ไม่เพียงแค่พวกเขาประหลาดใจที่เธอยังมีชีวิตอยู่เหมือนกัน แต่น้ำเสียงของเซินเหลียงกับกูจื่อหยานตอนที่พวกเขาเจอเธอครั้งแรกนั้น เห็นได้ชัดว่าเต็มไปด้วยเจตนาดี
แต่น้ำเสียงของผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ตรงหน้ากับน้ำเสียงของมู่หวันฉีนั้นเหมือนกัน
ไม่ว่าจะเป็นมู่หวันฉีหรือผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า มู่นวลนวลก็สามารถฟังนัยยะที่แฝงอยู่ในคำพูดนั้นออก：“เธอควรจะตายไปตั้งนานแล้ว”
ผู้หญิงตรงหน้าก็ดูเหมือนจะเกลียดเธอเช่นกัน
มู่นวลนวลจำไม่ได้ว่าเธอเป็นใคร แต่เมื่อเห็นว่าเธอกับโม่ถิงเซียวนั้นคล้ายคลึงกันมาก และยังมีรูปลักษณ์ที่โดดเด่น จนเดาได้ว่าเธอเป็นคนในตระกูลโม่เช่นกัน
มู่นวลนวลพยักหน้าเล็กน้อย และพูดอย่างวางตัว：“คุณโม่
เมื่อโม่จิ่นหยุนได้ยินเธอเรียกว่า “คุณโม่”
ในใจเธอมู่นวลนวลเป็นคนที่ตายไปแล้ว แต่ตอนนี้กลับยังมีชีวิตอยู่และยังถูกโม่ถิงเซียวพากลับมา
เธอประหลาดใจ โกรธและหวาดกลัวมาก
“ถิงเซียว ฉันเป็นพี่สาวของนาย เรามีสายเลือดเดียวกัน ไม่ว่าฉันจะทำอะไร ทั้งหมดก็เพื่อนาย เพื่อตระกูลโม่”
จนถึงตอนนี้โม่จิ่นหยุนก็ไม่สามารถพูดอะไรได้อีกแล้ว
เธอคิดในแง่ดีว่าในใจของโม่ถิงเซียวจะมีที่ให้เธอบ้าง
โม่ถิงเซียวไม่ยิ้มและดูไม่โกรธมากนัก เขายกมือขึ้นเพื่อบอกใบ้ให้คนรับใช้พาโม่มู่ออกไป
ก่อนหน้านี้โม่มู่จดจ่ออยู่กับการเล่นของเล่น แต่เมื่อคนใช้อู้มเธอขึ้นมา เธอก็เห็นว่ามู่นวลนวลมา
เมื่อเธอเห็นมู่นวลนวล ดวงตาสีดำเหมือนองุ่นของโม่มู่ก็เป็นประกาย เธอดิ้นพล่านและอยากจะลงไปหามู่นวลนวล
“น้ามู่！”
คนรับใช้มองไปที่โม่ถิงเซียวด้วยสีหน้าลำบากใจ
มู่นวลนวลพูดโน้มน้าวเธออย่างอบอุ่น：“ตอนนี้ฉันยุ่งนิดหน่อย เธฮไปเล่นกับน้าคนอื่นๆสักครู่นะ อีกเดี๋ยวฉันจะไปหาเธอ ดีไหม？”
สีหน้าของโม่มู่ดูผิดหวัง เห็นได้ชัดว่าเธอไม่เต็มใจ แต่เธอก็คงพูดว่า：“ก็ได้ค่ะ”
เป็นเด็กดีและเข้าใจอะไรได้ง่าย จึงได้รับความเอ็นดูเป็นพิเศษ
โม่มู่ถูกอุ้มออกไป และบรรยากาศในห้องโถงก็ดูเคร่งขรึมมากขึ้น
ซือเย่ส่งรายงานผลตรวจดีเอ็นเอให้โม่ถิงเซียว และโม่ถิงเซียวก็โยนลงตรงหน้าโม่จิ่นหยุน：“พี่สาวแท้ๆ อธิบายสิว่าทำไมเธอถึงบอกฉันว่าซูเหมียนเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดมู่มู่”
แม้ว่าโม่จิ่นหยุนจะสังเกตเห็นนานแล้วว่าครั้งนี้โม่ถิงเซียวเอาจริง แต่ไม่คิดว่าเขาจะตรงไปตรงมาเช่นนี้ และยังยังอยู่ต่อหน้ามู่นวลนวล
โม่จิ่นหยุนกำมือแน่น สีหน้าของเธอดูแย่มากยิ่งขึ้น และพูดด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก：“ตอนนั้นฉัน……คิดว่ามู่นวลนวล……เธอตายไปแล้ว เด็กจะขาดแม่ไม่ได้ และนายก็จำเป็นต้องมีภรรยาสักคน ทุกสิ่งที่ฉันทำก็เพื่อนนาย นายเชื่อฉันนะ”
ในช่วงแรกเธอพูดลำบากนิดหน่อย แต่ยิ่งเธอพูดถึงช่วงหลังก็ยิ่งยิ่งราบรื่นขึ้น
โม่จิ่นหยุนยิ่งพูดก็ยิ่งประหม่า ยิ่งพูดก็ยิ่งแน่วแน่
แต่เมื่อเทียบกับความประหม่าของโม่จิ่นหยุนแล้ว โม่ถิงเซียวเย็นชากว่ามาก
เขามองโม่จิ่นหยุนอย่างเย็นชาและไม่แสดงท่าทีใดๆ มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อยเหมือนเยาะเย้ย：“ฉันจำได้ว่าก่อนหน้านี้ฉันเคยถามว่าเธอโกหกฉันรึเปล่า แล้วในตอนนั้นเธอบอกว่ายังไง？”
โม่จิ่นหยุนสีหน้าแข็งทื่อ
เธอเงยหน้าขึ้นมองโม่ถิงเซียวด้วยความไม่อยากจะเชื่อ：“นายสงสัยฉันตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว？นายหามู่นวลนวลเจอตั้งนานแล้วใช่ไหม？ที่ผ่านมานายไม่เคยเชื่อฉันเลยใช่ไหม？”
“ถ้าฉันไม่เคยเชื่อเธอ ฉันจะถูกเธอหลอกมาตั้งสามปีหรอ？”
ในที่สุดสีหน้าของโม่ถิงเซียวก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด แววตาของเขาดูผิดหวังและพูดตัดพ้อว่า：“ฉันไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ก่อนหน้านี้ของฉันกับเธอเป็นยังไง แต่ฉันเคยให้โอกาสเธอแล้วนะ โม่จิ่นหยุน”
เขาเกิดช้ากว่าโม่จิ่นหยุนเพียงแค่สองนาที ไม่ว่าจะเมื่อก่อนหรือตอนนี้ เขาก็ไม่เคยเรียกโม่จิ่นหยุนว่าพี่สาว
โม่จิ่นหยุนดูเหมือนจะหมดเรี่ยวแรง เธอนั่งเป็นอัมพาตอยู่ตรงนั้นและไม่พูดอะไร
เธอรู้สึกว่าตัวเองยังรู้จักโม่ถิงเซียวไม่มากพอ
แต่เธอก็เข้าใจคำพูดตัดพ้อของโม่ถิงเซียว
เธอรู้ว่าเรื่องในตอนนี้ อาจเป็นต้นตอของความสัมพันธ์ที่เปราะบางของเธอกับโม่ถิงเซียว
อย่างไรก็ตามเธอแค่พยายามจะฟื้นฟูความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับโม่ถิงเซียว
เธอคิดว่าโม่ถิงเซียวควรจะหาภรรยาที่เหมาะสมกับเขามากกว่านี้ เธอผิดหรอ？
ไม่ เธอไม่ได้ผิด
เป็นโม่ถิงเซียวที่หลงผิดอย่างกู่ไม่กลับ！
โม่จิ่นหยุนส่ายหัวและพูดอย่างไม่เต็มใจ：“ถิงเซียว นายถูกผีเข้าจนสติเลอะเลือนไปแล้ว！”
เธอรีบลุกขึ้นยืนชี้แล้วไปที่มู่นวลนวลอย่างลุกลี้ลุกลนแล้วพูดว่า：“ผู้หญิงนนี้มีดีตรงไหน？เดิมทีเธอก็ไม่คู่ควรกับนายเลย！สามปีก่อนนายก็เป็นอย่างนี้ และสามปีที่นายสูญเสียความทรงจำ ทำไมนายก็ยังเป็นอย่างนี้ นาย……”
มีความอดทนในสายตาของโม่ถิงเซียวและเขาก็ไม่ได้สนใจที่จะมองเธอ
ซือเย่ขยิบตาให้บอดี้การ์ด จากนั้นก็มีคนมาพาโม่จิ่นหยุนออกไป
โม่กรุ๊ปเป็นตระกูลนักธุรกิจ ผู้ที่มีอำนาจบริหารถึงจะเป็นผู้ที่มีอำนาจสั่งการได้มากที่สุด
ตอนนี้ประธานบริหารสูงสุดของโม่กรุ๊ปก็คือโม่ถิงเซียว และแน่นอนว่าเขามีตำแหน่งสูงที่สุดในตระกูลโม่ แม้ว่าตำแหน่งของโม่จิ่นหยุนจะต่ำกว่าเขาเพียงเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่ใช่ทายาท
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ โม่จิ่นหยุนก็ต้องฟังโม่ถิงเซียว แต่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาโม่ถิงเซียวก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก
หลังจากที่โม่จิ่นหยุนออกไป ในห้องโถงก็มีเพียงโม่ถิงเซียว มู่นวลนวลและลี่จิ่วเหิง
โม่ถิงเซียวเงยหน้าขึ้นมองลี่จิ่วเหิงด้วยสายตาที่เคร่งขรึม：“คุณลี่ เรื่องที่ภรรยาของผมกลายเป็นคู่หมั้นของคุณ คุณมีอะไรอยากจะอธิบายไหม？”
ลี่จิ่วเหิงเบ้ปากและยิ้มอย่างไม่สบอารมณ์：“ภรรยาของคุณ？พี่สาวที่แสนดีคนนั้นของคุณมีเล่ห์เหลี่ยมมากมาย เธอไม่ได้ดำเนินการหย่าร้างแทนคุณหรอ？”
ทันทีที่สิ้นเสียง มู่นวลนวลก็รู้สึกได้ว่าอุณหภูมิในห้องดูเหมือนจะลดลงหลายองศา
เธอยื่นมือไปลูบแขนของตัวเองและเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่อึมครึมของโม่ถิงเซียว แต่เธอก็ทำได้เพียงก้มหน้าลง
เธอรู้สึกได้ว่าลี่จิ่วเหิงจงใจยั่วโมโหโม่ถิงเซียว และดูเหมือนว่าโม่ถิงเซียวจะถูกเขายั่วโมโหจริงๆ
“หย่าแล้วยังไง？เธอก็ยังคงเป็นแม่ของลูกผม” โม่ถิงเซียวหรี่ตาเล็กน้อย：“คุณลี่ฉวยโอกาสตอนที่เธอตกอยู่ในความยากลำบาก และยังพูดได้เต็มปาก ช่างหาได้ยากจริงๆ”
“คุณโม่ตลกแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นคนถูกพี่สาวแท้ๆของตัวเองหลอกได้น่าสงสารขนาดนี้ ช่างหาได้ยากจริงๆ” มีรอยยิ้มในน้ำเสียงของลี่จิ่วเหิง ราวกับว่าเขากำลังคุยกับเพื่อน
ทั้งสองเผชิญหน้ากันและบรรยากาศในห้องโถงก็เริ่มตึงเครียด
โม่ถิงเซียวยิ้มเยาะ：“แล้วยังไง เหมือนคุณลี่ที่ไร้ญาติขาดมิตร ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะถูกหลอกเลย”
“เหอะ”
ลี่จิ่วเหิงหัวเราะและบีบเสียงออกมาจากลำคออย่างแรง ฟังดูก็รู้ว่าเขาโกรธ
เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ ยืนขึ้นและหันหน้าไปมองมู่นวลนวล：“คุณคุยกับเขาเถอะ ผมจะออกไปสูดอากาศข้างนอก”
แม้ว่าเขาพยายามที่จะระงับความโกรธ แต่ใบหน้าที่ตึงเครียดของเขาก็ทรยศต่อเขา
