หลังจากที่โม่ถิงเซียวพูดจบ เขาก็เดินนำไปด้านหน้า
มู่นวลนวลเดินตามหลังเขาไปทีละก้าว จ้องมองไปที่ด้านหลังของเขา และเดินไปอย่างเหม่อลอย
จู่ๆโม่ถิงเซียวที่กำลังเดินอยู่ข้างหน้าเธอก็หยุดเดิน
มู่นวลนวลก็ไม่รู้แน่ชัด เธอจึงหยุดเดินเช่นกัน
และโม่ถิงเซียวก็พูดอย่างสบายๆ：“เดินให้ดีดี”
มู่นวลนวลประหลาดใจ และสงสัยว่าเขาจะมีตาหลัง
โม่ถิงเซียวยกเท้าก้าวไปข้างหน้าครึ่งก้าว จากนั้นก็หันกลับมาจับมือเธอ สายตาของมู่นวลนวลดูประหลาดใจ และเขาก็จับมือเธอเธอไปข้างหน้า
มู่นวลนวลมองดูมือที่จับกันแน่นอยู่ครู่หนึ่งแล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา
กรามของเขาแน่น และคางก็ดูสะอาดเกลี้ยงเกลา แต่เขาดูผ่ายผอมลงมาก
เธออดไม่ได้ที่จะถามเขา：“หลายวันมานี้คุณนอนที่โรงพยาบาลหรอ？”
ทั้งสองเดินไปที่ถึงประตูลิฟต์ โม่ถิงเซียวกดลิฟต์และตอบอย่างเฉยเมย：“อืม”
มู่นวลนวลจึงถามอีกว่า：“ได้ทานข้าวบ้างรึเปล่า？”
โม่ถิงเซียวดูเหมือนไม่พอใจเธอ เขามองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา และไม่พูดอะไร
ติ๊ง——
ประตูลิฟต์เปิดออก มู่นวลนวลก็ถูกโม่ถิงเซียวพาเข้าไปในลิฟต์
เจ้าสัวโม่อยู่ในห้องผู้ป่วยวีไอพี ทั้งชั้นว่างเพื่อให้เจ้าสัวโม่ได้พักฟื้น
เมื่อจากลิฟต์มู่นวลนวลก็เห็นว่าทางเดินเต็มไปด้วยบอดี้การ์ด แต่คนอื่นๆในตระกูลโม่ไม่มีใครอยู่
โม่ถิงเซียวพาเธอไปที่หน้าห้องพักผู้ป่วยของเจ้าสัวโม่
“คุณปู่อยู่ข้างใน เข้าไปสิ”
มู่นวลนวลเปิดประตูและเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย
ตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นกับเจ้าสัวโม่ นี่เป็นครั้งแรกที่มู่นวลนวลมาเยี่ยมเขา
เจ้าสัวโม่นอนสงบนิ่งอยู่บนเตียงผู้ป่วยสีขาว เขาสวมหน้ากากออกซิเจน และและมีท่อทั่วเสียบอยู่ทั่วร่างกาย
มู่นวลนวลเดนเข้าไปแล้วเห็นว่าสีหน้าของเจ้าสัวโม่ซีดราวกับกระดาษ เบ้าตาจมลงและใบหน้าของเขาก็เหี่ยวย่น
เจ้าสัวโม่ไม่ใช่คนแก่ที่หน้าตาดูใจดีมีเมตตา แต่เป็นตนแก่ที่หน้าตาดูสง่าผ่าเผย เมื่อมู่นวลนวลเห็นเขาเป็นแบบนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะเศร้าเสียใจ
มู่นวลนวลนั่งลงที่ข้างเตียง แล้วส่งเสียงเรียก：“คุณปู่？”
เจ้าสัวโม่ไม่มีการตอบสนองใดๆ ถ้าไม่ใช่เพราะหมอกที่อยู่ในหน้ากากออกซิเจน มู่นวลนวลก็เกือบจะคิดว่าเจ้าสัวโม่เหมือนคนที่ไม่มีชีวิตอยู่แล้ว
“เอาล่ะ ออกไปเถอะ”
ในขณะนี้ประตูห้องผู้ป่วยถูกผลักเปิดออก และเสียงของโม่ถิงเซียวก็ดังขึ้น
มู่นวลนวลเงยหน้าขึ้นเช็ดน้ำตาที่เอ่อล้นออกมา แล้วลุกขึ้นเดินออกไป
เธอปิดประตูห้องผู้ป่วย และพูดกับโม่ถิงเซียวว่า：“หมอบอกว่ายังไงบ้าง？”
โม่ถิงเซียวไม่ได้ตอบคำถามของเธอในทันที แต่มองไปที่เธออย่างสงบนิ่ง
เขาสังเกตเห็นว่าเบ้าตาของเธอแดงเล็กน้อยเขาคิ้วขมวดและพูดว่า：“ไม่แน่ใจว่าจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่ และถึงแม้ว่าจะฟื้นขึ้นมาก็อาจจะไม่เหมือนแต่ก่อน”
มู่นวลนวลพูดย้ำสิ่งที่เขาเพิ่งพูดด้วยความตกใจ：“อาจจะไม่เหมือนแต่ก่อน？”
โม่ถิงเซียวมองเธอด้วยสีหน้าท่าทางที่ว่างเปล่า และไม่มีคำอธิบายใดๆ
อาจจะไม่เหมือนแต่ก่อน ซึ่งหมายความว่าเจ้าสัวโม่อาจจะพิการหรืออาจจะเป็นอัมพาตและกลายเป็นคนแก่ที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้
มู่นวลนวลสีหน้าซีดเผือด เธอมองไปที่โม่ถิงเซียว แต่ก็ไม่รู้จะพูดเปลอบเขายังไง
จู่ๆก็มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น：“เธอมาทำอะไร？”
เมื่อมู่นวลนวลได้ยินก็หันไปมอง และเห็นว่าโม่เหลียนกำลังเดินมา
โม่เหลียนจ้องมองมู่นวลนวล เห็นได้ชัดว่าเมื่อตะกี้โม่เหลียนพูดกับมู่นวลนวล
มู่นวลนวลเม้มริมฝีปาก และส่งเสียงเรียก：“คุณอา”
สีหน้าของโม่เหลียนไม่ค่อยดีนัก เห็นได้ชัดว่าเธอขับไล่มู่นวลนวลด้วยสายตา แต่ก็พยักหน้าและพูดว่า：“นวลนวล เป็นไงสบายดีไหม？”
“ทำให้คุณอาต้องเป็นห่วงแล้ว ฉันสบายดี”
มู่นวลนวลรู้สึกไม่สบายที่โม่เหลียนเป็นอย่างนี้
ชัดเจนว่าในใจของโม่เหลียนนั้นเกลียดเธอ แต่ยังอยากจะรักษาความปรองดองกับเธอ
โม่เหลียนถามอีกว่า：“เธอมาเยี่ยมคุณปู่หรอ？”
มู่นวลนวลพูดห้วนๆ：“ค่ะ”
โม่เหลียนกระพริบตาและกล่าวเตือน：“ช่วงนี้เธอควรหลีกเลี่ยงการสงสัยจะดีที่สุด”
“ทำไมต้องหลีกเลี่ยงการสงสัย？ฉันเป็นหลานสะใภ้มาเยี่ยมคุณปู่แล้วมีปัญหาอะไร？” สีหน้าของมู่นวลนวลนิ่งสงบและดูเย็นชา：“น่าจะเป็นคนที่ผลักคุณปู่ตกลงมามากกว่า ที่ควรต้องหวาดผวา？”
โม่เหลียนตกตะลึงไปชั่วขณะ ไม่คาดคิดถึงว่าเธอจะใจกว้าง：“ที่พูดมาก็ถูก”
จู่ๆโม่ถิงเซียวก็พูดขึ้นมา：“คุณอา คุณจะเขาไปเยี่ยมคุณปู่ไหม？”
น้ำเสียงของโม่ถิงเซียวไม่ค่อยดีนัก โม่เหลียนจึงไม่ได้พูดอะไรมาก เธอผลักประตูเข้าไปในห้องผู้ป่วย
มู่นวลนวลจ้องมองไปที่ประตูสองสามวินาที ก่อนที่โม่ถิงเซียวจะเรียกเธอให้เธอได้สติ
“มู่นวลนวล”
“หึ้ม？”
“ยังไม่กลับไปอีก เธอจะอยู่ทานข้าวเที่ยงหรอ？”
“อ่า？ไม่ใช่ ฉันรู้สึกว่า……” มู่นวลนวลหยุดชะงัก และนึกถึงเย็นวันที่เกิดเรื่องขึ้นกับเจ้าสัวโม่ ทุกคนล้วนอยู่ในห้องรับแขก โม่เหลียนกับโม่ชิงเฟิงเดินไปที่ห้องอย่างลับๆล่อๆ
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ มู่นวลนวลก็ลากโม่ถิงเซียวเดินไปที่ลิฟต์
เธอไม่คิดว่าจะเจอกับซือเฉิงยวี่ ด้านหลังของเขายังมีโม่เจียเฉินและโม่เอินหยา
ดูเหมือนว่าทุกคนจะมาเยี่ยมเจ้าสัวโม่
เมื่อโม่เจียเฉินเห็นมู่นวลนวล เขาก็เรียกเธอด้วยความดีใจ：“พี่นวลนวล！”
มู่นวลนวลพยักหน้า：“เสี่ยวเฉิน”
หลังจากนั้นโม่เจียเฉินก็พูดกับซือเฉิงยวี่ว่า：“พี่ พี่ไปก่อนนะ”
ซือเฉิงยวี่ไม่ได้พูดอะไร แต่โม่เอินหยาที่อยู่ข้างๆพูดด้วยน้ำเสียงที่เลศนัยว่า：“เธอยังจะกล้ามาที่โรงพยาบาล เธอไม่รู้สึกละอายใจบ้างหรอ？”
โม่เจียเฉินหันไปมองโม่เอินหยา：“คุณพูดอะไรหน่ะ ดูมีเลศนัยชะมัด！ตอนนี้ไม่มีหลักฐานบ่งชี้ชัดว่าพี่นวลนวลเป็นคนผลักคุณตา ทางด้านของตำรวจก็ยังสืบอะไรไม่ได้ พี่นวลนวลไม่ได้ทำอะไร ทำไมเธอต้องรู้สึกละอายใจ！”
“เสี่ยวเฉิน นาย……”
โม่เอินหยาถูกโม่เจียเฉินต่อว่าและโต้แย้งจนเธอไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ไหน แต่ก็ถูกซือเฉิงยวี่พูดขัดจังหวะ：“เอินหยา พวกเราไปกันเถอะ”
เห็นได้ชัดว่าโม่เอินหยาไม่เต็มใจ：“พี่ใหญ่！”
แต่ด้วยท่าทีที่เด็ดขาดของซือเฉิงยวี่ เธอจึงไม่ได้พูดอะไรมาก
อย่างไรก็ตามก่อนที่โม่เอินหยาจะไป เธอพูดอย่างมีเลศนัยว่า：“พี่สาม พี่จะปกป้องผู้หญิงคนนี้หรอ พี่สองกำลังขึ้นเครื่องกลับมาจีนแล้ว รอให้เธอมากลับมาถึง ดูสิว่าพี่จะอธิบายกับเธอยังไง ฮึ！”
พี่สอง？
มู่นวลนวลมองโม่ถิงเซียงด้วยความงุนงง
โม่เจียเฉินที่อยู่ข้างๆรับรู้ได้ เขาจึงเข้าไปใกล้ๆหูของมู่นวลนวลแล้วพูดว่า：“เป็นพี่สาวฝาแฝดของลูกพี่ลูกน้อง”
พี่สาวฝาแฝดของโม่ถิงเซียว？
มู่นวลนวลไม่รู้เรื่องราวของตระกูลโม่มากนัก และไม่เคยได้ยินใครพูดถึงเรื่องนี้มาก่อน ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าโม่ถิงเซียวมีพี่สาวฝาแฝด
ตรงนี้ไม่ใช่ที่ที่จะมาคุยกัน เมื่อซือเฉิงยวี่กับโม่เอินหยาออกไป ทั้งสามคนก็เข้าไปในลิฟต์
ทันทีที่เข้าไปในลิฟต์โม่เจียเฉินก็ถามมู่นวลนวลดด้วยความเป็นห่วง：“พี่นวลนวล ช่วงนี้พี่เป็นยังไงบ้าง？พวกเขาบอกว่าพี่เป็นคนผลักคุณปู่ แต่ผมไม่เชื่อ”
