คำพูดของมู่เจิ้งซิวคล้ายกับว่าแสดงความจริงใจ ไม่ได้ทำให้สีหน้าของโม่ถิงเซียวดีขึ้น กลับจะเปลี่ยนเป็นไม่น่าดูขึ้นเรื่อยๆ
โม่ถิงเซียวลุกขึ้นยืน น้ำเสียงกับสีหน้าของเขาเยือกเย็นเหมือนกัน“พรุ่งนี้มู่นวลนวลไม่เข้ามาทำงานที่มู่กรุ๊ปแล้ว”
น้ำเสียงไม่มีการปรึกษาแม้แต่น้อย ไม่มีเหตุผลเหมือนกับประกาศกับตัวเอง
มู่เจิ้งซิวไม่ได้พูดอะไร
เขายังจะพูดอะไรได้ล่ะ?
โม่ถิงเซียวไม่ใช่คนที่เขาจะต่อสู้ได้ เดิมทีเขานึกว่าหลังจากที่ตัวเองกลับประเทศ คนที่ต้องรับมือยากน่าจะเป็นโม่ชิงเฟิง แต่ทว่าคิดไม่ถึง คาดไม่ถึงว่าจะเป็นโม่ถิงเซียว
โม่ถิงเซียวเปิดประตูออกไป ก็มองเห็นมู่นวลนวลยืนอยู่หน้าประตู
มู่นวลนวลฟังอยู่หน้าประตูอยู่สักพัก แต่ก็ได้ยินไม่ชัดเจนว่าพวกเขากำลังคุยอะไรกัน
“ฉัน…”เธออยากจะอธิบายว่าตัวเองไม่ได้ตั้งใจมาแอบฟัง แต่ว่าเพิ่งเปิดปากพูด ทันใดนั้นโม่ถิงเซียวก็ก้มลงไปกอดเธอไว้
กำลังของเขาเยอะไปหน่อย แขนที่รัดเอวของเธอแน่นจนเจ็บ แต่ก็ยังอดทนได้
มู่นวลนวลสูดหายใจเข้าลึกๆ รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายบนตัวของเขาที่ไม่ถูกต้อง ถามเขาเสียงเบา“คุณเป็นอะไร？”
โม่ถิงเซียวกอดเธอหลายวินาที ก็ปล่อยเธอยืดตัวขึ้นจับมือเธอเดินตรงไปข้างหน้า“ไปเก็บของเธอ พรุ่งนี้ก็ไม่ต้องมาทำงานแล้ว”
มู่นวลนวลในใจก็ประหลาดใจโม่ถิงเซียวกับมู่เจิ้งซิวพูดอะไรกัน แต่สีหน้าของโม่ถิงเซียวกับกลิ่นอายที่แสดงออกอย่างชัดเจน ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาถามอะไรมาก
มู่นวลนวลเก็บของอย่างรวดเร็ว ถือกล่องกระดาษแข็งและพูดกับโม่ถิงเซียว“เสร็จแล้ว”
โม่ถิงเซียงมองลงไป รับกล่องจากในมือของเธอมาถือไว้ด้วยมือข้างเดียวไม่ปริปากพูดสักคำ มืออีกข้างที่ว่างก็ไปจับมือของมู่นวลนวล
มู่นวลนวลในใจหวานชื่น ถึงแม้ว่าอารมณ์ไม่ดี คาดไม่ถึงว่าเขายังสามารถคิดใส่ใจช่วยเธอถือกล่อง
โชคดีที่ตอนนี้ในบริษัทไม่มีคนแล้ว คนที่ยังทำโอทีก็เป็นตำแหน่งสูงทั้งหมด มีห้องทำงานเป็นของตัวเอง
แต่ ในโลกนี้มีประโยคที่กล่าวไว้ว่า โลกนี้มันกลม
ทั้งสองคนเดินไปถึงประตูลิฟท์ รอให้ลิฟท์ขึ้นมา
มู่นวลนวลกำลังคิดไปถึงที่ShengdingMedia โม่ถิงเซียวมีลิฟท์ที่ใช้ส่วนตัว อดไม่ได้ที่จะหันไปถามด้วยความประหลาดใจ“คุณเคยรอลิฟท์ไหม?”
โม่ถิงเซียวชำเลืองตามองเธอ ส่งสายตาที่แสดงออกผ่านสายตาให้เธอ“เธอคิดว่าไงล่ะ”
เธอรู้สึกว่า…
เธอรู้สึกว่าโม่ถิงเซียวเป็นคนที่ไม่เคยรอลิฟท์แน่นอน
ในที่สุดลิฟท์ก็ขึ้นมา
ติ๊ง——
ประตูลิฟท์เปิดออก มู่นวลนวลกำลังจะเดินเข้าไปด้านใน เงยหน้าขึ้นก็พบว่าคนที่ออกมาจากลิฟท์ไม่ใช่คนอื่น แต่เป็นมู่หวันฉี
เธอกลับมาที่มู่กรุ๊ป ก็เพราะว่ากังวลว่ามู่หวันฉีกับโม่ถิงเซียวจะเจอกัน
ผลลัพธ์คือมู่หวันฉีได้พบโม่ถิงเซียวจริงๆ!
จิตใต้สำนึกสั่งให้มู่นวลนวลเข้าไปขวางด้านหน้าของโม่ถิงเซียว ไว้ ยังเดินเบียดไปด้านหลัง
โม่ถิงเซียวจำเป็นต้องถอยไปด้านหลังสองก้าว พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ทำอะไร？”
ในเวลาที่มู่หวันฉีมองเห็นมู่นวลนวล ดวงตาก็เต็มไปด้วยความโกรธ แต่เมื่อเธอได้เห็นโม่ถิงเซียวที่ยืนอยู่ด้านหลังมู่นวลนวล กลิ่นอายบนตัวของเธอก็เปลี่ยนไป
เสียงที่พูด ก็ทำให้ท่วมตัวคนขนลุกขนพอง
“คุณชายโม่ พวกเราเจอกันอีกแล้ว”มู่หวันฉีพูดพลาง ดึงเสื้อโค้ทของตัวเองเหมือนไม่ได้ตั้งใจ
เธอชอบใส่ชุดเดรสโชว์หน้าอกใว้ด้านในเสื้อโค้ท เมื่อดึงเสื้อโค้ท ก็ได้เห็นชุดด้านในเป็นตัว“V”เผยให้เห็นร่องผิวขาวเนียน ดูเหมือนยั่วยวนไม่น้อย
เวลานี้ ลิฟท์อีกด้านหนึ่งก็ขึ้นมาพอดี
แต่โม่ถิงเซียวไม่ได้มองมู่หวันฉีแม้แต่น้อย ดึงมู่นวลนวลเข้าไปในลิฟท์อีกด้านหนึ่ง
มู่หวันฉีสีหน้าแข็งทื่อ ก็เดินเข้าไปในลิฟท์ด้านข้างอย่างไม่ยินยอม
เดินตั้งใจจะเสียดสีไปที่ข้างกายโม่ถิงเซียว พูดบีบน้ำเสียง“คุณชายโม่ ฉันเป็นโรคกลัวที่แคบ คุณมา…ประคองฉันสักหน่อย…”
คำพูดด้านหลัง“ประคองฉันสักหน่อย”พูดช้าๆ คล้ายกับใจจะขาด
“ฉันประคองเธอ”มู่นวลนวลเบียดเข้าไปที่มู่หวันฉี จับแขนของมู่หวันฉีอย่างแรง“เมื่อก่อนฉันไม่รู้ว่าเธอมีโรคกลัวที่แคบ!”
สีหน้ามู่หวันฉีก็เปลี่ยนแปลง กัดฟันกรอดด้วยความโกรธมีแค่พวกเธอสองคนที่ได้ยินเสียงพูด“เธอออกไป！”
“เธอกำลังดึงดูดผู้ชายของฉัน ฉันยังต้องออก เธอเห็นฉันเป็นคนโง่？”มู่นวลนวลจ้องมองกลับอย่างไม่ยอมแพ้
“ของเธอ?”มู่นวลนวลยิ้มเย็น“อย่าลืม คนที่จะต้องหมั้นกับโม่ถิงเซียวคือฉัน!
“แต่ว่าภรรยาของเขาคือฉัน!”มู่นวลนวลรู้สึกว่ามู่หวันฉีสมองมีปัญหา
ตอนนี้เธอเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย และในเวลาที่โม่ถิงเซียวยังเป็น“โม่เจียเฉิน”ก็เห็นได้ชัดว่ามู่หวันฉีไม่ได้สนใจ แต่มู่หวันฉีทำเหมือนไม่รู้ไม่เข้าใจ ยังไม่เลิกคิด!
มู่หวันฉีสีหน้าลำพองใจ“ใช่เหรอ?ทะเบียนสมรสล่ะ?เอามาให้ดูสิ?”
ตอนนี้ที่นี่ มู่นวลนวลจะเอาทะบียนสมรสที่ไหนมาให้มู่หวันฉีดู
พูดเหมือน เธอเหมือนไม่เคยเห็นทะเบียนสมรสของเธอกับโม่ถิงเซียว
“ถ้าเอาออกมาได้ก็ไสหัวกลับไปที่เดิม!”มู่หวันฉีพูดจบ ฉวยโอกาสเวลาที่มู่นวลนวลไม่สนใจ ก็เหยียบลงไปบนเท้าของมู่นวลนวลอย่างโหดเหี้ยม
เวลานี้มู่นวลนวลไม่ได้ระวัง ก็ถูกรองเท้าส้นสูงของมู่หวันฉีเหยียบลงมาอย่างแรง
รองเท้าส้นสูงของมู่หวันฉีเล็กมาก ยังออกแรงอีก ถึงแม้ว่ามู่นวลนวลจะใส่รองเท้าหิมะ ก็ยังสูดหายใจด้วยวามเจ็บ
ถึงแม้ว่าโม่ถิงเซียวไม่ได้พูดออกมา แต่ก็ยังสนใจกับการเคลื่อนไหวของมู่นวลนวล
จริงๆแล้วเวลาที่มู่หวันฉีเข้ามาพิง ก็สามารถผลักเธอไปได้
แต่ว่า เห็นท่าทางของมู่นวลนวลที่ปกป้องเขา อารมณ์ของเขาก็เปลี่ยนเป็นดีขึ้น ก็ปล่อยตามใจเธอ
ตอนนี้มู่หวันฉีใช้กลอุบาย สีหน้าของเขาก็เย็นชาลง
มู่นวลนวลเจ็บเท้า แต่ก็ไม่ออกไป ยกเท้าขึ้นจะเตะแก้แค้นมู่หวันฉี แต่ว่าถูกโม่ถิงซียวนำกล่องยัดไปไว้ในออ้มอก
เธอมองไปที่โม่ถิงเซียวด้วยสีหน้างงงวย
โม่ถิงเซียวขยับนิ้วมือยาว กดบุ่มด้านบนปุ่มลิฟท์หลายๆครั้ง ดึงมู่นวลนวลแล้วเดินออกไป
ประตูลิฟท์ปิดลงด้านหลังพวกเขา
มู่นวลนวลยังไม่ได้ตอบสนองกลับมาว่าเกิดอะไรขึ้น หันหน้ากลับไปมองประตูลิฟท์อย่างงงงวย
วินาทีต่อมา เสียงตะโกนร้องของมู่นวลนวลก็ดังขึ้นจากด้านใน “ว้าย——”
หลังจากนั้นก็เป็นเสียง“ปัง”
“ลิฟท์…ก็ตกลงไปแล้ว?”มู่นวลนวลหันหน้ากลับไปถามโม่ถิงเซียวอย่างไม่แน่ใจ
มู่กรุ๊ปยังมีชั้นจอดรถด้านล่าง และยังมีลบชั้นหนึ่งกับลบชั้นสอง
โม่ถิงเซียวก็ตอบเย็นชา“อืม”
ในเวลาที่มู่นวลนวลคิดขึ้นมาได้ เมื่อกี้โม่ถิงเซียวกดที่ปุ่มลิฟท์ไปหลายครั้ง…
เป็นไปไม่ได้หรอก ก็จะทำให้ลิฟท์ตกลงไป?
ยังมีแบบนี้???
เวลานี้นวลนวลรู้สึกชาที่หนังศีรษะ
ยอมที่จะล่วงเกินคนฐานะต่ำต้อย อย่ามาล่วงเกินโม่ถิงเซียว
ทั้งสองคนมาถึงในรถ โม่ถิงเซียวก็พูดกับมู่นวลนวล“ถอดรองเท้า”
มู่นวลนวลชะงักไปเล็กน้อย ก็ตอบสนองกลับมาดูเหมือนว่าโม่ถิงเซียวจะเห็นว่ามู่หวันฉีเหยียบเธอ
“ฉันไม่เป็นไร”
โม่ถิงเซียวไม่สนใจคำพูดของเธอ ยื่นแขนไปจับข้อเท้าของเธอ นำเท้าของเธอยกขึ้นมาไว้บนที่นั่ง ใช้มือช่วยเธอถอดรองเท้า…
