ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย – บทที่ 252 มีคนจงใจวางแผนใส่ร้ายเธอ

ไม่สามารถออกไปได้หากไม่ได้รับอนุญาต แสดงว่าสิทธิเสรีภาพได้ถูกจำกัดไว้

มู่นวลนวลไม่ได้โต้แย้ง

ตอนนี้เธอเป็นห่วงเจ้าสัวโม่มาก

แม้ว่าก่อนหน้านี้เจ้าสัวโม่จะส่งผู้หญิงไปที่คฤหาสน์ของโม่ถิงเซียว แล้วทำให้มู่นวลนวลรู้สึกแย่กับเขา แต่ก่อนหน้านี้ที่เจ้าสัวพูดกับเธอ ในใจของเธอก็เธอก็ไม่ได้รู้สึกแย่กับเขาอีก

ยิ่งไปกว่านั้นโม่ถิงเซียวต้องเสียใจมาก

เมื่อนึกถึงโม่ถิงเซียว สีหน้าของมู่นวลนวลก็อดไม่ได้ที่จะเย็นชา

ที่ทางเดินก็เงียบลงอีกครั้ง

แม้ว่าโม่เอินหยาจะไม่พอใจกับการกระทำของโม่ชิงเฟิง แต่เธอก็ไม่กล้าพูดอะไร

ถึงอย่างไรตอนนี้เจ้าสัวโม่ก็นอนอยู่ในห้องผ่าตัดเป็นตายยังไม่รู้แน่ และแน่นนอนว่าคนที่คำพูดดูมีน้ำหนักมากที่สุดก็คือโม่ชิงเฟิง

และจู่ๆโม่ถิงเซียวก็พูดอย่างใจเย็นว่า：“แจ้งตำรวจเถอะ”

คำพูดของเขาดึงดูดความสนใจของทุกคน

มู่นวลนวลหันไปมองใบหน้าหล่อเหลาและเพอร์เฟคของโม่ถิงเซียว เธอหรี่ตาลง

เขาดูสงบเยือกเย็น แต่ท่าทางของเขาดูเคร่งขรึม บ่งบอกอารมณ์ของเขาในเวลานี้

และหลังจากนั้นเขาก็พูดอีกครั้ง：“ในเมื่อคุณสงสัยว่าคุณปู่ถูกผลักตกบันได ไม่ใช่อุบัติเหตุแต่มีคนทำ อย่างนั้นก็ต้องแจ้งตำรวจให้ตรวจสอบให้ชัดเจน”

เขาพูดกับโม่ชิงเฟิง

มู่นวลนวลเห็นอย่างชัดเจนว่าสีหน้าของโม่ชิงเฟิงดูแปลกๆ ราวกับว่าเขาตื่นตระหนกกับข้อเสนอของโม่ถิงเซียว

ทำให้ในใจของมู่นวลนวลรู้สึกไม่แน่ใจ

ถ้าโม่ชิงเฟิงสงสัยว่ามีคนจงใจทำร้ายคุณปู่จริงๆ การแจ้งตำรวจก็ถือเป็นขั้นตอนปกติ

โม่ชิงเฟิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า：“โอเค งั้นก็แจ้งตำรวจ”

จากนั้นโม่ชิงเฟิงจึงให้คนแจ้งตำรวจ แต่เนื่องจากเป็นวันปีใหม่ ตำรวจไม่ได้ออกมาอย่างรวดเร็ว จึงให้พวกเขาปกป้องสถานที่เกิดเหตุไว้ให้ดี

ส่วนมู่นวลนวลและคนอื่นๆก็รอเจ้าสัวโม่อยู่ที่โรงพยาบาล

มู่นวลนวลเพิ่งตื่นขึ้นมา เธอยังไม่ได้ทานอะไรก็ต้องมาที่โรงพยาบาล

ระหว่างที่รอเจ้าสัวโม่ผ่าตัดเสร็จ เธอก็รู้สึกหิวนิดหน่อย

ในสภานการณ์อย่างนี้ แม้ว่าเธอจะหิว แต่เธอก็สามารถทนได้

การผ่าตัดของเจ้าสัวยังไม่เสร็จสิ้น และมู่นวลนวลก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะอดทนได้อีกนานแค่ไหน

ทันใดนั้นซือเย่ก็พาคนคนหนึ่งมาที่ทางเดิน

เขาเดินตรงไปหาโม่ถิงเซียว และเมื่อเดินผ่านโม่ชิงเฟิงเขาก็พยักหน้าเพื่อเป็นการทักทาย

ซือเย่ไปยืนอยู่ข้างหน้าโม่ถิงเซียว：“คุณชาย”

โม่ถิงเซียวเหลือบมองไปที่มู่นวลนวล แล้วพูดกับซือเย่：“พาคุุณหญิงกลับไป”

มู่นวลนวลหันหน้าไปมองโม่ถิงเซียว

ทำไมต้องให้พาเธอกลับไป

“ฉันจะอยู่ที่นี่รอให้คุณปู่ฟื้นขึ้นมา” ถ้าเจ้าสัวโม่ฟื้นขึ้นมา เธอก็คงจะพ้นจากการตกเป็นผู้สงสัย

และในทันทีทันใดนั้น โม่ถิงเซียวก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า：“เธออยู่ที่นี่ ฉันเห็นแล้วก็ขวางหูขวางตา”

“โม่ถิงเซียว！”

“อย่าคิดว่าเธอเป็นภรรยาของฉันแล้วเธอจะทำอะไรก็ได้ ตอนนี้เธอเป็นผู้ต้องสงสัยว่าผลักคุณปู่ตกบันได ฉันขอให้ซือเย่พาเธอกลับไปที่บ้านเก่าก็เพื่อเฝ้าดูเธอ และไม่ให้เธอหนีไป”

มู่นวลนวลแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าโม่ถิงเซียวจะพูดแบบนี้

แต่น้ำเสียงของโม่ถิงเซียวเย็นชา และดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องตลกเลย

เขาไม่ได้เหลือบไปมองมู่นวลนวลเลยสักนิด และกำชับซือเย่ว่า：“ซือเย่ ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรอ？พาคุณหญิงกลับไปที่บ้านเก่า แล้วเฝ้าเธอไว้ให้ดี！”

“เชิญครับคุณหญิง” ซือเย่เดินไปที่ข้างหน้ามู่นวลนวล และพยักหน้าด้วยความเคารพ

มู่นวลนวลหันหน้าที่ซีดเซียวของเธอไปมองโม่ถิงเซียว และเดินตามซือเย่ไป

เธอไม่คิดเลยว่าตัวเองจะถูกคนในตระกูลโม่สงสัย และเหตุผลของข้อสงสัยนั้นก็เหลวไหลมาก

โม่ถิงเซียวพูดอย่างนี้แล้ว เธออยู่ที่นี้ต่อก็ไม่มีความหมาย

หลังจากออกจากโรงพยาบาล ซือเย่ก็พามู่นวลนวลขึ้นรถ

ซือเย่สตาร์ทรถและพูดว่า：“คุณหญิง ในกล่องที่เบาะหลังมีอาหาร คุณชายให้ผมเตรียมมาให้คุณ”

มู่นวลนวลตะลึงไปชั่วขณะ และมองไปที่เบาะข้างๆก็เห็นว่ามีกล่องที่มีโลโก้ของสำนักงาน Jinding อยู่ เห็นได้ว่าซือเย่เอามันมาจากที่นั่น

“โม่ถิงเซียวโทรหาคุณตั้งแต่เมื่อไหร่？” หลังจากมาถึงโรงพยาบาลเธอก็ยืนอยู่ข้างๆโม่ถิงเซียว และเธอก็ไม่เห็นว่าโม่ถิงเซียวโทรหาใคร

ซือเย่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า：“เมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว”

มู่นวลนวลครุ่นคิดถึงเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว งั้นก็น่าจะเป็นตอนที่โม่ถิงเซียวยังอยู่ที่บ้านเก่า

หรือว่าปฏิกิริยาก่อนหน้านี้ของโม่ถิงเซียวจะเป็นการเสแสร้งจริงๆ？

น้ำเสียงดีใจของมู่นวลนวลยากที่จะปกปิด：“ตอนที่เขาโทรหาคุณ ก็บอกคุณชัดเจนเลยเหรอว่าให้คุณนำอาหารมา และไปรับฉันที่โรงพยาบาล？”

ซือเย่อธิบาย：“ก็ไม่เชิง ผมเข้าใจคำพูดของคุณชาย แต่สิ่งที่เขาสั่งให้ผมเอามาไม่ใช่อาหารที่เขาชอบ”

โม่ถิงเซียวสั่งให้เขานำอาหารเหล่านี้มา และให้เขาไปรับมู่นวลนวล แน่นอนว่าเอามาให้มู่นวลนวลเป็นพิเศษ

สีหน้าดีใจของมู่นวลนวลจางลง และไม่ได้พูดอะไรอีก

เธอเปิดกล่องและพบว่ามันเต็มไปด้วยของโปรดของเธอ แต่เธอไม่อยากอาหาร

เธอไม่เชื่อว่าแค่คำพูดสองสามคำของโม่ชิงเฟิงกับโม่เอินหยา จะทำให้เขาสงสัยเธอ

และในช่วงหลายวันที่ผ่านมาเธอกับเจ้าสัวโม่ก็เข้ากันได้ดี เธอไม่มีเหตุจูงใจที่จะทำร้ายเจ้าสัวโม่

เมื่อกี้คำพูดเหล่านั้นที่เขาพูดที่โรงพบาบาล ต้องมีเหตุผลอื่นแน่ๆ！

เมื่อคิดอย่างนี้แล้วมู่นวลนวลก็รู้สึกดีขึ้นมาก

ขณะที่ซือเย่ขับรถ เขาก็สังเกตเห็นหมู่นวลนวลในกระจกมองหลัง

เมื่อเห็นเธอเริ่มกิน ซือเย่ก็ถอนหายใจโล่งอก

อันที่จริงตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ตอนนั้นที่โม่ถิงเซียวโทรหาเขา นอกจากสั่งให้เขานำอาหารมาและไปรับมู่นวลนวล ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

เมื่อกี้ที่โรงพยาบาลน้ำเสียงที่โม่ถิงเซียวพูดกับมู่นวลนวล ทำให้เขารู้ว่าสถานการณ์ไม่ปกติและเขาก็เดาไม่ถูก

เมื่อเห็นว่ามู่นวลนวลกินไปได้เยอะแล้ว เขาก็ถามว่า：“คุณหญิง ทำไมคุณชายถึงบอกว่าคุณผลักเจ้าสัวโม่ตกบันได？”

มู่นวลนวลถอนหายใจยาวๆ และพูดว่า：“ฉันบอกไม่ถูก แต่ฉันไม่ได้ผลักเขา”

……

ทุกคนในตระกูลโม่ไปที่โรงพยาบาล

ซือเย่มาส่งมู่นวลนวลที่บ้านเก่า ตลอดทางมีเพียงคนรับใช้

เธอนึกถึงคำพูดก่อนหน้านี้ของโม่เอินหยา

โม่เอินหยาพูดถูก ทั้งตระกูลมีแค่เธอคนเดียวที่เป็นคนนอก

ดังนั้นพวกเขาจะสงสัยเธอก็ไม่ผิด

เธอไม่ได้กลับไปที่ห้อง แต่ไปตรงที่ที่เจ้าสัวโม่ตกลงมา

ซือเย่เชื่อฟังคำสั่งของโม่ถิงเซียว เขาเดินตามเธอไปไม่ห่าง

ตำรวจได้เข้ามาเก็บหลักฐานและปิดกั้นที่เกิดเหตุแล้วก็จากไป แต่ในที่เกิดเหตุแทบจะไม่มีอะไรที่เป็นประโยชน์

มู่นวลนวลเดินขึ้นไปที่บันไดตรงที่เจ้าสัวโม่ตกลงมา และนึกถึงเหตุการณ์ในตอนนั้นอย่างละเอียด

ตอนนี้ทุกคนในตระกูลโม่ล้วนสงสัยเธอ และพูดได้ว่าเดิมทีนี่เป็นเกมส์

มีคนจงใจวางแผนใส่ร้ายเธอ