ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย – บทที่ 355 บนเกาะนี้แปลกๆ

ซือเฉิงยวี่ยิ้มอย่างอารมณ์ดี และน้ำเสียงของเขาก็ไม่ต่างจากตอนที่เจอกับมู่นวลนวนครั้งแรก

แต่ในใจมู่นวลนวลรู้ดีว่าว่าภายใต้ใบหน้าที่สงบของซือเฉิงยวี่ปกปิดความเป็นสัตว์ร้ายเอาไว้

เขากำลังอดเปรี้ยวไว้กินหวาน จากนั้นก็จะทำลายทุกอย่างให้พินาศ

มู่นวลนวลจ้องมองไปที่ซือเฉิงยวี่ จากนั้นก็หันไปมองโม่ถิงเซียวและพูดเบาๆว่า：“ไม่เป็นไรใช่ไหม？”

“มีอะไรหรอ？” โม่ถิงเซียวมองเธอและจับมือเธอไว้ เขารู้สึกว่ามือของเธอเย็นราวกับเพิ่งขึ้นมาจากน้ำ และฝ่ามือของเธอก็มีเหงื่อออกจนเปียกชุ่ม

โม่ถิงเซียวขมวดคิ้วแล้วมองมู่นวลนวล และไม่เห็นใครอื่น

นี่แสดงว่าซือเย่พาเด็กขึ้นเรือไปได้อย่างราบรื่น แล้วอะไรที่ทำให้มู่นวลนวลเป็นกังวลมากขนาดนี้？

ซือเฉิงยวี่ยื่นมือเอาไม้กอล์ฟมาดันหมวก และถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา：“ในเมื่อเอาเด็กไปแล้วก็ควรเอาชิงหนิงมาให้ฉัน”

เมื่อกี้ซูชิงหนิงมีโอกาสที่จะไป แต่เธอไม่ไปและเดินตามมู่นวลนวลมา แต่เตามมู่นวลนวลไม่ทัน

ซูชิงหนิงเดินตรงไปที่ซือเฉิงยวี่ เธอยิ้มและส่งเสียงเรียกที่่อ่อนโยน：“เฉิงยวี่”

“มานี่สิ” เขายิ้มอย่างอ่อนโยนและสง่างาม โดยที่ไม่มีร่องรอยของความทุกข์

มู่นวลนวลถือโอกาสตอนที่ซือเฉิงยวี่ให้ความสนใจกับซูชิงหนิง เธอแกะมือของโม่ถิงเซียวออก แล้วหันหลังให้ซือเฉิงยวี่ จากนั้นก็พูดกับโม่ถิงเซียวอย่างไม่มีเสียงว่า：ระเบิด

โม่ถิงเซียวอ่านปากของเธอออก เขาไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ เพียงแค่หรี่ตาลงและเบิกตากว้างเพื่อแสดงความคิดของเขาในเวลานี้

เห็นได้ชัดว่าคำพูดของมู่นวลนวลไม่ได้ทำให้โม่ถิงเซียวแปลกใจ

มู่นวลนวลหันไปมองซือเฉิงยวี่และเห็นว่าเขากำลังมองซูชิงหนิงด้วยความรักใคร่

เขาจับมือของซูชิงหนิงและไม่พูดอะไร แต่มู่นวลนวลรู้สึกสะเทือนใจ

บางทีในใจที่บ้าคลั่งของซือเฉิงยวี่มีเพียงผู้หญิงที่ชื่อซูชิงหนิงเท่านั้นที่สามารถทำให้เขาสงบลงได้

“ถิงเซียว ขอบคุณที่ช่วยทำให้เธอเหมือนกับซูชิงหนิง” ทันใดนั้นซือเฉิงยวี่หันกลับไปมองโม่ถิงเซียว รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาลึกขึ้นเรื่อยๆ：“หกปีแล้วที่ชิงหนิงต้องโดดเดี่ยว เราควรไปหาเธอ”

ไม่รู้ว่าซือเฉิงยวี่กำลังคิดอะไรอยู่ แววตาของเขาแปลกประหลาดและพอใจ

ในขณะนี้โม่ถิงเซียวก็ตะโกนว่า：“ไป！”

เขายังพูดไปทันจบ มู่นวลนวลก็รู้สึกว่าถูดโม่ถิงเซียวดึงให้วิ่งไปที่ชายหาด

ด้านหลังคือเสียงหัวเราะที่บ้าคลั่งของซือเฉิงยวี่：“ไม่มีประโยชน์ ฉันฝังระเบิดไว้ใต้สนามกอล์ฟทั้งหมด พวกเราไปหาชิงหนิงด้วยกัน……”

เสียงด้านหลังหายไปกับเสียงระเบิดดัง

ความทรงจำสุดท้ายของมู่นวลนวลที่มีต่อซือเฉิงยวี่ยังคงอยู่ในฝุ่นของการระเบิด สีหน้าของเขาสงบและยืนยิ้มอยู่บนสนามหญ้า

สนามกอล์ฟอยู่ห่างจากทะเลค่อนข้างไกล แต่ในตอนนี้ดูเหมือนว่าจะวิ่งไปไม่ถึง

ดินและสนามหญ้าพุ่งเข้าใส่พวกเขาทั้งสองคน ในขณะที่วิ่งมู่นวลนวลก็พูดว่า：“ดูแลมู่มู่ให้ดี ไม่ต้องสนใจฉัน”

มู่นวลนวลสู้แรงของโม่ถิงเซียวไม่ได้ แต่ในเส้นทางแห่งความเป็นความตาย เมื่อต้องแข่งกับเวลาด้วยชีวิต เธอทำได้เพียงลากโม่ถิงเซียว

เสียงดังสนั่นอยู่ด้านหลัง

สีหน้าของโม่ถิงเซียวยังคงนิ่งสงบ

มู่นวลนวลรู้สึกได้ว่าโม่ถิงเซียวจะเอามือมากอดเธอในขณะที่วิ่ง เธอจึงใช้พละกำลังทั้งหมดผลักเขาออกไป

มู่นวลนวลทุ่มเทสุดกำลังในการผลักให้โม่ถิงเซียวล้มลงที่ชายหาด และความเป็นไปได้ที่จะล้มลงแล้วมีชีวิตรอดนั้นสูงมาก

ดวงตาของโม่ถิงเซียวเบิกกว้างด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ความตื่นตระหนกและความกลัวฉายผ่านดวงตาสีเข้มที่ไม่เคยมีอารมณ์ใดๆของเขา

มู่นวลนวลอยากจะยิ้มให้เขา แต่มันสายไปแล้ว……

……

ซือเย่รออยู่บนเรือสักพัก และเห็นว่ามู่นวลนวลยังไม่กลับมา จึงเตรียมที่จะลงจากเรือแล้วไปตามหา

แต่เมื่อเขากำลังจะลงไป เขาก็ได้ยินเสียงระเบิดดังขึ้น

ข้างหลังเขามีลูกน้องคนหนึ่งพูดด้วยความตกใจว่า：“ที่นั่นมีระเบิด！”

“คุณชาย！” ซือเย่พึมพำและรีบลงจากเรือ

แต่ในตอนนี้เรือก็เริ่มเคลื่อนตัว

ซือเย่รีบเดินไปที่ห้องขับเรือ：“คุณทำอะไร？”

คนขับเรื่อดูตกใจ：“เกิดระเบิดขึ้น ต้องรับไปจากที่นี่！”

“จับตัวไว้” เมื่อซือเย่อออกคำสั่งก็มีคนไปมัดตัวเขา

ซือเย่รีบออกจากเรืออย่างรวดเร็ว

สถานที่หลักของการระเบิดคือสนามกอล์ฟ

เมื่อพวกเขาวิ่งผ่านไป เกือบครึ่งหนึ่งของเกาะกลายเป็นความยุ่งเหยิง มีควันและฝุ่นบนท้องฟ้าจนไม่รู้จะหาคนที่ไหน

ซือเย่ติดต่อทีมกุู้ภัย

โชคดีที่ทีมกู้ภัยมาอย่างรวดเร็ว และเริ่มการค้นหาทันที

ในเวลาเดียวกันโม่จิ่นหยุนก็มาพร้อมกับเขา

ทันทีที่โม่จิ่นหยุนมาถึงที่เกิดเหตุ เธอก็ใส่อารมณ์กับซือเย่：“เกิดเรื่องอย่านี้ขึ้นได้ยังไง？นายติดจามโม่ถิงเซียวมาตลอด ทำไมเกิดเรื่องขึ้นกับเขาแล้ว นายยังสบายดีอยู่ ！”

ซือเย่ก้มหน้าและไม่แสดงสีหน้าใดๆ：“ตอนนี้เรื่องที่สำคัญที่สุดคือการหาคุณชายกับคุณหญิงให้พบ”

“คุณหญิงคนไหน？มู่นวลนวล？”เมื่อได้ยินชื่อของมู่นวลนวล สีหน้าของเธอก็ไม่ค่อยดี：“ฉันรู้ว่าด้วยความสามารถของถิงเซียว เป็นไปไม่ได้ที่จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ต้องถูกคนทำให้ติดร่างแหไปด้วยแน่ๆ……”

ซือเย่เป็นคนที่ควบคุมตัวเองได้มาตลอด แต่หลังจากได้ยินที่โม่จิ่นหยุนพูดแล้ว เขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างเย็นชา：“คุณโม่ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุของเรื่อง ไม่ต้องให้คำจำกัดความจะดีที่สุด”

“นาย……” โม่จิ่นหยุนไม่คิดว่าซือเย่จะกล้ากระด้างกระเดื่อง

หลังจากที่ซือเย่พูดจบ เขาก็ไม่สนใจเธออีก และช่วยทีมกู้ภัยค้นหาคน

เนื่องจากสภาพภูมิประเทศ ทำให้การค้นหายากลำบากมากขึ้น

ในช่วงบ่ายของวันที่สองของการระเบิด พวกเขาพบซือเฉิงยวี่กับซูชิงหนิง

ทั้งสองคนไม่มีวี่แววว่าจะยังมีชีวิต

ซือเย่สะดุดใจ คุณชายกับคุณนายคงไม่เกิดเรื่องใช่ไหม？

ในที่สุดคืนนั้นพวกเขาก็พบโม่ถิงเซียว

แต่การหายใจของโม่ถิงเซียวนั้นแผ่วเบามาก

ทีมแพทย์ฉุกเฉินรีบให้การช่วยเหลือทันที ซือเย่ถามว่า：“คุณชาย คุณได้ยินที่ผมพูดไหม？”

โม่ถิงเซียวขยับริมฝีปากราวกับจะพูดอะไรบางอย่าง

ซือเย่เข้าไปฟังใกล้ๆและได้ยินเขาพูดอย่างไม่รู้ตัวว่า：“มู่……”

คำที่อยู่ด้านหลังได้ยินไม่ชัดเจน

แต่ซือเย่เข้าใจความหมายของโม่ถิงเซียว

ซือเย่พูดอย่างจริงจัง：“ผมรู้แล้ว ผมจะหาคุณหญิงให้เจอ”

หลังจากส่งโม่ถิงเซียวขึ้นเรือแล้ว ซือเย่ก็จะพาคนค้นหามู่นวลนวลต่อ

แต่เมื่อหันไปก็ได้ยินโม่จิ่นหยุนพูดกับทีมกู้ภัยว่า：“เราพบคนที่เราต้องการค้นหาแล้ว ลำบากพวกคุณแล้ว”

ซือเฉิงยวี่รีบเดินเข้าไป：“คุณโม่！ยังค้นหาคุณหญิงไม่พบ”

โม่จิ่นหยุนพูดอย่างเย็นชา：“คุณหญิงอะไร？คุณหญิงของถิงเซียวมาที่ไหนกัน？”

หลังจากที่พูดจบเธอก็สั่งคนของเธอ：“ผู้ช่วยซือก็ลำบากแล้ว พวกนายพาผู้ช่วยซือขึ้นเรือกลับไปพักผ่อนซะ”