สาวใช้ทั้งสองถูกโม่ถิงเซียวพูดแบบนั้นก็หน้าซีด พวกเธอถูดคัดเลือกมาอย่างดี แม้ว่าจะอยู่ในที่ที่มีผู้คนเป็นกลุ่มพวกเธอก็ยังเป็นที่น่าสนใจมาก
นึกไม่ถึงเลยว่าโม่ถิงเซียวจะบอกว่าพวกเธอขี้เหร่
สาวใช้ทั้งสองกำลังจะเอ่ยปากพูดอะไรสักอย่าง ป้าหูก็เดินมา : “คุณชายพูดไปแล้วพวกเธอฟังไม่รู้เรื่องหรอ?”
สาวใช้หนึ่งในนั้นพูดขึ้น : “คุณชายพวกเราคือคนที่เจ้าสัวโม่ส่งมา คุณจะไล่พวกเราแบบนี้หรอ? คุณไม่สนใจเจ้าสัวโม่เลยหรอคะ?”
มู่นวลนวลได้ยินเช่นนั้นก็ไม่พอใจ แล้วมองไปที่สาวใช้คนนั้น
วันที่สาวใช้คนนี้เข้ามาวันแรก มู่นวลนวลก็รู้สึกได้ถึงความไม่ผิดปกติ เธอเป็นคนสวย
แต่สาวใช้คนนี้กลับไม่มีคุณสมบัติของการเป็นสาวใช้
มุ่นวลนวลถามเธอ : “เธอชื่ออะไร?”
สาวใช้มองไปที่มู่นวนลวลและกระพริบตาราวกับดูถูกเธอ แม้ว่าจะไม่ชัดเจน แต่มูนวลนวลก็เป็นผู้หญิงและเธอก็เห็นเต็มสองตาของเธอ
แบบนี้แล้วคงไม่ใช่สาวใช้ธรรมดา
โม่ถิงเซียวเห็นเช่นนั้นก็รู้สึกไม่พอใจอย่างมาก
มู่นวลนวลพูดตัดหน้าโม่ถิงเซียวก่อนที่เขาจะโมโหมาก : “เป็นถึงสาวใช้ที่คุณปู่ส่งมา เธอก็น่าจะรู้ว่าสาวใช้ควรทำอะไรไม่ควรทำอะไร ฉันถามคำถามเธอแต่เธอกลับไม่ตอบ เธอกำลังดูถูกคุณปู่อยู่หรอ?”
ที่จริงแล้วมู่นวลนวลรู้ดีว่าสาวใช้คนนี้ไม่ได้ดูถูกเจ้าสัวโม่ แต่กำลังดูถูกเธอ
ตั้งแต่เมื่อวานที่กลับมา สาวใช้คนนี้ปฏิบัติตัวกับโม่ถิงเซียวด้วยความกระตือรือร้น เมื่อก่อนเธอไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ แต่ตอนนี้เธอมั่นใจมากว่าสาวใช้คนนี้สนใจโม่ถิงเซียว
ภายนอกดูโดดเด่น รูปร่งผอมเพรียว ผิวพรรณบอบบางไม่หมือนกับสาวใช้
เห็นได้ชัดว่าเป้าหมายของเธอคือโม่ถิงเซียว
แต่ไม่รู้ว่านี้เป็นคำสั่งจากเจ้าสัวโม่หรือเธอเองที่ทะเยอทะยานเกินตัว
สาวใช้ต่อปากต่อคำกับมู่นวลนวล : “คุณพูดอะไรไร้สาระ?ฉันเคารพเจ้าสัวโม่”
“อ้อ” มู่นวลนวลเอนหลังพิงเก้าอี้แล้วพูด: “ฉันหิวน้ำ ช่วยรินน้ำให้หน่อยสิ”
โม่ถิงเซียวขมวดคิ้วดูเหมือนกำลังคิดถึงเรื่องเดียวกันกับมู่นวลนวล
สาวใช้รินน้ำมาให้เธอ ความทะเยอทะยานก่อนหน้านี้ก็ได้หายไป และวางแก้าน้ำไว้หน้าหมู่นวลนวลอย่างเคารพ “น้ำค่ะคุณผู้หญิง”
โม่ถิงซียวทำหน้าเข้ม : “คุณผู้หญิงถามเธอชื่อว่าอะไร เธอไม่เข้าใจภาษาคนหรอ?”
เธอหน้าซีด ก้มหน้าแล้วพูด : “ฉินซุ่ยซาน”
“ชื่อเพราะดีนะ” เธอยกแก้วน้ำขึ้นมาและเขย่าแก้วเบาๆ: “ถ้าเกิดฉันจำไม่ผิดผู้อำนวยการสถานีโทรทัศน์เซี่ยงไฮ้ดูเหมือนจะนามสกุลฉินด้วย”
ฉินซุ่ยซานได้ยินเช่นนั้นเธอจึงเงยหน้าขึ้นแล้วพูดอย่างมั่นใจ : “เขาคือพ่อของฉันเองค่ะ”
มู่นวลนวลรู้สึกขำ เธอมองไปที่โม่ถิงเซียว : “คุณปู่นี้จริงๆเลย ทำไมถึงได้พาลูกสาวของผู้อำนวยการสถานีโทรทัศน์มาเป็นสาวใช้ละ?”
เธอจงใจพูดให้ช้าลง เสียงของเธอนุ่มนวลฟังดูเหมือนเธอกำลังบ่นเล็กน้อย แต่โม่ถิงเซียวได้ยินเช่นนั้นถึงกับหูชา
ดวงตาของเขาเป็นประกายและเขาตอบโดยไม่รู้ตัว: “ใช่”
“สงสัยคุณฉินคิดว่าการที่เป็นลูกสาวมันสุขสบายเกิดไป เธอจึงอยากมาสัมผัสถึงความลำบากบ้าง ถึงได้มาที่นี้ ฉนั้นแล้วคุณก็ไม่ต้องไล่เธอหรอก”
มู่นวลนวลมองไปที่ฉินซุ่ยซาน : “คุณฉิน ก่อนที่คุณจะเข้ามาทำงานที่นี้คุณคงได้เซ็นสัญญามาแล้วใช่ไหม?”
หลังจากตัวตนของโม่ถิงเซียวถูกเปิดเผย ผู้หญิงจำนวนนับไม่ถ้วนต้องการเข้าใกล้โม่ถิงซียว แต่เขาไม่ค่อยปรากฏตัวในที่สาธารณะ
ไม่ว่าจะเป็นกิจกรรมหรืองานเลี้ยงอะไรก็ตามเขาแทบจะไม่ปรากฏตัวให้ใครเห็น
ฉินซุ่ยซานก็เป็นหนึ่งในผู้หญิงพวกนั้น แต่เธอโชคดีกว่าผู้หญิงพวกนั้นคือเธอได้เข้ามาเป็นสาวใช้ในบ้านนี้
เธอเป็นลูกสาวคนดียวของบ้านและได้รับการเลี้ยงดูจากพ่อแม่อย่างดี เธอเข้ามาทำงานเป็นสาวใช้ในบ้าน ทำทุกอย่างและเธอก็รู้สึกรับไม่ไหว
แต่เธอเชื่อในรูปร่างหน้าตาของเธอว่าต้องกลายเป็นที่สนใจของโม่ถิงเซียว แต่โม่ถิงเซียวกลับบอกว่าเธอขี้เหร่
และเธอไม่เต็มใจที่จะจากไปแบบนี้
เธออดทนที่จะไม่อารมณ์ร้อนแล้วตอบกลับ : “เซ็นค่ะ”
“ฉนั้นก็ขอให้คุณฉินทำตามข้อตกลงในสัญญา ในขณะที่ทำงานอยู่ต้องทำให้ดีในหน้าที่ของตนเอง”
มู่นวลนวลพูดจบก็ยิ้มเหมือนพอใจมาก แต่สายตาของเธอกลับทำให้คนอื่นรู้สึกแปลกๆ
มู่นวลนวลไม่เข้าใจว่ามุมมองการใช้ชีวิตของพวกเธอเป็นแบบไหน
อยากจะได้สามีของเธอเธอก็เข้าใจ เพราะสามีของเธอทั้งหล่อและรวย ผู้หญิงชอบแบบนี้อยู่แล้ว
แต่ว่ารู้ทั้งรู้ว่าโม่ถิงเซียวแต่งงานแล้ว ยังหวังเข้ามาในบ้านเพื่อเข้าใกล้สามีของเธอ?
ฉินซุ่ยซานรู้สึกได้ว่าโดนแกล้ง: “เธอ…………”
มู่นวลนวลสีหน้าจริงจัง : “กรุณาเรียกฉันว่าคุณผู้หญิง”
ฉินซุ่ยซานหันหน้าไปมองโม่ถิงเซียว
โม่ถิงเซียวกำลังตักอาหารให้กับมู่นวลนวล : “ทานเยอะๆนะ”
การได้เห็น โม่ถิงเซียวไม่ได้สนใจเธอ ฉินซุ่ยซานรู้สึกท้อแท้เล็กน้อย และสิ่งนี้กลับกระตุ้นเธอให้เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้
เธอคิด มู่นวลนวลก็ไม่ได้มีอะไรดี หน้าตาก็ธรรมดา ที่บ้านก็ธรรมดา อีกยังทำตัวไม่มีเหตุผลและยังสั่งให่โม่ถิงเซียวไปเอาอาหารมาให้เอง
เป็นผู้หญิงที่ไม่มีอะไรโดดเด่น และยังทำตัวไม่มีเหตุผล ไม่ช้าก็เร็วจะโดดโม่ถิงเซียวเขี่ยทิ้ง
พอถึงตอนนั้นเธอจะเป็นผู้หญิงที่เพรียบพร้อมและอ่อนโยนอยู่เคียงข้างโม่ถิงเซียว เธอไม่เชื่อว่าโม่ถิงเซียวจะไม่รู้สึกอะไรกับเธอเลย
ผูเชายส่วนมากชอบผู้หญิงอ่อนโยน
พอคิดแบบนี้อารมณ์ของฉินซุ่ยซานก็เย็นลง แล้วเรียกมู่นวลนวลอย่างเคารพ: “คุณผู้หญิง”
สายตาของมู่นวลนวลดูพอใจอย่างมากและแอบเยาะเย้ยเธอเล็กน้อย
เสน่ห์ของโม่ถิงเซียวมีเยอะจริงๆ ถึงกับทำให้ผู้หญิงมีระดับต้องลดตัวลงมาเป็นสาวใช้เพื่อจะได้ใกล้ชิดกับเขา
มู่นวลนวลคิดว่ามีเรื่องแบบนี้แล้วจะทำให้เธอทานข้าวไม่ลง
แต่ไม่คิดว่าเธอกลับท่านอาหารได้อร่อยและเยอะขึ้น
อาหารบนโต๊ะเธอท่านหมดไปเยอะพอสมควรและเธอก็ทานเยอะกว่าโม่ถิงเซียว…………
โม่ถิงเซียวเห็นเช่นนั้นก็พอใจมาก น้ำเสียงอบอุ่น: “อิ่มหรือยัง จะท่านผลไม้อีกไหม?”
“ไม่………” เดิมทีเธอจะปฏิเสธ แต่พอนึกถึงผลไม้ที่ทั้งหอมและหวานเธอก็กลืนน้ำลาย: “เอาขึ้นไปส่งบนห้อง”
โม่ถิงเซียวมองเห็นว่าเธอกำลังลังเลก็ยิ้มออกมาเพราะเอ็นดูเธอ แล้วหันกลับไปบอกป้าหู : “สักครู่ให้เอาผลไม้ขึ้นไปส่งบนห้อง”
