ซือเย่ไม่ได้ออกไปทันที
โม่ถิงเซียวถามเขา：“ยังมีอะไรอีกไหม？”
ซือเย่พูดด้วยสีหน้าจริงจัง：“คุณชาย ข้อมูลของทั้งสองคนไม่สมบูรณ์ และสถานะของลี่จิ่วเหิงนั้นไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน”
ปีนั้นก่อนที่พวกเขาจะออกเดินทางไปยังเกาะ ลี่จิ่วเหิงกับมู่นวลนวลถูกปาปารัสซี่ถ่ายรูป และโม่ถิงเซียวก็ให้เขาไปตรวจสอบผู้ชายที่ชื่อลี่จิ่วเหิง
และในตอนนั้นเขาก็ตรวจสอบพบข้อมูลได้อย่างง่ายดาย
ลี่จิ่วเหิงคนนี้เหมือนปรากฏตัวขึ้นจากอากาศที่เบาบาง สถานะของเขาเรียบง่ายและขาวสะอาด จนทำให้เขาดูน่าสงสัยไปทุกอย่าง
และจุดประสงค์ของเขาก็ไม่ชัดเจน
“งั้นหรอ？” โม่ถิงเซียวเหลือบมองเขา แล้วหยิบข้อมูลของมู่นวลนวลขึ้นมาอีกครั้ง：“ทำไมฉันรู้สึกว่าสถานะของมู่นวลนวลคนนี้ไม่ธรรมดายิ่งกว่า”
ซือเย่คุ้นเคยกับโม่ถิงเซียว แน่นอนว่าเขาไม่เคยพลาดกับสายตาที่ดูพอใจของโม่ถิงเซียว
“ครับ สถานะของคุณมู่นั้นไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน” มู่นวลนวลเป็นแม่แท้ๆของลูกเขา เป็นภรรยาของเขา สถานะนั้นจะธรรมดาได้ยังไงกัน？
และเขาก็ดูออกว่าโม่ถิงเซียวให้ความสนใจกับมู่นวลนวลมาก
นี่อาจจะเป็นตำนาน……ชะตาฟ้าลิขิตไว้แล้ว
เมื่อโม่ถิงเซียวได้ยินอย่างนั้นก็เลิกคิ้ว：“ในคำพูดยังมีนัยยะอะไร？”
ซือเย่ก้มลงด้วยความเคารพและไม่พูดอะไรอีก
ดูเหมือนโม่ถิงเซียวไม่อยากพูดกับเขามากไปกว่านี้：“ออกไปเถอะ”
หลังจากที่ซือเย่ออกไป โม่ถิงเซียวก็ใจลอยเล็กน้อย
จนกระทั่งโม่มู่เอาข้อมูลตรงหน้าไปขีดเขียน เขาถึงได้สติกลับมา
เธอหยิบเอาข้อมูลนั้นไปและพูดพึมพำ：“หนูวาดโม่ชิงเจียว”
โม่ถิงเซียวเหลือบไปมองและเห็นว่าเป็นข้อมูลของมู่นวลนวล เขาจึงยื่นมือไปหยิบมันมาและไม่ให้เธอวาด
แม้ว่าโม่มู่จะเป็นเด็กดี แต่ถ้าเธอถูกกวนใจในขณะที่เล่นอยู่ เธอก็จะโกรธ
เธอเบะปากและมองไปที่โม่ถิงเซียว：“ฮึ！เอามาให้หนู！”
โม่ถิงเซียวหยิบข้อมูลของลี่จิ่วเหิงมาวางตรงหน้าโม่มู่：“วาดใส่อันนี้ อันนี้ยังว่างอยู่ครึ่งหนึ่ง”
โม่มู่เชิดคางขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงที่เอื้อเฟื้อ：“ยกโทษให้คุณ”
หลังจากที่พูดจบ เธอก็ก้มหน้าวาดต่อไป
โม่ถิงเซียวถูกเธอยิ้มใส่ อยากจะแก้ไขแต่ก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง สุดท้ายเขาก็ทำได้เพียงยื่นมือไปลูบหัวของเธอ
ด้วยเหตุนี้เขาจึงถูกโม่มู่สงสัย
“ไอ๊หยา อย่ามายุ่งหนู！” โม่มู่ขมวดคิ้ว ดูเหมือนว่าเธอกำลังโกรธ
โม่ถิงเซียวจึงเปลี่ยนเรื่อง：“หนูบอกว่าจะวาดพ่อไม่ใช่หรอ？ให้พ่อดูหน่อย”
โม่มู่หยิบกระดาษส่งให้เขาด้วยความดีใจในทันที：“พ่อดูสิ นี่พ่อ”
โม่ถิงเซียวมองไปที่เส้นสีแดงสีเขียวบนนั้น แล้วหยิบแท็บเล็ตออกมาอย่างใจเย็น：“ดูการ์ตูนไหม？”
โม่มูพยักหน้าเหมือนไก่จิก：“ดู！”
โม่มู่ถือแท็บเล็ตไปดูการ์ตูนที่โซฟา ส่วนโม่ถิงเซียวก็ทำงานต่อ
……
พอถึงเลิกงานซือเย่ก็กลับมา
ในมือเขาถือใบรับรองอสังหาริมทรัพย์
“คุณชายครับ ของที่คุณต้องการ”
เขาส่งใบรับรองอสังหาริมทรัพย์และกุญแจให้โม่ถิงเซียว
โม่ถิงเซียวมองไปที่ใบรับรองอสังหาริมทรัพย์และกุญแจที่อยู่ตรงหน้าเขา จากนั้นก็มองไปที่ซือเย่ด้วยสีหน้าที่ไม่อาจคาดเดาได้：“เอาเงินมาจากไหน？”
ซือเย่ลังเลอยู่ชั่วครู่：“เป็นเงินของคุณ”
ก่อนหน้านี้โม่ถิงเซียวไว้ใจเขามาก และโม่ถิงเซียวเคยให้บัตรกับเขา
โม่จิ่นหยุนไม่เข้าใจโม่ถิงเซียว ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าซือเย่ยังมีบัตรใบนี้อยู่ในมือ
หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นกับโม่ถิงเซียว โม่จิ่นหยุนก็ไล่เขาออก บัตรใบนี้จึงยังอยู่ในมือของเขา และในที่สุดก็ได้ใช้ประโยชน์อีกครั้ง
ที่พักอาศัยของมู่นวลนวลเป็นคอนโดระดับไฮเอนด์
ผู้ที่พักอาศัยก็จะเป็นคนที่ร่ำรวย
อย่างไรก็ตามไม่ว่าจะร่ำรวยแค่ไหนก็ไม่สามารถเทียบกับตระกูลโม่ได้
สิ่งสุดท้ายที่โม่ถิงเซียวจะไม่ขาดก็คือเงิน
ยิ่งไปกว่านั้นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับมู่นวลนวล โม่ถิงเซียวก็เต็มใจที่จะจ่าย
ซือเย่เข้าใจโม่ถิงเซียว เขารู้ว่าโม่ถิงเซียวต้องการพักอยู่ข้างบ้านมู่นวลนวล และไม่เสียดายเงินเลยสักนิดที่จะทำให้เรื่องนี้สำเร็จ
หลังจากโม่ถิงเซียวได้ยินที่ซือเย่พูด เขาก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงแค่ลุกขึ้นและเดินไปที่โซฟา
ก่อนหน้านี้โม่มู่ดูการ์ตูนแล้วหลับไป เธอห่มเสื้อคลุมของโม่ถิงเซียวและหลับอยู่บนโซฟา
โม่ถิงเซียวเอาเสื้อคลุมห่อโม่มู่และอุ้มเธอขึ้นมาจากโซฟา
แม้ว่าเขาจะค่อยๆขยับ แต่โม่มู่ก็ยังตื่น
เธอลืมตาครึ่งหนึ่งแล้วส่งเสียงเรียกเบาๆ：“พ่อ”
“อึ้ม ไปกินข้าวกัน” โม่ถิงเซียวยื่นมือไปลูบหัวของเธอ
เมื่อตื่นขึ้นมาโม่มู่ก็งัวเงียเล็กน้อยและพูดว่า：“อยากกินเฟรนช์ฟรายส์……”
ซือเย่ที่เดินตามมาข้างหลังได้ยินเสียงของโม่มู่เขาก็รู้สึกใจละลาย
แต่โม่ถิงเซียวไม่แสดงออกใดๆ เขาปฏิเสธคำขอของโม่มู่อย่างเย็นชา：“ไม่ได้”
โม่มู่กระฟัดกระเฟียด：“อยากกิน”
เสียงของโม่ถิงเซียวยังคงเย็นชา：“ไม่ได้”
โม่มู่เบะปากและทำหน้าตาเมินเฉย：“โม่ชองเจียว สัตว์ประหลาดตัวใหญ่”
โม่ชิงเซียวทำเสียงฮึ：“หนูก็เป็นสัตว์ประหลาดตัวเล็ก”
โม่มู่กระพริบตาและน้ำตาร่วง：“ฮือๆ……หนูไม่ใช่สัตว์ประหลาด สัตว์ประหลาดน่าเกลียด หนูคือมู่มู่……”
โม่ถิงเซียวก้มลงไปมองโม่มู่ละเดินเข้าไปในลิฟต์อย่างใจเย็น
ผู้ชายที่มีลูกจะเป็นคนใจอ่อน ซือเย่ไม่สามารถทนได้ จึงต้องการช่วยเขาเกลี้ยกล่อมลูก
และในตอนนี้โม่มู่ก็หยุดร้องไห้ เธอยื่นมือไปเช็ดน้ำตาบนหน้าตัวเองและหันไม่ด้านข้างๆโดยไม่มองหน้าโม่ถิงเซียว
ดูเหมือนว่า……คุณชายจะโอ๋เด็กไม่เป็น
อย่างไรก็ตามความสามารถในการควบคุมตัวเองของโม่มู่ก็ค่อนข้างแข็งแกร่งเช่นกัน
……
โม่ถิงเซียวและพวกเขาไม่ได้กลับไปในทันที แต่แวะร้านอาหารก่อน
ซือเย่ยังต้องไปส่งพวกเขา จึงทานข้าวด้วยกัน
อาจเป็นเพราะเห็นซือเย่มาทั้งวัน โม่มู่จึงรู้สึกเป็นมิตรกับเขา ตอนที่ทานอาหารเธอก็คีบกับข้าวให้ซือเย่ด้วย
เมื่อโม่ถิงเซียวเห็นอย่างนั้นก็พูดห้าม：“มู่มู่ หนูกินเองเลย”
โม่มู่โต้แย้ง：“คุณอาก็อยากกิน”
โม่ถิงเซียวคีบหัวหอมให้เธอ：“คุณอาคีบอาหารเองได้”
ซือเย่พูด：“ไม่เป็นไรครับ”
โม่มู่ไม่กินหัวหอม จึงใช้มือหยิบออกมาด้วยความรังเกียจ
โม่ถิงเซียวก็นำกลับมาให้เธออีก：“ห้ามเลือกทานอาหาร”
ซือเย่อดไม่ได้ที่จะยิ้ม：“คุณชาย โม่มู่ก็เหมือนคุณ คุณก็ไม่ชอบกินหัวหอมไม่ใช่หรอ？”
โม่ถิงเซียวอึ้งเล็กน้อย
โม่มู่ใช้โอกาสนี้หยิบหัวหอมใส่ในชามของโม่ถิงเซียว เธอกระพริบตาและยิ้มหวาน：“พ่อกินเลย”
โม่ถิงเซียว：“……”
สุดท้ายโม่ถิงเซียวก็ไม่ได้กินหัวหอมชิ้นนั้น
ของที่กินไม่ได้ก็ไม่จำเป็นต้องฝืนตัวเอง
อาจเป็นเพราะซือเย่ทำให้โม่มู่รอดพ้นจากการกินหัวหอม เมื่อออกมาจากร้านอาหาร โม่มู่อะไรก็ “อาซือเย่” เธอเรียกอย่างสนิทสนม
ซือเย่ขับรถไปส่งพวกเขาที่คอนโดที่มู่นวลนวลพักอยู่ เมื่อเดินไปถึงประตูห้อง ประตูห้องของฝั่งตรงข้ามก็เปิดออกในเดียวกัน
มู่นวลนวลเห็นผู้ใหญ่และเด็กยืนอยู่ที่หน้าห้องตรงข้าม เธออึ้งไปสองสามวินาที ก่อนที่จะได้สติกลับมา：“คุณโม่？พวกคุณ……”
โม่มู่วิ่งเข้าหามู่นวลนวลทันที：“พี่สาวคนสวย！”
