มู่นวลนวลไม่เชื่อที่โม่ถิงเซียวพูดแต่คำเดียว
ทันใดนั้นโม่ชิงเฟิงก็พูดว่า：“ช่วงนี้ฉันยุ่งมาก มีอะไรก็ติดต่อกู่จื่อหยาน”
“ยุ่งอะไร？” มู่นวลนวลประหลาดใจ：“เป็นเพราะหุ้นของโม่กรุ๊ปตกรึเปล่า？”
โม่ถิงเซียวเอียงหน้ามองเธอ และมู่นวลนวลรอคำตอบของเขา แต่สุดท้ายเขาก็โน้มตัวเข้ามาจูบเธอ
“โม่……” มู่นวลนวลเอนหลังลงเพื่อหลบจูบของเขา
โม่ถิงเซียวถอยออกไปเล็กน้อย และยื่นมือไปดึงเนคไทของเขาออก จากนั้นก็พูดอย่างมีเลศนัยว่า：“เตียงในห้องพักของร้านอาหารจินติ่ง ฉันล้วนแต่ส่งคนไปสั่งซื้อมาจากต่างประเทศ ให้ความรู้สึกสบายมาก เธออยากลองหน่อยไหม？”
มู่นวลนวลหน้าแดงและผลักเขาออก：“ฉันกลับก่อนนะ！”
โม่ถิงเซียวไม่ทันได้ระวังตัวจนถูกเธอผลักล้มลงไปบนโซฟา
เขานอนอยู่บนโซฟาและพูดด้วยน้ำเสียงขี้เกียจและหยาบคาย：“ไม่ลองจริงๆหรอ？”
เสียงที่ตอบกลับเขาคือเสียงดังประตูที่ถูกปิดเสียงดัง
หลังจากที่มู่นวลนวลออกไป สีหน้าของโม่ถิงเซียวก็ค่อยๆจืดจางลง
เขาพลิกตัวขึ้นนั่ง เขาหยิบบุหรี่ที่ตัวออกมาหนึ่งซอง แล้วจุดไฟสูบบุหรี่
……
มู่นวลนวลขับรถกลับมาบ้านด้วยความโกรธเคือง
เธอคิดว่าโม่ถิงเซียวจะมีเรื่องอะไร สุดท้ายก็หน้าไม่อายเหมือนเช่นเคย
มู่นวลนวลนึกขึ้นได้ว่าในตู้เย็นไม่มีผลไม้ ระหว่างทางเธอจึงแวะซื้อผลไม้กลับไป
เธอถือผลไม้หลับไปที่ห้องพัก และเมื่อเธอเปิดประตูทุกอย่างก็เป็นปกติ
แต่ในขณะที่เธอกำลังเอาผลไม้ใส่ตู้เย็น ตอนที่เธอหยิบกล้วยขึ้นมา จู่ๆก็มีชายคนหนึ่งนุ่งผ้าเช็ดตัวของเธอเดินออกมาจากห้องนอนของเธอ
มู่นวลนวลตกใจมากจนถอยหลังไปสองก้าว：“คุณ……คุณคุณคุณเป็นใคร？”
แม้ว่าเธอจะพยายามทำหน้านิ่งสงบ แต่การพูดติดอ่างอย่างตื่นตระหนกก็ทรยศเธอ
ในตอนกลางคืนเธอเป็นผู้หญิงที่กลับมาบ้านคนเดียว และเห็นชายแปลกหน้าเดินออกมาจากห้องนอนของเธอ ดูเหมือนว่าเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ และร่างกายท่อนล่างนุ่งผ้าเช็ดตัวของเธอ
แม้ว่าเธอจะเคยเป็นเด็กสาวที่ก่อเรื่องทะเลาะวิวาทมาก่อน แต่เธอก็หวาดกลัวนิดหน่อย
ชายคนนั้นเดินตรงเข้ามาหาเธอ และก้มหน้ามามองเธอ：“จำผมไม่ได้หรอ？”
ชายคนนั้นยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เขาสูงกว่าเธอมากและความสูงของเขาใกล้เคียงกับโม่ถิงเซียว คิ้วโค้งเรียวเหมือนดาบ ดวงตาเป็นประกายดุจดวงดาว ดูสง่าผ่าเผยมาก
ท่อนล่างของเขานุ่งผ้าเช็ดตัว และที่ไม่สอดคล้องกับหน้าตาของเขาคือ ท่อนบนที่เปลือยเปล่าของเขาเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น ทำให้เขาดูน่ากลัว
บนตัวของเขามีหยดน้ำและไอความเย็นที่แผ่ออกมา ทำให้เห็นได้ชัดว่าเขาเพิ่งอาบน้ำเย็น
ชายคนนี้แอบเข้าไปในบ้านของเธอตอนกลางคืน อาบน้ำเย็นในห้องน้ำของเธอ และยังจะนุ่งผ้าเช็ดตัวของเธอด้วย！
มู่นวลนวลใจสั่นมากขึ้นเมื่อเขาเข้ามาใกล้เธอ เธอรีบวิ่งกลับเข้าไปหยิบมีดในห้องครัว และพูดอย่างระแวดระวังว่า：“คุณอย่าเข้ามานะ！”
ความสูงของชายคนนั้นใกล้เคียงกับโม่ถิงเซียว ร่างกายที่แข็งแรงของเขาดูเหมือนเทรนเนอร์ ถ้าถูกบีบบังคับเธอสู้เขาไม่ได้แน่ๆ
มู่นวลนวลจ้องมองไปที่เขาด้วยสายตาที่กลัวว่าเขาจะเข้ามาทำร้ายเธอ และมืออีกข้างของเธอก็ค่อยๆล้วงเข้าไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของเธอ
เมื่อชายคนนั้นเห็นการกระทำของเธอแล้วก็ยิ้ม และพูดกับตัวเองว่า：“ดูเหมือนว่าจะจำไม่ได้จริงๆ งั้นผมก็จะแนะนำตัวเอง ผมชื่อหลี่จิ่วเหิง”
ในขณะที่เขาพูดเขายื่นมือไปทางมู่นวลนวล รอยยิ้มบนใบหน้าของเขายังไม่จางหายไป ดูเหมือนคนที่ไม่มีพิษไม่มีภัย
เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นคนที่ไม่มีพิษไม่มีภัย
คนปกติสามารถเป็นเหมือนคนที่ชื่อหลี่จิ่วเหิงคนนี้ที่แอบเข้าไปอาบน้ำในบ้านจองผู้หญิงที่อยู่คนเดียวตอนกลางคืนได้หรอ？
มู่นวลนวลเจอโทรศัพท์ของเธอแล้ว เธอเอียงไปด้านข้างอย่างไม่กระโตกกระตาก เพื่อไม่ให้หลี่จิ่วเหิงเห็นว่าเธอหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋า และยังคงไม่พูดอะไรสักคำ
แต่การเคลื่อนไหวของชายคนนั้นเร็วกว่าที่เธอคิดไว้
มู่นวลนวลไม่เห็นว่าเขาเคลื่อนไหวอย่างไร แต่เธอรู้สึกว่าเจ็บข้อมือ แล้วมีดในมือของเธอก็ถูกเขาคว้าไป
เขาจับมือเธอและดึงเธอไปด้านข้างเขาอย่างแรง มู่นวลนวลไม่ได้แข็งแรงเท่าเขา จึงถูกเขาดึงไป
ทันทีที่มู่นวลนวลเข้ามาใกล้เขา ด้วยสัญชาตญาณเธองอเข่าไปที่เป้าของเขาอย่างแรง
“โอ๊ะ……”
เขาเลิกคิ้ว แววตาอิ่มเอิบมีชีวิตชีวาและไม่รู้ว่ายิ้มหรือร้องไห้：“คุณเป็นผู้หญิงคนแรกที่สามารถต่อรองกับผมได้”
มู่นวลนวลไม่ได้สนใจว่าต่อรองได้หรือไม่ได้ เธอฉวยโอกาสนี้หนีออกไปข้างนอก เธอวิางไปด้วยเอามือล้างโทรศัพท์ในกระเป๋าตัวเองไปด้วย
แต่ในกระเป๋าก็ว่างเปล่า
เธอหันกลับไปอย่างกะทันหัน เธอเห็นหลี่จิ่วเหิงเอาแขนข้างหนึ่งโอบไว้ที่หน้าอก และในมืออีกข้างก็ถือโทรศัพท์ของเธอ
หลี่จิ่วเหิงยกโทรศัพท์ในมือขึ้น：“เธอกำลังหาโทรศัพท์ของเธออยู่หรอ？”
หลังจากที่พูดจบเขาก็หยิบโทรศัพท์มากดดูรายชื่อเพื่อน เขาดูไปด้วยอ่านไปด้วย：“โม่ถิงเซียว ผู้ช่วยซือ กูจือหยาน เสี่ยวเหลียง ซุ่ยซาน……ในนี่มีสองชื่อที่คุ้นหูมาก”
ในขณะที่พูดเขาเงยหน้าขึ้นมองมู่นวลนวลด้วยแววตาที่เปล่งประกาย
ในเวลานี้มู่นวลนวลก็เข้าใจขึ้นมาว่าหลี่จิ่วเหิงคนนี้ไม่ใช่โจรโรคจิตธรรมดา ถ้าเขาต้องการทำร้ายเธอ เขาคงไม่ปล่อยให้เธอหนี
ฝีมือของเขาเร็วมาก เขาเอาโทรศัพท์ของเธอโดยที่เธอไม่รู้ตัว เขาต้องไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปอย่างแน่นอน
มู่นวลนวลยืนอยู่ข้างประตูและมองไปที่เขาอย่างใจเย็น：“คุณเป็นใครกันแน่？มาหาฉันทำไม？”
“หลี่จิ่วเหิงไง ครั้งก่อนที่แยกกันรีบจนไม่มีเวลาได้บอกชื่อของผมกับคุณ” เขาพูดไปพลางเอาโทรศัพท์ของเธอหันกลับมาถ่ายเซลฟี่ไปพลาง：“แต่คุณไม่จำเป็นต้องแนะนำตัวเองกับผมนะ ผมรู้ว่าคุณชื่อมู่นวลนวล โม่ถิงเซียวคนนี้เป้นอดีตสามีของคุณ……”
สีหน้าของมู่นวลนวลหวาดระแวงมากขึ้น：“คุณรู้จักฉันได้ยังไง？”
“คุณเป็นประเด็นร้อนแทบจะทุกวัน ไม่รู้จักเธอคงไปม่ได้” หลี่จิ่วเหิงพูดไปด้วยดูรูปไปด้วย：“ถูกต้อง ผมชอบถ่ายรูป คุณก็ชอบถ่ายรูป รูปนี้ใช้ได้ ผมจะโพสต์ลงโมเมนต์……”
เดี๋ยวก่อน รูป……
ตอนนี้หลี่จิ่วเหิงกำลังถ่ายเซลฟี่อยู่ เขานุ่งผ้าเช็ดตัวของเธอแค่ผืนเดียว แล้วยังถ่ายติดเธอไปด้วย！
แล้วเขายังจะเอารูปนี้โพสต์ลงโมเมนต์！
มู่นวลนวลหลับตาแล้วเดินไปข้างหน้า：“คุณถ่ายรูปอะไร！เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน！”
“รอก่อน ยังไม่ได้โพสต์ลงโมเมนต์เลย……” หลี่จิ่วเหิงยกโทรศัพท์สูงขึ้น มู่นวลนวลเตี้ยกว่าเขาจึงไม่สามารถหยิบโทรศัพท์ได้
และเขานุ่งเพียงผ้าขนเช็ดตัวผืนเดียว แน่นอนว่ามู่นวลนวลไม่กล้าโดนตัวเขา
แม้ว่ามู่นวลนวลจะดูออกว่าผู้ชายคนนี้มาหาเธอโดยเฉพาะ แต่ไม่รู้ว่ามีจุดประสงค์อะไร เธอไปก่อนจะดีกว่า
เมื่อเห็นมู่นวลนวลกำลังจะจากไป หลี่จิ่วเหิงก็เรียกให้เธอหยุด：“ไม่เอาโทรศัพท์รึไง ไม่กลัวว่าผมจะโพสต์ลงโมเมนต์หรอ？”
“แล้วแต่คุณ” มู่นวลนวลเดินไปเปิดประตู
