ใจของมู่นวลนวลอ่อนลงทันที
โม่ถิงเซียวเมาจริงๆ
ถ้าเข้าแกล้งเมาก็อาจจะไม่เรียกเธอว่า ” แม่ ” หรอก
ในก้นบึ้งของหัวใจแม่คือบทบาทที่หนักและสำคัญมากสำหรับฉัน และเขาจะไม่ล้อเล่นกับเรื่องนี้
ที่เขาเมาเเล้วไม่ให้คนอื่นแตะตัวนั้นไม่ใช่เป็นโรคอะไรหรอก เเต่เป็นพราะเขาเชื่อใจเธอเเละไว้ใจเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น
ดังนั้นเขาจึงเป็นแบบนี้
อยู่ๆมู่นวลนวลก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี
แม้ว่ามู่ถิงเซียวจะเป็นคนที่มีจิตใจลึกซึ้ง แต่ในทางกลับกันเขาก็เป็นคนที่แสดงอารมณ์ได้ตรงไปตรงมาที่สุด
ก่อนหน้านี้เธอเคยจี้ถามเขาว่าเป็นเพราะเธอหน้าเหมือนชิงหนิงหรือเปล่า เขาถึงได้ดีกับเธอนัก เขาไม่พูดเเม้เเต่คำโกหกเเละยอมรับเเต่โดยดี
เกลียดก็เกลียด ชอบก็ชอบ เขาพูดคำจอมปลอมที่ใช้หลอกคนไม่เป็นเเละไม่มีค่าควรแก่หลอกลวง
มู่นวลนวลถอนหายใจ เธอหาชุดนอนมาเปลี่ยนให้โม่ถิงเซ๊ยว
ตอนนี้โม่ถิงเซียวหลับอย่างไม่ได้สติแล้ว เเต่เขากลับยังคงให้ความร่วมมือกับมู่นวลนวลในการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขา
รอจนมู่นวลนวลเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาเสร็จเเล้ว เขาก็หลับลงไปทันที ใบหน้าของเขาเงียบและสูงส่ง ความเศร้าหมองระหว่างคิ้วก็หายไปจนหมด ตอนนี้เขาดูเหมือนเด็กหนุ่มที่ร่ำรวยทั่วไป
อยู่ๆเขาก็ยื่นมือออกมาคลำหาอะไรสักครู่ พอรับรู้ว่าในมือมีเพียงผ้าห่ม ถึงเเม้ว่าเขาจะไม่ได้ลืมตา เเต่หัวคิ้วของเขากลับขมวดเข้าหากันแน่น
เป็นครั้งเเรกที่มู่นวลนวลรู้สึกฝืดในใจ เพียงเพราะมองผู้ชายคนนึงทำหน้าบึ้ง
เธอวางมือของตัวเองลงบนมือของโม่ถิงเซียว เขาก็จับมือของเธอแน่นทันที หัวคิ้วที่ขมวดเข้าหากันแน่นก็ค่อยๆคลี่ออกเเละเขาก็หลับอย่างสบายใจ
……
วันต่อมา
โม่ถิงเซียวลืมตาขึ้นมา หลังจากที่สติของเขากลับมา เขาก็รู้สึกว่ามีคนอยู่ในอ้อมกอดของเขาเเละกำลังแปะติดอยู่ที่ทรวงอกของเขาอย่างอ่อนโยน ท่าทางของทั้งสองคนสนิทชิดเชื้อมาก
อาการเมาค้างทำให้เขาสับสนชั่วคราว
สีหน้าของเขาหม่นลงทันที เเต่ไม่นานพอเขาได้กลิ่นลมหายใจของมู่นวลนวลเเละพบว่าเธอนอนอยู่ในห้องนอนของเขา
คิ้วของเขาก็คลี่ออกเเละก้มมองผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง
เมื่อคืนมู่นวลนวลดูเเลโม่ถิงเซียวจนดึกดื่น ดังนั้น เธอจึงยังไม่ตื่นเเละยังคงหลับสนิท
ผมยาวของเธอแผ่ออกไปบนหมอนอย่างเรียบลื่น เธอใส่ชุดนอนผ้าฝ้ายสีขาว ใบหน้าของเธอแดงจากความร้อนจากผ้าห่ม ไม่เห็นความงดงามหลังการเเต่งหน้าเหมือนดั่งทุกวัน แต่เพิ่มความน่ารักอ่อนเยาว์ให้กับเธอเล็กน้อย
โม่ถิงเซียวยื่นนิ้วมือไปจิ้มบนปลายจมูกของเธอเบาๆ เขายิ้มเเละพูดพึมพำ: ” สาวน้อย ”
สาวน้อยที่อายุน้อยกว่าเขาสี่ปี
เขาจ้องมู่นวลนวลอยู่อย่างนั้นสักครู่ หลังจากนั้นก็อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปจูบเธอ
เขาจูบไล่ไปตั้งเเต่ใบหน้าลงไปที่ปลายจมูก จากปลายจมูกลงไปที่คาง พอเห็นว่าไฟป่ากำลังจะเริ่มโหมไหม้ โม่ถิงเซียวก็ลุกขึ้นเเละลงจากเตียงได้ทันเวลา หลังจากนั้นก็เข้าไปในห้องอาบน้ำ
พออาบน้ำเสร็จ โม่ถิงเซียวก็ตัวหอม เขาเห็นว่ามู่นวลนวลยังหลับอยู่ จึงอดไม่ได้ที่จะเดินไปมองเธอนิดหน่อย หลังจากนั้นก็ซุกผ้าห่มให้เธอ เขาถึงจะหันกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องเก็บเสื้อผ้า
……
มู่นวลนวลตื่นเพราะหิว
เธอลูบท้องเเละลุกขึ้นนั่งบนเตียง พอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนเธอก็หันไปมองด้านข้างทันที พอพบว่าตรงนั้นว่างเปล่า เธอจึงรู้สึกโล่งใจอย่างน่าประหลาด
ในขณะเดียวกันก็รู้สึกหดหู่นิดหน่อย
เธอมองเวลาเเละพบว่าตอนนี้เป็ยเวลาสิบโมงเเล้ว
โม่ถิงเซียวไม่ได้มีนิสัยติดเตียง เขาตื่นเช้าตลอด
พอเธออาบน้ำเสร็จก็ได้ยินเสียงเคาะประตู
คนที่อาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ที่จะเคาะประตูก็มีเเค่พวกบอดี้การ์ด มู่นวลนวลจึงพูดถาม: ” มีอะไร? ”
คนที่พูดขึ้นไม่ใช่ผู้ชาย เเต่เป็นเสียงผู้หญิง: ” คุณหญิงคะ คุณจะลงมาทานอาหารเช้าตอนนี้หรือจะให้ฉันยกขึ้นมาให้คุณคะ? ”
ที่คฤหาสน์มีคนใช้ผู้หญิงตั้งเเต่เมื่อไหร่?
มู่นวลนวลเดินไปเปิดประตู เเละเห็นหญิงวัยกลางคนที่ใส่ชุดคนใช้ผู้หญิงกำลังยืนอยู่ที่หน้าประตูจริงๆ
พอหญิงวัยกลางคนเห็นมู่นวลนวล เธอก็ชะงักไปเล็กน้อยเเละรีบก้มหน้าทักทายอย่างเคารพนอบนบทันที: ” คุณหญิง ”
” คุณคือ? ” มู่นวลนวลจำได้ว่าในบ้านไม่มีคนใช้ผู้หญิง
” ฉันนามสกุลหู ถ้าคุณหญิงไม่ถือสาเรียกฉันว่าป้าหูก็ได้ค่ะ ” หญิงวัยกลางคนยิ้มด้วยท่าทีที่เป็นมิตร
” ป้าหู ” พอมู่นวลนวลเรียกเธอเสร็จก็ถามเธอต่อ: ” โม่ถิงเซียวล่ะ? ”
” คุณชายอยู่ที่ห้องหนังสือค่ะ ” พอป้าหูพูดถึงโม่ถิงเซียว ระหว่างคิ้วของเธอก็ปรากฏรอยยิ้มอ่อนโยนขึ้นมา: ” คุณไปหาเขาสิคะ ”
คำพูดสั้นๆทำให้มู่นวลนวลรู้ว่าป้าหูคนนี้ไม่ได้เป็นเเค่คนใช้ธรรมดาอย่างเเน่นอน
มู่นวลนวลเปลี่ยนเสื้อผ้าเเละไปที่ห้องหนังสือของโม่ถิงเซียว
พอเธอผลักประตูเข้าไปก็เห็นโม่ถิงเซียวกำลังทำอะไรสักอย่างกับคอมพิวเตอร์
เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา เเต่ก็รู้ว่าเป็นมู่นวลนวลที่เข้ามา
” ทานอาหารเช้าเเล้วหรือยัง? ”
มู่นวลนวลพูดขึ้นอย่างลังเลใจ: ” ยังไม่ทานค่ะ ”
เรื่องเมื่อคืนทำให้มู่นวลนวลสับสนมาก
ในใจเหมือนมีคนตัวเล็กสองคนกำลังดึงเธอมาเป็นพวกอยู่
หนึ่งในนั้นให้เธอตั้งมั่นในความคิดของตัวเอง ไม่ต้องไปพูดถึงความรักเเละให้เป็นสามีภรรยาที่เคารพกันแบบนี้ก็พอเเล้ว
อีกคนกลับคิดว่าที่โม่ถิงเซียวเชื่อใจเธอแบบนี้ ในใจเขาจะต้องมีเธออย่างเเน่นอน
เธอถูกดึงจนทำให้รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย
โม่ถิงเซียวได้ยินดังนั้นก็เงยหน้าขึ้นมามองเธอเเละขมวดคิ้วนิดหน่อย: ” ไปทานอาหารเช้าก่อน ”
สีหน้าของเขากลับมาเย็นชาเหมือนทุกครั้งที่เคยเป็นมา เเละไม่หลงเหลือเงาของเมื่อคืนเเม้เเต่นิดเดียว
มู่นวลนวลหายใจเบาๆเเละถามเขา: ” คุณให้ป้าหูมาทำงานที่นี่หรอ ”
” เมื่อก่อนเธอเคยดูเเลแม่ของฉัน ฝีมือของเธอดีมากเเละเเม่ของฉันก็ชอบเธอมากเหมือนกัน ต่อมาเเม่ของฉันไม่อยู่เเล้ว เธอก็ขอลาออกเพื่อกลับบ้าน ”
มู่นวลนวลรู้สึกตะลึงนิดหน่อยที่โม่ถิงเซียวพูดถึงเเม่ของเขาให้เธอฟังแบบนี้
พูดจบโม่ถิงเซียวก็ตั้งใจอธิบายเป็นพิเศษ: ” ที่บ้านไม่มีคนใช้ผู้หญิงจึงไม่ค่อยสะดวกสักเท่าไหร่ ”
มู่นวลนวลกระพริบตาปริบๆ ถ้าเธอไม่ได้เข้าใจผิด โม่ถิงเซียวตั้งใจไปขอให้ป้าหูกลับมาเพื่อเธอหรอ?
ความคิดเเละความสงสัยของมู่นวลนวลเเสดงออกมาทางสีหน้าหมดเเล้ว โม่ถิงเซียวจึงกระเเอมไอเล็กน้อยเเละทำหน้าหม่น: ” รีบไปทานอาหารเช้าเถอะ ”
” อ้อ ” มู่นวลนวลรีบหมุนตัวเเละเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
เดินไปได้ครึ่งทาง อยู่ๆเธอก็หยุดเดินเเละยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์: ” โม่ถิงเซียว คุณจำได้ไหมว่าเมื่อคืนคุณทำอะไรบ้าง? ”
โม่ถิงเซียวหรี่ตาลงเล็กน้อย: ” อะไร? ”
เมื่อวานตอนอยู่ที่ร้านอาหารจินติ่ง เขามีความคิดที่จะดื่มให้เมาเพื่อดีกับมู่นวลนวลจริงๆ
เเต่เหล้านั้นเกินความคาดหมายของเขาและเขาก็เมามากจริงๆ
เขารู้ว่าตัวเองกลับมายังไงเเละรู้ว่ามู่นวลนวลเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขา เเต่รายละเอียดเล็กๆ อย่างเช่นเขาพูดอะไรทำนองนั้น เขาจำไม่ได้สักเท่าไหร่
” ไม่มีอะไร ฉันไปทานอาหารเช้าเเล้ว ” มู่นวลนวลเห็นสีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนไปก็รู้ว่าเขาจำไม่ได้เเล้ว
จำไม่ได้ก็ดีเเล้ว ถ้าจำได้ก็ไม่รู้ว่าโม่ถิงเซียวจะตีเธอหรือเปล่า!
ตอนที่มู่นวลนวลทานอาหารอยู่ที่ห้องอาหาร โม่ถิงเซียวก็ลงมาจากชั้นบน
มู่นวลนวลทานข้าวต้มไปด้วยเเละชำเลืองมองเขาไปด้วย
ผู้ชายคนนี้ต้องการมาทำอะไรอีกละเนี่ย?
โม่ถิงเซียวนั่งลงตรงหน้าเธอ สีหน้าของเขาค่อนข้างจริงจัง เขาไตร่ตรองอยู่สักครู่เเละพูดขึ้น: ” ไม่ใช่คุณที่เหมือนเธอ เเต่เป็นเธอต่างหากที่เหมือนคุณ ”
