มู่นวลนวลเดินไปที่ด้านหลังโซฟาแล้วหอมแก้มโม่มู่
“แม่” โม่มู่หันกลับมามองและส่งเสียงเรียกเธอ จากนั้นก็หันกลับไปดูทีวี
การ์ตูนนี่มีอิทธิพลทำให้คนลุ่มหลงจริงๆ
มู่นวลนวลนั่งลงข้างๆโม่มู่และดูด้วยกันกับเธอ
เธอดูสักพักและพบว่าตอนนี้การ์ตูนสำหรับเด็กนั้นน่าดูมาก
โม่ถิงเซียวรู้นิสัยของโม่มู่ เธอติดการ์ตูนงามแงมจนไม่ได้สนใจมู่นวลนวล
จนกระทั่งเขากลับไปอาบน้ำที่ห้องแล้วลงมา เขาเห็นมู่นวลนวลนั่งดูการ์ตูนอยู่ข้างๆ โม่มู่อย่างจริงจังและสีหน้าของเขาก็ไม่ค่อยนิ่ง
โม่ถิงเซียวดูเวลาและเดินเข้าไปหาสองแม่ลูก เขายื่นมือไปหยิบรีโมทคอนโทรลแล้วปิดทีวี
ทันใดนั้นเขาก็พูดอย่างเย็นชาว่า：“ไปอาบน้ำนอน”
โม่มู่แบะปาก แม้ว่าจะไม่เต็มใจ แต่คนที่ปิดทีวีคือโม่ถิงเซียว ในใจเธอโกรธแต่ก็พูดอะไรไม่ได้ “อ้อ” เธอตอบรับและไถลลงจากโซฟา
แต่มู่นวลนวลไม่เป็นอย่างนั้น
เธอยืนขึ้นและพูดอย่างโมโหว่า：“ทำไมจู่ๆ คุณถึงมาปิดทีวี！”
เมื่อกี้เธอกำลังดูสถานที่ที่สวยงาม จู่ๆ คนๆนี้ก็เดินมาปิดทีวี！
ดูเหมือนว่าจู่ๆ เธอก็เข้าใจความรู้สึกของเด็กๆ ที่ถูกผู้ใหญ่ปิดปิดทีวีกะทันหัน
เมื่อเทียบกับอารมณ์ของมู่นวลนวลแล้ว โม่ถิงเซียวสงบลงมาก
เขาถามมู่นวลนวลว่า：“กี่โมงแล้ว？”
มู่นวลนวลดูเวลา：“สามทุ่มครึ่ง”
โม่ถิงเซียวหันหลังเดินกลับไปที่ชั้นบน
มู่นวลนวลเข้าใจความหมายที่เขาพูด
ความหมายของเขาคือสามทุ่มครึ่งแล้ว ควรขึ้นไปชั้นบนและอาบน้ำนอนได้แล้ว
เธอเข้าใจเหตุผลทั้งหมด เพียงแต่ว่าเขาควรใช้วิธีอื่นดีกว่าไหม หรือว่าพูดให้ชัดเจนกว่านี้หน่อย
เขาดีกับโม่มู่มาก แต่วิธีการจัดการบางอย่างของเขายังหยาบเกินไป
เมื่อรู้สึกว่ามีคนมาดึงมุมเสื้อผ้าของตัวเอง มู่นวลนวลก็หันหน้าไปมอง และเห็นโม่มู่ยิ้มอย่างประจบประแจง：“แม่ หนูยังอยากดูการ์ตูน”
“……” ควรจะบอกโม่มู่ยังไงดี อันที่จริงแล้วเธอก็อยากดูการ์ตูนอีกสักพัก แต่ตอนนี้ควรจะไปนอนได้แล้ว
มู่นวลนวลครุ่นคิดอยู่สักครู่ และนั่งยองๆ พูดกับเธอว่า：“พรุ่งนี้เราค่อยดูอีกดีไหม วันนี้ดึกมากแล้ว แม่ง่วงมากเลย คืนนี้หนูไปนอนเป็นเพื่อนแม่ก่อนนะ พรุ่งนี้แม่จะดูการ์ตูนเป็นเพื่อนหนู ดีไหม？”
โม่มู่พยักหน้าราวกับว่าเข้าใจ：“ก็ได้ค่ะ”
“ลูกของแม่เก่งที่สุดเลย！”
แม้ว่าเธอกับโม่มู่จะอยู่ใกล้ชิดกันแค่ไม่กี่วัน แต่บอารมณ์ขันของโม่มู่ก็เกินความคาดหมายของเธอ
……
มู่นวลพาโม่มู่ขึ้นไปชั้นบนและอาบน้ำกับเธอ จากนั้นโม่มู่ก็อยู่ในห้องของเธอ
แน่นอนว่ามู่นวลนวลใจอ่อนและให้โม่มู่นอนกับเธอ
ไม่นานหลังจากที่โม่มู่ขึ้นไปบนเตียงก็หลับ
จากนั้นมู่นวลนวลก็ลุกขึ้นและกำลังจะไปดื่มน้ำที่ชั้นล่าง
เมื่อเดินผ่านห้องหนังสือของโม่ถิงเซียว เธอก็พบว่ามีแสงสว่างออกาตามรอยแยกของประตู
โม่ถิงเซียวยังทำงานอยู่？
มู่นวลนวลหยุดอยู่ตรงนั้นสักพักและกำลังจะเดินไป
ในตอนนี้ห้องหนังสือก็ถูกเปิดออกจากด้านใน
และร่างสูงโปร่งของโม่ถิงเซียวก็ปรากฏขึ้นที่ประตู
เขามองไปที่มู่นวลนวลอย่างไม่แสดงท่าทีใดๆ：“คุณมาทำอะไรตรงนี้？”
เขาสวมชุดอยู่บ้าน สีหน้าของเขาดูไม่แข็งแรงและซีดเล็กน้อย
ทำให้มู่นวลนวลอดไม่ได้ที่จะนึกถึงวันนั้นที่โม่ถิงเซียวทุกข์ทรมานอยู่ในห้องหนังสือ
“ฉัน……ฉันจะลงไปดื่มน้ำ” มู่นวลนวลลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และกลืนคำพูด “คุณโอเคไหม” กลับไปและพูดเพียงว่า：“คุณอยากจะดื่มไหม？”
เดิมทีเป็นการถามตามมารยาท โม่ถิงเซียวก็ไม่เกรงใจและพูดว่า：“ผมอยากได้กาแฟ”
มู่นวลนวลพยักหน้า เธอเดินลงไปชั้นล่างแล้วรินน้ำใส่แก้วให้ตัวเอง จากนั้นก็ถือโอกาสชงกาแฟให้โม่ถิงเซียวด้วย
เธอเอากาแฟขึ้นมาชั้นบนและเห็นว่าประตูห้องหนังสือเปิดอยู่ครึ่่งหนึ่ง
คงจะเป็นโม่ถิงเซียวที่จงใจเปิดประตูไว้ให้เธอ
เธอถือถาดเดินเข้าไปและเห็นโม่ถิงเซียวนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน เขาคิ้วขมวดและพลิกดูเอกสารในมืออย่างตั้งใจ
มู่นวลนวลเอากาแฟไปวางลงข้างๆเขา และสังเกตว่าสีหน้าของเขายังแย่อยู่มาก เธอจึงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า：“คุณก็รีบพักผ่อนนะ”
โม่ถิงเซียวเงยหน้าขึ้นมองเธอ สีหน้าของเขาดูสงบนิ่งมาก
ในสายตาของเขา มู่นวลนวลรู้สึกว่าตัวเองยุ่งวุ่นวาย
เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงพูดง่ายๆแบบนี้ มันฟังดูเหมือนว่าเธอเป็นห่วงเขามาก
มู่นวลนวลอึดอัดวางตัวไม่ถูก：“ฉันออกไปก่อนนะ”
เธอหันกลับไปและกำลังจะเดินออกไป แต่ก็ถูกโม่ถิงเซียวจับมือไว้
มู่นวลนวลรู้สึกโกรธเล็กน้อย และน้ำเสียงของเธอก็เต็มไปด้วยความโกรธ
“โม่……อู้……”
เธอยังไม่ทันได้พูดชื่อของโม่ถิงเซียวก็ถูกปิดปากไว้
ริมฝีปากของโม่ถิงเซียวอุ่นกว่าของเธอ และการสัมผัสนั้นทำให้หัวใจของเธอสั่นสะท้านอย่างชัดเจน
ทั้งสองคนยังคงลืมตาและริมฝีปากก็สัมผัสกัน เธอมองฉันฉันมองเธอ
มู่นวลนวลตัวแข็งทื่ จากนั้นก็ตอบสนองอย่างรวดเร็วด้วยการผลักโม่ถิงเซียวออกไป
แต่เมื่อมือของเธอสัมผัสเขา เธอก็รู้สึกว่าเอวของตัวเองถูกโอบไว้แน่น
แขนที่มีพละกำลังของผู้ชายโอบเอวเธอไว้แน่น แล้วดันตัวเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขาอย่างแรง จากนั้นมืออีกข้างของเขาก็จับข้อมืออีกข้างของเธอไว้แน่น
ร่างกายของทั้งสองประกบกันแน่นและแทบจะในเวลาเดียวกัน การหายใจของพวกเขาก็เร็วขึ้น
เสียงหายใจที่ชัดเจนและใบหน้าที่แดงกล้ำของมู่นวลนวล เธอหันหน้าหลบหลีกริมฝีปากของโม่ถิงเซียว และพูดด้วยความโกรธ：“คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ แล้วฉันจะถือว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย ใบหน้าของเธอแดงและดูน่าสงสารเล็กน้อย
โม่ถิงเซียวไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยเธอ แต่ยังจงใจที่จะก้มลงไปจูบริมฝีปากเธอ：“ถ้าผมอยากให้มันมีอะไรเกิดขึ้นละ？”
น้ำเสียงของเขาดูไม่เกรงใจ และดูมีความมุ่งมั่นมากขึ้นเล็กน้อย
มู่นวลนวลไม่สามารถขยับได้ ตัวของเธอแข็งทื่อราวกับหิน：“โม่ถิงเซียว ได้รังแกผู้หญิงคนหนึ่ง คุณรู้สึกดีมากนักหรอ ？”
“ผู้หญิงคนอื่นผมไม่รู้ แต่ถ้าเป็นคุณ ผมไม่เพียงแต่รู้สึก แต่ยัง ……” เขาจงใจที่จะหยุดพูดชั่วขณะ และพอใจที่ได้เห็นความโกรธปรากฏขึ้นในแววตาของมู่นวลนวล และพูดเสริมอีกสองคำ：“ตื่นเต้น”
ในตอนแรกมู่นวลไม่เข้าใจความหมายของคำว่า “ตื่นเต้น”
จนเธอรู้สึกว่า……
มู่นวลนวลตกตะลึง แม้แต่การหายใจเธอก็ต้องระมัดระวัง
นิสัยของโม่ถิงเซียวคนนี้แปลกๆ เอาแน่เอานอนไม่ได้ มู่นวลนวลเดาไม่ออกว่าเขากำลังจะทำอะไรต่อไป และเดาไม่ได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
เธอกลืนน้ำลายและพูดอย่างยอมรับชะตาชีวิต：“คุณคิดจะทำอะไรกันแน่？”
ในน้ำเสียงมีนัยแฝงถึงการยอมแพ้
โม่ถิงเซียวกักตัวเธอไว้และพูดว่า：“จะบอกคุณเรื่องหนึ่ง ก่อนที่ความทรงจำของผมจะกลับมา ไม่อนุญาตให้คุณออกไปข้างนอก”
มู่นวลนวลขมวดคิ้ว：“หมายความว่ายังไง？”
