ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย – บทที่ 240 เธอก็ไม่ต้องการฉันงั้นสิ？

สุดท้ายก็ไม่ได้ดูหนัง กลายเป็นว่ามู่นวลนวลคุยกับโม่เจียเฉิน

โม่เจียเฉินโตที่ต่างประเทศ และอยู่ที่นี่เขาก็ไม่มีเพื่อน คำพูดเหล่านี้คงอยู่ในใจของเขามานาน และเขาก็ไม่รู้ว่าจะพูดกับใคร

โชคดีที่มู่นวลนวลยินดีจะรับฟัง จนเขาบอกว่าไม่มีอะไรจะพูดแล้ว

จากสิ่งที่เขาพูด บางอย่างก็มีเงื่อนงำ

พ่อแม่ที่ดูเหมือนจะเข้ากันได้ดี พี่ชายที่ดูอ่อนโยนแต่กลับทรมานและฆ่าสัตว์ตัวเล็กๆ แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้ส่งผลกระทบกับช่วงวัยของโม่เจียเฉิน

มู่นวลนวลออกมาจากห้องฉายหนัง และบังเอิญเจอกับโม่ถิงเซียวที่กำลังจะเข้าไปหาเธอ

เธอเดินนำหน้า และโม่เจียเฉินเดินตามหลัง

โม่ถิงเซียวหน้าตาบึ้งตึง เห็นได้ชัดว่าโกรธที่โม่เจียเฉินเรียกให้มู่นวลนวลไปดูหนัง

ก่อนหน้านี้มู่นวลนวลเหนื่อยหน่ายที่ต้องรับมือกับคนตระกูลโม่ เลยบอกให้เธอไปพักผ่อน แต่ก็ถูกโม่เจียเฉินลากไปดูหนังด้วยกัน แน่นอนว่าเขามองโม่เจียเฉินด้วยสีหน้าไม่ค่อยดี

โม่เจียเฉินโค้งริมฝีปากของเขา และเคลือนตัวไปข้างหลังมู่นวลนวล

นานแล้วที่ไม่ได้เห็นสายตาพิฆาตของลูกพี่ลูกน้อง

น่ากลัว

มู่นวลนวลเหลือบมองโม่ถิงเซียวด้วยความไม่พอใจ จากนั้นหันไปหาโม่เจียเฉินและพูดว่า：“เสี่ยวเฉิน นายกลับไปพักผ่อนที่ห้องเถอะ”

“ครับ” หลังจากที่ได้รับการอนุญาต โมเจียเฉินก็วิ่งไปอย่างราดเร็ว

โม่ถิงเซียวเม้มริมฝีปาก สายตาของเขาเย็นชา：“มู่นวลนวล ตอนนี้เธอมีสองคน ไม่จำเป็นต้องไปดูแลเขา เขาก็เป็นแค่เด็กที่ยุ่งวุ่นวาย……”

“ไม่ฟังบทสวดเทศนา” มู่นวลนวลพูดพลางเอามือปิดแล้วเดินกลับไปที่ห้อง

ใบหน้าของโม่ถิงเซียวมืดครึ้ม และอารมณ์ของเขาก็หงุดหงิด：“มู่นวลนวล！”

มู่นวลนวลหันกลับมา แล้วเอามือลูบท้องตัวเองเบาๆ จากนั้นก็กระพริบตาและพูดว่า：“อย่าเสียงดัง เดี๋ยวลูกตกใจ”

โม่ถิงเซียวสูดหายใจเข้าลึกๆ และบอกตัวเองว่าอย่าไปโต้เถียงกับผู้หญิงดื้อดึงอย่างมู่นวลนวล

มู่นวลนวลมองดูเขาระงับความโกรธ และอดไม่ได้ที่จะยิ้ม และคิดว่าเขาทำทุกอย่างเพื่อเธอ เธอจึงเดินกลับไปจับมือของเขาเพื่อเอาใจ：“เอาล่ะๆ เรากลับห้องไปพักผ่อนกันเถอะ”

เมื่อมู่นวลนวลมาอยู่ข้างหน้า ความโกรธของเขาก็หายไปอย่างรวดเร็ว

พอกลับมาถึงห้อง มู่นวลนวลถูกโม่ถิงเซียวกดลงบนเตียง เขาห่มผ้าให้เธอและพูดว่าว่า：“นอนซะ”

มู่นวลนวลคุยกับโม่เจียเฉินอยู่นานมาก ตอนนี้เธอเลยไม่รู้สึกง่วง：“ฉันมีอะไรจะคุยกับคุณ”

“ตื่นมาค่อยคุยกัน” โม่ถิงเซียวเพิกเฉยต่อสายตาที่เฝ้ารอของเธอ

มู่นวลนวลไม่สนใจ และพูดตรงๆว่า：“ความสัมพันธ์ระหว่างอาของคุณกับอาเขยดีไหม？”

“ในสายตาของคุณปู่พวกเขาเป็นสามีภรรยาที่รักกันมาก” โม่ถิงเซียวยิ้มให้ตนเองหลังจากที่พูดจบ ในสายตาของเจ้าสัวโม่ แม่ของเขากับโม่ชิงเฟิงก็เป็นสามีภรรยาที่รักกันมากเช่นกัน

“แต่เมื่อกี้เสี่ยวเฉินบอกกับฉันว่า พ่อแม่ของเขาไม่ได้รักกันมากอย่างนั้น รู้สึกเหมือนพวกเขาเข้ากันได้ดี……” มู่นวลนวลทอดถอนใจ：“ถ้าเราก็อยู่ด้วยกันไปนานๆ เราจะกลายเป็นสามีภรรยาที่เข้ากันไม่ได้ไหม？”

โม่ถิงเซียวตอบกลับอย่างมั่นใจ：“ไม่หรอก”

“จริงหรอ？” มู่นวลหวั่นไหว

ทำให้วินาทีถัดมาเธอได้ยินโม่ถิงเซียวพูดเบาๆว่า：“กำลังอุ้มท้องลูกของฉัน ยังจะมาคิดเรื่องนี้อยู่ เธอจะไปหาผู้ชายป่าเถื่อนคนอื่นรึไง？”

น้ำเสียงนี้ฟังดูเคร่งขรึม

มุ่นวลนวลมองเขาด้วยหางตา และพบว่าเขาจ้องมองเธออยู่ ราวกับว่าถ้าเธอให้คำตอบที่ไม่น่าพอใจกับเขา เขาก็จะจัดการเธอ

มู่นวลนวลเป็นคนที่รู้จักเอาตัวรอด

เธอจับมือของโมถิงเซียว และยิ้มอย่างสดใส：“จะเป็นไปได้ยังไง ผู้ชายป่าเถื่อนที่ไหนจะหล่อและรวยกว่าคุณ？”

“เธอหมายความว่าถ้ามีผู้ชายที่หล่อและรวยกว่าฉัน เธอก็ไม่ต้องการฉันแล้วงั้นสิ？” หน้าตาท่าทางของเขาดูเคร่งขรึมยิ่งกว่าเดิม

มู่นวลนวลรู้สึกว่าคำตอบของเธอนั้นดูเอาอกเอาใจมาก แต่โม่ถิงเซียวก็ยังไม่เดินไปตามทางปกติ

ในเซี่ยงไฮ้ยังมีผู้ชายที่หล่อกว่าและรวยกว่าเขาอีกหรอ？

มันเป็นไปไม่ได้เลย！

เธอต้องเปลี่ยนวิธีเยินยอเขา！

สิ่งที่เขาให้ความสำคัญกับสิ่งที่เธอต้องการแสดงออกแตกต่างอย่างสิ้นเชิง

เธอตามความคิดของคนฉลาดไม่ทันจริงๆ

“เป็นไปได้ยังไง！” มู่นวลนวลพูดเสียงสูง เพื่อทำให้น้ำเสียงของตัวเองดูจริงใจขึ้น

สีหน้าของโม่ถิงเซียวค่อยๆดีขึ้น และไม่ได้พูดอะไร

มู่นวลนวลจัมมือของเขามาที่ริมฝีปากของเธอ และจูบที่หลังมือเบาๆ：“ฉันพูดจริงนะ”

เธอรู้สึกว่ามือของโม่ถิงเซียวแข็งนิดหน่อย เมื่อเงยหน้าขึ้นเธอก็พบว่าสีหน้าของโม่ถิงเซียวดูไม่สบายใจ

เดิมที่โม่ถิงเซียวนั่งอยู่ที่ขอบเตียง เธอเหลือบมองและเห็นว่าเขาหันหน้ามา ：“รีบนอน ฉันยังมีเรื่องที่ต้องไปจัดการ”

มู่นวลนวลสะดุ้ง เขาก็แค่……เขินอาย？

เมือเธอจูบที่หลังมือของเขา เธอก็รู้สึกได้ถึงความเขินอายของผู้ชายคนนี้？

มู่นวลนวลอยากจะจูบอีกครั้ง แต่ดูเหมือนโม่ถิงเซียวจะคาดไว้แล้วว่าเธอจะจูบอีก เขาจึงดึงมือออกอย่างรวดเร็ว：“ฉันจะไปที่ห้องหนังสือ”

โม่ถิงเซียวออกไปนอกห้อง และก่อนที่จะปิดประตู เขาก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของมู่นวลนวล

โมถิงเซียวสีหน้าเข้ม “ปัง” และปิดประตูเสียงดัง และเขาไม่ทันได้สังเกตว่าป้าหูเดินถือของเข้ามา

เขาเลยชนเข้ากับป้าหู

ในถาดที่ป้าหูถือมีแก้วน้ำหวานที่เตรียมจะไปเสิร์ฟให้มู่นวลนวล

ทำให้น้ำหวานนั้นหกใส่โม่ถิงเซียว

โม่ถิงเซียวตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขายกมือที่มู่นวลนวลจูบเมื่อครู่ขึ้นโดยไม่รู้ตัว เพื่อไม่ให้มือเปียกน้ำหวาน

เมื่อเห็นเขายกมือขึ้น ป้าหูจึงถามด้วยความสงสัยว่า：“คุณชาย ไม่ได้ลวกมือใช่ไหม？”

“เปล่า”

ป้าหูยังไม่วางใจ：“ให้ฉันดูหน่อย？”

“ไม่ต้องหรอก” โม่ถิงเซียวถอยหลังไปหนึ่งก้าว จับมือที่มู่นวลนวลจูบด้วยมืออีกข้าง แล้วเดินผ่านป้าหูไป

ป้าหูมองดูโม่ถิงเซียวจากไป และพึมพำว่า：“ทำไมต้องถนอมมือขนาดนั้น？ต้องบาดเจ็บแน่ๆเลย……”

……

เมื่อมู่นวลนวลตื่นขึ้นมา เธอก็ได้ยินคนรับใช้พูดว่ามือของโม่ถิงเซียวได้รับบาดเจ็บ

มู่นวลนวลสีหน้าตึงเครียด：“บาดเจ็บได้ยังไง？”

ก่อนที่เธอจะหลับไม่ใช่ว่ายังดีๆอยู่หรอ ทำไมพอเธอตื่นขึ้นมามือของโม่ถิงเซียวถึงได้รับบาดเจ็บ？

“เขาอยู่ที่ไหน？” มู่นวลนวลถาม

คนรับใช้พูดอย่างเคารพว่า：“คุณชายยังอยู่ในห้องหนังสือ และไม่ได้ออกมาเลย”

มู่นวลนวลได้ยินเธอพูดอย่างนั้นก็รู้สึกสับสน อยู่ในห้องหนังสือตลอด แล้วได้รับบาดเจ็บได้ยังไง

มู่นวลนวลยืนอยู่ที่ประตูห้องหนังสือ เธอเคาะประตุแล้วผลักเข้าไป：“พวกเขาบอกว่ามือของคุณได้รับบาดเจ็บ？ให้ฉันดูหน่อย”

โม่ถิงเซียวที่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกประหลาดใจ แต่ไม่นานเขาก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

สีหน้าของเขาดูไม่เป็นธรรมชาติ และน้ำเสียงของเขาก็ดูหงุดหงิด：“ไม่ได้บาดเจ็บฉันยังต้องทำงาน เธอออกไปก่อน”