ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย – บทที่ 211 นายมีสิทธิอะไรมาพูดกับฉัน

ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย

มู่นวลนวลสบตากับเซินเหลียงเล็กน้อย เห็นการหมดคำพูดในสายตาของทั้งสองคน

มู่นวลนวลไม่ได้เจอซินชูฮันนานเเล้ว ผลที่ได้คือพอเขาเห็นเธอ เขาก็พูดคำประเภทนี้ออกมา ดูเเล้วเขาน่าจะไม่สบาย

” เกิดอะไรขึ้น? ” เซินเหลียงหยิกแขนมู่นวลนวลเบาๆเเละพูดถามขึ้น

มู่นวลนวลส่ายหน้าให้เธอ: ” ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ เราไปกันเถอะ ”

เธอเคยชอบซินชูฮันจริงๆเเละเคยใจเต้นแรงเหมือนเจ้ากวางน้อยวิ่งชนต้นไม้เมื่อเห็นเขา

เเต่ต่อมา……เจ้ากวางน้อยที่อยู่ในใจก็ได้ตายไปแล้ว เพราะเธอเลิกชอบซินชูฮันไปตั้งนานเเล้ว

เเต่ซินชูฮันกลับไม่ล้มเลิกเพียงเท่านี้ เขาวิ่งไปตรงหน้ามู่นวลนวลเพื่อขวางทางเธอไว้

” นวลนวล เรารู้จักกันมาตั้งนาน ผมเป็นคนแบบไหนคุณก็รู้ไม่ใช่หรอ “ซินชูฮันพูดมาถึงตรงนี้ก็ชะงักไปเล็กน้อย คล้ายกัยเขากำลังคิดคำพูดคำต่อไปอยู่อย่างไรอย่างนั้น

เดิมที ทีมู่นวลนวลออกมาวันนี้ก็เพื่อจะออกมาผ่อนคลายจิตใจ เเต่พฤติกรรมตื้อไม่หยุดของซินชูฮันกลับทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิด

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ หลังจากนั้นก็จับผมตัวเองอย่างหงุดหงิดเเละพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: ” ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นคนแบบไหน ที่ฉันรู้คือถ้าคุณอยากพูดอะไรก็เชิญไปหามู่หวันฉี เพราะเธอต่างหากที่เป็นแฟนของคุณ ”

” เธอไม่ใช่เเฟนของผม เราเลิกกันเเล้ว ” ซินชูฮันพูดปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา

มู่นวลนวลยกยิ้ม หลังจากนั้นเธอก็พูดเเหนบแนมเขาอย่างไม่ใยดี: ” อ้อ คุณเลิกกับเธอเเล้วมาหาฉัน งั้นฉันก็เป็นขยะน่ะสิ? ”

” นวลนวล! ” สีหน้าของซินชูฮันเปลี่ยนไปนิดหน่อย คิ้วสวยขมวดเข้าหากันแน่นราวกับเขาไม่อยากจะเชื่อว่ามู่นวลนวลจะพูดคำประเภทนี้ออกมาได้อย่างไรอย่างนั้น

” ขอโทษ พอดีอารมณ์ไม่ดี เเต่ฉันก็ไม่คิดว่าตัวเองพูดผิดไปนะ ” มู่นวลนวลมองเขายิ้มๆ: ” คุณยังมีอะไรอยากพูดกับฉันอีกไหม? ”

” นวลนวล ก่อนหน้านี้เรามีเรื่องเข้าใจผิดกันนะ เเต่ผมรู้ว่าคุณยังไม่ได้เเต่งงานกับโม่ถิงเซียว ถ้าคุณยอมห่างจากเขาเเล้วมาหาผม ผม…… ”

คำพูดประโยคหลังยังพูดไม่ทันจบ เขาก็ถูกคนที่พุ่งออกมาจากข้างถนนต่อยเข้าที่ใบหน้าโดยตรง

เขาไม่ได้เตรียมป้องกันไปชั่วขณะ จึงล้มลงไปทั้งเเบบนั้นเเละเกิดเป็นเสียงดังขึ้น

การเปลี่ยนเเปลงอย่างกะทันหันทำให้มู่นวลนวลกับเซินเหลียงตกใจ

” ซินชูฮัน? ” มู่นวลนวลเรียกชื่อเขาอย่างไม่รู้ตัว หลังจากนั้นเธอถึงจะหันไปมองคนที่ต่อยเขา

รูปร่างสูงใหญ่แบบนั้น ถ้าไม่ใช่โม่ถิงเซียวเเล้วจะเป็นใครล่ะ?

โม่ถิงเซียวยืนทำหน้าขรึมอยู่ไม่ไกลจากมู่นวลนวล คิ้วของเขาเย็นเฉียบเเละและร่างกายก็พ่นลมหายใจเย็นๆที่ไม่สามารถมีใครเข้าใกล้ได้ออกมา

มู่นวลนวลชะงักไปเล็กน้อย หลังจากนั้นเธอก็เดินไปตรงหน้าเขา: ” คุณมาได้ยังไง? ”

ต่อหน้ามู่ถิงเซียวเซินเหลียงหวาดกลัวมากกว่ามู่นวลนวล โดยเฉพาะตอนที่โม่ถิงเซียวอยู่ในสภาพที่ยากจะเข้าใกล้แบบนี้ เธอรู้สึกหนาวจนถูแขนตัวเองไปมาเเละก้าวถอยหลังนิดหน่อย

ตอนนี้ ซินชูฮันที่ถูกโม่ถิงเซียวต่อยจนล้มลงไปเมื่อสักครู่ ก็ได้ลุกขึ้นมาเเล้ว เขาจ้องโม่ถิงเซียวเขม็ง: ” โม่ถิงเซียว? ”

สถานที่ที่พวกเขาอยู่ในตอนนี้เป็นตรงมุมของตลาดกลางคืนพอดี เเสงไฟมืดสลัว คนไม่ค่อยผ่านไปผ่านมา จึงไม่มีคนสนใจสถานการณ์นี้สักเท่าไหร่

โม่ถิงเซียวกวาดตามองซินชูฮันอย่างเยือกเย็น: ” หุบปาก ”

ซินชูฮันถูกโม่ถิงเซียวมองจนขนลุกไปทั้งตัว หลังจากนั้นเขาก็หุบปากอย่างลืมตัวเเละไม่ได้พูดอะไรอีก

เเต่พอคิดได้ว่ามู่นวลนวลก็อยู่ที่นี่เหมือนกันเเละถ้าเขาถูกโม่ถิงเซียวเกทับแบบนี้ ก็เท่ากับว่าเสียเกียรติน่ะสิ

ซินชูฮันเงยหน้าขึ้นเเละยืดคอพูด: ” นายภูมิใจอะไร? ตอนนี้นวลนวลไม่ได้เป็นอะไรกับนายสักหน่อย นายมีสิทธิอะไรมาสนใจเธอล่ะ? ”

มู่นวลนวลจุดไฟแทนซินชูฮันในใจ

ถึงเเม้ว่าเธอจะกล้าท้าทายโม่ถิงเซียวเป็นบางครั้ง แต่เธอก็ไม่เคยเลือกที่จะท้าทายโม่ถิงเซียวตอนที่เขากำลังโกรธแบบนี้

ซินชูฮันอธิษฐานเอาเองเถอะ

โม่ถิงเซียวเลิกคิ้วเเละยิ้มออกมาอย่างเย็นชา น้ำเสียงของเขาทั้งอวดดีทั้งเหยียดหยาม: ” นายมีสิทธิอะไรมาพูดกับฉัน ”

” สวัสดีค่ะ คุณคือมู่นวลนวลใช่ไหมคะ? ”

อยู่ๆด้านหลังก็มีเสียงพูดถามดังขึ้น

คนอื่นๆก็ได้ถูกเสียงนี้ดึงดูดความสนใจไปจนหมดเช่นกัน

มู่นวลนวลหันไปมองก็พบว่าเป็นเด็กสาวคนหนึ่งที่ดูเเล้วเหมือนเด็กมัธยมปลาย

เด็กผู้หญิงคนนั้นเอียงหัวมองมู่นวลนวลนิดหน่อย หลังจากนั้นก็สาดชานมที่ยังดื่มไม่หมดไปที่บนตัวมู่นวลนวล: ” หญิงสารเลว เป็นมือที่สามเเล้วยังกล้าบังคับเขาอย่างโหดเหี้ยมขนาดนั้นอีก เธอจะต้องได้รับผลกรรมที่ทำไว้…… ”

มู่นวลนวลชะงักไปตอนที่เด็กผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้น

โม่ถิงเซียวตอบสนองได้ก่อน เขาจึงรีบพามู่นวลนวลเข้ามากอดไว้ในอ้อมกอด เพื่อหลบหลีกชมนมแก้วนั้น

เสียงเด็กผู้หญิงคนนั้นดึงดูดความสนใจของคนอื่นๆได้เป็นอย่างดี

เห็นว่าคนอื่นๆกำลังเดินมาทางนี้ เซินเหลียงที่เป็นดาราจึงมีปฏิกิริยาต่อเรื่องนี้เร็วเป็นพิเศษ เธอหันไปพูดกับมู่นวลนวล: ” รีบไปกันเถอะ ”

มู่นวลนวลมองเซินเหลียงนิดหน่อย เธอคิดได้ว่าเซินเหลียงกำลังอยู่ในช่วงขาขึ้นเเละมีเเฟนคลับจำนวนมาก ถ้าให้คนเห็นเซินเหลียงอยู่กับเธอ ก็คงจะส่งผลต่อภาพลักษณ์ของเซินเหลียง

ดังนั้น เธอจึงพูดกับเซินเหลียง: ” เราแยกกันไปเถอะ ”

โม่ถิงเซียวได้ยินดังนั้น เขาก็จับมือเธอเเละพาเดินไปที่ซอยเล็กด้านข้างทันที

เดินผ่านซอยเล็กก็จะเป็นทางม้าลายขนาดใหญ่ รถของโม่ถิงเซียวจอดไว้อยู่ตรงนั้น

เขาเปิดรถเเละยัดมู่นวลนวลเข้าไปในรถ ส่วนตัวเองก็เดินไปเปิดประตูรถฝั่งคนขับเข้าไปนั่งเเละขับออกไปทันที

มู่นวลนวลยังไม่ทันได้คาดเข็มขัดนิรภัย รถก็เหมือนสูญเสียการควบคุมเเละพุ่งออกไปทันที

” อ๊ะ—— ”

มู่นวลนวลกรีดร้องขึ้น เธอจับไว้เเน่นเเละหันไปตะโกนใส่โม่ถิงเซียว: ” คุณขับช้าๆหน่อย! ”

แต่เห็นได้ชัดว่าคำพูดของเธอใช้ไม่ได้ผล ในทางกลับกันมันดูเหมือนจะเป็นการยุโม่ถิงเซียว ความเร็วรถไม่เพียงเเต่ไม่ช้าลง เเถมยังเร็วขึ้นอีกต่างหาก

มู่นวลนวลเวียนหัวเนื่องจากถูกกระแทก ตอนพูดก็พูดอย่างติดๆขัดๆ

” โม่……โม่ถิงเซียว……ฉันจะ……อ้วก ”

เธอเพิ่งกินอิ่ม ตอนนี้กลับถูกส่ายไปมา จึงรู้สึกอยากอ้วกจริงๆ

ในที่สุดครั้งนี้โม่ถิงเซียวก็ลดความเร็วของรถลง

มู่นวลนวลเอื้อมมือไปเปิดประตูรถเพื่อจะลงไป เเต่โม่ถิงเซียวคิดว่าเธอจะหนี เเขนยาวของเขาจึงจับเธอเข้ามาในอ้อมอกเเละก้มหน้าจูบเธอทันที

เขาจูบอย่างดุเดือด จูบจนมุมปากของเธอรู้สึกชาไปหมด……

เเต่ตอนนี้เธออยากอ้วกจริงๆ!

มู่นวลนวลทุบเขาสองสามครั้ง เเต่เเรงของเขามีมากเกินไป จึงทำให้ผลักไม่ออก พื้นที่ในรถก็มีจำกัด เเขนกับขาจึงยืดได้ไม่เต็มที่สักเท่าไหร่

โม่ถิงเซียวกอดเเละจูบเธออย่างเเน่นหนา

กว่าจะผลักเขาออกได้นิดนึงก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

” แหวะ…… ”

มู่นวลนวลอ้วกออกมาโดยที่ไม่สามารถทนได้อีกต่อไปเเล้ว

เธอรู้สึกว่าเเขนที่เกี่ยวเอวเธออยู่เเข็งทื่อไป

เเต่โม่ถิงเซียวกลับไม่ได้ผลักเธอออกเหมือนที่เธอคิดเอาไว้ ในทางกลับกัน เเขนที่เเนบติดอยู่ที่เอวของเธอก็เลื่อนขึ้นไปด้านบนเเละตบหลังเธอ เพื่อให้เธอได้อ้วกคล่องๆ

ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย

ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย

Status: Ongoing
พี่สาวลูกครึ่งของหมู่นวลนวลไม่ต้องการแต่งงานกับคู่หมั้นที่น่าเกลียดและไร้มนุษยธรรม มารดาผู้ให้กำเนิดคุกเข่าขอร้องเธอ:“ พี่สาวของคุณสมควรได้รับสิ่งที่ดีกว่า คุณช่วยเธอได้” เขารู้สึกเศร้ามาก แทนพี่สาวแต่งงาน. ในคืนแต่งงาน ชายหนุ่มรูปงามขมวดคิ้วและมองมาที่เธอ: “มันน่าเกลียดเกินไป” เธอคิดว่าทั้งสองจะเคารพซึ่งกัน แต่คาดไม่ถึงว่าเขาจะครอบงำเธอโดยตรง: “ไม่ว่าจะน่าเกลียดแค่ไหนเธอก็เป็นผู้หญิงของผมด้วย” เธอจ้องเขา : “คุณ…คุณทำไม่ได้ … ” ชายคนนั้นถอดชุดชั้นในของเธอปลอมตัวออก มองใบหน้าที่สวยงามเดิมของเธอ แล้วยิ้มอย่างร้ายกาจ: “ดูเหมือนว่าเราทุกคนจะมีความเข้าใจผิดเกี่ยวกับกันและกัน”

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท