เซินชูฮันเป็นตัวปัญหาสำหรับมู่นวลนวลอย่างไม่ต้องสงสัย
เรื่องของความรัก พูดให้ชัดเจนดีที่สุด
มู่นวลนวลครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็พูด“เซินชูฮัน ลองคิดดูจากอีกมุมหนึ่ง ถ้าฉันอยู่กับคุณตอนนี้ และให้โม่ถิงเซียวอยู่ในฐานะของคุณ แล้วคุณยังอยากจะให้ฉันกับเขาเป็นเพื่อนกันต่อไปไหม？”
เซินชูฮันรอยยิ้มใบหน้า ลดลงอย่างรวดเร็วเหมือนกระแสน้ำ
เขาไม่สามารถคงรูปลักษณ์อันหล่อเหลาก่อนหน้านี้ได้อีกต่อไป สีหน้าเปลี่ยนเป็นความยากลำบาก
ลำคอของเขารู้สึกแห้ง เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและมองไปในค่ำคืนที่มืดมิด เสียงเปลี่ยนเป็นแหบเล็กน้อย“ฉันอิจฉาโม่ถิงเซียวจริงๆ”
มู่นวลนวลไม่ได้สานต่อหัวข้อนี้กับเขาอีกต่อไป เธอยื่นเสื้อสูทให้เขาอีกครั้ง“สำหรับคืนนี้ขอบคุณมาก”
เซินชูฮันไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแต่เอื้อมมือไปรับเสื้อสูทที่มู่นวลนวลยื่นมาให้
เมื่อมองเห็นเซินชูฮันรับเสื้อสูทไปใส่แล้ว มู่นวลนวลหันหน้าหมุนตัวเดินไปอีกทาง
เซินชูฮันมองดูแผ่นหลังของมู่นวลนวล สูดหายใจเข้าลึกๆ หมุนตัวกลับ เดินไปในทางตรงข้ามกับมู่นวลนวล
……
เมื่อมู่นวลนวลกลับมาถึงบ้าน ก็เหนื่อยมากแล้ว
ตลอดทางกลับมีสัญญาณไฟจราจรมากเกินไป กลับถึงบ้านก็เป็นเวลาดึกแล้ว
เธอลากร่างกายที่อ่อนล้าของเธอไปที่ห้องน้ำ อาบน้ำเสร็จก็ออกมา คิดว่าตัวเองจะหลับได้อย่างรวดเร็ว แต่มีอาการนอนไม่หลับอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน
เมื่อคนเราเหนื่อย เป็นเรื่องง่ายที่จะท้อแท้ใจ
ยี่สิบปีที่ผ่านมาของเธอ เกือบทั้งหมดอยู่ในช่วงขึ้นๆลง ๆ
การแต่งงาน การงาน ความรัก ครอบครัว…
จนถึงตอนนี้ ยังไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบ
มู่นวลนวลนอนพลิกไปพลิกมาทั้งคืน วันต่อมาก็ตื่นขึ้นมาเช้าตรู่ นัดเซินเหลียงออกไปดูรถ
ถ้าไม่เปรียบเทียบกับคนรวยอย่างโม่ถิงเซียว ตอนนี้เธอก็ถือว่ามีทรัพย์สินเล็กๆ ซื้อรถเพื่อสะดวกในการเดินทาง
เลือกรถเสร็จแล้ว มู่นวลนวลก็ขับรถตรงไปที่บ้านของโม่ถิงเซียว
เวลานี้ โม่ถิงเซียวน่าจะไม่อยู่บ้าน เธอก็แค่ไปหาโม่มู่
เพียงแต่ เธอมาถึงคฤหาสน์ของโม่ถิงเซียวแล้ว จึงพบว่านึกไม่ถึงว่าโม่ถิงเซียวยังอยู่บ้าน
มู่นวลนวลค้นพบว่า วันนี้ไม่ใช่วันทำงาน เป็น…วันหยุดสุดสัปดาห์
เธอยืนอยู่ที่ประตูใหญ่ห้องรับแขก มองไปที่ผู้ชายคนหนึ่งนั่งขี้เกียจอยู่บนโซฟา ไม่เหมือนที่คิดไว้เล็กน้อย
เธอมองไปดูบริเวณรอบๆ ไม่เห็นเงาของโม่มู่ ก็ก้าวเท้ายาวๆเดินเข้าไป ถามเขา“มู่มู่ล่ะ？”
โม่ถิงเซียวทำเหมือนไม่เห็นเธอ ไม่สนใจเธอเลย
โม่ถิงเซียวดูเหมือนกลิ่นอายแข็งแกร่งเกินไป แต่ที่จริงเป็นคนใจแคบ
หมู่นวลนวลคิดว่าเขายังคงสนใจเรื่องของเมื่อคืน
เธอนั่งลงข้างๆโม่ถิงเซียว หันหน้าไปมองเขา“ฉันมีธุระต้องไปทำ แน่นอนว่าต้องส่งมู่มู่มาที่คุณ ถึงอย่างไรคุณก็เป็นพ่อของเธอ”
เรื่องนิดเดียว เธอไม่คิดว่าเธอมีความผิดอะไร
เธอรักโม่มู่ ยอมทุ่มเทให้โม่มู่ แต่ไม่ได้หมายความว่าต้องเสียสละอาชีพของตัวเอง
เธอต้องเป็นมู่นวลนวลก่อน รองลงมาจึงเป็นโม่มู่
เธอยังต้องวางแผนสำหรับชีวิตของตัวเอง เธอต้องเป็นมู่นวลนวลให้ดีก่อน หลังจากนั้นจึงจะเป็นแม่ของโม่มู่ได้
โม่ถิงเซียวยิ้มเย็น ลุกขึ้นยืน“ใช่สิ กับคนรักคนแรกหวนคิดถึงชีวิตอันชื่นมื่นเก่าๆ และสำคัญกว่าลูกสาวมาก”
มู่นวลนวลนิ่งอึ้งไปหลายนาที ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว“หมายความว่าอะไร?”
โม่ถิงเซียวโยนหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะชาต่อหน้าเธอ“นักเขียนบทภาพยนตร์ยอดนิยมและรักครั้งแรก หวนคิดถึงชีวิตอันชื่นมื่นเก่าๆ มีชีวิตใหม่ที่ดีงามอีกครั้ง คุณมู่เธอคิดยังไงกับหัวข้อข่าวนี้？”
คุณมู่…
เรียกเธอขนาดนี้ ดูเหมือนจะโกรธมาก
มู่นวลนวลชำเลืองมองเขา คว้าหนังสือพิมพ์ขึ้นมา
หน้าหนังสือพิมพ์ คือรูปภาพเมื่อคืนที่ผ่านมาที่เธอถูกนักข่าวรุมล้อม รูปภาพคือเซินชูฮันคลุมเสื้อสูทพาดบนไหล่เธอ
เวลานั้นที่เซินชูฮันพาดเสื้อบนไหล่ของเธอ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาเพราะความประหลาดใจ
และในข่าวที่รายงานนี้ สายตาที่เธอมองเขาถูกเข้าใจผิดว่า“มองด้วยความรักใคร่”“ระงับอารมณ์ไว้ไม่อยู่”รอให้มีการปลุกปั่นคำว่ารัก
มู่นวลนวลกวาดสายตามองเนื้อหาคร่าวๆ ก็พบว่าคนที่เขียนรายงานนี้ คงใช้ความคิดมาก
รายงานยังกล่าวถึงก่อนหน้านี้ว่า มู่หวันฉีบอกว่ามู่นวลนวลปล้นคู่หมั้นของเธอ
เรื่องที่เธอแต่งงานแทนมู่หวันฉีและเข้ามาในตระกูลโม่ ไม่ได้เป็นความลับอะไร เพียงแค่สนใจ ก็สามารถค้นหาได้
แต่เมื่อก่อนเธอเคยชอบเซินชูฮัน และทุกคนไม่ได้รู้
เพื่อนของมู่นวลนวลนั้นแคบมากอยู่แล้ว ยกเว้นว่ามู่หวันฉีที่ต่ำช้ามากนำเรื่องนี้บอกสื่อ ยังมีใครจะต่ำช้าได้ขนาดนี้อีก?
มู่หวันฉีแทรกเข้าทุกขุมขนจริงๆ
เธอจะไม่ยอมทิ้งโอกาสที่จะทำให้มู่นวลนวลเดือดร้อน
เมื่อหมู่นวลนวลกำลังดูข่าว โม่ถิงเซียวก็กำลังมองเธอ
เขามองเห็นมู่นวลนวลเลิกคิ้วขึ้น แต่เร็วมากสีหน้าของเธอก็ดูเป็นธรรมชาติ ไม่รีบร้อนที่จะอธิบาย
โม่ถิงเซียวสีหน้ามืดครึ้มลง มีกลิ่นอายความเยือกเย็นออกมา
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เขามักจะรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างออกมาจากอก
บางครั้งก็อดกลั้นไม่ได้
มู่นวลนวลมองดูข่าวจบแล้ว จึงหันหน้าไปมองโม่ถิงเซียว
ผลลัพธ์คือ เธอหันหน้ากลับไป ก็ได้พบกับใบหน้าที่มืดทึมหน้ากลัวของโม่ถิงเซียว
มู่นวลนวลตัวสั่นโดยไม่ได้รู้ตัว
เธอวางหนังสือพิมพ์ลง เม้มปาก“คุณชายโม่ไม่รู้ว่าตอนนี้ผู้สื่อข่าวบางคนสามารถทำได้ทุกอย่างเพื่อดึงดูดความสนใจเหรอ?พวกเขาเขียนอะไรคุณก็เชื่อแล้ว?”
มู่นวลนวลพูดมาถึงตรงนี้ ก็ยิ้มเบาๆ“ดูไม่ออกว่า คุณชายโม่ไร้เดียงสาขนาดนี้”
ทุกคำที่เธอพูดว่า“คุณชายโม่”โม่ถิงเซียวที่ได้ฟัง ก็รู้สึกเสียดแก้วหูมาก สีหน้าก็แย่ลงกว่าเดิม
มู่นวลนวลสบตากับเขาไม่ยอมแสดงความอ่อนแอ
ทันใดนั้น โม่ถิงเซียวเอื้อมมือออกและบีบคางของเธอ“มู่นวลนวล หรือเธอคิดว่า ฉันยอมให้เธอปรากฏตัวอยู่รอบตัวฉัน เธอก็สามารถกำเริบเสิบสาน? เธอทำให้ตัวเองสำคัญมากเกินไปแล้ว”
แรงมือของเขาหนักเล็กน้อย มู่นวลนวลรู้สึกถึงร่องรอยแห่งความเจ็บปวด แต่แค่เลิกคิ้วขึ้น ไม่ได้ร้องออกมา
โม่ถิงเซียวมองเห็น แรงของมือก็ยิ่งหนักขึ้น“ไม่พูดแล้วเหรอ?”
มู่นวลนวลชี้ไปที่มือของเขาที่จับคางของเธอ บอกใบ้ว่าตอนนี้เธอเจ็บจนพูดไม่ออก
โม่ถิงเซียวเลิกคิ้วขึ้น สะบัดมือออกอย่างรวดเร็ว
เขาปล่อยมือ มู่นวลนวลเอื้อมมือไปลูบคางของตัวเอง เมื่อกี้เธอคิดว่าโม่ถิงเซียวต้องการบีบคางของเธอให้แตกคามือ
โม่ถิงเซียวมองดูเธอกัดริมฝีปากและสูดหายใจเบาๆด้วยสายตาเย็นชา หันศีรษะไปด้านข้าง
เวลานี้ มู่นวลนวลพูดอธิบายให้เขาฟัง“ฉันเคยชอบเซินชูฮันมาก่อน แต่ว่า…”
เธอยังไม่ได้พูดจบ ก็ถูกโม่ถิงเซียวทำให้หยุดลง“หุบปาก ฉันไม่อยากฟังแล้ว เธอกลับไปเถอะ”
ประโยคแรกก็ไม่น่าฟังขนาดนั้น เขาไม่อยากฟังคำต่อไปอีก
เขาไม่อยากได้ยินเรื่องราวของผู้หญิงคนนี้และผู้ชายคนอื่น
“ฉัน…”
แน่นอนว่ามู่นวลนวลจะไม่จากไปเพราะคำพูดนี้ของโม่ถิงเซียว เพียงแต่ เธอเพิ่งจะเปิดปากพูด โม่ถิงเซียวก็ลากเธอตรงออกไปข้างนอกอย่างรุนแรง
