ในต่อมามีเสียงไอดังขึ้นจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์：“ฉันสำลักน้ำ เธอรอฉันเดี๋ยวนะ……”
เดิมทีเซินเหลียงรินน้ำแล้วกำลังจะดื่ม แต่หลังจากได้ยินคำถามของมู่นวลนวล เธอก็สำลังน้ำทันที
แม้ว่าเธอจะรู้ดีว่าตอนนี้มู่นวลนวลสูญเสียความทรงจำ แต่ในความทรงจำที่คุ้นเคยของเธอมู่นวลนวลคือคนเคียงหมอนของโม่ถิงเซียว และคนที่รู้จักโม่ถิงเซียวดีที่สุดก็น่าจะเป็นมู่นวลนวล
จู่ๆเธอก็ถูกมู่นวลนวลถามอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว จนทำให้เซินเหลียงตกใจ
เซินเหลียงค่อยๆดื่มน้ำหนึ่งแก้ว ก่อนที่เขาจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและคุยกับมู่นวลนวล
“นวลนวล เมื่อกี้เธอว่าไงนะ？”
“เมื่อกี้ฉันถามเธอว่า……โม่ถิงเซียวเป็นคนยังไง” มู่นวลนวลเดาความคิดของเซินเหลียงได้และรู้สึกว่าคำถามนี้ของตัวเองฟังดูแปลกๆ
“อืม……ฉันคิดก่อนนะ……” เซินเหลียงหยุดชะงักไปชั่วขณะ แล้วสรุปคำสองสามคำให้กับเธอ：“หล่อ รวย เย็นชา น่ากลัว”
นี่เป็นความแระทับใจที่เซินเหลียงมีต่อโม่ถิงเซียว
หล่อและรวย นี่เป็นสิ่งที่ทำให้คนตาโตและสามารถมองเห็นได้จากตัวของโม่ถิงเซียว
ความเย็นชาถือได้ว่าเล็กน้อย
ส่วนความน่ากลัว……
ก็ถือได้ว่าเล็กน้อยมั้ง
มู่นวลนวลแปลกใจเล็กน้อย：“แค่นี้หรอ ยังมีอีกไหม？”
“ไม่มีแล้ว” เซินเหลียงถอนหายใจ：“จะว่าไปแล้ว คนที่รู้จักบอสใหญ่ดีที่สุดน่าจะเป็นเธอสิ ถึงจะถูก”
“ทำไมเธอถึงเรียกเขาว่าบอสใหญ่？” มู่นวลนวลยังอ่านข้อมูลนั้นไม่จบ ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าโม่ถิงเซียวเป็นบอสใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังของ Shengding Media
เซินเหลียงพูดว่า：“บอสใหญ่ที่อยู่เบื้องหลัง Shengding Media น่ะสิ”
มู่นวลนวล：“……”
เป็นเพราะดึกมากแล้ว มู่นวลนวลจึงไม่ได้คิดที่จะคุยกับเซินเหลียงต่อ
ก่อนที่จะวางสายเซินเหลียงถามแปลกๆ：“ทำไมจู่ๆ วันนี้เธอถึงถามเรื่องนี้？เกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับบอสใหญ่รึเปล่า？”
ช่วงนี้โม่ถิงเซียวไม่ได้ติดต่อกับกูจื่อหยานมากนัก กูจื่อหยานจึงไม่ค่อยรู้สถานการณ์ปัจจุบันของโม่ถิงเซียว
กูจื่อหยานมีเรื่องอะไรก็คิดที่จะบอกเซินเหลียงก่อน เรื่องที่เขาเองไม่รู้ แน่นอนว่าเซินเหลียงก็ไม่รู้เช่นกัน
ในทางกลับกันเรื่อวันนี้งเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน มู่นวลนวลจึงไม่มีโอกาสได้บอกเซินเหลียง
“ตอนนี้ฉัน……” มู่นวลนวลหยุดชะงักไปชั่วคราวและพบว่ามีคำพูดที่เหมาะสมกว่า：“อยู่ร่วมชายคาเดี๋ยวกันกับโม่ถิงเซียว”
ทันใดนั้นระดับเสียงของเซินเหลียงก็เพิ่มขึ้น：“ความทรงจำของเธอกลับมาแล้ว？หรือว่าความทรงจำของบอสใหญ่กลับมาแล้ว？”
อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ มู่นวลนวลสามารถจินตนาการถึงสีหน้าประหลาดใจของเซินเหลียงในตอนนี้
มู่นวลนวลเผลอยิ้มออกมา：“เปล่า”
เธอก็อยากให้ความทรงจำกลับมา แต่ความจริงคือไม่มีความคืบหน้าเลย
เธอกับโม่ถิงเซียวเป็นสามีภรรยาที่ร่วมทุกข์ร่วมสุข โดนระเบิดบนเกาะด้วยกันและสูญเสียความทรงจำด้วยกัน
จะว่าไปแล้ว เธอกับโม่ถิงเซียวก็ดูเหมือนจะรักกันมาก
“ถ้าเธอว่าง เรานัดเจอกันหน่อยนะ” เธอยังมีเรื่องบางอย่างที่อยากจะถามเซินเหลียง
เซินเหลียงตอบตกลง：“โอเค”
……
วันต่อมา
มู่นวลนวลตื่นขึ้นเพราะเสียงฝีเท้า “ต๊อกต๊อก” ที่อยู่นอกประตู
เสียงฝีเท้าไม่หนักมาก ความถี่เร็วมาก เมื่อได้ยินก็ง่ายมากที่จะเดาว่าเป็นใคร
แน่นอนว่ามู่นวลนวลลุกขึ้นจากเตียง และได้ยินเสียงโม่มู่เปิดประตูเข้ามาอย่างกระฉับกระเฉง：“แม่ ตื่นได้แล้ว！”
หลังจากที่โม่มู่ตะโกนเสร็จ เธอก็ยื่นมือไปเคาะประตู
เป็นปกติประจำ
มู่นวลนวลอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ：“โอเค ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”
“อึ้ม” โม่มู่ตอบกลับอย่างคมชัดและวิ่งออกไป
มู่นวลนวลได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านนอก เธอจึงลุกขึ้นจากเตียงด้วยรอยยิ้ม
หลังจากที่โม่มู่เรียกมู่นวลนวลแล้ว เธอก็วิ่งไปเคาะที่ประตูห้องของโม่ถิงเซียว：“โม่ชิงเจียว ตื่นได้แล้ว”
ภายในสองวินาที โม่ถิงเซียวก็เปิดประตูจากด้านใน
และในเวลาเดียวกันมู่นวลนวลก็เปิดประตูพอดี
เธอมองไปรอบๆ และเห็นว่าโม่มู่อยู่ที่หน้าประตูของโม่ถิงเซียว
เมื่อนึกได้ว่าตัวเองยังใส่ชุดนอนอยู่ มู่นวลนวลก็กำลังจะปิดประตูแล้วหันกลับไป
ในตอนนี้เธอก็ได้ยินเสียงเย็นชาของโม่ถิงเซียวดังขึ้น：“โม่มู่ ฉันให้โอกาสเธอพูดใหม่อีกครั้ง”
ก่อนหน้านี้โม่มู่เรียกว่า “พ่อ” อย่างเชื่อฟัง
แต่ตอนนี้โม่มู่ทำเป็นเล่นเกินไป เธอวิ่งเข้าไปหามู่นวลนวล
ทันใดนั้นเจ้าก้อนกลมก็วิ่งไปมู่นวลนวล และจับแขนของเธอดึงเข้าไปที่ห้อง：“แม่ รีบเข้าไปเร็ว โม่ชิงเจียวมาแล้ว……”
มู่นวลนวลเงยหน้ามองโม่ถิงเซียว
โม่ถิงเซียวหรี่ตามองเธอโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ แต่มู่นวลนวลดูจากใบหน้าของเขาออกว่าหมายความว่า “ถ้าคุณกล้าปกป้องเธอต้องตายแน่ๆ”
มู่นวลนวลลังเลเพียงเสี้ยววินาที จากนั้นก็ดึงโม่มู่เข้าไปในห้องและปิดประตู
เมื่อโม่ถิงเซียวได้ยินเสียงปิดประตู เขาก็ดูหยิ่งผยองอย่างผิดปกติ
เขาจ้องมองไปที่ประตูที่ปิดอยู่เป็นเวลานาน จากนั้นก็หัวเราะเยาะแล้วเดินลงไปชั้นล่าง
……
ในห้อง
หลังจากที่มู่นวลนวลปิดประตู เธอกแนบตัวอยู่ที่ประตูและฟังความเคลื่อนไหวข้างนอก
โม่มู่ทำตามเธอ โโยเอาหูแนบไว้ที่ประตู
มู่นวลไม่ได้ยินอะไรเลย เธอได้สติกลับมาและเห็นโม่มู่รู้ตัว จากนั้นก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
เธอนั่งยองๆตรงหน้าโม่มู่และพูดว่า：“หนูไม่กลัวโม่ชิงเจียวจัดการหรอ？”
โม่มู่จ้องเธออยู่สองวินาที และเหมือนจะเข้าใจความหมายของเธอ เธอยักไหล่ เบิกตากว้างและพูดเบาๆว่า ：“กลัว”
มู่นวลนวลยิ้มและอุ้มเธอเข้าไป：“ไม่ต้องกลัวนะ หนูกลับไปออดอ้อนเขา แล้วก็หอมแก้มเขาดี๋ยวก็ดี”
โม่มู่พยักหน้าราวกับว่าเข้าใจ
มู่นวลนวลูบผมของเธอ：“แม่จะไปหยิบแปรงสีฟันให้หนู แปรงฟันกับแม่ดีไหม？”
“หนูไปหยิบเอง” หลังจากที่โม่มู่พูดจบก็เปิดประตูและวิ่งออกไป
มู่นวลนวลเหลือบมองไปที่ประตูของโม่ถิงเซียว และรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นั่น
แต่เธอรู้สึกว่าด้วยอารมณ์พยาบาทของโม่ถิงเซียว เขาต้องไม่ยอมเลิกลาอย่างแน่นอน
ไม่นานโม่มู่ก็หยิบแปรงสีฟันมา
เธอไม่เพียงแต่หยิบแปรงสีฟัน แต่ยังหยิบผ้าขนหนูและกิ๊บมาด้วย
โม่มู่ยิ้มและวิ่งเข้ามา เธอหอบข้าวของมาอยู่ตรงหน้ามู่นวลนวล แล้วเอาให้มู่นวลนวลดูอย่างตั้งใจ：“ดูกิ๊บสตรอเบอรี่ของหนูสิ มีกระต่ายสีแดงด้วย……”
มู่นวลนวลเฝ้าดูเธอแนะนำกิ๊บของตัวเอง และพลางพูดว่า：“งั้นเราไปล้างหน้าแปรงฟันกันก่อนไหม？จากนั้นเราก็ออกมาหวีผม แล้วก็ติดกิ๊บสวยๆดีไหม？”
ไม่คิดว่าโม่มู่จะตอบอย่างให้ความร่วมมือว่า：“โอเค！”
มู่นวลนวลลูบหัวเธอ แล้วอุ้มเข้าไปในห้องน้ำ
มู่นวลนวลยื่นแปรงสีฟันพร้อมยาสีฟันให้โม่มู่：“มู่มู่ของเราแปรงฟันเองได้ไหมนะ？”
“ได้ค่ะ！” โม่มู่หยิบแปรงสีฟัน เปิดน้ำใส่แก้ว เธออ้าปากกัดฟันและเริ่มแปรง
ดูท่าโม่มู่แปรงฟันได้อย่างชำนาญและคล่องแคล่วมาก
