ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย – บทที่ 359 ความว่างเปล่าทำให้เธอหวาดกลัว

ลี่จิ่วเหิงบอกว่าเขาเป็นคู่หมั้นของมู่นวลนวลก็เป็นแค่การทดสอบเท่านั้น แต่เขาไม่คิดว่ามู่นวลนวลจะถามเขาว่าจริงหรือไม่

ในฐานะผู้ใหญ่ที่มีจิตสำนึกขั้นพื้นฐาน เขาสงสัยว่ามู่นวลนวลอาจจะความจำเสื่อม！

ใบหน้าของลี่จิ่วเหิงดูผ่อนคลาย และสีหน้าท่าทางของเขาก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม：“หมอ รบกวนช่วยทำการตรวจเธออย่างละเอียด”

หมอที่อยู่ในห้องผู้ป่วยเพิ่งเห็นปฏิกิริยาของมู่นวลนวล จากนั้นสีหน้าของเขาก็จริงจังขึ้นมา

หมอรีบทำการตรวจร่างกายของมู่นวลนวลอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็เรียกลี่จิ่วเหิงไปที่ห้องทำงาน

“คุณลี่ ตอนนี้คุณมู่คู่หมั้นของคุณ ไม่มีปัญหาอื่นใดนอกจากร่างกายอ่อนแอ แต่เนื่องจากสมองได้รับความกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงในอุบัติเหตุครั้งนั้น จนทำให้สูญเสียความทรงจำ……”

ลี่จิ่วเหิงฟังหมอพูดจนจบโดยไม่พูดไปไม่จา และหลังจากกล่าวขอบคุณแล้ว เขาก็กลับไปที่ห้องผู้ป่วย

มู่นวลนวลนั่งพิงหัวเตียงและหยิบรีโมทมาเปลี่ยนช่องทีวี พยาบาลที่กำลังเปลี่ยนยาให้เธออยู่ข้างๆก็กระซิบว่าอิจฉาเธอที่มีคู่หมั้นที่ไม่มีวันทิ้งเธอไป

เมื่อพยาบาลเปลี่ยนยาให้มู่นวลนวลแล้วก็หันไปเห็นลี่จิ่วเหิงยืนอยู่หน้าประตู เธอหน้าแดงแล้วส่งเสียงเรียก：“คุณลี่”

คุณลี่คนนี้ไม่เพียงหล่อเหลาและอารมณ์ดี แต่ยังน่ารักอีกด้วย ถ้าไม่ใช่ทุกคนประทับใจใน “ความรักรัก” ที่เขามีต่อมู่นวลนวลก็คงมีพยาบาลบางคนอดไม่ได้ที่จะตามจีบเขา

หลังจากที่พยาบาลออกไป ลี่จิ่วเหิงก็เดินไปนั่งที่ข้างๆเตียง และมองไปที่มู่นวลนวลอย่างเงียบๆ

หลังจากที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยมาสามปี มู่นวลนวลก็ซูบผอมเหลือแต่หนังหที่หุ้มกระดูก ใบหน้าของเขาซีดเซียวจนไม่มีเลือดฝาด

ปฏิกิริยาของมู่นวลนวลช้าเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าลี่จิ่วเหิงมองมาที่เธอ เธอจึงค่อยๆหันหน้าไปมองลี่จิ่วเหิง

เธอมองไปที่แววตาที่ไม่คุ้นเคยของลี่จิ่วเหิง

มู่นวลนวลถามเขาอย่างระมัดระวัง：“พวกเธอบอกว่าคุณชื่อลี่จิ่วเหิง？”

เมื่อกี้พยาบาลคนนั้นบอกว่าเธอนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยมาสามปีแล้ว และผู้ชายที่ชื่อลี่จิ่วเหิงที่อยู่ตรงหน้าเธอ คอยเฝ้าดูแลเธอและไม่มีทิ้งเธอไปไหน

และลี่จิ่วเหิงก็บอกว่าเขาเป็นคู่หมั้นของเธอ

แต่เธอจำอะไรไม่ได้เลยสักนิด

ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอจำไม่ได้ว่าเธอมีคู่หมั้นชื่อลี่จิ่วเหิง เพราะแม้แต่ชื่อเธอเองเธอก็จำไม่ได้

เธอสูญเสียความทรงจำและอดีตทั้งหมดของเธอ

ในสมองของเธอมีแต่ความว่างเปล่า และความว่างเปล่าก็ทำให้เธอหวาดกลัว

“อึ้ม” ลี่จิ่วเหิงตอบอย่างไม่พูดไม่จา และจ้องมองเธออย่างละเอียด และไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

มู่นวลนวลเอานิ้วที่อยู่ข้างหลังไปม้วนกับผ้าปูเตียงโดยไม่รู้ตัว：“พวกเธอยังบอกอีกว่า คุณเป็น……คู่หมั้นของฉัน……”

ลี่จิ่วเหิงพยักหน้า：“ใช่”

หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีมู่นวลนวลส่ายหัวด้วยความสับสน จากนั้นก็โต้แย้งว่า：“ไม่ถูก”

ถ้าลี่จิ่วเหิงเป็นคู่หมั้นของเธอจริงๆ ทำไมในใจของเธอถึงไม่รู้สึกสนิทสนมเลยสักนิด

อาจเป็นเพราะเธอสูญเสียความทรงจำ แต่เป็นไปได้ยังไงที่จะไม่รู้สึกสนิทสนมเลย？

ถึงอย่างไรก็เป็นคนที่ใกล้ชิดขนาดนั้น

แววตาของลี่จิ่วเหิงดูสนใจ：“เธอคิดว่าฉันโกหกเธอ”

“คุณ……” เมื่อมู่นวลนวลนึกถึงสิ่งที่พยาบาลพูดก็รีบส่ายหัว และพูดอย่างลังเล：“ฉันเปล่านะ ก่อนหน้านี้เราอาจจะ……ไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งมากนัก……ไม่อย่างนั้น ฉัน……”

ในเมื่อลี่จิ่วเหิงเฝ้าดูแลเธอที่เป็นนอนเป็นผักมาตลอดสามปี ไม่ว่ายังไงก็เป็นคนที่หวังดีและมีบุญคุณ เธอเชื่อว่าเขาไม่ได้โกหกเธอ

ที่เธอไม่รู้สึกเขาเลย อาจเป็นเพราะก่อนหน้าความสัมพันธ์ของทั้งสองไม่ดีเป็นพิเศษ

“ใช่ ก่อนหน้านี้ความสัมพันธ์ของเราไม่ค่อยดี แต่มันผ่านไปแล้ว เราสามารถทำความรู้จักกันใหม่และเริ่มต้นใหม่ได้” ลี่จิ่วเหิงยิ้มและยื่นมือออกไป：“สวัสดี ฉันลี่จิ่วเหิง”

เขายิ้มอย่างจริงใจและกระตือรือร้น ตอนนี้มู่นวลนวลเชื่อเขาโดยสิ้นเชิง：“สวัสดี ฉัน……”

ลี่จิ่วเหิงพูดเตือนเธอ：“มู่นวลนวล”

“สวัสดี ฉันมู่นวลนวล” มู่นวลนวลพูดต่อให้สมบูรณ์ แววตาที่ยิ้มแย้มราวกับดวงดาวที่ส่องสว่าง

ลี่จิ่วเหิงจับมือที่ผอมเหมือนหนังหุ้มกระดูกของเธอ และเธอก็หมดสติไป

เห็นได้ชัดว่าเธออ่อนแอและผอมมากจนแทบไม่ได้สัมผัสกับความ “สวย” แม้แต่ผู้หญิงที่ผอมจนน่ากลัว แต่ในตอนนี้ก็ยังชื่นชอบเธอเป็นพิเศษ

……

มู่นวลนวลอยู่ในโรงพยาบาลอีกเป็นเวลาครึ่งเดือนจนสามารถเริ่มทานอาหารได้ตามปกติ หลังจากนั้นลี่จิ่วเหิงก็พาเธอออกจากโรงพยาบาล

ในเดือนกันยายน

อากาศในช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วงเย็นลงมาก

มู่นวลนวลสวมเสื้อเสื้อกันหนาวสีเทากับเสื้อเชิ้ตสีขาวด้านใน ผมยาวพาดบ่าสลวย เธอดูนุ่มนวลและอ่อนโยน

เธอนั่งอยู่ข้างคนขับ และเปิดหน้าต่างให้มีลมพัดเข้ามาข้างใน เธอหลับตาและสูดหายใจเข้าลึกๆ

บรรยากาศที่คุ้นเคยทำให้มู่นวลนวลเบิกบานใจ

เธอหันไปยิ้มให้ลี่จิ่วเหิงและพูดว่า：“ลี่จิ่วเหิง ฉันต้องเติบโตที่เมืองนี้แน่ๆ ฉันรู้สึกคุ้นเคยกับบรรยากาสที่นี่มาก”

“งั้นหรอ？” ลี่จิ่วเหิงหันมาจ้องมองเธออยู่สองวินาทีและหันกลับไป

ในขณะนี้รถก็มาถึงสี่แยกพอดี

ลี่จิ่วเหิงเบรกและรอสัญญาณไฟจราจร

มู่นวลนวลหันกลับไปมองที่นอกหน้าต่างต่อ

ข้างๆรถของพวกเขามีรถสีดาที่หรูหรามากคันหนึ่ง และในเวลานี้หน้าต่างด้านหลังก็ลดลงเช่นกัน

เสียงพี่เลี้ยงของสาวน้อยดังขึ้นมา：“โม่……หย๊า！ฉันอยากตัดความสัมพันธ์กับคุณ！ฮึ……”

บางทีอาจเป็นเพราะเธออายุยังน้อย จึงทำให้เวลาที่เธอพูดเร็วๆ แล้วได้ยินไม่ชัดว่าพูดอะไร

มู่นวลนวลเงยหน้าขึ้นและเห็นเด็กผู้หญิงอายุสามหรือสี่ขวบนอนอยู่ริมหน้าต่างรถ เธอถือลูกโป่งไว้ในมือแล้วก็พยายามที่จะปีนออกจากหน้าต่างรถ

ผมสีเข้มของเด็กหญิงตัวเล็กดูสลวยมาก ผมม้าบนหน้าผากของเธอโค้งลง ดวงตาของเธอดำและโต หน้าตามุ่ยของเธอดูน่ารักและน่าสงสารมาก

เมื่อเห็นเธอกำลังจะคลานออกมาหัวใจของมู่นวลนวลก็เบิกบานขึ้นตามไปด้วย

ในตอนนี้ก็มือที่ใหญ่ยื่นออกมาจากด้านหลังของเด็กหญิงตัวเล็ก แล้วจับท้องของเธอไปกอดอย่างง่ายดาย

ทันใดนั้นเด็กหญิงตัวน้อยก็ยื่นมือที่ขาวราวกับเต้าหู้อ่อนที่ออกมาแล้วชี้ไปที่หมู่นวลนวล：“พี่สาวคนสวย……”

ชายคนที่อุ้มเธออยู่เงยหน้าขึ้นและมองไปที่มู่นวลนวล：“โม่มู่ รสนิยมของเธอทำให้ฉันสงสัยว่าเธอเป็นลูกสาวแท้ๆของฉันรึเปล่า”

ชายคนนั้นหล่อเหลามาก โครงหน้าของเขาสมบูรณ์แบบมากโดยเฉพาะดวงตาที่คมเข้มและเฉียบคม เพียงแค่เหลือบมองก็ทำให้คนตกใจ เพียงแค่เห็นแวบเดียวก็ทำให้คนรู้สึกหนาวสั่น

มู่นวลนวลหนาวสั่นโดยไม่รู้ตัว และเธอก็ละสายตาทันที

แต่ในขณะนี้หัวใจของเธอกลับบีบตัวอย่างรวดเร็ว

เธอยื่นมือไปปิดหน้าอกด้วยสีหน้าที่ซีด

เมื่อไฟสีเขียวสว่างขึ้น ลี่จิ่วเหิงก็สตาร์ทรถและสังเกตเห็นท่าทางของมู่นวลนวล：“เป็นอะไร？”

มู่นวลนวลส่ายหัว：“เปล่า”