มู่นวลนวลพยักหน้าให้ซือเย่ และพูดหนึ่งประโยค“ลาก่อน”
ซือเย่จึงก้าวเท้า วิ่งตามโม่ถิงเซียวไป“คุณชาย ผมมาแล้ว”
เวลาที่เขาไล่ตามมาทัน โม่ถิงเซียวก็เดินมาถึงประตูลิฟต์แล้ว แต่ไม่ได้กดลิฟต์
ซือเย่เดินเข้าไปกดปุ่มเรียกลิฟต์ เรียกเสียงเบา“คุณชาย”
โม่ถิงเซียวยิ้มเย็น“ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงที่หน้าด้านเหมือนมู่นวลนวลแบบนี้”
ซือเย่ลังเลเล็กน้อย เวลาที่อยากพูดแก้ไขกับโม่ถิงเซียว“คุณชาย นอกจากคุณหญิงแล้ว เหมือนกับจะไม่รู้จักผู้หญิงคนอื่น”
โม่ถิงเซียวในวัยยี่สิบต้นๆ นอกจากโม่จิ่งหยุน นั่นคือไม่รู้จักผู้หญิงคนอื่นจริงๆ
โม่ถิงเซียวหลังจากที่ได้พบกับมู่นวลนวล ก็รู้จักผู้หญิงเพียงไม่กี่คน
โม่ถิงเซียวหันหน้ากลับมา มองไปที่ซือเย่ด้วยสายตาเย็นชา“ฉันให้นายพูดแล้วเหรอ?”
“ไม่ครับ”ซือเย่ก้มหน้าลง พูดด้วยความเคารพ
ติ๊ง——
พอดีกับลิฟต์เปิดออก
โม่ถิงเซียวส่งเสียงอย่างเย็นชา จึงก้าวเท้าเดินเข้าไปในลิฟต์
ซือเย่รีบเข้ามาด้วย
เขาเพิ่งจะเข้าลิฟต์ไป ก็ได้พบกับดวงตาที่เย็นชาของโม่ถิงเซียว
เขาชะงักไปเล็กน้อย ไม่แน่ใจว่าโม่ถิงเซียวหมายถึงอะไร เขาถอยออกมาจากลิฟต์อย่างไม่แน่ใจ
เวลานี้ โม่ถิงเซียวมองไปที่เขาอย่างว่างเปล่า พ่นคำสามคำออกมาอย่างเย็นชา“เดินลงบันได”
พูดจบ เขาก็กดปุ่มปิด
ซือเย่ยืนอยู่คนเดียวนอกลิฟต์ ความคิดยุ่งเหยิง
เกือบสิบปีแล้ว ย้อนกลับมาดูอีกครั้ง ซือเย่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสับสนเล็กน้อย เขาอดทนต่ออารมณ์ของโม่ถิงเซียวได้ยังไง?
เพียงแต่อยู่ที่นี่มากว่าสิบปีแล้ว ตอนนี้ทำได้เพียงทนอีกครั้ง
เขาคิดในแง่ดี บางทีคุณชายอาจจะฟื้นคืนความทรงจำในเร็วๆนี้?
……
ซือเย่กับโม่ถิงเซียวออกไปแล้ว เซินเหลียงก็เดินออกมา
เธอเพิ่งจะซ่อนตัวอยู่ที่ประตูห้องครัวกับซือเย่เพื่อแอบฟัง โม่ถิงเซียวกับมู่นวลนวลพูดคุยกัน เธอได้ยินทุกคำพูดเข้าไปในหู
เซินเหลียงตบไหล่ของเธอ ปลอบโยนเธอ“อย่าเอาสิ่งที่บอสใหญ่พูดเก็บมาคิดใส่ใจ เธอก็ถือว่าเขาเป็นคนป่วย บางทีผ่านช่วงเวลานี้ก็อาจจะดีขึ้น”
“ฉันไม่เป็นไร”มู่นวลนวลหันหน้ากลับมา ส่ายหน้าให้เธอ“เมื่อก่อนเป็นโม่ถิงเซียวที่นึกถึงฉันเป็นคนแรก ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะทำอะไรเพื่อเขาบ้าง”
เซินเหลียงเลิกคิ้วขึ้น“ถึงแม้ว่าจะพูดแบบนี้ แต่เธอก็อย่าทำเพราะว่าเขา จึงทำให้ตัวเองกล้ำกลืน”
“ไม่มีทาง”
มู่นวลนวลครุ่นคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า ก็หัวเราะขึ้นมา“โม่ถิงเซียวมีนิสัยรักความสะอาดเล็กน้อย ก่อนหน้านี้มู่มู่คีบอาหารให้เขา เขาก็ยังกินเข้าไป ความสัมพันธ์ของพ่อลูก เขาไม่ใช่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับมู่มู่”
“แล้วเธอล่ะ?”เซินเหลียงนึกถึงประโยคที่โม่ถิงเซียวพูดเมื่อกี้“คิดเพ้อเจ้อ”อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
ใบหน้าของมู่นวลนวลเริ่มอึดอัดเล็กน้อย“ก็ไม่ได้ไร้ความรู้สึกกับฉันทั้งหมด”
เซินเหลียงไม่เข้าใจ“หา?”
“ไม่พูดกับเธอแล้ว”มู่นวลนวลเปลี่ยนเรื่อง“ฉันจะพาโม่มู่ไปอาบน้ำนอนแล้ว”
เซินเหลียงซักถามอย่างไม่ยอม“นี่ เธอยังพูดไม่จบนะ?พูดให้ชัดเจนหน่อย บอสใหญ่รู้สึกยังไงกับเธอ?
มู่นวลนวลเพียงยิ้มให้เธอ ก็พาโม่มู่ไปอาบน้ำ
ในขณะที่เธอกำลังเตรียมน้ำให้โม่มู่ ก็คิดถึงเรื่องเมื่อวาน
เมื่อวานเธอไปที่บ้านของโม่ถิงเซียว ทำบะหมี่ให้เขากิน สุดท้ายก็แอบจูบเขา
ตามนิสัยของโม่ถิงเซียว ถ้าเขาไม่รู้สึกอะไรกับเธอจริงๆ และยังเกลียดเธอจริงๆ วันนี้เขาก็คงจะไม่มาหาเธอ และนั่งทานอาหารเย็นกับเธออย่างกลมกลืน
ถึงแม้ว่าเขาพูด เขาเพียงแค่มารับโม่มู่ แต่สุดท้ายก็คือมาหาเธอ
วันนั้นที่เธอแอบจูบโม่ถิงเซียว โม่ถิงเซียวยังสามารถมาทานอาหารกับเธออย่างสงบ นี่ยังไม่ได้หมายความว่าเขามีความรู้สึกกับเธอเหรอ?
ถ้าหากว่าโม่ถิงเซียวไม่รู้สึกกับเธอ ตามนิสัยของเขา มู่นวลนวลแอบจูบเขาแล้ว ยังสามารถจะยืนได้อย่างปลอดภัยอยู่ตรงนี้ไหม?
แน่นอนว่าไม่มีทาง
โม่ถิงเซียวเกลียดใครสักคน มีวิธีมากมายที่จะทำให้ชีวิตคนนั้นถึงแก่ความตายเสมอ
สำหรับมู่นวลนวลสามารถพูดได้ว่า ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี
เพียงแค่โม่ถิงเซียวยังมีความรู้สึกกับเธอ ไม่เกลียดเธอ ไม่กีดกันเธอไม่ให้เข้าใกล้เขา เรื่องที่พวกเขาจะกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งไม่นานก็จะบังเกิดขึ้น？
……
มู่นวลนวลขอให้ซือเย่ช่วยทำเรื่องบัตรประชาชนของเธอ ซือเย่จัดการให้เธออย่างรวดเร็ว
เขาช่วยมู่นวลนวลทำบัตรประชาชนใหม่ให้ และบัตรธนาคารทุกชนิด หลังจากที่ทำเสร็จแล้ว ก็นำมาให้มู่นวลนวลด้วยตัวเอง
มู่นวลนวลรู้ว่าซือเย่ทำงานอย่างมีประสิทธิภาพ แต่คิดไม่ถึงว่าจะเร็วขนาดนี้
มู่นวลนวลหยิบกล่องที่ซือเย่ยื่นให้ แล้วพูด“ลำบากแล้ว”
ซือเย่อดไม่ได้ที่จะยิ้มเจื่อนๆ“ไม่เป็นไรครับ ง่ายกว่าการช่วยคุณชายมาก”
มู่นวลนวลประหลาดใจ ก็เห็นพ้องต้องกัน“ตอนนี้เขาอารมณ์รุนแรงมาก”
ซือเย่ส่ายหน้า“ผมต้องกลับบริษัทก่อนแล้ว”
ส่งซือเย่แล้ว มู่นวลนวลจึงเอาของเข้ามาในห้อง
เธอเปิดกล่องดู ของที่อยู่ด้านใน ก็เป็นบัตรประชาชนมู่นวลนวล พาสปอร์ต และบัตรธนาคารต่างๆ
มู่นวลนวลเก็บของ นำใส่ในกระเป๋าเงิน
ตอนนี้ ไม่มีเบาะแสเกี่ยวกับผู้เชี่ยวชาญด้านการสะกดจิตที่สะกดจิตโม่ถิงเซียว ทางด้านซือเย่ได้ส่งคนไปตรวจสอบแล้ว
ตอนนี้เธอทำอะไรได้ไม่มาก ไปได้ทีละขั้นตอนเท่านั้น
ภาระอันเร่งด่วน คือต้องหาที่อยู่ การอาศัยอยู่ที่นี่กับเซินเหลียงก็ไม่ใช่ปัญหา
มู่นวลนวลนึกถึงเว่ยป๋อของเธอ
เธอลองใช้รหัสผ่านสองสามครั้ง ถึงแม้ว่าจะเข้าไปได้แล้ว
เพิ่งเข้าเวยป๋อ ก็มีข้อความที่ยังไม่ได้อ่านมากเกินไป โทรศัพท์ยังคงสั่นไม่หยุด สั่นจนทำให้มือของเธอชาเล็กน้อย
มู่นวลนวลวางโทรศัพท์ทิ้งไว้ด้านข้าง ให้โทรศัพท์สั่นตามอำเภอใจ
หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อโทรศัพท์เงียบลงในที่สุด มู่นวลนวลจึงเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
ข้อความส่วนตัวและข้อความแจ้งเตือนนับไม่ถ้วน ยังมีคนมากมายแอดเวยป๋อของเธอมา
มากมายจนทำให้เธอดูแล้วตายลาย
มู่นวลนวลรู้สึกสะเทือนอารมณ์
เวลานั้น เธอขายบทนี้ให้กับฉินซุ่ยซาน ไม่คิดเลยว่าจะได้รับความนิยมขนาดไหน
ตอนนั้นเธอแค่คิดว่า ไม่ให้ฉินซุ่ยซานขาดทุนก็พอแล้ว
คิดไม่ถึงว่าภาพยนตร์เรื่องเมืองที่สาบสูญจะดีกว่าที่เธอจินตนาการไว้
มู่นวลนวลเรียกดูข้อความแจ้งเตือนและข้อความส่วนตัว จากนั้นฉันก็โพสต์ข้อความในเวยป๋อ
“ขอบคุณทุกคนที่ชื่นชอบภาพยนตร์เรื่องเมืองที่สาบสูญไป”
โพสต์ข้อความผ่านเวยป๋ออย่างเรียบง่าย ไม่มีภาษาซับซ้อน
ทันทีที่เธอโพสต์ข้อความนี้ในเว่ยป๋อ มีคนกดแชร์โพสต์และแสดงความคิดเห็นทันที
“เป็นนักเขียนบทภาพยนตร์ตัวจริงไหม?
“เป็นมู่มู่ตัวจริง?”
“เป็นนักเขียนบทภาพยนตร์เรื่องเมืองที่สาบสูญ?”
“ไม่อยากจะเชื่อ ช่วงบั้นปลายชีวิตนึกไม่ถึงว่าจะรอจนถึงมีนักเขียนบทภาพยนตร์ที่ดี นี่คือ ภาพยนตร์เรื่องเมืองที่สาบสูญภาคสอง เขียนออกมาแล้วเหรอ?”
“……”
จำนวนความคิดเห็นและการกดแชร์โพสต์ใหม่ยังคงเพิ่มขึ้น
มู่นวลนวลดูไม่กี่ข้อความก็ไม่ดูอีก เธอพบว่าเธอไม่สามารถดูได้หมด
เธอเพิ่งล้างข้อความส่วนตัวและข้อความแจ้งเตือน ทำไมถึงยังมีข้อความและข้อความส่วนตัวใหม่ที่ยังไม่ได้อ่านอีก
เพียงแต่ เห็นแฟนคลับมากมายยังจำเธอได้ ยังติดตามเธอ ในใจก็รู้สึกดีใจมาก ก็รู้สึกซาบซึ้งมาก
