เมื่อมู่นวลนวลได้ยินคำพูด ความโมโหก็มีขึ้นมา
เธอได้ยินว่ามือเขาได้รับบาดเจ็บ มาด้วยความเป็นห่วง แต่น้ำเสียงที่เขาพูดไม่น่าฟังเลยสักนิด!
“โม่ถิงเซียว ให้โอกาสคุณได้พูดใหม่อีกครั้ง”เธอเดินไปถึงด้านหน้าโต๊ะหนังสือของโม่ถิงเซียว ใช้มือตบลงบนเอกสารด้านหน้าของเขา
โม่ถิงเซียวใช้มือนวดขมับ“ฉันยังมีงานที่ต้องทำจริงๆ”
ก็ได้ เห็นว่าน้ำเสียงของเขาดีกว่าเมื่อกี้มากแล้ว ก็ไม่โต้เถียงแล้ว
มู่นวลนวลยังไม่วางใจถามออกไปอีกครั้ง“ไม่ได้รับบาดเจ็บจริงๆใช่ไหม？”
“ใช่”เอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมา สีหน้าของโม่ถิงเซียวก็เปลี่ยนเป็นแปลกประหลาด
มู่นวลนวลออกไปอย่างไม่แน่ใจ
ในเวลาที่ลงมาชั้นล่าง เธอก็พบกับป้าหู
“คุณหญิง มือของคุณชายได้รับบาดเจ็บรุนแรงไหม?ป้าหูถามเธอด้วยสีหน้าจริงจัง
“มือเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ”
มู่นวลนวลคิดไปคิดมา ก็ถามเธอ“ป้าหู ทำไมป้าคิดว่ามือของเขาได้รับบาดเจ็บ?ก่อนหน้านี้เวลาที่ฉันกับเขากลับไปบ้านเก่า เขาก็ยังดีดีอยู่เลย？”
“ก่อนหน้านั้นค่ะ เดิมทีป้าจะยกน้ำหวานไปให้คุณ ผลลัพธ์คือเดินไปที่ระเบียงทางเดินไม่ระวังชนเข้ากับคุณชาย เขาก็ปกป้องมือของตัวเองอย่างระมัดระวัง ป้าคิดว่าน่าจะได้รับบาดเจ็บ…”
ป้าหูพูดจบ ก็บ่นอุบอิบอยู่คนเดียว“ถึงแม้ว่าจะไม่มีอาการบาดเจ็บภายนอก แต่ก็อาจจะบาดเจ็บภายใน…”
มู่นวลนวลถามอย่างงงงวย“ระเบียงทางเดิน?เขาเพิ่งจะออกจากห้องนอนไปที่ไหน?”
“ใช่ค่ะ”ป้าหูเลิกคิ้วขึ้น สีหน้ายังคงกังวลใจ
สมองของมู่นวลนวลเกิดการลัดวงจรไปหลายนาที หลังจากนั้นจ้องมองไปที่ป้าหูและพูดอย่างเฉื่อยชา“ฉันเหมือนจะรู้ว่าสาเหตุคืออะไร…แต่ป้าวางใจเถอะ มือของเขาไม่เป็นไร ไม่ได้รับบาดเจ็บ”
“ไม่ได้รับบาดเจ็บจริงๆเหรอคะ?งั้นก็ได้ค่ะ”ป้าหูได้ฟังมู่นวลนวลพูดแบบนี้ ก็หันตัวกลับออกไปอย่างวางใจ
หลังจากที่ป้าหูไปแล้ว มู่นวลนวลก็ตรงขึ้นไปดูที่ชั้นบน ลูบใบหน้าที่ร้อนผ่าวของตัวเอง นั่งลงไปบนโซฟา
ไม่ใช่เพราะว่าเธอจูบมือของเขา เขาก็ระมัดระวังเหมือนของล้ำค่าที่คล้ายกับได้รับบาดเจ็บ?
จริงๆเชียว…
…
ในเวลาที่ทานอาหารเย็น โม่ถิงเซียวรู้สึกว่ามู่นวลนวลมองเขาตลอดเวลา
ในที่สุด ในเวลาที่มู่นวลนวลคีบอาหารที่อยู่ในจานมาวางไว้บนโต๊ะอาหาร ในที่สุดโม่ถิงเซียวก็เปิดปากถาม“มู่นวลนวล คุณเป็นอะไร?”
“หือ?”มู่นวลนวลก้มหน้าลงไปมอง ก็พบว่าตัวเองกำลังจิ้มอยู่บนโต๊ะอาหาร รีบดึงตะเกียบในมือกลับมา“ทำไมอาหารหล่นลงบนโต๊ะอาหารแล้วล่ะ？”
โม่ถิงเซียวมองเธอด้วยสายตาเย็นชา แสดงสีหน้าบนใบหน้าเหมือนกับเขียนออกมาอย่างชัดเจนว่า“คือมองเธอเสแสร้งอย่างเงียบๆ”
มู่นวลนวลรู้สึกอึดอัดวางตัวไม่ถูก
เธอก็ไม่ได้อยากจะจิตใจล่องลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
เธอเพียงแต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก ปกติโม่ถิงเซียวดูเหมือนว่าจะเป็นคนที่เย็นชาราวกับคนที่อยู่บนภูเขาน้ำแข็ง ทำไมถึงสามารถทำเรื่องปัญญาอ่อนออกมาได้?
ในเวลาที่เขาใช้สายตามอง“เธอเป็นคนโง่ที่เขาห่วงใยรักใคร่เอ็นดู” เธอก็รู้สึกว่าถ้าโม่ถิงเซียวไม่ใช้สายตาที่เมินเฉยมองเธอ ก็คงจะคิดว่ารักเธอไปเลย
แต่ทั้งหมดนี้ก็ไม่กล้าที่จะคิด เพราะว่าเธอจูบมือของเขาแล้ว เขาก็เลยต้องปกป้องมือนั่น…
ถ้าหากเขาทานอาหารเสร็จ ก็คงไม่ใช่จะไม่ล้างมือนะ?
ความคิดนี้วนเวียนอยู่ในใจของมู่นวลนวล
ในเวลาที่ทานอาหารเสร็จ เธอก็จ้องมองไปที่โม่ถิงเซียวอย่างฮึกเหิม“ไปล้างมือด้วยกัน”
โม่ถิงเซียวก็แสดงให้เห็นว่า“เธอเป็นคนโง่ที่เขาห่วงใยรักใคร่เอ็นดู”อีกครั้ง“เธอไปดูภาพยนตร์กับเสี่ยวเฉินเถอะ”
พูดจบ โม่ถิงเซียวก็ลุกขึ้นยืนเดินออกไปจากห้องอาหาร
“เฮ้!”โม่เจียเฉินยื่นมือมาโบกไปมาที่ตรงหน้าของมู่นวลนวล
มู่นวลนวลหันหน้ากลับมามองเขา กำลังจะพูด ก็พบว่าโม่ถิงเซียวส่ายหน้าพร้อมกับสีหน้าดูถูก“เมื่อกี้เวลาที่คุณจ้องมองพี่ชาย ลูกตากำลังจะหลุดออกมาแล้ว”
“ใช่เหรอ？”มู่นวลนวลลูบใบหน้าของตัวเอง ไม่กล้าจินตนาการว่าระหว่างที่ทานอาหารตัวเองก็จ้องมองแต่โม่ถิงเซียวตลอด
“ในใจพี่ชายก็อิ่มอกอิ่มใจมากแล้ว”โม่เจียเฉินเลื่อนเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆมู่นวลนวล และนั่งลง แสดงออกมาอย่าง“ผมเข้าใจมาก”“สำหรับผู้ชาย จะต้องเสแสร้งปฏิเสธถึงจะถูก คุณไม่ควรแสดงออกมาว่าหลงใหลเขามาก…”
เจ้าหนุ่มน้อยคนนี้ไปเรียนรู้สิ่งเหล่านี้มาจากที่ไหน??
มู่นวลนวลหยุดคำพูดของเขา“นายพูดไม่ถูก ฉันยังไม่ได้แสดงออกว่ากำลังหลงใหลเขามาก นายไม่รู้สึกว่าเขากำลังหลงใหลฉันเหรอ?”
เช่นเรื่องนี้ที่จูบมือ…
แสดงออกอย่างชัดเจนมากเพียงพอว่าโม่ถิงเซียวหลงใหลเธอแค่ไหน!
โม่เจียเฉินเบะปาก“กลัวว่าคุณกำลังเกิดความเข้าใจผิด”
“เมื่อกี้ฉันเพิ่งจะเรียกเขาให้ไปล้างมือด้วยกัน เขาก็ปฏิเสธ ฉันจะบอกนายก่อนหน้านี้…”มู่นวลนวลกำลังครุ่นคิดว่าจะบอกเรื่องก่อนหน้านี้ที่จูบมือกับโม่เจียเฉินไหม
ถึงอย่างไรโม่เจียเฉินก็ยังเล็ก อาจจะทำให้เกิดผลกระทบที่ไม่ดีหรือเปล่า?
โม่เจียเฉินสีหน้าเข้าใจ“ทำไมคุณไม่นัดพี่ชายเข้าห้องน้ำ ยังดูปกติกว่าอีก”
มู่นวลนวล“……”
เป็นไปอย่างที่คิด ทั้งหมดเป็นความเข้าใจผิดของเธอ
…
เรื่องราวที่ซือเฉิงยวี่สังหารโหดหมาน้อย ในอินเตอร์เน็ตก็ไม่หยุดที่เพิ่มขึ้น
มีคนที่รักหมาบางส่วนกำลังประณามซือเฉิงยวี่ในอินเตอร์เน็ต ยังซื้อห้วข้อประเด็นร้อน เป็นกระแสที่มาแรงมาก
ต่อมาก็ได้ก็นำเรื่องราวซือเฉิงยวี่กับนักแสดงผู้หญิงที่แต่งงานแล้วบางคนเปิดห้องที่โรงแรมมาเปิดเผย
สรุปแล้ว เริ่มต้นด้วยเรื่องที่ซือเฉิงยวี่สังหารโหดหมาน้อย หลังจากนั้นข่าวอื้อฉาวที่เกี่ยวข้องกับเขาก็ถูกระเบิดออกมาอย่างต่อเนื่อง
มู่นวลนวลกลัวว่าโม่เจียเฉินจะเห็นเรื่องพวกนี้ ทุกวันก็จะดึงเขาไปดูภาพยนตร์ด้วยกัน ไม่เช่นนั้นก็บงการให้โม่เจียเฉินไปตัดหญ้าที่ลานบ้าน
แน่นอนว่า เรื่องที่ใช้พลังก็ให้โม่เจียเฉินเป็นคนทำ เธอก็แค่ใส่เสื้อหนาวกอดถุงน้ำร้อนมองดูก็พอแล้ว
โม่ถิงเซียวยุ่งจนเท้าไม่ได้เหยียบพื้น จนกระทั่งก่อนถึงวันส่งท้ายปีเก่าหนึ่งวัน เขาจึงไม่ไปบริษัทอีก
ตอนเช้าตรู่ บ้านเก่าก็โทรศัพท์เข้ามา ให้พวกเขากลับมาบ้านเก่าเตรียมตัวฉลองวันส่งท้ายปีเก่า
ท่าทางของโม่ถิงเซียวยังคงไม่เปลี่ยนแปลง“ไม่ไป”
มู่นวลนวลรู้ โม่ถิงเซียวปฏิเสธตรงไปตรงมาแบบนี้เป็นเพราะว่าเธอ
แต่โม่ถิงเซียวก็กลับไปโม่กรุ๊ปแล้ว ไม่ว่าเขาความสัมพันธ์ของเขากับโม่ชิงเฟิงจะไม่ดีเพียงใด ก็ควรจะลองปรับความเข้าใจกัน
“กลับไปเถอะ”มู่นวลนวลพูดจูงใจเขา“กลับไปอยู่มากที่สุดอาทิตย์เดียวเท่านั้นเอง”
โม่ถิงเซียวเลิกคิ้ว“เปิดปากกำลังจะพูดอะไร มู่นวลนวลก็หยุดเขา พูดจริงจังมาก“มีคุณอยู่ จะสามารถเกิดเรื่องอะไรได้ล่ะ?”
โม่ถิงเซียวได้ฟัง ท่วมตัวก็นิ่งอึ่งไป
ทันทีหลังจากนั้นก็กดท้ายทอยของเธอลงมาจูบ
เมื่อสิ้นสุดจูบ เขาก็ยื่นมือไปลูบเส้นผมของเธอ พูดเสียงต่ำหนึ่งคำ“ได้”
โม่เจียเฉินสะพายกระเป๋าจากบันไดลงมา เบิกตาโตพร้อมตะโกนเกินความจริง“ตากุ้งยิง ตากุ้งยิงแล้ว！”
มู่นวลนวลผลักโม่ถิงเซียว โม่ถิงเซียวก็ไม่ปล่อยเธอ หยิบหมอนอิงบนโซฟาโยนไปที่โม่เจียเฉิน
โม่เจียเฉินจับราวบันไดกระโดดไปอีกข้าง หลบหมอนอิงได้อย่างง่ายดาย
เพียงแต่เขายังไม่ทันจะได้ลำพองใจ ในเวลาที่เงยหน้าขึ้นมา ก็มีหมอนอิงอีกลูกลอยเข้ามา ตรงกลางใบหน้ารูปไข่ที่สวยของเขา
โม่เจียเฉินหยิบหมอนอิงขึ้นมาไม่กล้าโยนกลับไป ทำได้เพียงตะโกนไปที่มู่นวลนวล“พี่นวลนวล สามีของคุณรังแกผม!”
มู่นวลนวลเผลอยิ้มออกมา กำลังจะพูด โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อก็ดังขึ้นมา
เธอหยิบโทรศัพท์ผลักโม่ถิงเซียวออก“ฉันรับสายโทรศัพท์”
โม่ถิงเซียวปล่อยเธอ เธอลุกขึ้นเดินออกห่างจากโม่ถิงเซียวเล็กน้อยและกดรับสายโทรศัพท์“ใครค่ะ?”
“มู่นวลนวล ปีนี้วันส่งท้ายปีเก่าเธอน่าจะไม่กลับมาฉลองกับที่บ้านนะ?ฉันก็เลยโทรมาอวยพรล่วงหน้าให้กับเธอ
มู่นวลนวลสีหน้าเข้มงวด เรียกชื่อเธอออกมาด้วยเสียงเยือกเย็น“มู่หวันฉี！”
