มู่นวลนวลกับเซินเหลียงรีบกลับบ้าน เมื่อเปิดประตูก็เห็นทีวีในห้องโถงเปิดอยู่
มู่นวลนวลเรียก “มู่มู่”
โม่มู่ยืนขึ้นบนโซฟา ใบหน้าเลอะขนม ผมยุ่งเหยิง ในมือยังถือรีโมทอยู่
เมื่อเธอเห็นมู่นวลนวล ดวงตาของเธอก็เป็นประกาย รีบพูดอย่างดีใจ “คุณแม่”
โม่มู่เป็นเด็กตัวเล็ก เมื่อเธอนั่งลงบนโซฟา โซฟาก็บังจนหมด ทำให้มู่นวลนวลมองไม่เห็น
เธอวิ่งออกมาจากโซฟาตรงมาหามู่นวลนวล มือของเธอยังกำรีโมททีวีแน่น
มู่นวลนวลนั่งยองๆบนพื้น เช็ดหน้าให้โม่มู่ และอุ้มลูกขึ้นมา “ทำอะไรอยู่คะ”
“ทีวี”โม่มู่โบกรีโมททีวีในมือ และชี้ไปที่ทีวี
เซินเหลียงเดินตรงไปที่โซฟา แล้วก็เห็นว่าบนโซฟาเต็มไปด้วยขนม มีทั้งเศษมันฝรั่งทอดและลูกอม ข้างๆก็มีโยเกิร์ตกล่องหนึ่ง
เซินเหลียงเห็นแล้วก็หัวเราะไม่หยุด “ฮ่าฮ่าฮ่า พระเจ้า มู่มู่หาของกินเจอได้ยังไง แถมยังฉีกกินเองด้วย เก่งจริงๆ”
มู่นวลนวลอุ้มโม่มู่เดินเข้ามา เมื่อเห็นสภาพบนโซฟาก็พูดไม่ออก
“ของพวกนี้หนูเอามาเองหรอ”มู่นวลนวลวางโม่มู่บนโซฟา ให้สายตาของลูกอยู่ระดับเดียวกัน
สายตาของมู่นวลนวลมีความเคร่งขรึมขึ้น โม่มู่ก็รู้สึกได้ว่าสีหน้าของแม่ไม่ปกติ เธอจึงเอามือไปไว้ข้างหลัง และกระพริบตาตอบเสียงเบา “ค่ะ”
เซินเหลียงผลักมู่นวลนวล “เธอทำลูกกลัวแล้ว”
“หนูเห็นไหมว่าหนูทำให้โซฟาของน้าเซินเลอะ”มู่นวลนวลชี้ไปที่โซฟาที่เลอะเทอะ
โม่มู่มองไปตามมือของมู่นวลนวล แล้วพยักหน้า
มู่นวลนวลพูดเสียงอ่อนลงเล็กน้อย “คราวหน้าอย่าทำโซฟาเลอะอีก อย่างนี้ต้องช่วยน้าเซินทำความสะอาดโซฟาใช่ไหม”
โม่มู่ตอบอย่างเชื่อฟัง “ค่ะ”
มู่นวลนวลเห็นท่าทางที่เชื่อฟังของโม่มู่แล้วก็รู้สึกดวงตาร้อนผ่าว
เธอหันหลังแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาทันที
เธอพยายามสงบสติอารมณ์ และพูดด้วยน้ำเสียงปกติ “มู่มู่ช่วยน้าเซินทำความสะอาดโซฟานะ แม่จะไปเข้าห้องน้ำก่อน”
พูดจบเธอก็รีบเดินเข้าห้องน้ำไป
เมื่อเข้าห้องน้ำ ล็อคประตูเสร็จ เธอก็นั่งพิงผนังอย่างอ่อนแรง พร้อมกับเอื้อมมือมาปิดปากเพื่อปิดเสียงร้องไห้
นอกห้องน้ำ เมื่อโม่มู่เห็นมู่นวลนวลเดินเข้าห้องน้ำล็อคประตู เธอก็ชี้ประตูห้องน้ำและถามเซินเหลียงด้วยความเสียใจ “แม่”
เซินเหลียงก็ฟังออกว่าเมื่อกี้มู่นวลนวลร้องไห้อยู่
เธอจึงยิ้มพูดกับโม่มู่ “คุณแม่กำลังล้างมืออยู่ เดี๋ยวก็ออกมาแล้ว มู่มู่ช่วยน้าทำความสะอาดโซฟาก่อน”
เซินเหลียงหยิบผ้าขนหนูมาทำความสะอาดโซฟากับโม่มู่ โดยที่โม่มู่ยังเอาแต่มองประตูห้องน้ำไม่หยุด
เธอมองตาละห้อย ทำให้คนมองรู้สึกเสียใจ
เซินเหลียงเดินไปเคาะประตูห้องน้ำ “นวลนวลโอเคมั้ย”
เสียงของมู่นวลนวลดังออกมาจากข้างใน “ไม่เป็นไรกำลังจะออกไปแล้ว”
มู่นวลนวลยืนขึ้น เดินไปล้างหน้า และมองหน้าตัวเองในกระจกดวงตาแดงก่ำ
ตอนที่เห็นท่าทางเชื่อฟังของโม่มู่ มู่นวลนวลก็รู้สึกเสียใจมาก
ลูกของเธอไม่มีความสุขเลย
ตั้งแต่ที่โม่มู่เกิดมา เธอก็ไม่ได้ดูแลอย่างดี และไม่ได้ปกป้องเธออย่างดี
เมื่อเกิดมา โม่มู่ก็ถูกคนเปลี่ยนตัวไป และเมื่อพวกเขามีโอกาสไปรับโม่มู่กลับมา ก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้น
สามปีเลยนะ
สามปีที่เธอควรจะมีแม่อยู่เคียงข้าง
ตอนที่โม่มู่เรียกเธอว่าแม่ เธอก็รู้สึกผิดเหมือนกัน
มู่นวลนวลเงยหน้าขึ้น หลับตาลงสูดหายใจเข้าลึกๆ
เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง สายตาของเธอก็แน่วแน่
…..
ตอนที่มู่นวลนวลเปิดประตูออกมา ก็เห็นเซินเหลียงกำลังทำความสะอาดโซฟากับโม่มู่อยู่
“อย่างนี้นะ ค่อยๆเช็ดออก”
“เช็ดออกแล้วค่ะ”
“เก่งมาก”
ทั้งสองคนช่วยกันเช็ดโซฟา ดูช่างกลมกลืนและอบอุ่น
มู่นวลนวลเห็นว่าโม่มู่เดินเท้าเปล่า จึงกลับไปเอาถุงเท้าในห้อง และรองเท้าแตะนุ่มๆออกมา
เมื่อโม่มู่เห็นมู่นวลนวลก็ยกผ้าขนหนูในมือขึ้น “แม่หนูเช็ดแล้ว”
“อืม”มู่นวลนวลยิ้มให้เธอ “มาใส่ถุงเท้าก่อน”
“ค่ะ”โม่มู่ยังจำท่าทางเคร่งขรึมของมู่นวลนวลก่อนหน้านี้ได้ เธอคิดว่าทำให้แม่โกรธ ดังนั้นจึงเชื่อฟังเป็นพิเศษ
มู่นวลนวลใส่ถุงเท้าให้เธอเสร็จ โม่มู่ก็ยิ้มให้แม่อย่างใสซื่อ
มู่นวลนวลยื่นมือไปลูบหัวเธอ “แม่ไม่ได้โกรธ แต่หนูทำของเลอะโซฟาไปหมด อย่างนี้ไม่ถูก คราวหลังอย่าทำอีก”
โม่มู่พยักหน้า
ทุกคนช่วยกันจัดการโซฟาจนเสร็จ และเก็บของที่โม่มู่ไม่ได้กินให้เป็นระเบียบ กว่าจะเสร็จก็เย็นแล้ว
มู่นวลนวลเข้าครัวทำอาหาร
เซินเหลียงเป็นคนที่มีนิสัยร่าเริง ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องฝึกเล่นกับเด็ก เธอเล่นได้อย่างเป็นธรรมชาติ
เด็กส่วนใหญ่ชอบคนหน้าตาดี โดยเฉพาะคนสวยที่มาเล่นกับตัวเองก็จะยิ่งชอบ
ความสัมพันธ์ของเซินเหลียงกับโม่มู่พัฒนาเร็วมาก
มู่นวลนวลหยิบอาหารออกมาและเรียกพวกเธอ “เสี่ยวเหลียง มู่มู่มากินข้าว”
“มาแล้ว”เซินเหลียงจูงมือโม่มู่เข้าไปในห้องอาหาร
โม่มู่วิ่งไปพร้อมพูด “คิคิ… มาแล้วค่ะ”
ทั้งสองคนนั่งบนโต๊ะอาหาร
มู่นวลนวลวางอาหารจานสุดท้ายลง และพูดล้อเลียนเซินเหลียง “หนูเสี่ยวเหลียง หนูกับหนูโม่มู่ล้างมือหรือยังคะ”
เซินเหลียง “….ยัง”
ตอนกินข้าว มู่นวลนวลก็คีบอาหารให้โม่มู่
เซินเหลียงเห็นอย่างนั้นก็คิดอะไรขึ้นมาได้ จึงพูดกับมู่นวลนวล “มีครั้งหนึ่ง ฉันเห็นโม่ถิงเซียวกินข้าวกับมู่มู่ที่จินติ่ง เขา….”
เพียงแค่ได้ยินคำว่าโม่ถิงเซียว โม่มู่ก็เงยหน้าขึ้นมาฟัง ตาเบิกกว้าง “โม่ฉิงเชียว เพราะของหนู”
“ห๊ะ”เซินเหลียงงง
“เธอเรียกโม่ถิงเซียวว่าโม่ฉิงเชียว”เมื่อพูดถึงเรื่องนี้มู่นวลนวลก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา
คนที่เย่อหยิ่งอย่างโม่ถิงเซียว วันหนึ่งก็ถูกคนอื่นนอกจากเธอทำให้หมอบได้
แถมยังเป็นเด็กตัวน้อยอายุแค่สามขวบ
เซินเหลียงได้ยินก็หัวเราะออกมา “คนอย่างบอสใหญ่ ยอมให้มู่มู่เรียกเขาว่ามู่ฉิงเชียว โดยไม่ตีเลยหรอ”
ตอนที่โม่มู่ได้ยินเซินเหลียงพูดถึงโม่ถิงเซียว เธอก็ฟังอย่างตั้งใจมาก
คำพูดของเซินเหลียงเธอเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง แต่เธอก็พยักหน้าตาม “ตีค่ะ”
