ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย – บทที่ 241 มีคุณอยู่ จะสามารถเกิดเรื่องอะไรได้ล่ะ？

เมื่อมู่นวลนวลได้ยินคำพูด ความโมโหก็มีขึ้นมา

เธอได้ยินว่ามือเขาได้รับบาดเจ็บ มาด้วยความเป็นห่วง แต่น้ำเสียงที่เขาพูดไม่น่าฟังเลยสักนิด!

“โม่ถิงเซียว ให้โอกาสคุณได้พูดใหม่อีกครั้ง”เธอเดินไปถึงด้านหน้าโต๊ะหนังสือของโม่ถิงเซียว ใช้มือตบลงบนเอกสารด้านหน้าของเขา

โม่ถิงเซียวใช้มือนวดขมับ“ฉันยังมีงานที่ต้องทำจริงๆ”

ก็ได้ เห็นว่าน้ำเสียงของเขาดีกว่าเมื่อกี้มากแล้ว ก็ไม่โต้เถียงแล้ว

มู่นวลนวลยังไม่วางใจถามออกไปอีกครั้ง“ไม่ได้รับบาดเจ็บจริงๆใช่ไหม？”

“ใช่”เอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมา สีหน้าของโม่ถิงเซียวก็เปลี่ยนเป็นแปลกประหลาด

มู่นวลนวลออกไปอย่างไม่แน่ใจ

ในเวลาที่ลงมาชั้นล่าง เธอก็พบกับป้าหู

“คุณหญิง มือของคุณชายได้รับบาดเจ็บรุนแรงไหม?ป้าหูถามเธอด้วยสีหน้าจริงจัง

“มือเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ”

มู่นวลนวลคิดไปคิดมา ก็ถามเธอ“ป้าหู ทำไมป้าคิดว่ามือของเขาได้รับบาดเจ็บ?ก่อนหน้านี้เวลาที่ฉันกับเขากลับไปบ้านเก่า เขาก็ยังดีดีอยู่เลย？”

“ก่อนหน้านั้นค่ะ เดิมทีป้าจะยกน้ำหวานไปให้คุณ ผลลัพธ์คือเดินไปที่ระเบียงทางเดินไม่ระวังชนเข้ากับคุณชาย เขาก็ปกป้องมือของตัวเองอย่างระมัดระวัง ป้าคิดว่าน่าจะได้รับบาดเจ็บ…”

ป้าหูพูดจบ ก็บ่นอุบอิบอยู่คนเดียว“ถึงแม้ว่าจะไม่มีอาการบาดเจ็บภายนอก แต่ก็อาจจะบาดเจ็บภายใน…”

มู่นวลนวลถามอย่างงงงวย“ระเบียงทางเดิน?เขาเพิ่งจะออกจากห้องนอนไปที่ไหน?”

“ใช่ค่ะ”ป้าหูเลิกคิ้วขึ้น สีหน้ายังคงกังวลใจ

สมองของมู่นวลนวลเกิดการลัดวงจรไปหลายนาที หลังจากนั้นจ้องมองไปที่ป้าหูและพูดอย่างเฉื่อยชา“ฉันเหมือนจะรู้ว่าสาเหตุคืออะไร…แต่ป้าวางใจเถอะ มือของเขาไม่เป็นไร ไม่ได้รับบาดเจ็บ”

“ไม่ได้รับบาดเจ็บจริงๆเหรอคะ?งั้นก็ได้ค่ะ”ป้าหูได้ฟังมู่นวลนวลพูดแบบนี้ ก็หันตัวกลับออกไปอย่างวางใจ

หลังจากที่ป้าหูไปแล้ว มู่นวลนวลก็ตรงขึ้นไปดูที่ชั้นบน ลูบใบหน้าที่ร้อนผ่าวของตัวเอง นั่งลงไปบนโซฟา

ไม่ใช่เพราะว่าเธอจูบมือของเขา เขาก็ระมัดระวังเหมือนของล้ำค่าที่คล้ายกับได้รับบาดเจ็บ?

จริงๆเชียว…

…

ในเวลาที่ทานอาหารเย็น โม่ถิงเซียวรู้สึกว่ามู่นวลนวลมองเขาตลอดเวลา

ในที่สุด ในเวลาที่มู่นวลนวลคีบอาหารที่อยู่ในจานมาวางไว้บนโต๊ะอาหาร ในที่สุดโม่ถิงเซียวก็เปิดปากถาม“มู่นวลนวล คุณเป็นอะไร?”

“หือ?”มู่นวลนวลก้มหน้าลงไปมอง ก็พบว่าตัวเองกำลังจิ้มอยู่บนโต๊ะอาหาร รีบดึงตะเกียบในมือกลับมา“ทำไมอาหารหล่นลงบนโต๊ะอาหารแล้วล่ะ？”

โม่ถิงเซียวมองเธอด้วยสายตาเย็นชา แสดงสีหน้าบนใบหน้าเหมือนกับเขียนออกมาอย่างชัดเจนว่า“คือมองเธอเสแสร้งอย่างเงียบๆ”

มู่นวลนวลรู้สึกอึดอัดวางตัวไม่ถูก

เธอก็ไม่ได้อยากจะจิตใจล่องลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

เธอเพียงแต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก ปกติโม่ถิงเซียวดูเหมือนว่าจะเป็นคนที่เย็นชาราวกับคนที่อยู่บนภูเขาน้ำแข็ง ทำไมถึงสามารถทำเรื่องปัญญาอ่อนออกมาได้?

ในเวลาที่เขาใช้สายตามอง“เธอเป็นคนโง่ที่เขาห่วงใยรักใคร่เอ็นดู” เธอก็รู้สึกว่าถ้าโม่ถิงเซียวไม่ใช้สายตาที่เมินเฉยมองเธอ ก็คงจะคิดว่ารักเธอไปเลย

แต่ทั้งหมดนี้ก็ไม่กล้าที่จะคิด เพราะว่าเธอจูบมือของเขาแล้ว เขาก็เลยต้องปกป้องมือนั่น…

ถ้าหากเขาทานอาหารเสร็จ ก็คงไม่ใช่จะไม่ล้างมือนะ?

ความคิดนี้วนเวียนอยู่ในใจของมู่นวลนวล

ในเวลาที่ทานอาหารเสร็จ เธอก็จ้องมองไปที่โม่ถิงเซียวอย่างฮึกเหิม“ไปล้างมือด้วยกัน”

โม่ถิงเซียวก็แสดงให้เห็นว่า“เธอเป็นคนโง่ที่เขาห่วงใยรักใคร่เอ็นดู”อีกครั้ง“เธอไปดูภาพยนตร์กับเสี่ยวเฉินเถอะ”

พูดจบ โม่ถิงเซียวก็ลุกขึ้นยืนเดินออกไปจากห้องอาหาร

“เฮ้!”โม่เจียเฉินยื่นมือมาโบกไปมาที่ตรงหน้าของมู่นวลนวล

มู่นวลนวลหันหน้ากลับมามองเขา กำลังจะพูด ก็พบว่าโม่ถิงเซียวส่ายหน้าพร้อมกับสีหน้าดูถูก“เมื่อกี้เวลาที่คุณจ้องมองพี่ชาย ลูกตากำลังจะหลุดออกมาแล้ว”

“ใช่เหรอ？”มู่นวลนวลลูบใบหน้าของตัวเอง ไม่กล้าจินตนาการว่าระหว่างที่ทานอาหารตัวเองก็จ้องมองแต่โม่ถิงเซียวตลอด

“ในใจพี่ชายก็อิ่มอกอิ่มใจมากแล้ว”โม่เจียเฉินเลื่อนเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆมู่นวลนวล และนั่งลง แสดงออกมาอย่าง“ผมเข้าใจมาก”“สำหรับผู้ชาย จะต้องเสแสร้งปฏิเสธถึงจะถูก คุณไม่ควรแสดงออกมาว่าหลงใหลเขามาก…”

เจ้าหนุ่มน้อยคนนี้ไปเรียนรู้สิ่งเหล่านี้มาจากที่ไหน??

มู่นวลนวลหยุดคำพูดของเขา“นายพูดไม่ถูก ฉันยังไม่ได้แสดงออกว่ากำลังหลงใหลเขามาก นายไม่รู้สึกว่าเขากำลังหลงใหลฉันเหรอ?”

เช่นเรื่องนี้ที่จูบมือ…

แสดงออกอย่างชัดเจนมากเพียงพอว่าโม่ถิงเซียวหลงใหลเธอแค่ไหน!

โม่เจียเฉินเบะปาก“กลัวว่าคุณกำลังเกิดความเข้าใจผิด”

“เมื่อกี้ฉันเพิ่งจะเรียกเขาให้ไปล้างมือด้วยกัน เขาก็ปฏิเสธ ฉันจะบอกนายก่อนหน้านี้…”มู่นวลนวลกำลังครุ่นคิดว่าจะบอกเรื่องก่อนหน้านี้ที่จูบมือกับโม่เจียเฉินไหม

ถึงอย่างไรโม่เจียเฉินก็ยังเล็ก อาจจะทำให้เกิดผลกระทบที่ไม่ดีหรือเปล่า?

โม่เจียเฉินสีหน้าเข้าใจ“ทำไมคุณไม่นัดพี่ชายเข้าห้องน้ำ ยังดูปกติกว่าอีก”

มู่นวลนวล“……”

เป็นไปอย่างที่คิด ทั้งหมดเป็นความเข้าใจผิดของเธอ

…

เรื่องราวที่ซือเฉิงยวี่สังหารโหดหมาน้อย ในอินเตอร์เน็ตก็ไม่หยุดที่เพิ่มขึ้น

มีคนที่รักหมาบางส่วนกำลังประณามซือเฉิงยวี่ในอินเตอร์เน็ต ยังซื้อห้วข้อประเด็นร้อน เป็นกระแสที่มาแรงมาก

ต่อมาก็ได้ก็นำเรื่องราวซือเฉิงยวี่กับนักแสดงผู้หญิงที่แต่งงานแล้วบางคนเปิดห้องที่โรงแรมมาเปิดเผย

สรุปแล้ว เริ่มต้นด้วยเรื่องที่ซือเฉิงยวี่สังหารโหดหมาน้อย หลังจากนั้นข่าวอื้อฉาวที่เกี่ยวข้องกับเขาก็ถูกระเบิดออกมาอย่างต่อเนื่อง

มู่นวลนวลกลัวว่าโม่เจียเฉินจะเห็นเรื่องพวกนี้ ทุกวันก็จะดึงเขาไปดูภาพยนตร์ด้วยกัน ไม่เช่นนั้นก็บงการให้โม่เจียเฉินไปตัดหญ้าที่ลานบ้าน

แน่นอนว่า เรื่องที่ใช้พลังก็ให้โม่เจียเฉินเป็นคนทำ เธอก็แค่ใส่เสื้อหนาวกอดถุงน้ำร้อนมองดูก็พอแล้ว

โม่ถิงเซียวยุ่งจนเท้าไม่ได้เหยียบพื้น จนกระทั่งก่อนถึงวันส่งท้ายปีเก่าหนึ่งวัน เขาจึงไม่ไปบริษัทอีก

ตอนเช้าตรู่ บ้านเก่าก็โทรศัพท์เข้ามา ให้พวกเขากลับมาบ้านเก่าเตรียมตัวฉลองวันส่งท้ายปีเก่า

ท่าทางของโม่ถิงเซียวยังคงไม่เปลี่ยนแปลง“ไม่ไป”

มู่นวลนวลรู้ โม่ถิงเซียวปฏิเสธตรงไปตรงมาแบบนี้เป็นเพราะว่าเธอ

แต่โม่ถิงเซียวก็กลับไปโม่กรุ๊ปแล้ว ไม่ว่าเขาความสัมพันธ์ของเขากับโม่ชิงเฟิงจะไม่ดีเพียงใด ก็ควรจะลองปรับความเข้าใจกัน

“กลับไปเถอะ”มู่นวลนวลพูดจูงใจเขา“กลับไปอยู่มากที่สุดอาทิตย์เดียวเท่านั้นเอง”

โม่ถิงเซียวเลิกคิ้ว“เปิดปากกำลังจะพูดอะไร มู่นวลนวลก็หยุดเขา พูดจริงจังมาก“มีคุณอยู่ จะสามารถเกิดเรื่องอะไรได้ล่ะ?”

โม่ถิงเซียวได้ฟัง ท่วมตัวก็นิ่งอึ่งไป

ทันทีหลังจากนั้นก็กดท้ายทอยของเธอลงมาจูบ

เมื่อสิ้นสุดจูบ เขาก็ยื่นมือไปลูบเส้นผมของเธอ พูดเสียงต่ำหนึ่งคำ“ได้”

โม่เจียเฉินสะพายกระเป๋าจากบันไดลงมา เบิกตาโตพร้อมตะโกนเกินความจริง“ตากุ้งยิง ตากุ้งยิงแล้ว！”

มู่นวลนวลผลักโม่ถิงเซียว โม่ถิงเซียวก็ไม่ปล่อยเธอ หยิบหมอนอิงบนโซฟาโยนไปที่โม่เจียเฉิน

โม่เจียเฉินจับราวบันไดกระโดดไปอีกข้าง หลบหมอนอิงได้อย่างง่ายดาย

เพียงแต่เขายังไม่ทันจะได้ลำพองใจ ในเวลาที่เงยหน้าขึ้นมา ก็มีหมอนอิงอีกลูกลอยเข้ามา ตรงกลางใบหน้ารูปไข่ที่สวยของเขา

โม่เจียเฉินหยิบหมอนอิงขึ้นมาไม่กล้าโยนกลับไป ทำได้เพียงตะโกนไปที่มู่นวลนวล“พี่นวลนวล สามีของคุณรังแกผม!”

มู่นวลนวลเผลอยิ้มออกมา กำลังจะพูด โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อก็ดังขึ้นมา

เธอหยิบโทรศัพท์ผลักโม่ถิงเซียวออก“ฉันรับสายโทรศัพท์”

โม่ถิงเซียวปล่อยเธอ เธอลุกขึ้นเดินออกห่างจากโม่ถิงเซียวเล็กน้อยและกดรับสายโทรศัพท์“ใครค่ะ?”

“มู่นวลนวล ปีนี้วันส่งท้ายปีเก่าเธอน่าจะไม่กลับมาฉลองกับที่บ้านนะ?ฉันก็เลยโทรมาอวยพรล่วงหน้าให้กับเธอ

มู่นวลนวลสีหน้าเข้มงวด เรียกชื่อเธอออกมาด้วยเสียงเยือกเย็น“มู่หวันฉี！”