แม้ว่าจะเตรียมใจมานานแล้ว แต่ฟังโม่ถิงเซียวพูดขนาดนี้ มู่นวลนวลยังคงมีความหดหู่อยู่ในใจเพียงชั่วครู่
แต่ว่า เร็วมากเธอก็กลับมาเป็นปกติ
“มู่มู่นอนหลับแล้ว ฉันจะพาคุณไปดู?”มู่นวลนวลหันไปมอง ถามเสียงต่ำ
โม่ถิงเซียวพยักหน้า
มู่นวลนวลพูดกับเซินเหลียงพวกเขา“พวกเธอกินก่อนได้เลย”
เธอพูดจบ จึงพาโม่ถิงเซียวไปที่ห้องนอนของโม่มู่
ห้องของโม่มู่ เดิมทีก็เป็นห้องสำหรับเด็ก สีชมพูน่ารักมาก
โม่มู่นอนกอดกระต่ายสีชมพู นอนหลับสนิท ใบหน้าเล็กแดงเล็กน้อย
โม่ถิงเซียวเดินเข้าไป อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปบีบใบหน้าของโม่มู่
เพียงแต่ มือของเขาเอื้อมออกไปจะสัมผัสใบหน้าของโม่มู่ ก็ถูกมู่นวลนวลตีที่แขน
เขาหันหน้ากลับมา มองมู่นวลนวลด้วยสายตาที่โกรธเล็กน้อย
มู่นวลนวลถามเขาอย่างโกรธ“คุณจะทำอะไร？”
โม่มู่นอนหลับสนิทแล้ว เมื่อกี้เขายังอยากจะปลุกโม่มู่ให้ตื่น?
ไร้เดียงสา!
“เกี่ยวอะไรกับเธอ”โม่ถิงเซียวพูดออกมาสามคำ ก็ค่อยๆยืดตัวขึ้นเดินตรงไปด้านนอก
มู่นวลนวลเดินตามเขาอยู่ด้านหลัง เวลาที่ออกมา ก็ปิดประตูเบา ๆ
โม่ถิงเซียวเดินออกมาจากห้องของโม่มู่ ก็จะเดินตรงไปที่ประตู
มู่นวลนวลเดินขึ้นไปสองก้าว ดึงเขาไว้“จะกลับแล้ว?”
“ไม่อย่างนั้นล่ะ?เธออยากให้ฉันค้างคืนที่นี่?”น้ำเสียงของโม่ถิงเซียวฟังอารมณ์ไม่ออก สีหน้าเย็นชา มีลมหายใจที่ห่างจากทุกคนหลายพันไมล์
มู่นวลนวลสะทกสะท้าน และใบหน้ามีรอยยิ้ม ดึงมือของเขาแน่นขึ้น
เธอยกคางขึ้น รอยยิ้มยั่วเย้าเล็กน้อย“ยังต้องถามคำถามนี้อีกเหรอ?ในใจคุณน่าจะรู้ดี”
มู่นวลนวลพูดจบ จ้องมองเขาด้วยสายตาที่แผดเผา
มีรสชาติที่น่าหลงใหลจริงๆ
โม่ถิงเซียวดวงตาหดเล็กน้อย หรี่ตามองเธอ พร้อมที่จะพูด ทันใดนั้นเงยหน้าขึ้นมองไปข้างหลังมู่นวลนวล
มู่นวลนวลสังเกตเห็นการจ้องมองของเขา จึงคิดขึ้นได้ว่า ในบ้านยังมีคนอื่น
เธอติดตามการจ้องมองของโม่ถิงเซียวและหันหน้าไปมอง ก็เพิ่งเห็นเซินเหลียงและ กูจื่อหยานหันหน้ากลับอย่างรวดเร็ว
มู่นวลนวลสีหน้าแข็งทื่อ
เธอเพิ่งจะพูดกับโม่ถิงเซียว ทั้งหมดก็ถูกเซินเหลียงกับกูจื่อหยานก็ได้ยินแล้ว?
ช่วงนี้เพื่อจะกวนโม่ถิงเซียว เธอก็ทำเรื่องขายหน้าไปแล้ว
แต่ว่า นี้ไม่ได้แสดงว่า เธอสามารถหน้าด้านให้คนอื่นเห็นนอกจากโม่ถิงเซียว มองเห็นเธอเป็นแบบนี้…
มู่นวลนวลยื่นมือจับหน้าของตัวเองไว้ มีความรู้สึกว่าไม่มีหน้าไปพบคนอื่น
โม่ถิงเซียวก้มมอง มองเห็นสีหน้าท่าทางของมู่นวลนวลเหมือนเสียใจ สายตากระพริบความพอใจ
มู่นวลนวลรู้สึกว่าเวลานี้อายมาก จะมีเวลาที่ไหนไปสนใจสีหน้าของโม่ถิงเซียวได้
เธอแทบจะไม่มีหน้าไปพบคนแล้ว ก็ไม่มีอารมณ์ไปดึงดูดโม่ถิงเซียวแล้ว พูดออกมาหนึ่งประโยค“กินข้าวเสร็จค่อยไปสิ”
ก็ไม่รู้ว่าโม่ถิงเซียวเดินมาด้วยไหม เธอพูดจบ ตัวเองก็เดินกลับมาที่โต๊ะอาหาร
หยิบไวน์ต่างประเทศที่เซินเหลียงเปิดไว้เมื่อตอนเย็น เทลงในแก้วครึ่งแก้ว รีบยกแก้วขึ้นดื่มทันที
เซินเหลียงที่นั่งตรงข้ามมู่นวลนวล กลั้นยิ้มคีบอาหารให้เธอ“อย่าดื่มเยอะ กินผักเยอะๆ”
มู่นวลนวลถลึงตาใส่เธอ เซินเหลียงรีบหันหน้ากลับทันที
เวลานี้ เก้าอี้ข้างๆถูกดึงออกไป ต่อมา ร่างสูงของโม่ถิงเซียวนั่งลงข้างๆ
รัศมีของโม่ถิงเซียวแข็งแกร่งเกินไป เมื่อเขานั่งลง มู่นวลนวลอดไม่ได้ที่จะนั่งตัวตรง
โต๊ะอาหารไม่ใหญ่มาก โม่ถิงเซียวรูปร่างสูงใหญ่ เขานั่งลงแบบนี้ ก็นั่งใกล้มู่นวลนวลมาก
มู่นวลนวลยังสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่กัดเสียดแทงที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา
เธอยื่นมือไปแตะแก้วอีกครั้งอย่างลุกลี้ลุกลน
เพียงแต่ มือของเธอที่ยื่นออกไป เวลาที่ยังไม่สัมผัสกับแก้วเหล้า แก้วเหล้าก็ถูกโม่ถิงเซียวยื่นมือคว้าไปก่อน
มู่นวลนวลหันหน้าไปมอง ก็มองเห็นโม่ถิงเซียววางแก้วไวน์ของเธอไว้อีกด้านหนึ่ง ไม่ไกลจากมู่นวลนวล
มู่นวลนวลเงยหน้ามอง ใช้สายตาถามเขา ทำอะไร?
“ไม่ใช่อยากให้ฉันอยู่ค้างคืน?”โม่ถิงเซียวแสยะยิ้ม สีหน้ายังแตกต่างจากปกติเล็กน้อย“ฉันไม่อยากค้างคืนกับผู้หญิงขี้เมา”
มู่นวลนวลแข็งทื่อ“……”
เธอก็แค่พูดเล่นเท่านั้นเอง โม่ถิงเซียวคิดจริงจัง?
ไม่ถูก โม่ถิงเซียวเป็นคนรักษาความสะอาดเล็กน้อย ยังมีหลักการของตัวเอง เขาจะไม่นอนค้างคืนกับผู้หญิงตามอำเภอใจ
และยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้โม่ถิงเซียวยังไม่มีความรู้สึกระหว่างชายหญิงกับเธอ เขาจะอยู่ค้างคืนได้ยังไง？
เธอสามารถยืนยันได้ว่า “ค้างคืน”ที่เขาพูด เป็นแบบ“ค้างคืน”ที่เธอเข้าใจ
น่าจะเป็นแค่…ทำให้เธอตกใจสินะ?
แม้ว่าจะเป็น“ค้างคืน”อย่างที่เธอคิดก็ตาม ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร…
พูดถึง ทั้งสองก็ถือว่าเป็นสามีภรรยาที่อยู่ด้วยกันมานานแล้วเถอะ?
โม่ถิงเซียวพูดเพียงประโยคเดียว ความคิดของมู่นวลนวลก็คิดไปไกล
จนกระทั่งเสียงของโม่ถิงเซียวดังขึ้นมา“กินข้าว”
เธอก้มหน้า ก็มองเห็นโม่ถิงเซียวคีบอาหารใส่ถ้วยของเธอ และมองดู เป็นสายตาที่มีความหมายลึกซึ้งของเขา
เวลานี้ กูจื่อหยานลุกขึ้นยืนขึ้นมาทันที“นี่ก็ดึกมากแล้ว พวกเธอค่อยๆกิน พวกเรากลับก่อน”
เวลาที่เขาพูด ก็ผลักเซินเหลียงที่อยู่ด้านข้าง
เห็นได้ชัดว่าเซินเหลียงไม่ยอมไป ก็ถูกเขาดึงขึ้น
แรงของเธอน้อยกว่ากูจื่อหยาน ทำได้เพียงแค่ถูกบังคับให้ลุกขึ้นยืน“งั้นพวกเราก็กลับก่อน…นวลนวล มีอะไรก็โทรศัพท์มาหาฉัน”
โม่ถิงเซียวตอนนี้ ทำให้เซินเหลียงไม่วางใจ
กูจื่อหยานดึงเธอตรงไปด้านนอก“ถิงเซียวไม่ใช่ยังอยู่ที่นี่เหรอ นวลนวลมีเรื่องอะไร ถิงเซียวสามารถช่วยเธอได้ จำเป็นต้องโทรศัพท์หาเธอทำไมอีก”
เขาเดินออกมาเร็วมาก เซินเหลียงจำเป็นต้องเดินเร็วเหมือนกัน
เซินเหลียงพูดด้วยความไม่พอใจ“ถ้าหากบอสใหญ่รังแกนวลนวลล่ะ เธอโทรศัพท์หาฉัน ฉันก็สามารถช่วยเธอแจ้งตำรวจได้”
กูจื่อหยานพูดอย่างไร้อารมณ์“เธอยังสามารถโทรศัพท์หาเธอ ตัวเองก็ไม่รู้ว่าต้องโทรศัพท์แจ้งตำรวจเอง?”
“ใช่”เซินเหลียงพยักหน้า รู้สึกว่าเมื่อกี้ตัวเองพูดเหมือนกับไร้ประโยชน์
เวลานี้ที่ทั้งสองคนมาถึงประตูใน
กูจื่อหยานยื่นมือออกมาและลูบหัวของเธอ“โง่”
“พูดว่าใครโง่ล่ะ?หา?”เซินเหลียงหันหน้าถลึงตาใส่เขา ยกเท้าขึ้นและเตะน่องของกูจื่อหยาน
กูจื่อหยานสูดหายใจด้วยความเจ็บปวด แต่มองเห็นใบหน้าของเซินเหลียงที่เต็มไปด้วยความโกรธ พยักหน้าเห็นด้วย“ฉันโง่ เป็นฉันที่โง่”
ทั้งสองคนเดินมาถึงหน้าประตู กูจื่อหยานปิดประตูก็จะไป
เซินเหลียงจับเขาไว้ด้วยสีหน้าไม่วางใจ“จะรอดไหม?บอสใหญ่จะรังแกนวลนวลไหม?ไม่ได้ ฉันยังไม่วางใจ…”
เธอพูดพร้อมจะเดินไปเคาะประตูอีกครั้ง
กูจื่อหยานรีบดึงเธอไว้“ไม่ต้องเป็นห่วง โม่ถิงเซียวปากแข็ง ก่อนหน้านี้ฉันโทรศัพท์ไปหาเขา เขายังพูดว่าไม่มา แต่ก็ยังมา”
“เขาพูดว่ามาดูมู่มู่นะ”
“มาดูมู่มู่เวลาไหนก็ได้ แต่ก็ยังจะมาเวลานี้ พวกเธอผู้หญิงก็คือโง่…！”
