรน่าขำ อย่าหัวเราะ!”มู่นวลนวลผลักออกอย่างบุ่มบ่ามแล้วเธอก็ออกไป
หลังจากมู่นวลนวลลองชุดราตรีติดต่อกันห้าชุด ในที่สุดก็ลองจนช่างทำผมพอใจ
ถ้าจะให้ช่างออกแบบชุดพูด ชุดไหนก็ใส่สวย แต่เธอรู้สึกว่ามู่นวลนวลยังต้องลองชุดที่สวยกว่านี้อีก
ในเวลาที่นั่งอยู่ด้านหน้ากระจกถูกพวกเขาจับพลิกไปมา มู่นวลนวลก็ใจเย็นลง
เมื่อกี้โม่ถิงเซียวกำลังกลอุบายของผู้ชาย?
ก็เหมือนกับเธอ…ออดอ้อน?
ปกติโม่ถิงเซียวมีสีหน้าเย็นมืดครึ้ม ก่อนหน้าที่จะกอดเธอเรียกเสียงต่ำเบาๆว่า“ภรรยา”ก็ถือว่าเป็นการออดอ้อนจริงๆ
ผู้ชายอย่างโม่ถิงเซียวออดอ้อนขึ้นมา ผู้หญิงก็สู้ไม่ได้แล้ว!
……
หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดมู่นวลนวลก็ถูกพวกช่างออกแบบชุดแต่งตัวให้จนเสร็จ
ช่างออกแบบชุดพูดด้วยใบหน้าตกใจและอิจฉา “คุณหญิงสวยมากจริงๆ ลงไปชั้นล่างให้คุณชายโม่ดู!”
มู่นวลนวลมองตรงไปที่ในกระจก
ชุดราตรีบนตัวของเธอเป็นสีแดงกลิตเตอร์สะท้อนแสงระยิบระยับ เดิมทีเธอผิวขาวเนียนอยู่แล้วก็ถูกขับให้ขาวเด่นราวกับสามารถเปล่งประกายได้
ผมหน้าม้าที่หน้าผากถูกหวีขึ้นไป ทำให้มองเห็นหน้าผากที่เงาวาวและสะอาดหมดจด แก้มทั้งสองข้างปล่อยผมลอนเล็กๆลงมา ผมยาวด้านหลังท้ายทอยก็ทำเป็นลอนใหญ่ และลิปสติกสีแดงสีเดียวกับชุดราตรี ทั่วทั้งร่างกายปรากฏความสวยหยาดเยิ้ม
ในเวลาครั้งแรกที่มู่นวลนวลมองเห็น ก็รู้สึกประหลาดใจ
แต่หลังจากมองหลายๆครั้ง ก็รู้สึกไม่แตกต่างกับปกติมาก ก็คือการแต่หน้าแต่งตัวทำให้เธอปรากฏเป็นผู้ใหญ่และสวยหยาดเยิ้มนิดหน่อย
ชุดราตรีจำเป็นต้องใส่คู่กับรองเท้าส้นสูง เมื่อก่อนมู่นวลนวลไม่เคยใส่รองเท้าส้นสูง ในเวลาที่เดินลงมาชั้นล่างก็จับราวบันไดลงมา
โม่ถิงเซียวนั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่ ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงจากได้หลัง ก็หันหน้ากลับไปมอง
มู่นวลนวลรอคอยให้เขามอง ช่างออกแบบชุดพูดเหมือนกับว่าเธอสวยมาก โม่ถิงเซียวจะรู้สึกว่าเธอสวยไหมนะ?
แต่ทว่า โม่ถิงเซียวมองไม่กี่วินาที ก็หันสายไปมองที่อื่น เดินเข้าไปมาจับเธอ“ไม่ชินกับการใส่รองเท้าส้นสูง”
มู่นวลนวลพยักหน้า “อืม เมื่อก่อนไม่เคยใส่”
ช่างออกแบบชุดเลือกรองเท้าสูงแปดเซนติเมตรให้เธอ บวกกับส่วนสูงของเธอหนึ่งร้อยหกสิบเจ็ด
และโม่ถิงเซียวสูงหนึ่งร้อยแปดสิบแปด ทั้งสองคนห่างกันแค่ยี่สิบกว่าเซนติเมตร และตอนนี้มู่นวลนวลใส่ร้องเท้าส้นสูง กับความสูงของโม่ถิงเซียวเห็นชัดว่าต่างกันไม่มากแล้ว
เธอเปรียบเทียบความสูงกับโม่ถิงเซียวกับตัวเองก็รู้สึกแปลกใหม่
โม่ถิงเซียวไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้ หันหน้ากลับมาถามช่างออกแบบชุดที่อยู่ด้านหลังของเธอ “เปลี่ยนรองเท้าคู่อื่นให้เธอ ไม่ต้องใส่รองเท้าส้นสูง”
ช่างออกแบบชุดรู้สึกลำบากใจ“แต่ถ้าหากไม่ใส่รองเท้าส้นสูง ดูไม่เหมาะสมกันนิดหน่อย…”
โม่ถิงเซียวพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “งั้นก็ไม่ต้องไป”
“ห๊ะ?”มู่นวลนวลถามด้วยความงงงวย“ไม่ไปไหน?”
“ไม่ไปงานเลี้ยงตอนเย็น ช่างออกแบบชุดพูดว่าจำเป็นต้องใส่รองเท้าส้นสูง เธอใส่ไม่ชิน”โม่ถิงเซียวก้มหน้ามองเธอ สายตากับน้ำเสียงจริงจังมาก
นี้คือเหตุผลอะไร?
ความคิดของคุณชายโม่เปลี่ยนแปลงตามอำเภอใจเกินไปแล้ว
“ฉันคิดว่าไม่เป็นไร”มู่นวลนวลพูดพลางหมุนตัวให้เอาดู
เพียงแค่ใส่ไม่ชินเท่านั้นเอง ไม่ใช่ไม่ใส่ ในเวลาที่เธอฝึกงานบริษัทต้องการให้ใส่รองเท้าส้นสูง เธอก็เคยใส่
โม่ถิงเซียวกระแอมออกมาเบาๆ“งั้นก็เปลี่ยนชุด เปลี่ยนการแต่งหน้า”
ช่างออกแบบชุดที่อยู่ด้านหลังทันใดนั้นก็หัวเราะออกมา เวลานี้มู่นวลนวลก็สมองปราดเปรื่องขึ้นมา ก็เข้าใจอะไรบางอย่างได้
