บรรยากาศภายในห้องกดดันขึ้นในทันที
โม่ถิงเซียวเงยหน้าขึ้นมองโม่จิ่นหยุนด้วยสายตาเย็นชา และพูดเสียงต่ำ “ออกไป!”
สายตาดำมืดของเขามีความอำมหิต
โม่จิ่นหยุนไม่เคยเห็นท่าทางอย่างนี้ของโม่ถิงเซียวมาก่อน เธอกลัวจนก้าวถอยหลังออกไป และลืมคำพูดที่จะพูดจนหมด
โม่ถิงเซียวหัวเราะด้วยเสียงเย็นชา และยืนขึ้นเดินตรงมาที่โม่จิ่นหยุน พร้อมทั้งยื่นมือไปบีบคอเธอ
การกระทำของเขากะทันหันเกินไป จนซือเย่ก็อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา “นายน้อย”
แรงที่เขาบีบคอของโม่จิ่นหยุนไม่เบาเลย เพราะตอนนี้หน้าของโม่จิ่นหยุนเปลี่ยนสีแล้ว
เธอคว้าแขนของโม่ถิงเซียว ต้องการที่จะดันเขาออกไป แต่มือของเขาเหมือนกับจะติดหนึบอยู่กับคอของเธอ
ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่สามารถเอาออกไปได้
เธอพยายามจะพูดออกมา “ปะ….ปล่อย…”
“ตอนเด็กๆ เธอคิดว่าฉันเป็นปีศาจไม่ใช่หรอ แถมเธอยังกล้าหลอกฉันครั้งแล้วครั้งเล่า รู้มั้ยว่าทำให้ปีศาจโกรธชะตากรรมจะเป็นยังไง”
โม่ถิงเซียวจ้องไปที่โม่จิ่นหยุนด้วยใบหน้าเย็นชา ไม่มีความอบอุ่นเลยสักนิด
ซือเย่ก็ไม่เคยเห็นท่าทางเขาดุร้ายขนาดนี้มาก่อน ถ้าปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไปโม่จิ่นหยุนต้องตายแน่
“นายน้อย คุณปล่อยก่อน ไม่อย่างนั้นเธอตายแน่”ซือเย่รู้ว่านิสัยของโม่ถิงเซียวแปลกจากคนอื่น เขาจึงไม่กล้าเข้าไปแตะต้อง ได้แต่ยืนดูอยู่ข้างๆ
ซือเย่ก็ไม่กล้าเรียกยามขึ้นมา เรื่องแบบนี้ไม่ควรให้คนอื่นรู้
เมื่อเห็นว่าโม่จิ่นหยุนใกล้จะเป็นลมแล้ว ซือเย่ก็คิดอะไรขึ้นมาได้ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหามู่นวลนวล
และโชคก็เข้าข้าง เพราะเธอรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว
เสียงของมู่นวลนวลดังมาตามสาย “ฮัลโหล”
“คุณโม่ ผมคือซือเย่ คุณช่วยพูดกับนายน้อยหน่อยได้ไหม”
“พูดอะไร เกิดอะไรขึ้น”
“พูดอะไรก็ได้ครับ”
ซือเย่พูดจบก็เอาโทรศัพท์มาแนบหูโม่ถิงเซียว “นายน้อย สายจากคุณโม่ครับ”
โม่ถิงเซียวไม่สนใจซือเย่ ตอนนี้เขามีแต่สายตาอาฆาต
เขาต้องการจะฆ่าโม่จิ่นหยุนให้ตายจริงๆ
โม่ถิงเซียวไม่ใช่คนดีมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ดังนั้นเมื่อเขาจึงไม่ได้สะอาด
ซือเย่ร้อนรน รีบพูดต่อ “เป็นสายของมู่นวลนวล เธอมีเรื่องด่วน คุณรับหน่อยครับ”
เหมือนคำว่ามู่นวลนวลจะดังเข้ามาในสติของเขา ในที่สุดเขาก็ได้สติกลับมา หันไปมองซือเย่และพูดเสียงเย็น “มู่นวลนวลหรอ”
ซือเย่พยักหน้า “ครับ มู่นวลนวล”
ซือเย่ไม่ได้ปิดเสียง มู่นวลนวลจึงได้ยินบทสนทนาของปลายสายเช่นกัน
จากบทสนทนาเมื่อสักครู่ มู่นวลนวลก็ฟังออกว่าโม่ถิงเซียวกำลังไม่ปกติ
ดังนั้นเธอจึงพูดออกไป “โม่ถิงเซียว”
เมื่อได้ยินเสียงของเธอ โม่ถิงเซียวก็ผงะ ยื่นมือมารับโทรศัพท์ และปล่อยโม่จิ่นหยุนลง
โม่จิ่นหยุนล้มลงไปบนพื้นทันที
ซือเย่รีบเข้ามาพยุงเธอขึ้น และไม่ทันได้ดูแลโม่จิ่นหยุน เพราะความสนใจของเขาทั้งหมดยังอยู่ที่โม่ถิงเซียว
โม่ถิงเซียวยังยืนอยู่กับที่ คุยโทรศัพท์ว่า “มู่นวลนวล”
น้ำเสียงของเขาไม่ต่างจากปกติ แต่มันแผ่วเบามาก
มู่นวลนวลนึกถึงบทสนทนาของเขากับซือเย่ขึ้นมาได้ จึงถามว่า “โม่ถิงเซียวเมื่อกี้คุณทำอะไร”
เมื่อกี้ทำอะไรหรอ
โม่ถิงเซียวก้มลงมองมือของตัวเอง และมองโม่จิ่นหยุนที่นอนอยู่บนโซฟาด้วยสภาพสะลืมสะลือ เขาขมวดคิ้ว ตอนนี้เขาได้สติกลับมาครบถ้วนแล้ว
เขาถาม “เมื่อกี้ผมจัดการเอกสารอยู่ คุณมีอะไรถึงโทรหาผม”
“ฉัน….”ที่จริงซือเย่เป็นคนโทรหาเธอ เธอจะมีเรื่องอะไรให้โทรหาเขาล่ะ
แต่ตอนนี้เธอต้องตามน้ำไปก่อน “ฉันจะถามคุณว่าตอนเที่ยงจะมากินข้าวไหม”
โม่ถิงเซียวเงียบไป และถาม “คุณอยากให้ผมกลับไปกินข้าวหรอ”
มู่นวลนวลไม่ได้ตอบคำถามเขาตรงๆ “คุณจะกลับมาไหม”
“ดูก่อน”
“อืม”
“ถ้าไม่มีอะไรผมว่างแล้วนะ”
“อืม”
แต่มู่นวลนวลรอเขาอยู่นานมาก เขาก็ไม่วางสาย
เธอจึงถามเขาว่า “คุณจะวางสายแล้วไม่ใช่หรอ”
เขาพูดอย่างเย็นชา “คุณวางก่อนสิ”
มู่นวลนวลจึงวางสายไป เธอรู้สึกว่าวันนี้เขาแปลกมาก
โม่ถิงเซียวเอาโทรศัพท์ออกมาดู เมื่อเห็นว่าเธอวางสายไปแล้วจึงส่งให้ซือเย่
ซือเย่ถอนหายใจออกมา ช่วงสำคัญมีแค่มู่นวลนวลเท่านั้นที่สามารถเอาเขาอยู่
ตอนนี้ซือเย่ถึงค่อยมีสติกลับไปดูโม่จิ่นหยุน
โม่จิ่นหยุนนอนอยู่บนโซฟา ตอนนี้ได้สติขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ก็ยังไม่ค่อยสบายดีนัก
เมื่อเธอเห็นว่าโม่ถิงเซียวเดินตรงมาหาเธอ เธอก็แสดงท่าทีหวาดกลัว และเดินถอยหลังพร้อมพูดว่า “อย่า…อย่าเข้ามา….”
โม่ถิงเซียวเดินไปตรงหน้าโซฟา และก้มหน้ามองเธอ “มีอะไร พูดทีเดียวให้จบ”
“ฉันพูด ฉันจะพูดทุกอย่าง…..”โม่จิ่นหยุนกลัวจนเสียสติไปแล้ว ไม่เหลือสภาพของคุณหนูใหญ่ของตระกูลโม่
“ฉันโกหกนาย ซูเหมียนไม่ใช่แม่แท้ๆของมู่มู่….”
“ที่จริงกูจื่อหยานเป็นเพื่อนสนิทของนาย ซือเย่เป็นคนใต้บังคับบัญชาที่นายไว้ใจที่สุด มู่นวลนวลเป็นผู้หญิงที่นายรักที่สุด….”
“ฉันส่งนายไปฝรั่งเศส หาผู้เชี่ยวชาญด้านการสะกดจิต มาสะกดจิตนายให้ลืมเรื่องทั้งหมด…. เรื่องนี้ฉันผิดเอง ฉันรู้สึกผิดแล้ว ถิงเซียวให้อภัยฉันเถอะ ฉันขอร้องล่ะ”
โม่จิ่นหยุนลงมาจากโซฟา คุกเข่าลงบนพื้น ดึงกางเกงของโม่ถิงเซียวอย่างขอร้อง
เธอเป็นเด็กนิสัยเสียตั้งแต่เด็ก เธอล้วนกินและใช้แต่ของที่ดีที่สุด
ข้างกายของเธอมีคนรับใช้และบอดี้การ์ดโดยตลอด และเธอยังโชคดีที่ตอนเด็กไม่โดนลักพาตัวไป
เธอมีชีวิตที่ราบรื่นมาโดยตลอด มีแค่น้องชายคนนี้ที่ไม่เคยฟังเธอ และไม่เคยดีกับเธอเลย
ตอนนั้นเธอคิดว่าการกระทำของเธอไม่ผิด เธอไม่สนใจตัวตนของโม่ถิงเซียว
เขาเป็นปีศาจ หลังจากเขาถูกลักพาตัวและได้กลับมา เขาก็ไม่เหมือนเด็กปกติ ดังนั้นเธอจึงไม่ชอบเขาตั้งแต่เล็ก
แต่เขามีความสามารถโดดเด่น ดังนั้นเธอจึงต้องพึ่งเขาเพื่อรักษาหน้าของตระกูลโม่
แต่เธอคิดไม่ถึงมาก่อนว่าโม่ถิงเซียวจะอยากฆ่าเธอ
เมื่อกี้เธอเกือบจะตายในมือของเขาแล้ว
สิบกว่าปีผ่านไป ปีศาจในใจของเขาก็โตขึ้นตามไปด้วย
โม่จิ่นหยุนรู้ว่าเธอไม่สามารถควบคุมเขาได้แล้ว
หลังจากที่โม่ถิงเซียวได้ยินคำพูดของเธอ ความโหดร้ายก็ปรากฏขึ้นอีกครั้งในสายตาของเขา
ซือเย่ที่อยู่ข้างๆรีบถามก่อนที่เขาจะโกรธขึ้นมาอีกครั้ง “ผู้เชี่ยวชาญด้านการสะกดจิตคนไหน”
