ในขณะที่มู่นวลนวลมองดูโม่มู่ เธอก็ก็บีบยาสีฟันและแปรงฟัน
โม่มู่แปรงฟันสักพัก อมเล็กน้อยแล้วแปรงต่อ จากนั้นก็บ้วนออกมา
เด็กตัวเล็กๆ ยืนแปรงฟันอยู่บนเก้าอี้ เห็นอย่างนี้แล้วหัวใจของมู่นวลนวลก็อ่อนลงจนเป็นแอ่งน้ำ
มันดีมากเลย
เมื่อมองจากอีกมุมหนึ่งพฤติกรรมที่ดีของโม่มู่นั้นก็เป็นผลมาจากโม่ถิงเซียวด้วย
มู่นวลนวลอดไม่ได้ที่จะคิดฟุ้งซ่าน
โม่ถืงเซียวทุ่มเทกับมู่นวลนวลมากกว่าเธอ
ถ้าโม่ถิงเซียวบ้าอำนาจและหยิ่งผยองสักนิด เขาคงจะไม่ยอมให้เธออยู่ด้วยเพราะแค่โม่มู่ชอบเธอ
เขาอาจจะไม่สนใจเธอ และไม่ให้โอกาสนี้กับเธอ
“แม่ แม่ต้องบ้วนแบบนี้……”
เสียงของโม่มู่ดึงสติของเธอกลับมา
เธอก้มหน้าลงและเห็นว่าโม่มู่เอาน้ำใส่ปาก แล้วกลั้วปาก จากนั้นก็บ้วนออกมา
หลังจากนั้นโม่มู่ก็เบิกตากว้างและถามเธออย่างจริงจัง：“บ้วนแบบนี้ แม่ทำเป็นไหม？”
มู่นวลนวลพยักหน้าให้ความร่วมมือ：“เป็นสิ”
“งั้นแม่บ้วนเลย” ดูเหมือนโม่มู่จะยังไม่เชื่อเธอและยังคงจ้องมองเธอต่อ
หลังจากนั้นโม่มู่ก็ตบแขนเธอ：“เก่งมาก”
“……” มู่นวลนวลตกตะลึงไปชั่วขณะ แล้วแสดงท่าทางดีใจ：“จริงหรอ？มู่มู่เก่งกว่าแม่อีกนะ！”
โม่มู่รู้สึกเขินอายกับคำชมของมู่นวลนล เธอหัวเราะแล้วกระโดดลงจากเก้าอี้และออกไปติดกิ๊บตัวน้อยของเธอ
มู่นวลนวนรีบล้างหน้าแปรงฟันแล้วออกไปมัดผมให้โม่มู่
โม่มู่ต้องการที่จะมัดผมอย่างมาก
มู่นวลนวลถามเธอว่า：“หนูอยากมัดผมแบบไหน？”
“ผมเปีย……เหมือนเจ้าหญิง……แบบยาวๆ เอาแบบในนี้……”
ในขณะที่พูด โม่มู่ก็ยื่นมือออกไปม้วนผมของตัวเองไปมา
สุดท้ายมู่นวลนวลก็คิดไม่ออกว่าจะทำผมทรงไหนดี
ในตอนท้ายโม่มู่ถามเธอด้วยน้ำเสียงสุขุม：“แม่รู้ว่าหนูอยากได้ทรงผมแบบไหนแล้วใช่ไหม？”
มู่นวลนวลกล่าวอย่างจริงจัง：“แม่รู้แล้ว”
ผมของโม่มู่ทั้งดำทั้งสลวย ด้านหน้ามีผมหน้าม้าและผมด้านหลังยาวประบ่า
มู่นวลนวลถักผมเปียเล็กๆ ไว้สองข้างไว้บนหัว แล้วปล่อยผมครึ่งหนึ่งพาดไว้ที่ด้านหลัง
หลังจากมัดผมแล้ว เธอก็ให้โม่มู่เลือกกิ๊บติดผมขนาดเล็กสองอัน แล้วติดไว้ที่หางเปีย
มู่นวลนวลทำผมให้เธอเรียบร้อยแล้วพูดว่า：“เสร็จแล้ว！”
โม่มู่เชื่อฟังและไม่ขยับ เมื่อเธอได้ยินอย่างนี้ก็อดไม่ได้ที่จะลูบผมของตัวเอง：“สวยแล้วหรอ？”
โม่มู่เอียงหน้ามองเธออย่างเขินอายและพูดว่า：“แม่ก็สวย”
แม้ว่าก่อนหน้านี้โม่มู่จะเรียกเธอว่า “พี่สาวคนสวย” แต่ครั้งนี้มู่นวลนวลดีใจและมีความสุขที่สุด
จากนั้นก็เสียใจเล็กน้อย
เธอคงไม่สามารถอยู่ที่นี่กับโม่ถิงเซียวไปได้ตลอด ถ้าถึงเวลาที่เธอต้องสู้เพื่อที่จะได้ดูแลโม่มู่ เธอก็คงจะสู้โม่ถิงเซียวไม่ได้
และเป็นไปไม่ได้ที่โม่ถิงเซียวจะยอมยกโม่มู่ให้เธอ
มู่นวลนวลสงบสติอารมณ์และพาโม่มู่เดินออกไป：“เราลงไปทานอาหารเช้ากัน”
……
ในห้องอาหาร โม่ถิงเซียวนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารก่อนแล้ว
คนรับใช้ที่ยืนอยู่ข้างๆ ต่างก็เงียบและบรรยากาศในห้องอาหารก็หนาวมาก
โม่มู่ความรู้สึกไวมาก ท่าทางของเธอดูหวาดกลัว แล้วเอนไปพิงมู่นวลนวล
โม่ถิงเซียวนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารตรงหน้า ราวกับว่ามีคนติดหนี้เขา
มู่นวลนวลกระซิบกับโม่มู่ว่า：“เข้าไปหาแล้วเรียกพ่อ หลังจากนั้นก็ปีนขึ้นไปหอมแก้มเขา แล้วบอกว่าหนูรักเขา ”
เมื่อโม่มู่ได้ยินอย่างนั้นก็ส่ายหัว
มู่นวลนวลนึกถึงเมื่อคืนตอนที่คุยโทรศัพท์แล้วเซินเหลียงบอกว่าโม่ถิงเซียวน่ากลัว
ดูเหมือนว่าโม่มู่ก็กลัวเขามาก
มู่นวลนวลให้กำลังใจเธอว่า：“ไม่ต้องกลัว ถ้าเขากล้าดุหนู แม่จะช่วยหนูสั่งสอนเขาเอง”
โม่มู่เข้าใจความหมายของคำว่า “สั่งสอน” และเดินเข้าไปหาโม่ถิงเซียวสองก้าว ดูเหมือนเธอจะไม่เชื่อและหันกลับมามองมู่นวลนวล
มู่นวลนวลยิ้มเป็นกำลังใจให้เธอ
โม่มู่ก็ยิ้มกว้างขึ้น เธอค่อยๆเดินไปหาโม่ถิงเซียว แล้วเอียงหน้ามองโม่ถิงเซียว และเรียกอย่างไม่มั่นใจ：“พ่อ”
โม่ถิงเซียวมองไปที่เธอ สายตาของเขาเหลือบไปเห็นเปียบนหัวของเธอและตอบกลับว่า “อืม”
หลังจากนั้นเขาก็เริ่มทานอาหารเช้า
มู่นวลนวลเพิ่งสังเกตเห็นว่าโม่ถิงเซียวยังไม่ได้ทานอาหารเช้าเลย
หรือว่าโม่ถิงเซียวกำลังรอเธอกับโม่มู่ลงมา？
มู่นวลนวลรู้สึกสงสัยในใจแล้วนั่งลงที่โต๊อาหาร
โม่มู่เป็นเชื่อฟัง เธอจำที่มู่นวลนวลบอกได้
เมื่อเธอเห็นว่าโม่ถิงเซียวไม่สนใจเธอ เธอจึงปีนขึ้นไปหาโม่ถิงเซียว
เธอปีนขึ้นไปนั่งบนตักของโม่ถิงเซียวแล้วจับเสื้อผ้าของเขา จากนั้นก็หอมแก้วเขาหนึ่งที：“พ่อ หนูรักพ่อนะ”
หลังจากพูดจบเธอก็จ้องมองไปที่โม่ถิงเซียวอย่างอยากรู้อยากเห็น ราวกับรอการตอบสนองของโม่ถิงเซียว
มู่นวลนวลเฝ้ามองอยู่ข้างๆอย่างชื่นชม
แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเมื่อก่อนเธอเข้ากับโม่ถิงเซียวได้ยังไง แต่ในตอนนี้ด้วยความรู้ที่จำกัด ของเธอ มีเพียงโม่มู่เท่านั้นที่กล้าที่จะไม่เกรงใจต่อหน้าโม่ถิงเซียว
เมื่อโม่ถิงเซียวเห็นว่าโม่มู่ปีนขึ้นมาบนเขา เขาก็กลัวว่าเธอจะตก จึงวางมีดและส้อมลงแล้วยื่นแขนไปโอบโม่มู่
เมื่อโม่ถิงเซียวได้ยิน “พ่อ หนูรักพ่อนะ” เขาก็เขาก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาใดเป็นพิเศษ
เขายื่นมือออกไปและวางโม่มู่ลงบนเก้าอี้ข้างๆ เขาชี้ไปที่จานเล็กๆสีชมพูฟ้าของเธอและพูดอย่างใจเย็นว่า：“กินให้หมด”
โม่มู่ไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอเพิ่งทำไปนั้น มีผลกับพ่อของเธอหรือไม่ แต่พ่อของเขาก็ดูเหมือนไม่ได้โกรธแล้ว
เธอพยักหน้าอย่างดีใจ：“อึ้ม！”
มู่นวลนวลเฝ้ามองอยู่ข้างๆ อันที่จริงเห็นได้ชัดว่าโม่ถิงเซียวไม่ได้ตอบสนองกับ “การสารภาพรัก” ของโม่มู่
แต่ก็ไม่ยากที่จะเห็นว่าโม่ถิงเซียวรักโม่มู่มาก
ทันใดนั้นโม่ถิงเซียวก็เงยหน้าขึ้นมองไปที่มู่นวลนวล สายตาของเขามองไปที่จานอาหารตรงหน้าและมองหน้าเธอ น้ำเสียงของไม่แสดงอารมณ์ใดๆ：“คุณก็อยากจะกินให้หมดนะ”
“ฉัน？” มู่นวลนวลชี้นิ้วไปที่ตัวเองด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ
หลังจากที่โม่ถิงเซียวพูดกับเธอจบก็หันหน้าไปพูดกับเธอ？
โม่มู่เป็นเด็กอายุสามขวบและเธออายุยี่สิบหก……
โม่ถิงเซียวพูดเบาๆ “อึ้ม” จากนั้นก็หันหัวไปพับแขนเสื้อให้โม่มู่และพูดว่า：“ไม่ต้องใช้ส้อมก็ได้ ใช้มือหยิบเลย”
เมือโม่มู่ได้ยินก็รีบใช้มือหยิบผลไม้ใส่ปาก หลังจากนั้นก็เหมือนนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ เธอพยักหน้าแล้วพูดกับมู่นวลนวลว่า：“แม่ก็ต้องกินให้หมด แล้วมู่มู่ก็กินให้หมด”
มู่นวลนวล：“……”
