มู่นวลนวลต่ขัดขืนโม่ถิงเซียว เธอไม่ได้ยื่นมือไปโอบคอของโม่ถิงเซียว
ดูเหมือนโม่ถิงเซียวจะอารมณ์ดีและไม่ได้สนใจอะไร เขาพูดเหน็บแนมว่า：“มู่นวลนวล เธอเผาคฤหาสน์ของฉัน เพื่อหนีออกมาอยู่ในสถานที่ที่น่าสยดสยองอย่างนี้หรอ？”
โรงแรมที่มู่นวลนวลเลือกในครั้งนี้ สามารถเข้าพักได้โดยไม่ต้องลงทะเบียน
สภาพจึงไม่ค่อยดีนัก
คนดีและคนเลวอยู่ปะปนกัน มีคนทุกประเภท
มู่นวลนวลเม้มริมฝีปาก และไม่พูดอะไร
แพ้เป็นพระชนะเป็นมาร ตอนนี้เธอถูกโม่ถึงเซียวจับตัวได้แล้ว เธอแพ้และเธอไม่สามารถพูดอะไรได้
เมื่อเธอลงไปเธอพบว่าล็อบบี้ของโรงแรมเงียบสงบไม่มีผู้คน เจ้าของและแขกคนอื่นๆก็อาจจะกลัวการต่อสู้ของโม่ถิงเซียว
โม่ถิงเซียวนำกำลังคนมามากมาย บอดี้การ์ดทุกคนใส่ชุดสูทและรองเท้าหนัง อย่างกับจะมาก่อกวน ถ้าคนทั่วไปไม่กลัวสิถึงจะแปลก
รถของเขาจอดอยู่ที่หน้าประตูโรงแรม บอดี้การ์ดก้าวไปข้างหน้าเพื่อเปิดประตูให้เขา โม่ถิงเซียวอุ้มมู่นวลนวลเข้าไปนั่งในรถ
ทันทีที่มู่นวลนวลนั่งลง เธอก็ขยับไปนั่งที่ริมหน้าต่าง
แต่ไม่นานโม่ถิงเซียวก็ดึงข้อมือของเธอ และให้เธอมานั่งข้างๆเขา
มู่นวลนวลสู้แรงของโม่ถิงเซียวไม่ได้ จึงทำได้เพียงแค่ล้มตัวลงนอน
โม่ถิงเซียวดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา วางแขนข้างหนึ่งโอบเอวของเธอไว้ และมืออีกข้างหนึ่งก็ประคองศีรษะของเธอ และริมฝีปากบางของเขาก็กดลง
ทักษะในการจูบของเขาไม่มีความอ่อนโยนเลยสักนิด
มันเผด็จการและหยาบคายอย่างสิ้นเชิง
เขากดด้านหลังศีรษะของมู่นวลนวล กัดริมฝีปากของเธอและหายใจแรง
จนกระทั่งมู่นวลนวลเจ็บริมฝีปาก โม่ถิงเซียวถึงจะยอมปล่อย
เธอเม้มริมฝีปากของเธอที่ชาไปหมด
มู่นวลนวลไม่มีแรงจะผลักเขา แต่ถามอย่างเมินเฉยว่า：“จะกลับเซี่ยงไฮ้แล้วหรอ？”
“ทำไม เธอยังอยากจะเล่นแมวจับหนู？” โม่ถิงเซียวไม่ยอมปล่อยเธอ เขายังคงกอดเธอไว้แน่นในอ้อมแขนของเขา ราวกับว่าเขากลัวว่าเธอจะหนีไปอีก
“ดึกมากแล้ว เหนื่อยมาก ไม่อยากให้คืนนี้ผ่านไปเร็ว” มู่นวลนวลพูดจบแล้วก็หาวตอบ
นี่เป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น จริงๆแล้มู่นวลนวลไม่เต็มใจมากกว่า
เธอไม่อยากถูกโม่ถิงเซียวจับตัวกลับไป
มู่นวลนวลนึกขึ้นได้ว่าหลังที่เธอกลับไปกับโม่ถิงเซียว ชีวิตของเธอจะเป็นยังไงต่อไป
ทั้งสองคนคงจะเปลี่ยนแปลงให้เขากันไม่ได้ โม่ถิงเซียวจะยังคงควบคุมและครอบงำเธอทุกอย่าง และคงจะควบคุมเธอมากขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อนึกถึงข่าวตอนกลางวันในทีวี จู่ๆเธอก็เงยหน้าขึ้นมามองไปที่โม่ถิงเซียว：“คุณให้สื่อปล่อยข่าวหรอ？”
สิ่งที่มู่นวลนวลพูดนั้นไม่ชัดเจนนัก แต่โม่ถิงเซียวก็เข้าใจได้
โม่ถิงเซียวจับหน้าของเธอด้วยความอ่อนโยนแปลกๆ：“แน่นอน ถ้าฉันไม่บอกให้ปล่อยข่าวออกไป พวกเขาจะกล้าพูดได้ยังไงว่าคุณหญิงของตระกูลโม่ถูกไฟคลอกตาย？”
ไม่ว่าสื่อจะกำเริบเสิบสานแค่ไหนก็ไม่กล้ายั่วยุตระกูลโม่
เซี่ยงไฮ้เป็นพื้นที่ของตระกูลโม่
มู่นวลนวนเพิ่งจะมีการตอบสนอง
โม่ถิงเซียวปล่อยข่าวและให้สื่อบ้าคลั่งว่าเธอถูกไฟคลอกตายในกองเพลิง ถ้าอย่างนั้นหลังจากที่เธอถูกโม่ถิงเซียวจับตัวมาครั้งนี้ เขาก็จะยิ่งมีเหตุผลในการควบคุมเธอ
ถึงอย่างไรเธอก็เป็นคนที่ “ตาย” ไปจากโลกนี้แล้ว
เมื่อมู่นวลนวลนึกถึงเรื่องนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขนลุก
โม่ถิงเซียวรู้สึกได้ว่ามู่นวลนวลตัวแข็งทื่อ สายตาดูมีเลศนัย ดูเหมือนเเขาจะรู้ว่ามู่นวลนวลกำลังคิดอะไรอยู่ เขาจูบลงที่หน้าผากของมู่นวลนวลเบาๆ แล้วพูดด้วยความสบายใจว่า：“หาโรงแรมพักที่นี้สักคืน พรุ่งนี้ค่อยกับเซี่ยงไฮ้”
มู่นวลนวลขัดขืนการสัมผัสของโม่ถิงเซียว
เธอแข็งเหมือนก้อนหินที่อยู่ในอ้อมแขนของโม่ถิงเซียว แต่โม่ถิงเซียวทำได้เพียงพาเธอไปที่โรงแรมและไม่พูดโต้แย้งออกมา
ด้วยนิสัยของโม่ถิงเซียวแล้ว ครั้งนี้ที่เธอวางเพลิงเผาคฤหาสน์ก็คงจะทำให้เขาโกรธมาก แต่ตั้งแต่โม่ถิงเซียวเจอตัวเธอจนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่ได้ระบายความโกรธออกมา ถือว่าโชคดีมาก
แน่นอนว่ามู่นวลนวลไม่กล้ายั่วโมโหเขา
……
โม่ถิงเซียวพักในโรงแรมที่ดีที่สุดในเมืองนี้
สิ่งอำนวยความสะดวกดีกว่าโรงแรมเล็กๆ ที่มู่นวลนวลพักโดยไม่ได้ลงทะเบียนก่อนหน้านี้ และดีกว่าเป็นพันเท่า
เมื่อเข้าไปในห้อง มู่นวลนวลก็นั่งนิ่งๆอยู่บนเตียง
โม่ถิงเซียวถอดเสื้อและสั่งว่า：“ไปอาบน้ำ”
มู่นวลนวลเหมือนหุ่นยนต์ โม่ถิงเซียวสั่งอะไร เธอก็ทำอย่างนั้น
แต่ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ เธอก็พบว่าโม่ถิงเซียวตามมาข้างหลัง
มู่นวลนวลขมวดคิ้ว：“คณจะทำอะไร”
โม่ถิงเซียวยิ้มมุมปากและพูดด้วยเสียงต่ำ：“แน่นอนว่าไปดูเธอ”
หางเสียงต่ำจนรู้สึกเย็นยะเยือก
“ตอนนี้ฉันจะหนีไปไหนได้？” มู่นวลนวลยิ้มและพูดประชดประชัน
โม่ถิงเซียวพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง：“แม้แต่คฤหาสน์ของฉันยังกล้าเผา ยิ่งไม่ต้องพ฿ดถึงโรงแรมนี้เลย？”
หลังจากที่ได้ยิน มู่นวลนวลก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ
เธอไม่เข้าใจวงจรสมองของโม่ถิงเซียว
เธอกล้าเผาคฤหาสน์ของโม่ถิงเซียว เพราะเธอรู้สึกว่าโม่ถิงเซียวไม่ได้สนใจคฤหาสน์นั่น
แต่เธอจะกล้าเผาโรงแรมนี้ได้ยังไง？
เธอไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดินก็จริงๆ แต่เธอมีจิตสำนึก？
เมื่อมู่นวลนวลเห็นท่าทีที่แน่วแน่ของโม่ถิงเซียวแล้ว ก็ดูเหมือนเธอจะไม่ยอมแพ้ เธอถอดเสื้อผ้าและอาบน้ำต่อหน้าโม่ถิงเซียว
เธอนั่งลงในอ่างอาบน้ำและหันหลังให้โม่ถิงเซียว
อย่างไรก็ตามแม้ว่าเธอจะหันหลังให้โม่ถิงเซียว แต่เธอก็ยังรู้สึกได้ว่าสายตาของโม่ถิงเซียวยังคงจ้องมองมาที่เธอ ราวกับว่าจะแผดเผาเธอได้ทุกเมื่อ
หลังจากที่มู่นวลนวลอาบน้ำเสร็จ โม่ถิงเซียวก็เอาผ้าขนหนูมาพันตัวเธอ และอุ้มเธอกลับไปที่เตียง
ในขณะนี้ก็มีเสียงเคาะประตู
โม่ถิงเซียวเดินไปเปิดประตู และหิ้วถุงกลับมาเยอะแยะ
เขาวางถุงลงที่หัวเตียง：“เปลี่ยนชุด”
หลังจากพูดจบเขาก็เข้าไปในห้องน้ำ
มู่นวลนวลเปิดดูก็พบว่ามันเป็นชุดนอนขนฟู ดูแล้วน่าจะใส่สบายมาก
มู่นวลนวลรู้สถานการณ์ปัจจุบันของตัวเองดี เธอไม่มีสิทธิลากเสียงยาวกับโม่ถิงเซียว ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงแค่เชื่อฟัง
เมื่อโมถิงเซียวอาบน้ำเสร็จก็ออกมา เขาเห็นมู่นวลนวลเปลี่ยนชุดนอนอย่างเชื่อฟังและรอเธออยู่บนเตียง รอยยิ้มที่พึงพอใจปรากฏบนใบหน้าของเขา
เขาโน้มตัวไปจูบลงบนริมฝีปากของมู่นวลนวลเบาๆ และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน：“ต่อไปก็ต้องเชื่อฟังเหมือนตอนนี้นะ อย่ายั่วโมโหให้ฉันโกรธ”
มู่นวลนวลกำมือแน่นไม่ขัดขืนหรือตอบโต้ใดๆ
โม่ถิงเซียวเห็นการโต้ตอบที่บอบบางในดวงตาของเธอ สายตาของเขาเย็นชา แต่เขาไม่ได้โกรธ
เขาดึงมู่นวลนวลเข้ามาไว้ในอ้อมแขน：“นอนเถอะ”
ตลอดสองวันที่ผ่านมามู่นวลนวลยุ่งวุ่นวายที่ต้องซ่อนตัว กินไม่อิ่มและนอนไม่หลับ แม้ว้าใจใจเธอจะขัดขืนโม่ถิงเซียว แต่เธอก็ยังไม่สามารถต้านทานความง่วงได้ ผ่านไปสักพักเธอก็หลับ
โม่ถิงเซียวมองดูใบหน้าที่หลับสนิทของเธอด้วยสีหน้าที่ดูคลั่งไคล
เธอหนีไม่พ้นหรอก
