เขาได้ยินคำพูดของมู่นวลนวล เห็นได้ชัดเจนว่าไม่เชื่อเธอ“ทำไมปวดท้องขึ้นมา？”
ซินชูฮันตอนนี้ฉลาดแหลมคมกว่าซินชูฮันเมื่อก่อนเยอะมาก หลอกได้ยาก
“ไม่รู้ อาจจะผิดดินฟ้าอากาศ”มู่นวลนวลเงยหน้ามองเขา สีหน้า“อ่อนแอ”
ช่วงเช้านี้เกิดเหตุการณ์ขึ้นมามากมาย มู่นวลนวลหนีออกมาได้จากสายตาของโม่ถิงเซียว ตอนนี้ในใจอกสั่นขวัญหายอยู่ สีหน้าซีดเผือด ดูเหมือนว่าไม่ค่อยจะดี
ซินชูฮันมองไปที่ประตูขึ้นเครื่อง“ฉันไปเป็นเพื่อนเธอ”
“ขอบคุณ”มู่นวลนวลลุกขึ้นยืน ให้ซินชูฮันจับเธอเดินตรงไปที่ห้องน้ำ
ถึงอย่างไรตอนนี้เธอก็“อ่อนแอ”ทำได้เพียงให้ซินชูฮันจับไว้
มาถึงประตูห้องน้ำ ซินชูฮันรอเธออยู่ที่หน้าประตู
มู่นวลนวลเข้าไปในห้องน้ำ สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นตึงเครียดขึ้นมา เธอพิงอยู่ที่บานประตูรอให้เวลาผ่านไป
เธอต้องทนรอถึงเวลาสิบห้านาทีสุดท้ายของการขึ้นเครื่องจึงจะออกไป
และตอนนี้ต้องคิดวิธี ที่จำทำให้ซินชูฮันขึ้นเครื่องบินไม่ทันเวลา
เธอมีลางสังหรณ์ว่า ซินชูฮันตอนนี้ ไม่แตกต่างกว่ากับการกวนโมโหโม่ถิงเซียวแน่นอน
จนกระทั่งสายการบินเริ่มประกาศเรียกชื่อของเธอ มู่นวลนวลจึงจัดการตัวเองเดินออกมาจากห้องน้ำ
เห็นได้ชัดเจนว่าซินชูฮันอดทนรอไม่ไหวแล้ว
แต่ในเวลาที่เขาพูดกับมู่นวลนวล น้ำเสียงยังคงเป็นห่วงอย่างมาก“ทำไมถึงพึ่งออกมา ไม่สบายมากไหม？”
“ไม่เป็นไร”มู่นวลนวลส่ายหน้า เดินไปอย่างช้าๆ
สายการบินได้ประกาศว่ามู่นวลนวลพวกเขาจะหมดเวลาขึ้นเครื่องแล้ว
เห็นได้ชัดว่าซินชูฮันเร่งรีบ เพราะว่าฝีเท้าของเขาเริ่มเพิ่มความเร็วขึ้น
ตอนนี้ มีผู้หญิงวัยกลางคนหนึ่งคนเดินผ่านเธอไปข้างหน้า
มู่นวลนวลคิดแผนในใจ เหลือบตามองไปที่ซินชูฮัน ยื่นมือออกไปแย่งบัตรขึ้นเครื่องในมือของเขาอย่างรุนแรงและรวดเร็ว ฉวยโอกาสยื่นมือออกไปจับก้นของผู้หญิงวัยกลางคนนั้น
หลังจากนั้นผู้หญิงวัยกลางคนรู้สึกได้ ก็หันหน้ากลับมามอง
มู่นวลนวลยกมือขึ้นใช้ฝ่ามือตบไปที่บนหน้าซินชูฮัน“ทำไมนายถึงสกปรกโสมมแบบนี้！”
ซินชูฮันยังไม่ได้ตอบสนองกลับมา“อะไร?”
“ฉันเห็นหมดแล้ว นายเพิ่งจะจับผู้หญิงคนนี้…”มู่นวลนวลหันกลับไปมองที่ทางด้านผู้หญิงวัยกลางคนคนนั้น เสแสร้งทำสีหน้าท่าทางไม่กล้าพูด
ผู้หญิงวัยกลางคนคนนี้ไม่ใช่จะกวนโมโหได้ง่าย
เธอได้ยินคำพูดของมู่นวลนวล เป็นธรรมชาติที่จะนึกว่าซินชูฮันจับก้นของเธอ
ถึงอย่างไรซินชูฮันก็เป็นคุณชายที่ตระกูลร่ำรวย นิสัยเฉพาะตัวก็ลำเลิศกว่าคนธรรมดามาก แต่ว่าเขาก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง เป็นธรรมชาติที่ผู้หญิงวัยกลางคนจะเชื่อมู่นวลนวล
ผู้หญิงวัยกลางคนยื่นมือผลักซินชูฮัน“นายยังหนุ่มยังแน่นหน้าตาดีทำไมถึงหน้าด้านแบบนี้ล่ะ?”
ซินชูฮันสีหน้าเย็นชาลง“ฉันไม่ได้จับเธอ”
เวลานี้ เขาเข้าใจเป้าหมายของมู่นวลนวลแล้ว
มู่นวลนวลก็คืออยากทำให้เขาขึ้นเครื่องไม่ทัน
เขาหัวเราะ กำลังจะพูดต่อไป ก็พบว่ามีผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่หลายคนเดินเข้ามาล้อมรอบ
หนึ่งในจำนวนนั้นมีผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่แข็งแรงที่สุด ถามซินชูฮันเสียงดังด้วยภาษาถิ่น“นายลวนลามพี่สะใภ้ของพวกเรา？”
มู่นวลนวลงงงวย พบว่าเธอจับก้นผู้หญิงวัยกลางคนเมื่อกี้เป็นภรรยาของ “มาเฟียใหญ่”ของใครบางคน？”
ซินชูฮันไม่มีบอดี้การ์ด ก็ต้องเสียเปรียบแน่นอน
แต่เวลานี้ มู่นวลนวลก็สนใจอะไรมากไม่ได้
ซินชูฮันก็สามารถถูกตีมากสักหน่อย
มู่นวลนวลฉวยโอกาสที่ซินชูฮันถูกคนล้อมรอบ ขยับปากพูดไม่ออกเสียงกับเขา“ขอโทษ”
หลังจากนั้น เธอก็เดินตรงไปที่ประตูขึ้นเครื่องอย่างรวดเร็ว ตรวจสอบตั๋วเครื่องบินแล้วขึ้นเครื่องบินไป
เธอขึ้นมาบนเครื่องได้ไม่นาน สายการบินก็ปิดประตูลง
ที่นั่งของเธอห่างจากประตูไม่ไกล เธอเฝ้าดูตลอดเวลา ก็ไม่เห็นซินชูฮันมาขึ้นเครื่อง
จนกระทั่งกำลังจะบินขึ้น เส้นประสาทที่ตึงเครียดของมู่นวลนวลจึงผ่อนคลายลง
เธอหันหน้าไปมองที่นอกหน้าต่าง เครื่องบินบินผ่านเมฆเป็นชั้นๆ ห่างจากบนพื้นดินมากขึ้นเรื่อยๆ
ในใจยังคงรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ
เมื่อคืนเธอยังเตรียมตัวจะกลับไปกับโม่ถิงเซียว คิดไม่ถึงว่าตอนนี้กำลังจะนั่งบนเครื่องบินบินไปอีกฟากหนึ่งของมหาสมุทรแล้ว
ครู่ใหญ่ๆ มู่นวลนวลกัดริมฝีปากยิ้มขึ้นมา
ลาก่อน โม่ถิงเซียว
โม่ถิงเซียวอาจจะไม่เคยคิดเคยฝัน เธอจะหนีจากในมือของเขาได้
ตอนนี้เขาคงโมโหมากจนอยากจะพลิกเมืองทั้งเมือง
มู่นวลนวลยื่นมือไปลูบหน้าท้องของตัวเอง มุมปากที่ยิ้มก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นมาก
หลังจากนี้ ก็ต้องพึ่งพาอาศัยซึ่งกันกับลูก
…
ทางเข้าถึงสนามบิน
โม่ถิงเซียวให้คนกลุ่มหนึ่งเข้าไปที่ช่องทางวีไอพี ในเวลาที่หาซินชูฮันพบ ซินชูฮันก็ถูกตีจนยับเยิน
โม่ถิงเซียวคว้าคอเสื้อของซินชูฮัน พูดเสียงแหบและมืดครึ้ม“มู่นวลนวลล่ะ?”
ซินชูฮันเพิ่งจะถูกตีไป หายใจอย่างรุนแรงสองครั้ง จึงจะมองเห็นคนตรงหน้าได้ชัดเจนว่าเป็นโม่ถิงเซียว
เขาหรี่ตาและหัวเราะขึ้นมา“นายหมายถึงนวลนวล？เธอไปแล้ว เพื่อจะหนีได้สะดวก ฉันยังตั้งใจะปลอมฐานะให้เธอ นายไม่มีวันหาเธอเจอ”
ในเวลาที่ข่าวในอินเตอร์เน็ตบอกว่ามู่นวลนวลถูกไฟคลอกตาย เขาก็รอวางแผนเรื่องนี้
ถึงแม้ว่าเขาจะโมโหที่มู่นวลนวลทิ้งเขาและขึ้นเครื่องบินตามลำพัง แต่ว่ามองเห็นโม่ถิงเซียวที่มีอำนาจโมโหจนบ้าคลั่ง ถูกมู่นวลนวลทำให้โมโหจนจะเป็นบ้าแล้ว คาดไม่ถึงว่าในใจของเขารู้สึกดี
โม่ถิงเซียวขมวดคิ้วขึ้นเป็นปม นำซินชูฮันโยนออกไป
ตอนนี้เขาอยู่ในสถานการณ์ที่มีความเดือดดาลมาก ลงมือโหดเหี้ยมเป็นพิเศษ หลังจากซินชูฮันถูกโยนออกไป ยังไถลออกไปไกล
ซินชูเหอเจ็บจนต้องงอตัว ประโยคเดียวก็พูดไม่ออก
โม่ถิงเซียวเดินเข้าไป นั่งยองๆตรงหน้าซินชูฮัน น้ำเสียงโหดเหี้ยม“ฉันนึกไม่ถึง ตระกูลซินยังมีคนแบบแกหลงเหลืออยู่”
เป็นเขาที่ชะล่าใจเกินไป
แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยนำซินชูฮันมาไว้ในสายตา คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายเป็นซินชูฮันที่เขาไม่เคยนำมาไว้ในสายตา ทำเรื่องของเขาพัง
ซินชูฮันท่วมตัวเจ็บปวด ประโยคเดียวก็พูดไม่ออก แต่ยังดันทุรังฝืนยิ้มที่บิดเบี้ยวออกมา
โม่ถิงเซียวโมโหมากจนเหยียบลงไปบนตัวของเขาอย่างโหดเหี้ยม
ตอนนี้ พนักงานรักษาความปลอดภัยของสนามบินได้ยินเสียงก็เข้ามา
โม่ถิงเซียวไม่ได้สนใจซินชูฮัน สั่งด้วยเสียงหนักแน่น“ไปตรวจสอบให้ฉัน ขุดหามู่นวลนวลผู้หญิงคนนั้นมาให้ฉัน!”
ทุกคำพูดของเขากัดฟันพูดออกมา คล้ายกับว่าเกือบจะบีบประโยคนี้ออกมาระหว่างฟัน
ซือเย่ได้ฟัง ทันทีหลังจากนั้นก็นำบอดี้การ์ดตรวจสอบสายการบิน
แต่ผลลัพธ์ที่ออกมา ไม่เป็นไปตามที่คิด
คำพูดของซินชูฮัน เขาทำเพื่อให้มู่นวลนวลหนีไปสะดวก ปลอมฐานะให้กับเธอ พวกเขาตรวจสอบทั้งหมดแล้ว ไม่ได้รับอะไรมาสักอย่าง
สุดท้ายจำเป็นต้องกลับไปหาซินชูฮัน
ผลลัพธ์คือซินชูฮันนั่งรถกลับไปเซี่ยงไฮ้ก่อนแล้ว
โม่ถิงเซียวไล่ตามกลับไปที่เซี่ยงไฮ้ด้วยความโมโหอย่างรุนแรง ยังบังคับถามจากปากซินชูฮันว่าเขาทำฐานะปลอมอะไรให้กับเธอ
เพียงแต่ ฐานะปลอมของมู่นวลนวลเป็นชื่อทั่วไป ส่วนหมายเลขประจำตัวประชาชน ซินชูฮันก็จำไม่ได้
ซินชูฮันมองเห็นโม่ถิงเซียวท่าทางใกล้จะเป็นบ้าแล้ว ก็พอใจมาก“นวลนวลอยู่ต่างประเทศ ยังมีฐานะปลอม เธอฉลาดขนาดนั้น แกคิดว่าจะยังสามารถหาเธอเจอไหม?”
โม่ถิงเซียวยิ้มด้วยความโกรธ“แกคิดว่าพวกแกตระกูลซินจะอยู่รอดถึงพรุ่งนี้ไหม?”
