ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย – บทที่ 251 เธอมีพยานในที่เกิดเหตุหรือไม่？

เสียงของคนรับใช้ดึงดูดให้คนเข้ามา

มู่นวลนวลรู้สึกงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าเธอ เมื่อเห็นผู้คนรายล้อมอยู่รอบๆเจ้าสัวโม่ มู่นวลนวลจึงวิ่งลงไป

โม่เหลียนก็ส่งเสียงเรียกและเดินเข้ามา：“พ่อ！พ่อเป็นอะไร พ่อ？”

เธอวิ่งลงบันไดไปได้เพียงสองก้าวก็เห็นโม่ถิงเซียวกับโม่ชิงเฟิงรีบเดินเข้ามา

ราวกับว่าส่งกระแสจิต โม่ถิงเซียวเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เธอ เขาขมวดคิ้วราวกับว่าเขาต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายเขาก็มองเธอโดยที่ไม่ได้พูดอะไร

สายตาของเขาดูเยือกเย็นมาก

มู่นวลนวลเดินลงไป คุกเข่าลงที่พื้นแล้วตะโกนเรียก：“คุณปู่？”

เจ้าสัวโม่ตกลงมาจากบันไดที่สูงมาก ทำให้มีเลือดออกเยอะ อีกทั้งเขาก็อายุมากแล้ว ไม่มีใครกล้าขยับเขาสุ่มสี่สุ่มห้า

เจ้าสัวโม่ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ คงจะเป็นลมแล้วตกลงไป

ไม่นานหมอประจำตระกูลก็มา เขาจัดการกับเจ้าสัวโม่ และจากนั้นก็ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล

มีคนส่วนหนึ่งตามไปที่โรงพยาบาล

เมื่อเขากำลังจะจากไปโม่ชิงเฟิงก็หันหน้าไปมองคนรับใช้ที่เห็นว่าเจ้าสัวโม่ตกลงมาในตอนแรก：“พวกเธอก็ตามไปด้วย”

โชคดีที่มีโรงพยาบาลเอกชนภายใต้การบริหารของโม่กรุ๊ป และสามารถทำการผ่าตัดได้ทันที

“จากการวินิจฉัยเบื้องต้นพบว่ามีเลือดออกในกะโหลกศีรษะ และร่างกายมีกระดูกหักหลายจุด สถานการณ์ตอนนี้ไม่ดี จำเป็นต้องได้รับการผ่าตัดอย่างเร่งด่วน”

คำพูดของหมอทำให้สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน และบรรยากาศก็นิ่งสงบ

เมื่อประตูห้องผ่าตัดปิดลง ทุกคนก็รออยู่ข้างนอก

มู่นวลนวลเหลือบมองโม่ถิงเซียวข้างๆ เธอเห็นเขาสีหน้าเย็นชา จึงยื่นมือไปจับมือของเขา

แต่โม่ถิงเซียวไม่ได้จับมือเธอกลับเหมือนอย่างเคย และไม่หันกลับมามองเธอ

ในทางเดินที่เงียบสงัด เสียงของโม่ชิงเฟิงก็ดังขึ้น

“ใครเจอนายเจ้าสัวคนแรก？” น้ำเสียงของเขาเคร่งขรึม

เมื่อมู่นวลนวลได้ยินก็มองไป

“ฉันเอง” คนที่ตอบคือคนรับใช้ที่ตามมาด้วย

ดูเหมือนว่าคนรับใช้จะกลัวว่าโม่ชิงเฟิงจะตำหนิเธอเพราะเรื่องนี้ สีหน้าของเธอเคร่งเครียด และน้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

ทันใดนั้นก็ดูเหมือนว่าเธอจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เธอชี้นิ้วไปที่มู่นวลนวล：“ฉันได้ยินเสียงของคุณนายจึงเดินเข้าไป แต่หลังจากที่ฉันเข้าไป เจ้าสัวก็ล้มลงแล้ว……”

เมื่อโม่ชิงเฟิงได้ยินอย่างนั้น เขาก็มองไปที่มู่นวลนวล：“นวลนวล เธอพูดมาว่ามันเกิดอะไรขึ้น？”

ทันทีที่เขาพูดออกมา สายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่มู่นวลนวล

ในใจของมู่นวลนวลมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

พวกเขาคิดว่าเธอผลักเจ้าสัวโม่ตกบันได？

มู่นวลนวลสงบสติอารมณ์และพูดว่า：“ก่อนหน้านั้นมีคนรับใช้มาเรียกฉัน บอกว่าคุณปู่บอกให้ฉันไปหา ตอนที่ฉันไปหาเขาที่ห้อง ที่นั่นไม่มีคนอยู่ ฉันได้ยินเสียงเอะอะที่บันได จึงรีบเดินไปดู และเห็นว่าคุณปู่……ล้มลงมาแล้ว”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นโม่ชิงเฟิงก็ถามอย่างใจเย็น：“คนรับใช้คนนั้นบอก？”

มู่นวลนวลส่ายหัว：“ฉันไม่รู้ ตอนนั้นคนรับใช้คนนั้นเรียกฉันอยู่ที่ด้านนอกห้อง”

โม่ชิงเฟิงได้ยินอย่างนั้นก็ขมวดคิ้ว แล้วมองไปที่มู่นวลนวลที่กำลังจะพูด โม่ถิงเฟิงเดินมาขวางข้างหน้าเธอ และพูดด้วยสีหน้าเย็นชา：“คุณกำลังสงสัยว่ามู่นวลนวลผลักคุณปู่ตกลงมาจากบันได？”

โม่ชิงเฟิงเงยหน้าขึ้นมองโม่ถิงเซียว：“นายท่านเกิดเรื่องขึ้นที่บ้าน แน่นอนว่าต้องซักถามทุกคนที่เกี่ยวข้อง”

โม่ถิงเซียวหัวเราะอย่างไม่พอใจ：“ทุกคนล้วนดูออกว่าคุณปู่ชอบมู่นวลนวลมาก เธอมีเหตุผลอะไรที่ต้องทำแบบนั้นกับคุณปู่？”

“แน่นอนว่าเธอมีเหตุผลที่ต้องทำแบบนั้น！”

ทันใดนั้นเสียงของโม่เอินหยาก็ดังขึ้น

เมื่อทุกคนหันไปมองก็เห็นว่าโม่เอินหยากับซือเฉิงยวี่เดินมาด้วยกัน

หลังจากที่พวกเขารู้ว่านายท่านตกบันไดก็รีบมา

โม่ชิงเฟิงดุโม่เอินหยาอย่างรุนแรง：“เอินหยา รู้ไหมว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่？”

“แน่นอนว่าฉันรู้ฉันกำลังพูดอะไร！”

ขณะที่พูดโม่เอินหยาก็หันไปมองมู่นวลนวล เธอยิ้มและพูดว่า：“มู่นวลนวลเธอรู้สึกไม่พอใจที่คุณปู่ส่งผู้หญิงไปที่คฤหาสน์ของพี่สาม ดังนั้นเธอจึงลงมือกับคุณปู่อย่างโหดเหี้ยม？”

มู่นวลนวลสีหน้าเปลี่ยน และมองโม่เอินหยาด้วยความไม่เชื่อ：“ฉันเปล่านะ”

“เปล่า？” โม่เอินหยายิ้มมุมปาก：“ในช่วงสองวันที่ผ่านมาในตระกูลโม่ก็มีเธอคนเดียวที่เป็นคนแปลกหน้า นอกจากเธอแล้วจะเป็นใครได้อีก？และยังจะมีใครที่ใจร้ายลงมือกับคุณปู่ได้ลงคอ？เธอบอกว่าเธอเปล่า？พี่สามเชื่อเธอหรอ？”

เมื่อมู่นวลนวลได้ยินอย่างนั้น หัวใจของเธอก็บีบแน่น

โดยสัญชาตญาณของเธอ เธอรู้สึกว่าโม่ถิงเซียวจะเชื่อเธอ

แต่นั่นก็เป็นเพียงสัญชาตญาณเท่านั้น

เธออดไม่ได้ที่จะหันไปมองโม่ถิงเซียว

โม่ถิงเซียวค่อยๆดึงมือของเขาออกจากมือของเธอ เขาจ้องมองเธอและพูดว่า：“เธอเกลียดคุณปู่เพราะเรื่องนั้นจริงๆหรอ？”

ในสมองของมู่นวลนวลมีีเสียงดัง “หึ่งๆ”

โม่ถิงเซียวก็กำลังสงสัยเธอ？

เขาไม่พูดอยางตรงไปตรงมาว่าเชื่อเธอ แต่ถามเธออย่างสงสัย

มู่นวลนวลรู้สึกว่าความเหน็บหนาวแทรกซึมเข้ามาจากเท้าของเธอ

เธอยังคงส่ายหัวเหมือนกับในตอนแรก และปฏิเสธว่า：“ฉันเปล่า”

โม่ถึงเซียวเหลือบไปมองเธอ แล้วละสายตาออกมา จากนั้นก็ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา：“เธอมีพยานในที่เกิดเหตุหรือไม่？ตอนนั้นมีคนที่อยู่ข้างๆเธอไหม？”

มู่นวลนวลถอยหลังไปครึ่งก้าว เธอมองโม่ถิงเซียวด้วยสายตาที่ไม่คุ้นเคย：“โม่ถิงเซียว คุณหมายความว่ายังไง？ตอนนี้คุณให้ฉันเป็นผู้ต้องสงสัยที่ทำร้ายคุณปู่ ดังนั้นคุณจึงเริ่มสอบสวนฉัน？”

เสียงของโม่ถิงเซียวไม่แสดงออกใดๆ：“ตอบคำถามของฉัน”

เสียงสุดท้ายของเขายังพูดไม่ทันจบ มู่นวลนวลก็พูดเสียงดังว่า：“ฉันไม่ตอบ！

“ฉันไม่ได้ทำร้ายคุณปู่ มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะต้องยอมให้คุณมาสอบสวน！”

ถ้าในตอนนี้คนที่ถามคำถามเธอคือโม่ชิงเฟิง มู่นวลนวลก็คงไม่ต่อต้านอย่างนี้

เธอไม่คิดว่าโม่ถิงเซียวจะเป็นคนแรกที่ตั้งคำถามกับเธอด้วยความสงสัย

โม่ชิงเฟิงยืนขึ้นและตบไหล่โม่ถิงเซียว ：“ถิงเซียว พูดคุยกันดีดี นวลนวลกำลังท้องอยู่นะ ตอนนี้คุณปู่ยังอยูในห้องผ่าตัด และเรื่องนี้ยังไม่ได้ข้อสรุป ทุกคนล้วนแต่เป็นผู้ต้องสงสัย แต่นวลนวลเป็นภรรยาของแก แกไม่ควรจะสงสัยเธออย่างนี้”

คำพูดของโม่ชิงเฟิงดูเหมือนจะสมเหตุสมผลในแวบแรก แต่หลังจากได้ลิ้มรสมาสองครั้งก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เมื่อกี้เห็นได้ชัดว่าโม่ชิงเฟิงถามว่าใครเป็นคนพบเจ้าสัวโม่ก่อน ตอนนี้กลับออกมาพูดไกล่เกลี่ย และบอกว่าเรื่องนี้ยังได้ข้อสรุป……

เมื่อโม่เอินหยาได้ยินที่โม่ชิงเฟิงพูด ใบหน้าของเขาดูไม่ยอม：“คุณลุง เรื่องของคุณปู่แน่นอนว่าต้องมีส่วนเกี่ยวกับมู่นวลนวล！”

“เอินหยา อย่าเอะอะ คุณปู่ยังอยู่ในห้องผ่าตัด รอให้เขาผ่าตัดแล้ว พวกเราค่อยมาจัดการเรื่องนี้กัน แต่……”

โม่ชิงเฟิงพูดถึงตรงนี้แล้วก็หยุด เขากวาดสายตามองทุกคน แล้วก็ไม่หยุดที่มู่นวลนวล：“ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถไปจากที่นี่ได้โดยพลการ”