โรงพยาบาลอยู่ในเขตชานเมือง แต่มู่นวลนวลขับรถออกไปห่างจากตัวเมือง
ที่นี่มีรถสัญจรไม่มาก โม่ถิงเซียวขับแซงรถคันข้างหน้า แล้วหักพวงมาลัยเพื่อขวางรถของมู่นวลนวล
มู่นวลนวลเหยียบเบรกและหยุดรถ
แต่เธอไม่ได้ลงจากรถ
โม่ถิงเซียวเดินลงมาและพยายามจะเปิดประตูรถ แต่พบว่าประตูถูกล็อกไว้
“มู่นวลนวล ลงมา！” โม่ถิงเซียวตบประตูรถสองครั้ง
มู่นวลนวลเหลือบมองโม่ถิงเซียวแล้วลดกระจกรถลง และโทรหา122 ต่อหน้าโม่ถิงเซียว
“ฉันอยู่บนถนนหลินซุ่ย มีรถคันหนึ่งกำลังขวางอยู่กลางถนน……”
มู่นวลนวลยังพูดไม่ทันจบ โม่ถิงเซียวก็ยื่นมือไปคว้าโทรศัพท์
เขาคว้าโทรศัพท์มาและวางสาย จากนั้นพูดอย่างเย็นชาว่า：“ลงมา”
มู่นวลนวลเลิกคิ้ว และเปิดประตูลงจากรถ
เมื่อเธอลงจากรถ โม่ถิงเซียวก็กำลังจะจับมือเธอ
แต่มู่นวลนวลรู้ตัวซะก่อน เธอจึงถอยหลบออกมาไม่ให้โมถิงเซียวจับมือ
โม่ถิงเซียวสีหน้าเปลี่ยนไปทันที
มู่นวลนวลสีหน้าเมินเฉย และพูดด้วนน้ำเสียงสงบนิ่ง：“เลิกกันเถอะ”
ตอนแรกเธอคิดว่าเธอแต่งงานกับโม่ถิงเซียว แต่ต่อมาก็เกิดเรื่องขึ้น เธอเพิ่งจะรู้ว่าชื่อในทะเบียนสมรสเป็นชื่อของมู่หวันฉีกับโม่ถิงเซียว
หลังจากนั้นโม่ถิงเซียวและมู่หวันฉีก็หย่ากัน และไปจดทะเบียนสมรสกับมู่นวลนวล
สัมผัสที่หกของผู้หญิงเป็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์ที่สุดในโลกจริงๆ
ในตอนนั้นเธอไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงลากทะเบียนของเธอ แต่ตอนนี้เธอมีคำอธิบายที่สมเหตุสมผลแล้ว
โม่ถิงเซียวจ้องมองเธอ สีหน้าท่าทางของเขาดูน่ากลัว：“เธอพูดอีกทีซิ”
“จนถึงตอนนี้คุณก็ยังไม่เชื่อฉัน ฉันถูกขังอยู่ที่บ้านเหมือนนักโทษทุกวัน ทำได้แค่นั่งรอให้คนตระกูลโม่ของพวกคุณตัดสินฉัน ฉันเกินจะทนแล้ว”
สายตาของมู่นวลนวลเด็ดเดี่ยวมาก：“คุณไม่เชื่อฉันก็ไม่เป็นไร งั้นเราก็เลิกกัน ฉันจะได้ไปหาหลักฐานด้วยตัวเอง เพื่อพิสูจน์ว่าฉันบริสุทธิ์”
“อยากจะไปจากฉัน？”
โม่ถิงเซียวหัวเราะเยาะ：“ฝันไปเถอะ”
มู่นวลนวลสีหน้าเปลี่ยน ในวินาทีต่อมาเธอถูกโม่ถิงเซียวทุบ และอุ้มเข้าไปในรถ เขาสตาร์ทรถแล้วขับออกไป
เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของโม่ถิงเซียว
เธอหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า ก่อนที่จะลืมตาขึ้นอีกครั้งและพูดอย่างเย็นชา：“ถ้าไม่เลิกก็บอกฉันมาว่าจริงๆแล้วคุณกำลังคิดจะทำอะไร”
มู่นวลนวลรออยู่นาน จนแน่ใจได้ว่าโม่ถิงเซียวไม่ได้สนใจเธอเลย เธอจึงหันมองออกไปนอกหน้าต่าง
โม่ถิงเซียวตรงไปส่งเธอที่คฤหาสน์
คราวนี้โม่ถิงเซียวเพิ่มกำลังคนในคฤหาสน์ให้มากขึ้น
บอดี้การ์ดด้านในสามกลุ่มด้านนอกสามกลุ่ม คฤหาสน์หลังนี้ถูกล้อมไว้อย่างแน่นหนา
มู่นวลนวลยืนอยู่ที่ระเบียงชั้นสอง และมองโม่ถิงเซียวที่กำลังสั่งการบอดี้การ์ดอยู่ที่ลานบ้าน
โม่ถิงเซียวมองไปที่มู่นวลนวลราวกับรู้สึกได้ถึงการจ้องมองของเธอ
สภาพอากาศของเดือนแรกยังคงหนาวอยู่
เมื่อเธอกลับไปที่ห้อง เธอนั่งกอดผ้าห่มอยู่บนโซฟาและถือโน้ตบุ๊ค เพื่อแก้บทละครของเธอ
ไม่นานประตูก็ถูกเปิดจากด้านนอก
มู่นวลนวลไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง แต่เสียงฝีเท้าที่มั่นคงของคนที่เข้ามา ไม่ต้องมองก็รู่ว่าเป็นโม่ถิงเซียว
โม่ถิงเซียวยืนนิ่งอยู่ข้างหน้าเธอ：“ช่วงนี้ฉันยุ่งมาก เธอดูแลตัวเองด้วย”
มู่นวลนวลไม่มองเขา และไม่พูดกับเขา
โม่ถิงเซียวคงจะโมโหกับท่าทีที่เฉยเมยของเธอ เขายื่นมือออกไปบีบคางของมู่นวลนวล และบังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา
“มู่นวลนวล ฉันกำลังพูดกับเธอ”
เธอถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้น เธอขมวดคิ้ว：“พูดจบรึยัง？อย่ามารบกวนการแก้บทละครของฉันที่นี่”
โม่ถิงเซียวขบกรามแน่นอย่างอดทนอดกลั้น สายตาของเขาโหดเหี้ยมอำมหิต
ดูเหมือนว่าเขาจะโกรธมาก
มู่นวลนวลนึกถึงความสัมพันธ์ที่ไม่ลงรอยกันระหว่างทั้งสองในช่วงนี้ และนึกถึงวิธีที่เขาใช้ในการจัดการกับเธอ
ขนตาที่สั่นเครือของเธอ ทำให้ความคิดของเธอรั่วไหล
ในที่สุดโม่ถิงเซียวก็ไม่ได้ทำอะไร เขาเอามือออกและเดินจากไป
มู่นวลนวลยื่นมือมาเชยคาง และถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก
ผู้หญิงกล้าใช้อำนาจบาตรใหญ่เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ชาย ก็เพราะผู้ชายชอบเธอ
แต่ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าโม่ถิงเซียวกำลังคิดอะไรอยู่ เธอไม่กล้าที่จะทะนงตนต่อหน้าเขา และเธอจะกล้าคาดหวังให้เขาตามใจเธอเหมือนเมื่อก่อนได้ยังไง？
ในช่วงเวลานั้นเธอกังวลมากว่าโม่ถิงเซียวจะถอนกรามของเธอออก
โชคดีที่โม่ถิงเซียวไม่ได้โหดเหี้ยมขนาดนั้น
ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าถ้าเจ้าสัวโม่ฟื้นขึ้นมา เจ้าสัวโม่จะสามารถได้พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเธอได้
แต่เมื่อเจ้าสัวโม่ฟื้นขึ้นมาแล้วก็ความจำเสื่อม
คำพูดของโม่จิ่นหยุนยังคงอยู่ในหูของเธอ และคำพูดของโม่ถิงเซียวก็อยู่ในใจของเธอเช่นกัน
เธอเชื่อมาตลอดว่าตัวเองจะไม่ตกอยู่ในมือของผู้ชาย
โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ชายที่กำลังคิดอะไรอยู่ แล้วเธอไม่สามารถเดาได้
และสิ่งที่เธอต้องเผชิญคือการถูกตั้งข้อหาจากการปั้นน้ำเป็นตัวและโทษจำคุก เธอไม่สามารถฝากความหวังไว้กลับโม่ถิงเซียวได้
ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าเธอสามารถเชื่อใจโม่ถิงเซียวได้
แต่คำพูดของโม่ถิงเซียวก็ปรากฏชัดเจนอยู่ตรงนั้น เธอไม่สามารถเชื่อใจเขาได้อีกต่อไป
เธอต้องคิดหาหนทางด้วยตัวเอง
เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมามีข่าวลงหนังสือพิมพ์ว่ามู่ลี่หยานได้ตัดขาดความสัมพันธ์พ่อลูกกับเธอ แต่เธอยังอยู่ในทะเบียนบ้านของตระกูลมู่
มู่นวลนวลโทรหาเสี่ยวชูเหอ
เมื่อโทรติด เสียงห่างเหินของเสี่ยวชูเหอก็ดังมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์：“คุณมู่ มีอะไรหรอ？”
นี่เธอเรียก “คุณมู่”แล้วหรอ？
มู่นวลนวลแสยะยิ้ม：“ฉันอยากย้ายทะเบียนบ้านออกมา”
เธอต้องการสมุดทะเบียนของตัวเอง
เสี่ยวชูเหอเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะพูดว่า：“ทะเบียนบ้านของเธอ เอาออกไปตั้งนานแล้ว ก่อนหน้านี้โม่ถิงเซียวมาหาเจ้าสัว”
เรื่องนี้เสี่ยวชูเหอก็เพิ่งรู้เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาตอนที่มู่ลี่หยานตัดขาดความสัมพันธ์พ่อลูกกับมู่นวลนวล
โม่ถิงเซียวย้ายทะเบียนบ้านของเธอออกมาจากตระกูลมู่ตั้งนานแล้ว？
หลังจากที่มู่นวลนวลวางสาย ก็วิ่งไปหาสมุดทะเบียนบ้านของเธอในห้องหนังสือของโม่ถิงเซียว
ถึงอย่างไรสมุดทะเบียนบ้านก็จำเป็นยังใช้อีกมากมาย
ช่วงนี้โม่ถิงเซียวไม่ได้เข้ามาในห้องหนังสือ แต่ก็ยังมีคนรับใช้มาทำความสะอาดทุกวัน
ห้องหนังสือของเขาใหญ่มาก มู่นวลนวลหาไปหามา และในที่สุดก็หันไปเห็นลิ้นชักที่ถูกล็อคไว้ล่างโต๊ะทำงาน
มู่นวลนวลยื่นมือไปดึง แต่ก็ไม่สามารถเปิดได้
เธอไม่อยากแตะต้องสิ่งของของโม่ถิงเซียวมากนัก แต่เธอก็ไม่รู้ว่ากุญแจลิ้นชักของเขาอยู่ที่ไหน
มู่นวลนวลครุ่นคิดสักพัก แล้วเดินไปลงหาอิฐที่ลานบ้าน
