ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย – บทที่ 220 ไม่ต้องมาหาฉันอีก

ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย

ไม่รอให้มู่นวลนวลพูดอะไร เจ้าสัวโม่ก็พูดขึ้นมาก่อน: ” ตอนนี้เธอไม่เหมือนเมื่อก่อนเเล้ว สุขภาพร่างกายสำคัญที่สุด ที่คฤหาสน์ของถิงเซียวไม่มีแม่บ้านสักเท่าไหร่ ฉันจึงให้คนเลือกแม่บ้านมาใหม่กลุ่มหนึ่ง เพื่อจะได้ดูเเลเธอได้สะดวก ”

มู่นวลนวลหันไปมอง เธอนับคร่าวๆก็พบว่ามีแม่บ้านประมาณสิบกว่าคน

ในคฤหาสน์ของโม่ถิงเซียวก็มีเเค่เธอกับโม่ถิงเซียวสองคนที่อยู่ที่นี่ จะใช้เเม่บ้านพวกนี้ให้หมดได้ยังไง?

คนเยอะกลับทำให้รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง

เเต่มู่นวลนวลก็ไม่สามารถปฏิเสธความหวังดีของเจ้าสัวโม่ได้

” ทำให้คุณปู่ลำบากแย่เลยค่ะ เเต่หมอบอกว่าตอนนี้ฉันสุขภาพเเข็งเเรงดีค่ะ…… ”

” ดียังไงก็ต้องใส่ใจให้ดีๆ เมื่อก่อนตอนที่ย่าของถิงเซียวเกิดชิงเฟิง ปัจจัยทางการแพทย์ยังไม่ดีเท่าตอนนี้ เธอจึงได้รับความเจ็บปวดมาก…… ”

เจ้าสัวโม่พูดถึงตรงนี้ก็ชะงักไปเล็กน้อย เขาดูเหมือนจะทอดถอนใจนิดหน่อย: ” ไม่พูดเเล้วๆ ยังไงก็ตามถ้าเธอต้องการอะไร อยากได้อะไรหรืออยากกินอะไร ก็บอกถิงเซียวได้เลย ถ้าเจ้าหมอนั่นไม่ทำให้เธอ เธอก็โทรมาหาฉันนะ เธอมีเบอร์โทรศัพท์ของฉันใช่ไหม? ไม่อย่างนั้นเพิ่มวีเเชทฉันไว้ก็ได้…… ”

พูดจบ เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดวีเเชท

มู่นวลนวลรู้สึกอยากขำนิดหน่อย เธอรู้สึกว่าตอนนี้เจ้าสัวโม่น่ารักมาก

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาเเละพูดขึ้นยิ้มๆ: ” หนูสแกนวีเเชทคุณปู่ก็ได้ค่ะ ”

” มามามา กดตรงนี้ใช่ไหม? ” เจ้าสัวโม่ขยับเข้ามาเเละเปิดรหัส QR ของตัวเองไปด้วย

ตอนที่โม่ถิงเซียวเข้ามา ก็เห็นทั้งสองคนกำลังเพิ่มเพื่อนในวีเเชทกันอยู่

เขาชำเลืองมองนิดหน่อย หลังจากนั้นก็ไปนั่งลงที่โซฟาข้างๆ

พอเจ้าสัวโม่เห็นโม่ถิงเซียว เขาก็ทำสีหน้าไม่ดีใส่: ” ต่อไปก็ดูเเลนวลนวลให้ดีด้วยล่ะ ”

โม่ถิงเซียวเหลือบตามองเจ้าสัวโม่: ” ต้องให้ปู่บอกด้วยหรอ? ”

” เหอะ ” เจ้าสัวโม่ส่งเสียงฮึนิดหน่อย: ” ถ้าไม่ใช่เพราะนวลนวล แกคิดว่าฉันจะมาดูแกหรอ? ”

โม่ถิงเซียวนั่งไขว่ห้างเเละพูดอย่างเกียจคร้าน: ” ดูเสร็จเเล้วยังไม่กลับอีก? ”

เจ้าสัวโม่ชี้จมูกโม่ถิงเซียวเเละพูดด่า: ” แกอยากทำให้ฉันอกแตกตายใช่ไหม! ”

เเต่เห็นได้ชัดว่าในสายตาของเขาไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรขนาดนั้น

เจ้าสัวโม่ไม่ได้อยู่นาน เขาพูดกับมู่นวลนวลนิดหน่อย หลังจากนั้นก็กลับไปพร้อมกับแสงสีในยามราตรี

เจ้าสัวโม่กลับไปเเล้ว เเต่เหลือเเม่บ้านกลุ่มหนึ่งไว้

มู่นวลนวลนั่งบนโซฟาที่ห้องโถง เธอสังเกตเเม่บ้านกลุ่มนี้ไปมา เเละพบว่าพวกเธอดูดีอยู่พอสมควร

บ้านคนรวยหาแม่บ้าน ส่วนมากก็มักจะหาเเต่คนหน้าตาดี

เเละมีบางคนยังคงเเอบเล็งไปที่โม่ถิงเซียวอย่างระมัดระวัง

มู่นวลนวลรู้สึกปวดหัวนิดหน่อย เธอเอื้อมมือมานวดระหว่างคิ้วเเละมองไปที่โม่ถิงเซียว: ” คุณจัดการหน่อย ฉันไปนอนล่ะ ”

โม่ถิงเซียวมองจนเงาของมู่นวลนวลหายไป หลังจากนั้นเขาถึงจะพูดขึ้นมาอย่างเย็นชา: ” มีอะไรก็ฟังที่ป้าหูสั่ง ไม่มีธุระอะไรห้ามขึ้นไปที่ชั้นสองเด็ดขาด ทำสิ่งที่ควรทำ ไม่อย่างนั้นก็มาทางไหนกลับไปทางนั้น เข้าใจไหม? ”

น้ำเสียงของเขาหนักแน่น เเต่เย็นชาจนไร้อารมณ์ เดิมที เเม่บ้านที่ยังแอบมองเขาอยู่ก็ได้ก้มหน้าลงเเละไม่กล้ามองเขาอีกเลย

พวกเเม่บ้านขานรับอย่างพร้อมเพรียงกัน: ” เข้าใจค่ะ! ”

ตอนโม่ถิงเซียวกลับมาที่ห้อง มู่นวลนวลก็หลับไปแล้ว

มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในวันนี้ ตอนนี้เธอก็เหนื่อยง่ายอีกด้วย จึงทำให้หลับง่ายไปหน่อย

ตอนที่โม่ถิงเซียวก้มลงไปจูบเธอ เขาก็ได้กลิ่นอันอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากบนตัวของเธอ เเละกลิ่นนั้นมันช่างน่าหลงใหลเป็นอย่างมาก

เขานอนลงบนเตียงจากอีกด้าน หลังจากนั้นก็ดึงมู่นวลนวลเข้ามาในอ้อมกอดเบาๆ

มู่นวลนวลยังหลับไม่ลึก พอถูกเขาทำแบบนี้ เธอก็ตกใจตื่นทันที

เธอลืมตาขึ้นมา ในตาแมวเต็มไปด้วยความหลงใหล เเละเธอก็มองโม่ถิงเซียวอย่างงุนงง

โม่ถิงเซียวจูบลงไปที่ระหว่างคิ้วของเธออีกครั้ง เขาเอื้อมฝ่ามือไปตบที่หลังบางของเธอนิดหน่อย การกระทำของเขานุ่มนวลราวกับกำลังปลอบเด็กน้อยอย่างไรอย่างนั้น

ในน้ำเสียงทุ้มมีความอ่อนโยนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้: ” ไม่เป็นไร นอนเถอะ ”

เเละมู่นวลนวลก็หลับตาลงอีกครั้งจริงๆ หลังจากนั้นเธอก็ขยับเเขนขึ้นมาเกี่ยวคอโม่ถิงเซียว

ตอนนี้เธอหลับไปอย่างสติเลอะเลือนเเล้ว เเละมันเป็นปฏิกิริยาที่ติดเป็นนิสัยของเธอไปแล้ว

โม่ถิงเซียวปัดผมยาวของเธอลงบนหมอน หลังจากนั้นเขาก็สอดตัวเข้าไปในผ้าห่ม เเละหลับไปพร้อมเธอ

……

โม่ถิงเซียวฟ้องร้องมู่หวันฉี เเต่มีฟู่ถิงซีรับช่วงต่อ

ฟู่ถิงซีเป็นทนายความที่มีคุณสมบัติระดับเหรียญทองในเซี่ยงไฮ้ ถึงเเม้ว่าเขาจะถนัดทางด้านคดีการค้า เเต่เขาก็เก่งในคดีเล็กๆแบบนี้เหมือนกัน

หลังจากที่ตระกูลมู่รู้เรื่องมู่หวันฉีเเล้ว พวกเขาก็ให้เสี่ยวชูเหอออกหน้ามาหามู่นวลนวลทันที

เดิมที มู่นวลนวลไม่อยากจะสนใจเธอ เเต่เสี่ยวชูเหอโทรศัพท์มาหามู่นวลนวลทุกวัน ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เสี่ยวชูเหอจะต้องมาหามู่นวลนวลถึงที่อย่างแน่นอน

ดังนั้น ตอนที่เสี่ยวชูเหอโทรศัพท์มาอีกครั้ง มู่นวลนวลจึงรับสายเธอ

” นวลนวล ในที่สุดลูกก็รับสายแม่สักที ” น้ำเสียงของเสี่ยวชูเหอมีความดีใจเล็กน้อย: ” ลูกฟังแม่พูดนะ เรื่องของพี่ลูกน่ะ…… ”

มู่นวลนวลพูดขัดจังหวะประโยคหลังของเสี่ยวชูเหอทันที: ” โม่ถิงเซียวได้ยื่นอุทธรณ์เเล้ว ผ่านไปสองสามวันก็ต้องขึ้นศาลเเล้วด้วยค่ะ ”

” ไม่ใช่นะ นวลนวล ไม่ว่ายังไงหวันฉีก็เป็นพี่สาวของเเกนะ ฉันรู้ว่าเรื่องครั้งนี้พี่แกทำไม่ถูก เเต่พี่แกยังอายุน้อย แกต้องการให้พี่แกติดคุกจริงๆหรอ? ”

ในน้ำเสียงของเสี่ยวชูเหอมีความสะอื้นอยู่ในนั้น ตอนนี้เธอน่าจะเป็นห่วงมู่หวันฉีมากอยู่พอสมควร

สำหรับเสี่ยวชูเหอเเล้ว หัวใจของมู่นวลนวลก็ได้เย็นชาไปตั้งนานเเล้ว

มู่นวลนวลหัวเราะอย่างเย็นชาเเละพูดขึ้น: ” เเล้วหนูล่ะ? ถ้าตอนนั้นมู่หวันฉีชนหนูตาย ก็คงเป็นศพสองชีวิตอย่างนั้นสิ! ”

เสี่ยวชูเหอที่อยู่ในสายเงียบไปทันที

ผ่านไปสักครู่ เธอถึงจะพูดขึ้นเสียงเบา: ” ตอนนี้แกก็ไม่เป็นอะไรไม่ใช่หรอ? เเต่พี่สาวของเเก…… ”

” นี่ไม่ใช่ครั้งเเรกเเล้วนะ เเม่ไม่ต้องโทรหาฉันเเล้ว เเละไม่ต้องมาหาฉันด้วย มันไม่มีประโยชน์ ” มู่นวลนวลพูดอย่างเย็นชาจนจบเเละวางสายทันที

เสี่ยวชูเหอจะมาหาเธอเพื่อขอร้องแทนมู่หวันฉี เเละนี่เป็นสิ่งที่คาดไว้อยู่เเล้ว

เธอไม่อยากจะคิดว่าถ้าวันนั้นมู่หวันฉีชนเธอจริงๆ……

คิดได้ดังนั้น เธอจึงเอื้อมมือไปลูบท้องน้อยของตัวเอง ตรงนั้นแบนราบ เเต่กลับมีหนึ่งชีวิตเล็กๆที่กำลังค่อยๆเติบโตขึ้นอย่างช้าๆ

เธอไม่คิดว่านี่เป็นเวลาที่ดีที่สุดสำหรับการท้อง เเต่เด็กมาเเล้ว เธอก็ต้องเกิดเขาออกมา

อีกฝั่ง พอเสี่ยวชูเหอวางสาย เธอก็หันไปมองมู่ลี่หยานเเละพูดขึ้นอย่างลำบากใจ: ” นวลนวลเธอ…… ”

” เธอบอกว่ายังไงบ้าง? ” มู่ลี่หยานนอนหลับไม่สนิทมาหลายวันก็เพราะเรื่องของมู่หวันฉี สีหน้าของเขาจึงดูซีดเซียว น้ำเสียงของเขาก็แย่มากเช่นเดียวกัน

” เธอ……เธอให้ฉันไม่ต้องโทรหาเธออีก เเละเธอจะไม่ช่วยพวกเรา ”

พอเสี่ยวชูเหอพูดจบ เธอก็รับรู้ได้ว่ามู่ลี่หยานที่อยู่ตรงหน้ามีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที

ต่อมา เขาก็ง้างมือไปตบหน้าเธออย่างเเรง

เขาเป็นผู้ชาย ตอนนี้เขาโกรธขึ้นหน้า เเละการตบครั้งนี้เขาได้ออกเเรงเต็มกำลัง จึงทำให้เสี่ยวชูเหอถูกตบจนเซเเละล้มลงไปที่พื้น

ในปากของเธอมี่กลิ่นคาวเลือด

เธอคลำมุมปากของตัวเองนิดหน่อย หลังจากนั้นก็ยื่นมือมาตรงหน้าเเละเห็นคาบเลือดที่อยู่บนมือ

เธอรู้สึกชาไปครึ่งหน้า ในหูของเธอก็รู้สึกอื้อเช่นกัน

มู่ลี่หยานจ้องมองเธอด้วยสีหน้าเคร่งขรึม: ” ใช้เธอเเล้วได้อะไร? เรื่องเล็กๆเเค่นี้ก็ยังช่วยไม่ได้? นี่คือลูกสาวแสนดีที่เธอคลอดออกมา! เเละมันกำลังจะส่งหวันฉีของเราเข้าคุกในที่สุด! ”

ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย

ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย

Status: Ongoing
พี่สาวลูกครึ่งของหมู่นวลนวลไม่ต้องการแต่งงานกับคู่หมั้นที่น่าเกลียดและไร้มนุษยธรรม มารดาผู้ให้กำเนิดคุกเข่าขอร้องเธอ:“ พี่สาวของคุณสมควรได้รับสิ่งที่ดีกว่า คุณช่วยเธอได้” เขารู้สึกเศร้ามาก แทนพี่สาวแต่งงาน. ในคืนแต่งงาน ชายหนุ่มรูปงามขมวดคิ้วและมองมาที่เธอ: “มันน่าเกลียดเกินไป” เธอคิดว่าทั้งสองจะเคารพซึ่งกัน แต่คาดไม่ถึงว่าเขาจะครอบงำเธอโดยตรง: “ไม่ว่าจะน่าเกลียดแค่ไหนเธอก็เป็นผู้หญิงของผมด้วย” เธอจ้องเขา : “คุณ…คุณทำไม่ได้ … ” ชายคนนั้นถอดชุดชั้นในของเธอปลอมตัวออก มองใบหน้าที่สวยงามเดิมของเธอ แล้วยิ้มอย่างร้ายกาจ: “ดูเหมือนว่าเราทุกคนจะมีความเข้าใจผิดเกี่ยวกับกันและกัน”

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท