ซือเย่ไม่กล้าจะเชื่อหูตัวเอง
ถึงแม้ว่าโม่ถิงเซียวจะพูดซ้ำอีกรอบ ซือเย่ก็ยังรู้สึกว่าตัวเองฟังเข้าใจผิด
“คุณชาย…”
เขาเปิดปากอยากที่จะพูดให้แน่ใจอีกครั้ง แต่โม่ถิงเซียวก็ยกมือขึ้น บอกใบ้ให้เขาไม่ต้องพูดอีก
ซือเย่ก็งงงวย หมุนตัวกลับออกไป
ก่อนหน้าที่กูจื่อหยานกับเซินเหลียงแยกทางกันด้วยความรู้สึกไม่ดี ตอนนี้กลับมา พอดีกับมองเห็นซือเย่ออกมาจากห้องทำงานของโม่ถิงเซียว
เขาเร่งฝีเท้าตรงเข้าไปที่ซือเย่“ทำไม?หานวลนวลเจอแล้ว？”
ซือเย่เลิกคิ้วขึ้นและพยักหน้า“หาเจอแล้ว”
กูจื่อหยานพบว่าซือเย่เลิกคิ้วขึ้น ท่าทางร้อนกลุ้มใจ ถามด้วยความไม่เข้าใจ“เอ๊ะ หานวลนวลเจอแล้ว โม่ถิงเซียวไม่ให้พวกนายไปพาเธอกลับมา?หรือพูดว่าตัวเองจะไปพากลับมาเอง?”
ซือเย่ส่ายหน้า“ไม่ใช่ คุณชาย…”
หยุดไปพักหนึ่ง ซือเย่คิดหาถ้อยคำมาบรรยายโม่ถิงเซียว
“ผมรู้สึกว่าคุณชายเขาไม่ปกติ”
“ไม่ปกติ?”กูจื่อหยานกระตุกมุมปาก
“คุณชายเขาไม่ให้พวกเราไปรับคุณหญิงกลับมา และไม่ได้คิดว่าตัวเองจะไปรับเธอ เขาเพียงแค่พูดว่าอย่าให้พวกเรารบกวนเธอ”
กูจื่อหยานได้ยินคำพูดนี้ ท่าทีโต้ตอบก็ไม่น้อยกว่าซือเย่ในตอนนั้น
เขาชะงักไปชั่วขณะ และถาม“เขาเป็นอะไร?”
ซือเย่ส่ายหน้าด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความงุนงง
อยู่กับโม่ถิงเซียวมาหลายปี ส่วนใหญ่เขายังสามารถจะเดาความคิดโม่ถิงเซียวได้เล็กน้อย
เพียงแต่ครั้งนี้ ซือเย่ไม่มีต้นสายปลายเหตุ รู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถเดาความคิดของเขาได้เลย
ความคิดของกูจื่อหยานเหมือนกันกับเขา
…
ถึงแม้ว่ามู่นวลนวลย้ายออกไปจากโรงแรมแล้ว แต่ก็ยังไม่ประมาทเลินเล่อชะล่าใจ
คืนนี้เธอพักอยู่ที่โฮมสเตย์ ตอนกลางวันก็ปลอมตัวออกมา วิ่งไปที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างเงียบๆ เลือกที่นั่งติดริมหน้าต่าง สั่งน้ำผลไม้หนึ่งแก้วและนั่งจนถึงช่วงบ่าย
เป้าหมายที่เธอทำแบบนี้ก็ง่ายมาก ก็เพื่อจะมองเห็นเวลาที่คนของโม่ถิงเซียวตามหาโรงแรมของเธอเจอ
เธอนึกว่า ความสามารถของโม่ถิงเซียว ไม่เกินวันที่สองก็จะสามารถหาโรงแรมแห่งนี้ที่เธอจองเจอ
แต่ว่า เธอนั่งเฝ้าดูอยู่ที่ร้านกาแฟมาสามวันแล้ว จนกระทั่งห้องที่เธอจองในโรงแรมหมดอายุอัตโนมัติแล้ว ก็ไม่เห็นโม่ถิงเซียวปรากฏตัวออกมา
หรือว่าคนของโม่ถิงเซียวตามหาที่นี่ไม่เจอ?
แต่ทันทีที่มีความผิดพลาดนี้เกิดขึ้นมา ก็ถูกตัวของเธอเองปฏิเสธ
เป็นไปไม่ได้ โม่ถิงเซียวสามารถซ่อนเร้นความสามารถมาหลายปี เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีความสามารถในเรื่องเล็กแค่นี้
เธอโยกน้ำผลไม้ที่อยู่ตรงหน้า สภาพจิตใจยุ่งเหยิง
โม่ถิงเซียวไม่ได้ตามหาเธอ เธอควรจะดีใจจึงจะถูก แต่ว่าความรู้สึกภายในใจไม่ได้ดีใจ
กลับจะหดหู่
หรือว่าจะเป็นเหมือนกับเซินชูฮันพูดไว้?
แต่ว่า ตอนนี้ยังไม่ถึงสองปีนะ โม่ถิงเซียวก็ขี้เกียจจะตามหาเธอแล้ว?
มู่นวลนวลกัดริมฝีปาก ถอดวิกผมและหมวกที่ตัวเองใช้ปลอมตัวออก ก็เดินอย่างทะนงองอาจออกไปแบบนั้น
เธอจงใจเดินรอบๆประตูหน้าโรงแรม หลังจากนั้นจึงกลับมาถึงโฮมสเตย์
ทานอาหารกับเจ้าของห้อง มู่นวลนวลก็กลับไปถึงห้อง
เปิดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กเข้าระบบอีเมล เธอก็ได้รับอีเมลสัญญาที่ฉินซุ่ยซานส่งให้เธอ
เธอมองคร่าวๆ พบว่าไม่มีปัญหา ก็ส่งอีเมลตอบกลับหนึ่งฉบับให้ฉินซุ่ยซาน
มู่นวลนวลเองก็ไม่แน่ใจว่าโม่ถิงเซียวขี้เกียจจะตามหาเธอจริงๆไหม ดังนั้นเช้าตรู่ของวันต่อมา ก็ซื้อตั๋วเครื่องบินบินไปเมืองอื่น ออกจากซิดนีย์
หลังจากที่ออกจากซิดนีย์ เธอก็โทรศัพท์กลับไปถามสามีภรรยาคู่นั้นถามพวกเขาแบบออ้มๆว่า มีคนจีนเคยไปหาเธอไหม
แต่คำตอบของคู่สามีภรรยาก็คือไม่มี
โม่ถิงเซียวไม่คิดจะตามหาเธอจริงๆเหรอ?
…
หนึ่งเดือนกว่าก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
เธอกับฉินซุ่ยซานเซ็นเอกสารสัญญากัน ก็ใช้ไปรษณีย์ด่วนจากต่างประเทศกลับไป ก็ไม่ได้พบว่ามีคนของโม่ถิงเซียวตามหาเธอ
เด็กที่ไม่ได้รับความรักมักจะโตก่อนวัยเป็นพิเศษ ดังนั้นทำให้เวลาส่วนใหญ่ของเธอก็สามารถควบคุมอารมณ์ให้เยือกเย็นและมีสติ
เวลานี้ มู่นวลนวลรู้เข้าใจกระจ่างแล้วว่า นี้คือโม่ถิงเซียวไม่คิดจะตามหาเธออีกแล้ว
ในเมื่อโม่ถิงเซียวไม่ตามหาเธอแล้ว เธอก็ไม่ต้องหลบซ่อนแล้ว
หลังจากที่เธอทำเบอร์โทรศัพท์ใหม่ ก็ติดต่อกลับไปหาเซินเหลียง
หลังจากนั้น เธอก็กลับไปซิดนีย์อีกครั้ง เช่าบ้านอยู่ริมทะเลและอาศัยอยู่ที่นั่น
เธอเคยคิดจะกลับไปเซี่ยงไฮ้
แต่คิดไปคิดมา ในเมื่อออกมาด้วยความยากลำบาก ก็ไม่ควรจะกลับไปแบบนี้
ยิ่งกว่านั้น ถึงแม้ว่าจะกลับไปเซี่ยงไฮ้ ที่นั้นมีอะไรที่คุ้มค่าทำให้เธอต้องอาลัยอาวรณ์?
และเธอมักจะมีลางสังหรณ์ที่อยู่ในใจบางอย่าง เธอรู้สึกว่าโม่ถิงเซียวไม่ปล่อยแบบนี้ไปง่ายๆ
บางทีตอนนี้เขาไม่ตามหาเธอ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเวลาที่ลูกคลอดออกมา โม่ถิงเซียวจะไม่มาเอาลูก…
เปรียบเทียบแล้วว่า ก็ยังอยู่ที่ซิดนีย์เหมาะสมกว่า
…
ฉินซุ่ยซานชอบบทละครของมู่นวลนวล มักจะโทรวีดีโอพูดคุยเรื่องบทละครกับมู่นวลนวล
ถึงแม้ว่าบทละครจะต้องใช้จินตนาการเขียนออกมา มักจะมีบางจุดที่ไม่สมเหตุผลกับความเป็นจริง แต่เมื่อนำไปถ่ายละครลงในอินเตอร์เน็ตเผยแพร่ต่อสาธารณชน ก็ต้องผ่านการตรวจสอบจากสำนักวิทยุภาพยนตร์และโทรทัศน์
บทละครต้องแก้ไขไปมา รอจนตัดสินใจขั้นสุดท้ายได้แล้ว ก็เป็นเวลาสี่เดือนแล้ว
และวันกำหนดคลอดของมู่นวลนวลคือเดือนกรกฎาคม
“นี้คือบทสุดท้ายแล้ว เธอดูหน่อย ถ้าไม่มีปัญหาอะไร ก็สรุปแบบนี้ ต่อไปฉันก็จะได้เลี้ยงลูกอย่างสบายใจแล้ว”
มู่นวลนวลพูดพลาง ก็กดปุ่มส่ง นำเนื้อหาบทสุดท้ายส่งไปให้ฉินซุ่ยซาน
หลังจากนั้น เธอก็ยืดลำคอขึ้น ลูบหน้าท้องที่นูนออกมาเหมือนลูกบอลขนาดใหญ่ของตัวเองอย่างคุ้นเคย
ฉินซุ่ยซานมองเห็นท้องของมู่นวลนวลตอนโทรวีดีโอ ลังเลเล็กน้อย และถามออกไป“เธอคิดจะคลอดลูกที่ต่างประเทศ?”
“อืม”มู่นวลนวลพยักหน้า
นี้ก็หลายเดือนแล้ว เธอกับฉินซุ่ยซานทั้งสองคนพูดคุยเรื่องบทละครด้วยกัน มักจะมีแนวคิดที่ต่างกัน ก็สามารถจะทะเลาะกันขึ้นมาโดยตรง ใครก็ไม่ยอมให้ใคร
ความสัมพันธ์ของทั้งสองกลับทะเลาะกันจนใกล้ชิดกัน
ฉินซุ่ยซานถามเธอ“โม่ถิงเซียวได้ตามหาเธอไหม?”
มู่นวลนวลชะงักไปเล็กน้อยและพูด“ไม่ตาม”
“พวกเธอ…”
“พอแล้ว วันนี้แบบนี้ไปก่อน ฉันเหนื่อยแล้ว มีเรื่องค่อยติดต่อมา”มู่นวลนวลไม่รอให้เธอพูดจบ ก็ตัดสายวีดีโอไป
หลังจากที่ตัดสายวีดีโอไป มู่นวลนวลก็นั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานใจลอยอยู่ชั่วขณะ ก็เปิดGoogle พิมพ์ตัวอักษรสามตัว“โม่ถิงเซียว”
กดปุ่มค้นหา เว็บเพจที่เข้าไป สายตาของมู่นวลนวลก็หยุดอยู่ที่ตัวอักษรขนาดเล็กที่ไม่ค่อยเด่นชัดบนเว็บเพจ ผลลัพธ์ที่เกี่ยวข้องที่ท่านได้ค้นหาสิบสี่ล้านเจ็ดแสน
ด้านล่างคือข้อมูลส่วนตัวของ“โม่ถิงเซียว”
ด้านล่างอีก เป็น“ข่าวล่าสุดที่เกี่ยวข้อง”กับโม่ถิงเซียว
ทุกการค้นหาทั้งหมดก็เกี่ยวข้องกับโม่ถิงเซียว
มีการพูดคุยสนทนาของตัวเขาเอง และก็มีการพูดคุยสนทนาถึงตระกูลโม่
โม่ถิงเซียวเข้าควบคุมโม่กรุ๊ป และเพราะว่าบนตัวเขามีหัวข้อประเด็นร้อน เรื่องเล็กๆน้อยๆ ก็ถูกสื่อมวลชนรีบรายงานข่าว
หากเธอต้องการรู้สถานการณ์ปัจจุบันของเขา ก็ง่ายมาก
