มู่นวลนวลกลับไปที่ห้องครัว เธอวางมือบนเคาน์เตอร์แล้วหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็เปิดไฟเพื่อต้มน้ำ
ก่อนหน้านี้เธอเคยทำอาหารให้โม่ถิงเซียวทาน และทำไมเขาถึงเอาไปให้คนอื่น？
มู่นวลนวลสงบสติอารมณ์แล้าต้มบะหมี่ต่อ
แต่คราวนี้มู่นวลนวลทำบะหมี่แห้ง
ตอนที่เธอเอาไปเสิร์ฟ โม่ถิงเซียวก็ไม่ได้อยู่ในห้องโถงแล้ว
เธอถามซือเย่：“โม่ถิงเซียวล่ะ？”
“คุณชายไปที่ห้องหนังสือแล้ว” ซือเย่ชี้ขึ้นไปชั้นบน
มู่นวลนวลเหลือบมองขึ้นไปชั้นบนแล้วพูดว่า：“งั้นฉันจะเอาไปให้เขาข้างบน”
สีหน้าของซือเย่ดูประหลาดใจ：“คุณมู่ คุณ……”
เขาไม่คิดว่ามู่นวลนวลจะอดทนขนาดนี้
“เมื่อก่อนผู้ช่วยซือไม่ได้เรียกฉันว่าคุณมู่” มู่นวลนวลหันมามองเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม
ซือเย่เรียกอย่างไม่แน่ใจ：“คุณหญิง？”
“ฉันขึ้นไปก่อนนะ” มู่นวลนวลพยักหน้าเป็นการยอมรับว่าความจำของตัวเองกลับมาแล้ว
สีหน้าของซือเย่ดูดีอกดีใจ แต่พอคืดถึงถานการณ์ของโม่ถิงเซียวอีกทีก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลเล็กน้อย
ก่อนหน้านี้ดูเหมือนว่าอาการของโม่ถิงเซียวจะทุเลาลงนิดหน่อย แต่ตอนนี้กลานเป็นแบบนี้อีกแล้ว แต่จู่ๆ ความทรงจำของมู่นวลนวลก็กลับมา
แต่ก็นับว่าเป็นเรื่องดี
……
มู่นวลนวลยื่นมือไปเคาะประตูห้องหนังสือของโม่ถิงเซียว
คนข้างในไม่ได้ส่งเสียงใดๆ
มู่นวลนวลจึงผลักประตูเข้าไป
แต่เมื่อเธอเปิดประตูเข้าไปก็มีของบางอย่างพุ่งเข้ามา มู่นวลนวลหันไปด้านข้าง เพื่อหลบของที่โม่ถิงเซียวโยนออกมา
หลังจากที่ของหล่อนลงบนพื้น มู่นวลนวลก็มองดูและเห็นว่าของนั้นคือแก้วกาแฟ มันหล่นลงบนพื้นแต่ว่าไม่แตก
วินาทีต่อมา โม่ถิงเซียวก็ตะโกนขึ้นมาทันที：“ออกไป！”
เมื่อถูกเขาตะโกนใส่มู่นวลนวลก็ตกตะลึง จากนั้นก็ปิดประตูและเดินเข้าไปหาเขา
ปัง！
เธอวางถาดลงอยู่บนโต๊ะ และทำให้เกิดเสียงเล็กน้อย
เมื่อโม่ถิงเซียวเห็นว่ามู่นวลนวลกำลังเดินเข้ามา สายตาของเขาก็มองไปที่มู่นวลนวลอย่างไม่ได้ตั้งใจ
มู่นวลนวลนำบะหมี่แห้งออกจากถาดและวางลงข้างหน้าโม่ถิงเซียว
โม่ถิงเซียวโค้งริมฝีปาก แต่ไม่เห็นรอยยิ้ม：“ทำเป็นแค่ต้มบะหมี่？”
มู่นวลนวลตอบอย่างจริงจังว่า：“ไม่ใช่นะ ฉันยังทำอาหารเป็นอีกมากมายหลายอย่าง คุณลองชิมดูก่อนสิ”
เมื่อโม่ถิงเซียวได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มออกมา เพียงแค่รอยยิ้มนั้นยังไม่ถึงขอบตา：“เอาความมั่นใจมาจากไหน ฉันต้องกินของที่เธอทำใช่ไหม？”
“ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น” มู่นวลนวลลดตาลงเล็กน้อยดูเหมือนว่าจะอารมณ์ดี
โม่ถิงเซียวยื่นมือไปหยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วคนให้เข้ากัน จากนั้นก็โยนตะเกียบ：“บะหมี่อืดหมดแล้ว ไปทำมาใหม่”
มู่นวลนวลรู้สึกว่าเขาจงใจทำให้เรื่องยากของเขาเป็นเรื่องไร้เดียงสา
โม่ถิงเซียวเคยดีกับเธอมาก แต่ตอนนี้เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
อย่างไรก็ตามมู่นวลนวลรู้ดีอยู่ในใจว่าตอนนี้โม่ถิงเซียวรู้สึกไม่ปลอดภัย
ความจริงในสายตาของเขา ล้วนไม่สอดคล้องกับความทรงจำแต่ก่อนของเขาเลย
เขารู้สึกไม่สบายใจ ฉุนเฉียวง่าย หงุดหงิดง่าย
ยิ่งไปกว่านั้นเดิมทีอารมณ์ของโม่ถิงเซียวก็ไม่มั่นคงอยู่แล้ว
เพราะเอาใจเขามาใส่ใจเรา ดังนั้นมู่นวลนวลจึงไม่โกรธ
เธอลดสายตาลงแล้วก้มลงไปหยิบตะเกียบที่โม่ถิงเซียวทำหล่นไว้บนโต๊ะขึ้นมา และวางชามบะหมี่ลงบนถาด
เมื่อโม่ถิงเซียวเห็นอย่างนั้นก็หรี่ตามองไปที่มู่นวลนวล
มู่นวลนวลยิ้มให้เขาและมองไปข้างหน้าอย่างสดใส
โม่ถิงเซียวส่ายหัวและขมวดคิ้วมากขึ้นเรื่อยๆ
ทันใดนั้นมู่นวลนวลก็ยื่นมือไปบีบคางของโม่ถิงเซียวและเอาบะหมี่ในมือยัดใส่ปากของเขา
โม่ถิงเซียวตกตะลึงกับการกระทำของมู่นวลนวล เขาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
เมื่อมู่นวลนวลเอาตะเกียบออกเขาก็เริ่มเคี้ยวโดยไม่รู้ตัว
มู่นวลนวลกลั้นหัวเราะ เพียงแค่กินอย่างเชื่อฟัง？
โม่ถิงเซียวตอบสนองกับการกระทำของมู่นวลนวลเมื่อตะกี้ด้วยสีหน้าที่มืดมน
โม่ถิงเซียวลุกขึ้นยืนแล้วกัดฟันพูดว่า：“คุณออกไป！ออกไปเดี๋ยวนี้เลย！”
ผู้หญิงคนนี้กำเริบเสิบสาน
แต่ไหนแต่ไรไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าทำกับเขาอย่างนี้
“ทำไมฉันต้องออกไปด้วย” มู่นวลนวลไม่โกรธและจัดระเบียบเสื้อผ้าของตัวเอง และกำลังจะเดินออกไป
แต่เธอเดินไปได้แค่สองก้าวก็หันไปเห็นโม่ถิงเซียวยืนอยู่ตรงหน้า
ช่วงเวลาก่อนหน้านั้นชั่วพริบตาเดียว เธอยื่นมือไปจับไหล่ของโม่ถิงเซียว เขย่งปลายเท้าแล้วยกตัวขึ้นจูบปากของเขาเบาๆ
เพียงแค่สัมผัส
การเคลื่อนไหวของมู่นวลนวลเป็นไปอย่างราบรื่นและเป็นธรรมชาติ
หลังจากจูบเสร็จ เธอก็ถอยหลังไปสองก้าวอย่างรวดเร็วพร้อมกับยิ้มอย่างประสบความสำเร็จและชี้ไปที่บะหมี่ที่อยู่บนโต๊ะทำงาน：“อย่าลืมกินบะหมี่ให้หมดนะ”
หลังจากที่พูดจบเธอก็เดินออกไปด้วยท่าทางอ่อนช้อย
ใบหน้าของโม่ถิงเซียวมืดมนและมองดูเธอหายไปนอกประตู เขายกเท้าขึ้นเตะเก้าอี้และตะโกนเสียงดัง
ด้านนอกมู่นวลนวลกำลังจะปิดประตู เมื่อได้ยินการเคลื่อนไหวภายในห้อง เธอก็ผลักประตูให้เปิดออกเล็กน้อยเพื่อเให้มีรอยแยกที่ประตู
ผ่านรอยแยกที่ประตู เธอเห็นโม่ถิงเซียวอยู่ในห้องด้วยสายตาที่คับแคบ และเก้าอี้ที่เขาเตะออกไปไกลมาก
มู่นวลนวลปิดประตูหนังสือด้วยสีหน้าซีด
ถ้าเธอออกมาช้ากว่านี้อีกนิด โม่ถิงเซียวอาจจะไม่ได้เตะเก้าอี้ แต่อาจจะเตะเธอแทนก็ได้นะ？
โม่ถิงเซียวอารมณ์ฉุนเฉียวก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้
ตอนที่เธอรู้จักโม่ถิงเซียว โม่ถิงเซียวก็เก็บซ่อนอารมณ์ของตัวเองแล้ว ส่วนใหญ่จะโกรธแต่ไม่แสดงออก
แต่โม่ถิงเซียวในตอนนี้โกรธง่ายมากและอารมณ์เสียง่ายด้วย
ในทางตรงกันข้ามโม่ถิงเซียวในวัยยี่สิบปีดูเหมือนจะไม่สุขุมมากนัก
มู่นวลนวลเจอกับซือเย่ที่บันได
เขาหายใจหอบและถามมู่นวลนวลว่า：“คุณหญิง เกิดอะไรขึ้นหรอ？”
เมื่อกี้โม่ถิงเซียวเสียงดังมาก ซือเย่กังวลว่าโม่ถิงเซียวจะทำร้ายมู่นวลนวล
ในวัยยี่สิบของเขายังหนุ่มและแข็งแรง และโม่ถิงเซียวในตอนนี้อาจจะไม่สงสารมู่นวลนวล
“ไม่มีอะไร เขาแค่โมโหตัวเอง” ในขณะที่พูดมู่นวลนวลก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
ซือเย่ยกมุมปากขึ้น ตอนที่เขาเผชิญหน้ากับโม่ถิงเซียว เขาต้องรับมืออย่างระมัดระวัง แต่มู่นวลนวลยังคงหัวเราะได้
ในทางกลับกันสิ่งนี้ยืนยันความคิดของเขาได้ ไม่ว่าโม่ถิงเซียวจะเปลี่ยนไปยังไง มู่นวลนวลก็พิเศษสำหรับเขาเสมอ
ซือเย่เห็นว่ามู่นวลนวลเดินลงมาชั้นล่าง จึงถามเธอว่า：“คุณหญิงจะไปไหนครับ？”
“อืม มู่มู่ยังอยู่ที่เซินเหลียง ฉันต้องกลับไป โม่ถิงเซียวอยู่ที่นี่ต้องลำบากคุณแล้ว มีอะไรก็โทรหาฉันนะ” เธอต้องดูแลทั้งมู่มู่และโม่ถิงเซียว
โม่ถิงเซียวเป็นเหมือนระเบิดที่เดินได้ ไม่รู้ว่าจะระเบิดขึ้นมาเมื่อไหร่ ดังนั้นโม่มู่จึงไม่สามารถอยู่ที่บ้านได้
ซือเย่เดินตามเธอไป：“งั้นผมจะให้คนไปส่งคุณ”
มู่นวลนวลปฏิเสธ：“ไม่เป็นไร ฉันขับรถมา”
