ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย – บทที่ 302 ผมคิดว่าคุณเป็นคนที่ฉลาด

ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย

มู่นวลนวลนั่งอยู่บนชักโครกในห้องน้ำ เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูจากด้านนอก ในใจก็มีลางสังหรณ์ไม่ดี

คงไม่ใช่เซินชูฮันนะ?

แต่ด้วยนิสัยของเซินชูฮันแล้ว ไม่น่าจะใช่เขา

แม้ว่าเซินชูฮันจะเปลี่ยนไปมาก แต่หน้าตาของเขาไม่ได้เปลี่ยนไป

ดังนั้นไม่ใช่เขาแน่นอน

งั้นเป็นใคร?

และในขณะนี้คนที่เคาะประตูอยู่ด้านนอกก็มาเคาะที่ประตูห้องน้ำของเธอ

ก๊อกก๊อก!

เคาะเป็นจังหวะสองสามครั้งติดต่อกัน ลมหายใจของเธอนิ่งสงบ

มู่นวลนวลถอนหายใจในใจ

เธอคิดว่ามันอาจจะเป็นโม่ถิงเซียว……

สัมผัสที่หกของมนุษย์ช่างเป็นอะไรที่แปลกประหลาด

ชัดเจว่ามีประตูกั้น ทั้งสองไม่ได้พูดกันและมองไม่เห็นซึ่งกัน แต่มู่นวลนวลมั่นใจได้ว่าคนที่อยู่นอกประตูคือโม่ถิงเซียว

มู่นวลนวลบีบจมูก และพูดเสียงต่ำ:“ใคร?ฉันยังไม่เสร็จ”

ในวินาทีถัดมา เสียงเคร่งขรึมของโม่ถิงเซียวก็ดังมาจากอยู่ด้านนอก:“มีอะไรให้ฉันช่วยไหม?”

เป็นโม่ถิงเซียวจริงๆด้วย!

มู่นวลนวลยื่นมือมาตบหน้าผากตัวเอง

ทำไมโม่ถิงเซียวถึงมาหาที่นี่?

เขาคงจะไม่ได้ติดตั้งระบบ GPS เพื่อระบุตำแหน่งบนตัวของเธอนะ

มู่นวลนวลตัดสินใจจะดิ้นรนให้ถึงที่สุด:“นี่มันห้องน้ำหญิงนะ คุณเข้ามาทำอะไรในนี้ ถ้าคุณยังไม่ออกไปฉันจะแจ้งตำรวจแล้วนะ ฉัน……”

โม่ถิงเซียวพูดขัดจังหวะเธอ:“จะออกมาเอง หรือจะให้ฉันพังประตูก็เลือกเอา”

น้ำเสียงของเขาเย็นชามากเ เมื่อมู่นวลนวลได้ยินก็หนาวสั่น

เธอไม่เลือกทั้งสองเลยได้ไหม?

อย่างไรก็ตามร่างกายของเธอเลือกได้เร็วกว่าสมองของเธอ

เสียง “แอ๊ด” ประตูก็เปิดออก

ใบหน้าของโม่ถิงเซียวเศร้าหมองปรากฏขึ้นในสายตาของมู่นวลนวล

เขาเลิกคิ้วแล้วจ้องมองไปที่มู่นวลนวล เขามองเธออยางแยกแยะไม่ถูก

มู่นวลนวลกลืนน้ำลาย และพยายามทำน้ำเสียงของเธอให้เป็นปกติ:“ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่……บังเอิญจัง……”

“มู่นวลนวล” โม่ถิงเซียวเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่ง

มู่นวลนวลตื่นคระหนก เธอเหยียดหลังและยืนตัวตรง เตรียมพร้อมที่จะรับมือ

โม่ถิงเซียวยิ้มด้วยความโกรธ:“ตอนนี้รู้จักสำนึกผิดแล้วหรอ?”

มู่นวลนวลก้มหน้าลงและพูดเบาๆ:“สำนึกผิดมาตลอด”

“แล้วเธอก็ยังจะมาร่วมงานเลี้ยงกับเขา?” ตอนนี้โม่ถิงเซียวไม่อยากเอ่ยชื่อของเซินชูฮันต่อหน้ามู่นวลนวล

มู่นวลนวลไม่เคยมาร่วมงานเลี้ยงด้วยกันกับเขา เซินชูฮันจึงต้องการจะคว้าไปก่อน

ฝันไปเถอะ!

“ฉันมีเหตุผล” มู่นวลนวลพยายามที่จะอธิบายให้ตัวเอง

“เหตุผล?เธอซาบซึ้งมากที่ก่อนหน้านี้เขาช่วยเธอออกนอกประเทศ?” โม่ถิงเซียวหัวเราะเยาะ:“ฉันไม่ได้แบนเซินกรุ๊ป ก็ถือว่าใจกว้างมากแล้ว เขายังต้องการให้เธอโปรดปราณเขาอีก?”

มู่นวลนวลเม้มริมฝีปาก:“ไม่ใช่อะไรๆคุณก็ไปแบนบริษัทคนอื่น……”

“เธอสามารถไปร่วมงานเลี้ยงกับผู้ชายคนอื่นได้ แล้วทำไมฉันจะแบนเซินกรุ๊ปไม่ได้?” โม่ถิงเซียวเลิกคิดแล้วมองเธอ น้ำเสียงดูไม่เป็นมิตร

เห็นได้ชัดว่าเขาโกรธและยังหึงอีกด้วย

น้อยมากที่จะเห็นโม่ถิงเซียวหึงอย่างนี้ มู่นวลนวลรู้สึกแปลกๆและอดไม่ได้ที่จะยิ้ม

โม่ถิงเซียวสังเกตเห็นท่าทางของเธอ เขายื่นมือมาลูบหัวของมู่นวลนวลตามอำเภอใจ

“ผมยุ่งหมดแล้ว” มู่นวลนวลผลักมือเขาออกไปอย่างไม่พอใจ

เมื่อตะกี้โม่ถิงเซียวเพียงแค่โกรธ แต่เขาเพิ่งสังเกตเห็นว่าวันนี้มู่นวลนวลทำทรงผมพิเศษ

เมื่อเห็นโม่ถิงเซียวหรี่ตาลง มู่นวลนวลก็รีบลากเขาออกไป:“เราออกไปกันก่อนเถอะ มันแปลกเกินไปที่จะอยู่ในนี่นานๆ”

โม่ถิงเซียวไม่ได้พูดอะไรมาก และปล่อยให้เธอดึงเขาออกไป

หลังจากที่ออกไป มู่นวลนวลก็เห็นว่าเซินชูฮันยังอยู่ที่นั่น

เมื่อเซินชูฮันเห็นมู่นวลนวลออกมาก็ส่งเสียงเรียก:“นวลนวล”

มู่นวลนวลยิ้มอย่างอึดอัดวางตัวไม่ถูก

โม่ถิงเซียวเพิกเฉยต่อเซินชูฮัน และมองไปที่มู่นวลนวล:“ฉันจะให้คนไปส่งเธอ”

มู่นวลนวลนึกถึงตอนที่ตัวเองเพิ่งเข้ามาในห้องจัดเลี้ยง เมื่อได้ยินผู้หญิงสองสามคนนั้นคุยกัน เธอก็เลยไม่ได้ตอบโม่ถิงเซียวในทันที

โม่ถิงเซียวไม่ให้เธอไปร่วมงานเลี้ยงด้วยกันกับเซินชูฮัน เขาเองก็เจ้าชู้ไม่เลือกหน้า

อีกอย่างช่วงนี้เธอไม่ค่อยได้เจอกับโม่ถิงเซียว ในที่สุดครั้งนี้ก็เห็นความชอบธรรม เธอจะจากไปอย่างนี้ได้ยังไง?

เมื่อเห็นว่ามู่นวลนวลลังเลที่จะตอบ โม่ถิงเซียวก็รู้ว่าเธอไม่อยากจะกลับไป

โม่ถิงเซียวก้มหน้า เขาแตะหน้าของเธอและพูดเบาๆ:“เชื่อฟัง”

มู่นวลนวลร้อนใจ:“ไหนๆฉันก็มาแล้ว ถ้ากลับไปก็จะเสียเที่ยวเปล่าๆ ถือซะว่าให้ฉันได้เปิดหูเปิดตา”

โม่ถิงเซียวขมวดคิ้วและไม่พูดอะไร

มู่นวลนวลเหลือบมองเขา เธอหันไปด้านข้างแล้วเดินไปที่ห้องจัดเลี้ยง

ปฏิสัมพันธ์ระหว่างโม่ถิงเซียวกับมู่นวลนวลเมื่อครู่นี้ อยู่ภายในสายตาของเซินชูฮัน เขามองไปที่โม่ถิงเซียวด้วยสีหน้าที่ไม่ชัดเจน

ก่อนหน้านี้สื่อปล่อยข่าวว่าโม่ถิงเซียวกับมู่นวลนวลหย่าขาดจากกัน

เขารู้ว่าหลังจากที่มู่นวลนวลหนีไปตอนนั้น โม่ถิงเซียวก็โกรธมาก ดังนั้นเขาจึงไม่เชื่อว่าทั้งสองคนหย่ากันแล้ว

ตอนนี้ดูท่าแล้วเขาจะเดาไม่ผิด

เซินชูฮันสังเกตโม่ถิงเซียวอย่างละเอียด โม่ถิงเซียวก็หันกลับมามองเขา

โม่ถิงเซียวจ้องมองเขาอยู่สองสามวินาที และพูดว่า:“ผมคิดว่าคุณเป็นคนที่ฉลาด”

เซินชูฮันกระพริบตา:“ชมกันเกินไปแล้ว”

“อะไรควรพูดอะไรไม่ควรพูด อะไรควรแตะต้องอะไรไม่ควรแตะต้อง คุณเซินคงจะรู้ชัดเจนอยู่ในใจ”

ตอนที่โม่ถิงเซียวพูด เขาก็ไม่ได้ละสายตาไปจากเซินชูฮัน ดังนั้นแน่นอนว่าเขาเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเซินชูฮัน

เขาหัวเราะเหยียดหยาม แล้วเดินจากไป

เซินชูฮันคนนี้ คิดจะแย่งผู้หญิงของเขา?

……

เมื่อมู่นวลนวลกลับไปที่ห้องจัดเลี้ยง เธอก็เห็นซือเย่

ซื่อเย่มาด้วยกันกับโม่ถิงเซียว โม่ถิงเซียวไม่อยู่ แน่นอนว่ามีหลายคนมาประจบประแจงซือเย่

ซือเย่เป็นทั้งมือขวาและซ้ายของโม่ถิงเซียว

มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังถามซือเย่พอดี:“ช่วงนี้คุณชายโม่มีแฟนใหม่รึยัง?”

ผู้หญิงคนนี้ถามตรงมาก และคำถามนี้ก็เป็นสิ่งที่คนอื่นอยากรู้ด้วย

ซื่อเย่ไม่ใช่ลูกน้องธรรมดาทั่วไป และที่เขามาอยู่ข้างกายของโม่ถิงเซียวได้เพราะเขาเป็นคนที่ผ่านการฝึกฝนและผ่านบททดสอบมาอย่างโชกโชน:“นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณชาย ผมก็ไม่รู้แน่ชัด”

หลังจากที่ซือเย่พูดจบ เขาก็เงยหน้าขึ้นและเห็นมู่นวลนวล

ขณะที่มู่นวลนวลหยิบแก้วแชมเปญจากพนักงานเสิร์ฟ เธอก็เห็นว่าซือเย่มองมา เธอจึงพยักหน้าให้เขา

ซือเย่ตะลึงไปชั่วขณะ เขาคิดไม่ถึงว่าจะเจอมู่นวลนวลที่นี่

ไม่น่าล่ะ คุณชายถึงไปห้องน้ำนานขนาดนี้แล้วยังไม่กลับมา ที่แท้เป็นเพราะคุณหญิงก็อยู่ที่ยี่ด้วย

มีผู้หญิงคนหนึ่งสังเกตเห็นสายตาของซือเย่ และแน่นอนว่าเธอก็เห็นมู่นวลนวล

หญิงสาวถามคนที่อยู่ข้างๆว่า:“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?”

เธอรู้สึกว่าเคยเห็นมู่นวลนวล แต่จำไม่ได้ว่าเคยเห็นที่ไหน

“มู่นวลนวล อดีตภรรยาของคุณชายโม่” คนข้างๆเธอพูดว่า:“แต่เคยได้ยินมาว่าเมื่อก่อนขี้เหร่มาก ฉันเดาว่าต้องไปทำศัลยกรรมมา”

ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย

ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย

Status: Ongoing
พี่สาวลูกครึ่งของหมู่นวลนวลไม่ต้องการแต่งงานกับคู่หมั้นที่น่าเกลียดและไร้มนุษยธรรม มารดาผู้ให้กำเนิดคุกเข่าขอร้องเธอ:“ พี่สาวของคุณสมควรได้รับสิ่งที่ดีกว่า คุณช่วยเธอได้” เขารู้สึกเศร้ามาก แทนพี่สาวแต่งงาน. ในคืนแต่งงาน ชายหนุ่มรูปงามขมวดคิ้วและมองมาที่เธอ: “มันน่าเกลียดเกินไป” เธอคิดว่าทั้งสองจะเคารพซึ่งกัน แต่คาดไม่ถึงว่าเขาจะครอบงำเธอโดยตรง: “ไม่ว่าจะน่าเกลียดแค่ไหนเธอก็เป็นผู้หญิงของผมด้วย” เธอจ้องเขา : “คุณ…คุณทำไม่ได้ … ” ชายคนนั้นถอดชุดชั้นในของเธอปลอมตัวออก มองใบหน้าที่สวยงามเดิมของเธอ แล้วยิ้มอย่างร้ายกาจ: “ดูเหมือนว่าเราทุกคนจะมีความเข้าใจผิดเกี่ยวกับกันและกัน”

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท