โม่ถิงเซียวหรี่ตาและยิ้มอย่างยากที่จะเข้าใจ：“ความหมายตามตัวอักษร ฟังไม่ข้าใจหรอ？”
มู่นวลนวลไม่พอใจมากและมีความไม่ยอมแพ้ในน้ำเสียง
เธอมองไปที่โม่ถิงเซียวและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา：“อะไรเรียกคบสามคบสี่？”
“ยกตัวอย่างเช่นลี่จิ่วเหิง” น้ำเสียงของโม่ถิงเซียวช้าลงเล็กน้อย แต่ยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกว่าอันตราย
มู่นวลนวลหัวเราะ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆและพูดว่า：“งั้นซูเหมียนล่ะ？ซูเหมียนเป็นอะไร？”
“แล้วคุณยอมรับหรอ？”
“ยอมรับอะไร？”
“ลี่จิ่วเหิง”
ทั้งสองคนพูดวนไปวนมา และวนไปถึงลี่จิ่วเหิงอีก
“โม่ถิงเซียว เราสองคนตอนนี้นอกจากความสัมพันธ์ที่เป็นพ่อแม่ของมู่มู่ ระหว่างเราไม่มีความสัมพันธ์ที่เป็นที่ยอมรับตามกฎหมาย” มู่นวลนวลพยายามให้เหตุผลกับโม่ถิงเซียว：“ตอนนี้ฉันอยู่ด้วยกันกับคุณ บางเรื่องคุณก็ไม่จำเป็นต้องบอก ฉันก็เข้าใจได้ แต่คุณ ……”
เห็นได้ชัดว่าโม่ถิงเซียวไม่ได้คิดที่จะฟังสิ่งที่เธอพูดอีกต่อไป และพูดดักเธอทันที：“เข้าใจก็ดี”
“คุณให้ฉันพูดให้จบก่อนได้ไหม？” มู่นวลนวนดิ้นเล็กน้อยด้วยความหงุดหงิด แต่ไม่ง่ายที่จะดิ้นจนหลุดออกมาได้
เธอมองไปที่โม่ถิงเซียวด้วยความประหลาดใจ
โม่ถิงเซียวสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง จากนั้นก็เอนตัวลงที่ขอบโต๊ะทำงานและพูดว่า：“ผมจะฟังเฉพาะคำพูดที่มีประโยชน์ แบบนี้จะได้ประหยัดเวลาของกันและกันด้วย”
มู่นวลนวลถามกลับว่า：“เวลาของคุณก็คือเวลาคุณ ไม่ใช่เวลาของฉัน？”
“ถ้าคุณรู้สึกว่าเวลาของคุณมีค่า คุณก็ควรจะกลับไปนอนเดี๋ยวนี้เลย” โม่ถิงเซียวเอียงหัวมองเธอด้วยสีหน้าเฉยเมยและดูไร้เดียงสา
โม่ถิงเซียวไม่มีเหตุผลเลยสักนิด
แต่มู่นวลนวลหาอะไรมาโต้แย้งไม่ได้
เธอเหลือบไปเห็นกาแฟที่ตัวเองวางไว้บนโต๊ะ เธอมองไปที่โม่ถิงเซียวและหยิบแก้วกาแฟนั้นขึ้นมาจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นและถอนหายใจด้วยความโล่งอก
กาแฟมีรสขมเล็กน้อยและก่อนที่จะมีเติมนมและน้ำตาล ในลำคอของเธอก็ขมมากจนมีรสฝาด
มู่นวลนวลเม้มริมฝีปากของเธออย่างอดกลั้นกับรสขมและวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ “ปัง” และมองไปที่โม่ถิงเซียวอย่างยั่วยุ：“ฉันไปนอนแล้วนะ ราตรีสวัสดิ์”
โม่ถิงเซียวมองดูเธอเดินออกไปด้วยสีหน้าอึมครึม ก่อนที่จะลดสายตาลงไปมองแก้วกาแฟที่ว่างเปล่า
เขายื่นนิ้วไปแตะที่ด้ามจับแก้วกาแฟสองครั้ง จากนั้นก็เม้มริมฝีปากแล้วยิ้ม
เมื่อกี้เธอโกรธหรอ？
แต่การแก้แค้นของเธอเบาเกินไปจริงๆ เขาไม่รู้สึกถึงการแก้แค้นเลยสักนิด แต่ก็รู้สึกว่าน่าสนใจอยู่บ้าง
มู่นวลนวลกลับเข้าห้องไปด้วยความโกรธ
เธอปิดประตูแล้วถอนหายใจยาวๆ จากนั้นก็ไปดูโม่มู่
และเห็นว่าโม่มู่ยังคงหลับอยู่ เธอจึงลุกขึ้นและเข้าไปในห้องน้ำ
เธอยืนอยู่หน้าอ่างล้างหน้าและยื่นมือไปแตะที่ริมฝีปากของตัวเอง ดูเหมือนว่าความร้อนแรงของจูบนั้นจะยังหลงเหลืออยู่
และคิดไม่ออกว่าโม่ถิงเซียวกำลังคิดอะไรและต้องการทำอะไร
แค่ท่าทางหยิ่งผยองของเขาก็น่ารำคาญพอแล้ว
มู่นวลนวลออกมาจากห้องน้ำ แต่ไม่ได้นอนลงบนเตียงทันที
เธอหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้บนโซฟา แล้วส่งวีแชทหาเซินเหลียง：“เธอแน่ใจนะว่าเมื่อก่อนฉันเคยรักกับโม่ถิงเซียว ？”
เซินเหลียงอาจจะกำลังเล่นโทรศัพท์อยู่ เลยตอบกลับหาเธอเร็วมาก：“แน่ใจสิ”
มู่นวลนวลดูเหมือนจะหาที่ระบายได้ในที่สุดและเริ่มบ่นกับเซินเหลียง：“แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกเกลียดเขามาก เย่อหยิ่งราวกับฮ่องเต้ คำพูดสามารถฆ่าคนได้อย่างง่ายดาย ……”
เซินเหลียงเฝ้าดูเธอพิมพ์คำยาวๆ เนั้นและตอบว่า：“ตัวอย่างเช่น”
“เขาบอกว่าก่อนที่ความทรงจำเขาจะกลับมา ไม่ให้ฉันออกไปคบสามคบสี่ฉันดูเหมือนคนที่ไม่สงบนิ่งงั้นหรอ？ฉันเข้าใจที่เขาพูด แต่เขาพูดอย่างนั้นมันก็เกินไป……”
เซินเหลียงอ่านคำพูดของมู่นวลนวลซ้ำสองรอบและพูดอย่างจงใจ：“ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนถูกป้อนอาหารสุนัข”
沐暖暖：“……”
“เห็นได้ชัดว่าบอสใหญ่มีความรู้สึกต่อเธอ แต่ความทรงจำของเขายังกลับมาไม่หมด……พูดไปแล้วมันก็ซับซ้อนนิดหน่อย มันเหมือนสัญชาตญาณของสัตว์ จะสาบานว่าจะมีอำนาจอธิปไตยเหนือสิ่งของและดินแดนของตนเอง……”
เซินเหลียงพูดจบแล้วก็ถามเธอ：“ฉันพูดขนาดนี้แล้ว เธอเข้าใจไหม？”
“แต่ฉันคิดว่ามันควรจะอ่อนโยนกว่านี้ไม่ใช่หรอ？”
“วิธีการแสดงออกของแต่ละคนไม่เหมือนกัน” เซินเหลียงถามเธออย่างอดทน：“แล้วที่เธอมีต่อเขาล่ะ？ไม่รู้สึกอะไรสักนิดเลยหรอ？”
มู่นวลนวลเงียบไม่พูดไม่จา
ผ่านไปไม่กี่วินาที เธอก็พูดกับเซินเหลียงว่า “ราตรีสวัสดิ์”
เซินเหลียงรีบตอบกลับอย่างรวดเร็ว：“เธอยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลย？”
มู่นวลนวลพูดเพียงว่า：“ฉันหลับแล้ว”
จากนั้นก็โยนโทรศัพท์ลงข้างๆ
เธอนอนลงบนเตียงเบาๆ และปิดมุมผ้าห่มให้โม่มู่อย่างระมัดระวัง เธอไม่สามารถนอนลืมตาได้
รู้สึกอะไรกับโม่ถิงเซียวงั้นหรอ？
ความรู้สึกของมนุษย์เกี่ยวข้องกับความจำ
แม้ว่าจะไม่มีความทรงจำ แต่มู่นวลนวลกับโม่ถิงเซียวก็อยู่ด้วยกันตลอดเวลา พูดความรู้สึกสักนิดก็ไม่มีและมันก็เป็นไปไม่ได้
บางครั้งก็มีอาการใจสั่น
แต่อาการใจสั่นนี้คลุมเครือ และรู้สึกไม่ปลอดภัย
หากไม่มีความทรงจำในการพึ่งพา ความรู้สึกและอาการใจสั่นที่ปะทุออกมาในทันทีก็เหมือนกับอาคารสูงที่ไม่มีรากฐาน และถล่มลงมาในคลิกเดียว
ไม่ก็ความทรงจำของพวกเขากลับมา
ไม่ก็ตกหลุมรักอีกครั้ง
……
เช้าตรู่ เมื่อโม่ถิงเซียวมาถึงทางเข้าบริษัทก็ไม่รู้ว่ากูจื่อหยานออกมาจากไหน
กูจื่อหยานสวมเสื้อคลุมสีน้ำเงิน เสื้อเชิ้ตสีขาวด้านในเขา ทำให้ดูเหมือนชายหนุ่มในวัยยี่สิบต้นๆ
เขายืนอยู่ตรงหน้าโม่ถิงเซียว ยิ้มและพูดว่า：“อรุณสวัสดิ์ ถิงเซียว”
โม่ถิงเซียวหรี่ตา：“มีอะไร？”
“แน่นอน ถ้าฉันไม่มีอะไรจะมาหานายทำไม？” ตอนที่กูจื่อหยานพูดก็จ้องมองมาที่เขาและมีคำถามที่ไม่ปิดบังอยู่ในสายตา
เมื่อได้ยินโม่ถิงเซียวพูดอย่างนั้นก็เหลือบมองเขาอย่างแผ่วเบาและพูดคำสองคำ：“ตามมา”
กูจื่อหยานตกตะลึงอยู่ตรงนั้น แต่ไม่นานก็ตอบสนองและตามขึ้นไป
เขาเดินตามโม่ถิงเซียวไปที่ห้องทำงานของท่านประธาน
แต่ตอนที่ออกจากลิฟต์ก็เจอกับโม่จิ่นหยุน
กูจื่อหยานก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย：“คุณโม่ ไม่เจอกันนานเลยนะ”
เมื่อโม่จิ่นหยุนเห็นกูจื่อหยาน สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป
เธอไม่ได้สนใจกูจื่อหยาน แต่หันไปมองโม่ถิงเซียว
โม่ถิงเซียวไม่แม้แต่จะมองเธอ แต่เดินผ่านเธอและตรงไปที่ห้องทำงาน
กูจื่อหยานเดินตามหลังโม่ถิงเซียว และไม่ลืมที่จะหันไปมองและเลิกคิ้วประท้วงโม่จิ่นหยุน
โม่จิ่นหยุนตัวสั่นด้วยความโกรธ เธอกำมือแน่นและใบหน้าของเธอก็น่าเกลียดมาก
ในเวลานี้โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น
โม่จิ่นหยุนรับโทรศัพท์และพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดี：“ว่า”
ไม่รู้ว่าคนตรงข้ามพูดอะไร โม่จิ่นหยุนหัวเราะเยาะ：“ฉันรู้แล้ว”
