ปล่อยให้โม่ชิงโกรธมากจนควันขึ้นหัว โม่ถิงเซียวก็ยังคงดูเยือกเย็นและสงบนิ่ง：“แต่ตอนนี้ฉันยังไม่รับรู้ถึงคุณประโยชน์ที่โม่กรุ๊ปมอบให้ฉัน”
โม่ชิงเฟิงตะคอกอย่างเย็นชา：“ที่แกกินที่แกใช้ รวมทั้งชื่อเสียงของแก มีอะไรที่ตระกูลโม่ไม่ได้มอบให้แก！”
“ฉันไม่เอาสิ่งเหล่านี้ก็ได้ ต่อให้ไม่มีตระกูลโม่ ฉันก็ยังคงเป็นโม่ถิงเซียว แล้วคุณล่ะ？ถ้าไม่มีตระกูลโม่ คุณจะเป็นใคร？” โม่ถิงเซียวพูดอย่างตรงไปตรงมามากเกินไป จนแทบจะฉีกหน้าโม่ถิงเซียว
“แกคิดว่าตัวเองปีกกล้าขาแข็งแล้ว？” หลังจากที่โม่ชิงเฟิงพูดจบก็หัวเราะอย่างเย็นชา ：“แกก็สามารถลองลงมือกับโม่กรุ๊ปได้นะ”
บรรยากาศในห้องอาหารเริ่มตึงเครียด
ทั้งสองคนนั่งมองหน้ากันอยู่สักพัก ก่อนที่โม่ถิงเซียวจะกัดฟันพูดออกมาประโยคหนึ่ง：“ลูกสาวของฉันอยู่ที่ไหน？”
“ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าลูกสาวของแกอยู่ที่ไหน？เธอไม่ได้ถูกแกซ่อนไว้หรอ？” รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของโม่ชิงเฟิง แต่รอยยิ้มนั้นยังไม่ถึงก้นบึ้งดวงตาของเขา
โม่ถิงเซียวกำหมัดแน่นอยู่ใต้โต๊ะ และมีกลิ่นอายเยือกเย็นปรากฏขึ้นที่หว่างคิ้วของเขา
ในความทรงจำของโม่ชิงเฟิง อันที่จริงตอนที่โม่ถิงเซียวเป็นเด็ก เขาค่อนข้างน่ารัก แต่หลังจากการตายของแม่เขา ทั้งสองคนพ่อลูกยิ่งนานก็ยิ่งกลายเป็นคนแปลกหน้า
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ออร่าบนตัวโม่ถิงเซียวยิ่งนานก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ เห็นได้ชัดว่าเป็นลูกชายแท้ๆของเขา แต่ส่วนใหญ่แล้วจะทำให้เขาไม่สามารถหยั่งรู้ได้เลย
ด้วยเหตุนี้ทำให้บางครั้งโม่ชิงเฟิงก็รู้สึกหวาดกลัวโม่ถิงเซียว
แต่โม่ถิงเซียวมีจุดอ่อนที่อันตราย นั่นก็คือความรักที่มากเกินไป
ตราบใดที่เขาจับกุมจุดอ่อนของโม่ถิงเซียวไว้ก็เพียงพอที่จะควบคุมเข้าได้
เมื่อนึกถึงตรงนี้ สีหน้าของโม่ชิงเฟิงก็เปลี่ยนเป็นมีเลศนัย ：“หลานสาวของฉันต้องเป็นเด็กน้อยที่น่ารักแน่ๆ ถ้ามีเวลาอย่าลืมพากลับไปที่บ้านเก่านะ ถึงอย่างไรก็เป็นสายเลือดของตระกูลโม่ ความขัดแย้งระหว่างเรา ไม่เกี่ยวกับเธอ”
หลังจากที่เขาพูดจบก็เหลือบไปมองโม่ถิงเซียวอย่างลึกซึ้ง แล้วลุกขึ้นเดินออกไป
เมื่อโม่ชิงเฟิงออกไป คนรับใช้ที่ยืนอยู่นอกห้องอาหารก็เรียกด้วยความเคารพ “คุณโม่”
ในวินาทีถัดมาก็มีเสียงจานแตกตกลงที่พื้นในห้องอาหาร
เสียงนั้นคมชัดและแสบแก้วหู
คนรับใช้เดินเข้ามาด้วยความตื่นตระหนก และเห็นโม่ถิงเซียวก้มหน้าและโค้งตัวลง ฝ่ามือทั้งสองวางอยู่บนโต๊ะอาหาร และกลิ่นอายความดุร้ายก็ปกคลุมไปทั่วตัวของเขา
ที่พื้นมีของกระจัดกระจาย มีทั้งเศษอาหารที่กินไม่หมดและเศษถ้วยชามที่แตก มองดูก็รู้ว่าโม่ถิงเซียวกวาดสิ่งของเหล่านั้นตกลงมาที่พื้น
คนรับใช้เดินไปข้างหน้าอย่างระมัดระวังและไม่กล้าถามเยอะ：“คุณชายโม่ ฉันจะทำความสะอาดตรงนี้หน่อย……”
โม่ถิงเซียวไม่สนใจเธอ
เมื่อคนรับใช้เห็นว่าโม่ถิงเซียวไม่สนใจเธอ เธอจึงเรียกให้คนรับใช้อีกสองคนเข้ามาทำความสะอาดในห้องอาหาร
โม่ถิงเซียวนั่งหัวห้อย แววตาของเขาดูกระหายเลือดและโหดร้าย
สิ่งที่โม่ชิงเฟิงพูด แสดงให้เห็นว่าถึงแม้เขาจะปฏิเสธว่าไม่ได้จับตัวโม่มู่ไป แต่ประโยคสุดท้ายนั้นเป็นการข่มขู่เขาอย่างชัดเจน
เห็นได้ชัดถึงนัยยะที่แฝงอยุ่ในคำพูดของโม่ชิงเฟิง ถ้าพวกเขาทั้งสองคนมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน โม่มู่ก็จะไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน
สิ่งที่ตรงกันข้ามคือยากที่จะพูดว่าเขาจะปฏิบัติกับโม่มู่อย่างไร
เขาถือไพ่เหนือกว่า เป็นคำอธิบายที่ดีที่สุดอยู่แล้ว
โม่มู่ถูกโม่ชิงเฟิงจับตัวไป และจุดประสงค์ของเขาคือใช้โม่มู่เพื่อข่มขู่โม่ถิงเซียว
แม้ว่าความสัมพันธ์ของเขาและโม่ชิงเฟิงจะเย็นชามาก แต่ต่างฝ่ายต่างก็ยังไม่เคยลงมือกันจริงๆ
เขาคิดไม่ถึงว่าโม่ชิงเฟิงจะมุ่งเป้ามาที่โม่มู่
โม่ชิงเฟิงสามารถทำได้ทุกอย่าง และโม่ถิงเซียวก็ยิ่งแน่ใจว่าโม่ขิงเฟิงต้องปกปิดความจริงบางอย่างเกี่ยวกับแม่ของเขาในตอนนั้น
และเรื่องของเจ้าสัวโม่ก็ต้องมีอะไรปิดบังด้วยเช่นกัน
แต่เรื่องราวก็เป็นไปตามลำดับ
โม่ถิงเซียวคิดว่านอกจาก “อุบัติเหตุ” เป็นไปได้มากว่าจะเป็นที่มาของคดีลักพาตัวในปีนั้น
……
ไม่รู้ว่าซือเฉิงยวี่กับโม่เจียเฉินเกลี้ยกล่อมโม่เหลียนยังไง ในคืนวันนั้นโม่เหลียนถึงตัดสินใจกลับมาเซี่ยงไฮ้กับพวกเขา
แต่ถึงอย่างไรโม่ถิงเซียวไม่สนใจเหตุผล
เขากับซือเย่ขึ้นเครื่องบินกลับมาเซี่ยงไฮ้กลางดึก
ทันทีที่โม่ถิงเซียวกลับมาถึงเซี่ยงไฮ้ เขาก็ตรงไปหามู่นวลนวล
แต่เมื่อเขาไปที่ห้องพักของมู่นวลนวล เขากลับพบเพียงว่างเปล่า
มู่นวลนวลไม่อยู่บ้าน เขาจึงต้องโทรหาเธอ
ทันทีที่รับสาย เขาก็ถามว่า：“อยู่ที่ไหน？”
ช่วงนี้มู่นวลนวลยุ่งอยู่กับงาน และใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่กองถ่าย บางครั้งเธอก็ตามฉินซุ่ยซานไปที่กองถ่ายอื่น
ตอนที่โม่ถิงเซียวโทรศัพท์หาเธอ เธอกับฉินซุ่ยซานก็เพิ่งกลับมาจากกองถ่ายภาพยนตร์เรื่องเมืองที่สาบสูญ
เมื่อมู่นวลนวลได้ยินเขาพูดอย่างนั้น เธอก็ถามด้วยความประหลาดใจ ：“คุณกลับมาแล้ว！”
น้ำเสียงของเธอดูตื่นเต้นดีใจ เขาขมวดคิ้ว จากนั้นความตึงเครียดของเขาก็หายไป ：“อยู่ไหน ฉันจะไปหาเธอ”
มู่นวลนวลมองไปรอบๆ และวิ่งไปคุยโทรศัพท์ที่มุมมุมหนึ่ง：“ฉันอยู่ที่กองถ่าย ฉันจะกลับไปหาคุณเอง”
โม่ถิงเซียวเป็นคนที่มีชื่อเสียง ที่สตูดิโอมีคนจำนวนมาก โม่ถิงเซียวมาก็คงไม่สะดวก
แต่โม่ถิงเซียวเพิกเฉยต่อข้อเสนอของเธอและตัดสินใจด้วยตัวเอง ：“รอฉันนะ”
“คุณจะมาที่นี่ไม่ได้……ฮัลโหล？”มู่นวลนวลหยิบโทรศัพท์มาดู และพบว่าโม่ถิงเซียววางสายไปแล้ว
ในอีกด้านหนึ่ง หลังจากที่โม่ถิงเซียววางสายก็บอกซือเย่ว่า ：“ไปที่สตูดิดอ”
ซือเย่พยักหน้า และขับรถไปที่สตูดิโอ
……
เมื่อเขามาถึงสตูดิโอ โม่ถิงเซียวก็สั่งให้ซือเย่กลับไปก่อน
มู่นวลนวลน่าจะขับรถมาเอง ขากลับเขาจะกลับไปกับมู่นวลนวล
เขาไม่รู้ว่ามู่นวลนวลอยู่ที่ไหน จึงทำได้แค่รอเธออยู่ที่ทางเข้าสตูดิโอ
เขายืนอยู่ใต้ต้นไม้ริมถนน และส่งข้อความหามู่นวลนวลว่า ：“ฉันถึงแล้ว อยู่ที่ทางเข้า”
ทันทีที่มู่นวลนวลได้รับข้อความเธอก็วิ่งออกไป
เมื่อฉินซุ่ยซานเห็นก็ถามว่า ：“นวลนวล วันนี้เธอกลับเร็วจัง？”
มู่นวลนวลวิ่งออกไป และหันกลับมาพูดกับเธอว่า：“ฉันมีธุระนิดหน่อย กลับก่อนนะ”
“โอเค งั้นเธอไปเถอะ”
“บ๊ายบาย”
หลังจากมู่นวลนวลออกมา เธอมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นโม่ถิงเซียว
ทันใดนั้นก็มีผู้ชายใส่เสื้อกันหนาวสีเขียวแขนสั้นเดินเข้ามาหาเธอ
ผู้ชายคนนี้สวมหมวกแก๊ปสีดำ ปีกหมวกถูกกดลงต่ำมากเพื่อปกปิดใบหน้าและสวมกางเกงสแล็กสีดำที่ดุสบายๆ
แม้ว่าจะมองเห็นใบหน้าของเขาไม่ชัดเจน แต่เธอก็สัมผัสได้ถึงออร่าที่เปล่งออกมาจากชายคนนั้น
ดูคุ้นๆ……
จนกระทั่งชายคนนั้นเดินมาข้างหน้าเธอ มู่นวลนวลเบิกตากว้างและไม่อยากจะเชื่อ ：“โม่……โม่……”
เธอประหลาดใจมากจนพูดชื่อเขาไม่ออก
โม่ถิงเซียวดึงหมวกขึ้นและเลิกคิ้วมองเธอ เขาพูดด้วยน้ำเสียงไม่สะทกสะท้าน ：“ฉันไปต่างประเทศแค่เจ็ดแปดวันเอง เธอก็พูดติดอ่างแล้วหรอ？”
