ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย – บทที่ 393 คุณมู่ ไปกับพวกเรา

โม่ถิงเซียวเลิกคิ้วมองเธอ：“คุณว่าไงนะ？”

ในน้ำเสียงเย็นชาของเขามีความขมขู่แฝงอย่

มู่นวลนวลสีหน้าแข็งทื่อ เธอเม้มริมฝีปากแล้วก้มลงมองเอกสารที่อยู่ตรงหน้า

ในเอกสารเหล่านี้บันทึกเรื่องเมื่อก่อนของเธอกับโม่ถิงเซียว

แต่เธอไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องเมื่อก่อนเลย แต่การดูสิ่งเหล่านี้ก็เหมือนกับการดูเรื่องของคนอื่น ไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด

ในขณะที่ดูเธอก็อดไม่ได้ที่จะแอบสังเกตโม่ถิงเซียว

มันก็เป็นแค่บะหมี่เนื้อชามหนึ่งเท่านั้น แต่ทำให้โม่ถิงเซียวรู้สึกเหมือนเป็นอาหารมื้อใหญ่ หน้าตาท่าทางการทานอาหารของเขาดูเพลินตามาก

เมื่อกำจัดอารมณ์แปลกๆ นั้นออกไป โม่ถิงเซียวก็มีข้อดีอยู่ในตัวเอง

ยากที่จะจินตนาการว่ามีเรื่องมากมายเกิดขึ้นระหว่างเธอกับโม่ถิงเซียว

จู่ๆ มู่นวลนวลก็นึกถึงมู่หวันฉีขึ้นมา

ก่อนหน้านี่มู่หวันฉีเคยพูดถึงชื่อคนคนหนึ่ง：ซือเฉิงยวี่

มู่นวลนวลมีความเกี่ยวข้องกันกับมู่หวันฉีและซือเฉิงยวี่ น่าจะเป็นเมื่อสามปีก่อน

ดังนั้นเธอจึงเลื่อนจากข้อมูลที่อยู่ด้านล่างขึ้นไปด้านบน

จากนั้นมู่นวลนวลก็เห็นเรื่องระเบิดบนเกาะเมื่อสามปีก่อน

แต่เพียงไม่กี่จังหวะสั้นๆ

ข้างต้นบอกเพียงว่าซือเฉิงยวี่วางระเบิดบนเกาะ และต้องการฆ่าเธอกับโม่ถิงเซียว ส่วนทำไมถึงระเบิด แล้วทำไมเธอกับโม่ถิงเซียวถึงไปที่เกาะนั้น ไม่ได้อธิบายไว้อย่างชัดเจน

มู่นวลนวลอ่านอย่างสะดุ้ง จนตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจสถานะของซือเฉิงยวี่ จึงถามโม่ถิงเซียวว่า：“ซือเย่กับคุณมีความสัมพันธ์กันยังไง？”

และในตอนนี้โมถิงเซียวก็กินบะหมี่เสร็จแล้ว และค่อยๆใช้ผ้าขนหนูเช็ดมือ

เขาพูดโดยไม่หันกลับมามอง：“ลูกของอาผม”

“งั้นก็พูดได้ว่าซือเฉิงยวี่เป็นลูกพี่ลูกน้องกับคุณ？” มู่นวลนวลครุ่นคิดสักครู่แล้วถามว่า：“เขาเสียชีวิตในอุบัติเหตุครั้งนั้นหรอ？”

ดูเหมือนเขาจะคิดว่าคำถามนี้ของเธองี่เง่าเกินไป โม่ถิงเซียวก็เลยไม่สนใจเธอ

อันที่จริงที่มู่นวลนวลอยากถามก็คือการตายของซือเฉิงยวี่กับมู่หวันฉีมีความเกี่ยวข้องกันยังไง

มู่นวลนวลครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งและถามอีกอย่างว่า：“ลูกพี่ลูกน้องของคุณ กับพี่สาวต่างแม่ของฉันมีความสัมพันธ์กันยังไง？”

โม่ถิงเซียวไม่ได้พูดอะไร แต่เดินไปข้างๆเธอและยื่นมือไปหยิบข้อมูลสองชิ้นมาส่งให้เธอ

ข้างต้นพูดถึงชีวิตของซือเฉิงยวี่ และเหตุผลที่ต้องคบกับมู่หวันฉี

แต่จากการพิจารณาอย่างรอบคอบ ซือเย่ปิดบังเรื่องราวชีวิตส่วนหนึ่งของซือเฉิงยวี่ไว้

เมื่อดูแล้วมู่นวลนวลก็เข้าใจได้ว่าทำไมมู่หวันฉีถึงเกลียดเธอมากขนาดนี้

แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นเพราะเรื่องนี้ เกรงว่าอาจจะมีการสะสมมานานแล้ว

มู่นวลนวลมองไปที่ความหนาของข้อมูลแล้วถามว่า：“พวกนี้คุณดูหมดแล้วหรอ？”

“อึ้ม” โม่ถิงเซียวตอบกลับและความเข้าใจอันริบหรี่แวบเข้ามาในดวงตาของเธอ

หลังจากที่พูดจบ เขาก็ยื่นมือออกมาและกดลงบนข้อมูล เขาจ้องมองไปที่มู่นวลนวลด้วยรอยยิ้ม

มู่นวลนวลจะถามคำถามนี้กับเขา เพียงเพราะต้องการที่จะเข้าใจและอ่านข้อมูลนั้นอย่างช้าๆ

เห็นได้ชัดว่าโม่ถิงเซียวกำลังจะบอกความจริงกับเธอ และไม่ปล่อยให้เธออ่าน

มู่นวลนวลมองเขาด้วยสีหน้าจริงจัง และพูดด้วยน้ำเสียงที่พูดคุยกับเขา：“ในเมื่อคุณอ่านจบแล้ว ให้ฉันเอามาอ่านได้ไหม？”

แต่ในตอนนี้โม่ถิงเซียวพูดถึงสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกัน：“พรุ่งนี้เที่ยงกินอะไร？”

มู่นวลนวลตกตะลึง แต่ไม่นานก็ได้สติกลับมา：“คุณอยากกินอะไร？”

เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย โม่ถิงเซียวข่มขู่เธอด้วยเรื่องเล็กน้อยอย่างนี้

แต่เมื่อตอนเย็นทำอาหารแค่สองจาน ในใจเขารู้สึกขุ่นเคืองหรอ？

เป็นผู้ชายที่ไม่ยอมกินเลยสักนิด

สิ่งนี้ทำให้มู่นวลนวลตระหนักว่า โม่ถิงเซียวชายคนนี้ไม่เพียงแต่ดูเย็นชาและไม่มีเหตุผล

แต่เขายังเป็นคนที่จิตใจคับแคบ

มู่นวลนวลรู้สึกว่าคำตอบของตัวเองน่าจะทำให้โม่ถิงเซียวพอใจ

แต่ไม่คิดว่าโม่ถิงเซียวได้คืบจะเอาศอกและถามเธอว่า：“วันมะรืนล่ะ？”

มู่นวลนวลสูดหายใจเข้าลึกๆ และกัดฟันพูดว่า：“ตอบใดที่ฉันยังอยู่ที่นี่อีกวัน คุณอยากกินอะไร ฉันก็จะช่วยทำให้คุณ”

สีหน้าของโม่ถิงเซียวดูพึงพอใจ เขาปล่อยมือที่วางไว้บนเอกสารและเหลือบตาขึ้นพูดว่า：“เอาไปสิ”

มู่นวลนวลตระหนักอย่างลึกซึ้งว่าตัวเองไม่สามารถเอาชนะโม่ถิงเซียวได้

ในเมื่อ “ยกที่ดินให้เป็นค่าชดเชย” แล้ว มู่นวลนวลก็ไม่เกรงใจ เธอหอบเอกสารกองโตนั้นออกไปทันที

ตอนที่เธอออกไป เธอก็ไม่ลืมที่จะยกเท้าเกี่ยวประตูเพื่อปิด

โม่ถิงเซียวหยิบซองเอกสารที่เข้ารหัสออกมาจากใต้แฟ้มอีกด้านหนึ่ง

ข้อมูลที่เข้ารหัสถูกส่งไปให้ซือเย่ก่อนหน้าที่เขาจะมา แต่ไม่ได้รวมเข้ากับเอกสารเหล่านั้น โดยเน้นถึงความสำคัญและความเป็นเอกลักษณ์ของข้อมูลนี้

ซีลยังไม่ได้ถูกดึงออก

โม่ถิงเซียวจ้องที่ซองเอกสารอยู่สักครู่แล้วค่อยๆ เปิดออก

ข้างในมีเอกสารที่ดูเก่ามาก เหมือนจะนานแล้ว

ยิ่งโม่ถิงเซียวมองลงไป สีหน้าเฉยเมยแบบเดิมกลายเป็นเย็นชามากขึ้นเรื่อยๆ

ในตอนนั้นทำไมโม่จิ่นหยุนถึงบอกกับเขาอย่างนั้น？

แม่เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ พ่อก็พิการจากอุบัติเหตุ และคณปู่ก็ไร้สติสัมปชัญญะจากอุบัติเหตุเช่นเดียวกัน

ห่ะ！

โม่ถิงเซียวกำมือแน่นและกวาดทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าลงไปที่พื้นอย่างรุนแรงและมีแสงสว่างวาบขึ้นมาในหัว ราวกับว่ามีบางอย่างกำลังจะหลุดออกมาจากอกของเขา

ความเจ็บปวดที่อัดแน่นแล่นไปที่แขนขาในทันที และปวดหัวจนจะระเบิด

โม่ถิงเซียวเซไปสองก้าว เขาสั่นแล้วล้มลงที่พื้น

ในหัวมีเสียงหึ่งๆ เสียงและภาพของผู้คนนับไม่ถ้วนก็แวบเข้ามา

“เขาลืมเรื่องทุกอย่างก่อนหน้านี้จริงๆหรอ？”

“ไม่ต้องกังวล……”

“หมอหลี่ ขอเพียงคุณสามารถทำได้ ค่าตอบแทนไม่ใช่ปัญหา”

“ผมไม่ได้ร้อนเงิน”

ภาพนั้นหมุนไปอย่างรวดเร็ว

“ไม่มีประโยนช์ ฉันฝังระเบิดไว้ใต้สนามกอล์ฟทั้งหมด เราไปหาชิงหนิงด้วยกัน……”

“ดูแลมู่มู่ ไม่ต้องสนใจฉันแล้ว”

“……”

โม่ถิงเซียวรู้สึกราวกับว่าเขาถูกยัดเยียดความคิดใส่ในหัว และมันก็แน่นจนจะระเบิด

เขายื่นมือไปค้ำโต๊ะและอยากจะยืนขึ้น แต่ความรู้สึกไม่คล่องตัวของร่างกายรุนแรงจนทำให้เขาอ่อนแรงลง

ทันใดนั้นประตูก็ถูกผลักให้เปิดออก รูปร่างผอมเพรียวก็รีบเดินเข้าไป：“โม่ถิงเซียว！คุณเป็นอะไร？”

เมื่อกี้มู่นวลนวลนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้เก็บชามอาหารในห้องหนังสือของโม่ถิงเซียว และเมื่อคิดถึงอนาคตไม่รู้ว่าเธอจะอยู่กับโม่ถิงเซียวได้อีกนานแค่ไหน เธอคิดที่จะช่วยเขาเก็บสักหน่อย

แต่ทันทีที่เขาเปิดประตูเข้ามา เธอก็เห็นของกระจัดกระจายอยู่ในห้อง แม้แต่โม่ถิงเซียวก็ล้มลงไปที่พื้นและมีเหงื่อเต็มไปหมด

มู่นวลนวลช่วยพยุงโม่ถิงเซียวขึ้นมา แต่เขาสูงใหญ่จนมู่นวลนวลไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย เธอจึงคุกเข่าลงที่พื้นและยกหัวของโม่ถิงเซียวขึ้น：“โม่ถิงเซียว？”

ผมของโม่ถิงเซียวเปียกเหงื่อโซก เขาหรี่ตาและจับมือของมู่นวลนวลอย่างรุนแรง：“คุณเป็นใคร”

มู่นวลนวลพูดด้วยความกังวล：“ฉันคือมู่นวลนวลไง คุณเป็นอะไรไป？”