เสียงปืนใหญ่ดังกระหน่ำอยู่ด้านนอก แม้แต่ห้องพยาบาลยังสั่นสะท้านไปตามแรงเสียง มีนาก้มหน้าเย็บแผลให้กับผู้ได้รับบาดเจ็บ หยาดเหงื่อปนเลือดทำให้เส้นผมของเธอเปียกปอน ใบหน้างดงามดูสกปรกเหนื่อยล้า มองไม่ออกถึงรูปลักษณ์เดิมของเธอ เป็นใครก็มองไม่ออกว่าเธอจะเป็นลูกสาวของนายกมนตรีไกรเลิศ คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลพรหมพิริยะ
สภาพแวดล้อมที่อบอ้าวและยุ่งเหยิงไม่ได้รบกวนเธอแต่อย่างใด ในฐานะแพทย์คนหนึ่ง การช่วยผู้คนนั้นคือหน้าที่ ยิ่งไปกว่านั้นในครั้งนี้เธอยังเป็นหัวหน้าทีมแพทย์กู้ภัยของประเทศซีดาน จึงควรที่จะยืนออกมาเป็นคนแรก
ปัง! ประตูที่ไม่แข็งแรงถูกถีบลอยเปิดออก เห็นเพียงนายทหารเลือดเปื้อนเต็มตัวสี่ห้าคนหามเปลบุกเข้ามา ทหารที่นอนอยู่บนเปลมีเลือดไหลทะลักออกมาไม่หยุด จนเปื้อนเป็นทาง ทหารที่นำหน้ารูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าคมคายหล่อเหลา รัศมีอันเย็นยะเยือกแผ่ซ่านออกมาจากร่างกายของเขา: “ใครเป็นหัวหน้า?”
มีนาเอ่ยขึ้นอย่างเรียบ ๆ : “ฉันเอง”
เข้าเดินก้าวใหญ่ ๆ เข้าไป แล้วใช้ปืนจ่อที่หัวของเธอ: “รีบช่วยเขา ไม่งั้นฉันจะฆ่าพวกเธอทันที!”
มีนาไม่ได้หวาดกลัวเลยสักนิด เธอมองเขาอย่างเฉยเมย: “คุณจะให้ฉันทำการผ่าตัดให้เขาแบบนี้เหรอ?”
เมื่อได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยนั่น ณภัทรก็ชะงักไปเล็กน้อย และเก็บปืนพกลงทันที
มีนาตวาดอย่างเย็นชา: “หลบไป!”
ทหารที่อยู่ตรงนั้นมีท่าทางตกตะลึง แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยมีใครกล้าพูดกับท่านผู้บัญชาการของพวกเขาแบบนี้มาก่อนเลย ผู้หญิงคนนี้จบเห่แน่!
เขาเก็บเอารัศมีอันเย็นยะเยือกที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างกายของเขาลง แล้วยิ้มออกมา: “โอเค”
จากนั้นเขาก็พาคนของเขาออกไป
มีนารีบสั่งให้ผู้ช่วยนำคนเจ็บไปนอนที่เตียงผ่า: “เร็ว! คีมห้ามเลือด! ถุงให้เลือด!”
“หัวหน้าคะ ชีพจรคนไข้อ่อนแอเกินไป! เหมือนหัวใจจะหยุดเต้นไปแล้วค่ะ!”
มีนารีบทำการปั๊มหัวใจทันที
ห่างออกไป ณภัทรหรี่ตามองดูผู้หญิงที่ตวาดใส่เขา เธอกำลังทำการปั๊มหัวใจให้กับคนไข้อย่างสุดความสามารถ เลือดสด ๆ พุ่งออกมาโดนนิ้วมือ และใบหน้า ย้อมเสื้อสีขาวของเธอจนกลายเป็นสีแดง สำหรับเรื่องพวกนี้ เธอไม่ใส่ใจเลยสักนิด ราวกับว่าเธอเป็นราชาแห่งห้องผ่าตัด กระทำการอย่างเด็ดขาด ท่าทางน่าเกรงขาม!
ผ่านไปครึ่งค่อนวัน การผ่าตัดของนายทหารผ่านไปด้วยดี และถูกส่งตัวกลับประเทศ ถึงตอนนี้มีนาถึงได้วางใจลง เธอเดินออกจากห้องผ่าตัดไปด้วยความเหนื่อยล้า ก้มหน้าล้างมือที่เปื้อนเลือดอยู่ตรงก๊อกน้ำ
ทันนั้นผ้าขนหนูผืนหนึ่งถูกยื่นมาตรงหน้า ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้น ก็ได้พบกับ ใบหน้าเคร่งขรึม ทำให้คำว่า ‘ขอบคุณ’ ติดอยู่ที่คอทันที พูดตามตรงเธอไม่ค่อยประทับใจผู้ชายคนนี้สักเท่าไหร่นัก: หยาบคาย ป่าเถื่อน ชอบให้อำนาจ……
เขาจุดซิการ์ขึ้นหนึ่งมวน แล้วพ่นควันบุหรี่ออกมาจากริมฝีปากบอบบางเซ็กซี่ใส่เธอ: “จำไว้นะผมชื่อณภัทร นายณภัทร รัตนชัยนันท์”
ที่แท้เขาก็คือณภัทรที่มีชื่อเสียงโด่งดัง เป็นตำนานของวงการทหาร
ได้ยินมาว่าเขาเกิดในครอบครัวที่เป็นผลเรือน เข้ากรมทหารตั้งแต่อายุสิบสอง และได้เริ่มแสดงพรสวรรค์ออกมาตอนอายุสิบหก พออายุยี่สิบก็ได้กลายเป็นเสืออันดับหนึ่งของกรม เลื่อนตำแหน่งได้อย่างง่ายดายมาตลอดทาง ตอนนี้อายุเพียงแค่ยี่สิบเจ็ดปี ก็มีตำแหน่งเป็นถึงพลเอกของประเทศซีดาน เขารบชนะทุกครั้ง เป็นคนโหดเหี้ยมอำมหิต โดยเฉพาะกับตัวเอง แม้แต่คุณพ่อคุณแม่ของเขาเองก็ยังหวาดกลัวเขา คนแบบนี้ อย่าไปมีเรื่องด้วยจะดีกว่า!
มีนาสำลักจนไอขึ้นมา ใบหน้างามสะคราญแดงระเรื่อ ช่างน่ารักน่าหลงใหลเหลือเกิน เธอโยนผ้าขนหนูที่ใช้แล้วให้เขาอย่างแรง ในตอนที่ทั้งสองคนเดินผ่านกันนั้นเอง จู่ ๆ เขาก็คว้าหมับเข้าที่ข้อมือของเธอ สัญชาตญาณสั่งให้เธอยื่นมือไปจับมีดผ่าตัดในกระเป๋าเสื้อ ถ้าหากเขากล้ารังแกเธอล่ะก็ เธอจะต้องสู้ตายกับเขาแน่!
“ขอบคุณที่ช่วยทหารของผม”
เธอตอบน้ำเสียงราบเรียบ: “มันเป็นหน้าที่ของฉัน ท่านนายพลณภัทรไม่ต้องเก็บไปใส่ใจหรอกค่ะ”
เขาใช้มือข้างหนึ่งจับมือทั้งสองข้างของเธอไขว้หลังไว้ แล้วกระซิบที่ริมหูของเธอ: “ไม่เจอกันนานเลยนะ”
เธอมองเขาอย่างงงงวย รู้สึกเพียงว่าใบหน้าคมคายของเขานั้นเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน แต่ก็นึกไม่ออก
ในเวลานี้คนของทีมแพทย์ได้เดินกันเข้ามาเป็นกลุ่ม ๆ
เขารีบปล่อยมือจากเธอ เธอโซเซถอยหลัง เขายื่นแขนออกมา โอบเอวของเธอเอาไว้ มองจากไกล ๆ ท่าทางของทั้งสองคนค่อนข้างจะคลุมเครือ เท้าของเธอยื่นไปที่ระหว่างขาของเขา กลับถูกขายาว ๆ ของเขาหนีบเอาไว้ เขายกมือขึ้นลูบไล้ริมฝีปากของเธอ สัมผัสที่นุ่มละมุนทำให้เขาอยากจะจุมพิตแทบทนมาไหว
เธอถลึงตาใส่เขาด้วยความรังเกียจ แต่เขากลับฉีกยิ้มออกมา แล้วปล่อยมือจากเธอ และได้กล่าวอย่างมีเลศนัยก่อนที่จะจากไป: “หนทางอีกยาวไกล”
ตอนนี้เขาได้ไปไกลแล้ว
กินบุหรี่อ่อน ๆ ติดอยู่ที่ริมฝีปากของมีนา เธอกลับไปที่อ่างล้างหน้าอีกครั้ง แล้วใช้มือวักน้ำขึ้นมาเช็ดล้างริมฝีปากออกอย่างแรง เช็ดจนหนังแทบลอกออกมา
เพื่อน ๆ ทีมแพทย์ต่างพากันมุงเข้ามา ทุกคนมาจากทั่วทุกสารทิศ ไม่รู้จักตื้นลึกหนาบางของกันและกัน เพียงแค่คาดเดาไปต่าง ๆ นานา
“มีนา หรือว่าผู้บัญชาการภัทรจะเป็นคนที่เธอตามหา?”
“จะเป็นไปได้ยังไง คนที่มีนาตามหาคือคู่หมั้นของเธอต่างหากล่ะ”
เอกล่าวด้วยท่าทางเพ้อฝัน: “งั้นฉันก็สบายใจแล้ว ท่านนายพลณภัทรทั้งรูปหล่อ ทั้งขยัน ได้ยินมาว่าเขาเริ่มจากพลทหารเล็ก ๆ ก้าวมาทีละขั้นกว่าจะมาถึงตำแหน่งนี้ได้”
บีอดไม่ได้ที่จะราดน้ำเย็นใส่: “น้อย ๆ หน่อย ได้ยินมาว่าเขาไม่สนใจผู้หญิง คนธรรมดา ๆ อย่างพวกเราจะเอาคนแบบนี้อยู่ได้ยังไง?”
มีนาฝืนยิ้มเล็กน้อย แล้วหันหลังเดินจากไป เธอนั่งพิงอยู่บนม้านั่งยาวตรงทางเดินอย่างเหนื่อยล้า เปิดกระเป๋าเงินออกแล้วเอามือลูบภาพถ่ายที่อยู่ข้างใน ผู้ชายหล่อผู้หญิงสวย ยิ้มอย่างสดใส
ผู้ชายคนนั้นก็คือการันต์คู่หมั้นของเธอ ที่เติบโตมาด้วยกันตั้งเด็กนั่นเอง
นับตั้งแต่เธอจำความได้ เธอก็รู้ว่าเธอต้องเป็นภรรยาของเขา เพราะคนตระกูลพรหมพิริยะจะต้องแต่งเข้าตระกูลอัครโภคิน ยิ่งไปกว่านั้นเธอเป็นถึงคุณหนูใหญ่ตระกูลพรหมพิริยะ
ถ้าถามว่าชอบไหม ก็มีบ้างแหละ หนึ่งคือรู้จักกันมานานทำให้เกิดเป็นความรัก สองไม่จะยังไงเธอก็ต้องแต่งงาน ยิ่งไปกว่านั้นการันต์ก็ถือเป็นตัวเลือกที่ไม่เลว
เขาหน้าตาหล่อเหลา สง่างามและอ่อนโยน ไม่มีความยิ่งยโสของลูกหลานข้าราชการระดับสูง และยังดีกับเธอมากอีกด้วย
งานแต่งงานของเธอกับเขายังถูกเขมิกาน้องคนละแม่ของเธออิจฉาริษยามาโดยตลอด
ถ้าเธอไม่ยอมแต่งงานกับการันต์ ก็มักจะถูกคุณพ่อใช้น้องสาวมาข่มขู่ ให้แต่งกับคนอื่น……หรือแม้แต่คนที่เธอไม่รู้จัก ในเมื่อต้องเป็นแบบนี้ สู้แต่งกับคนที่4ตัวเองคุ้นเคยด้วยจะไม่ดีกว่าเหรอ?
อีกสองเดือน พวกเขาก็ต้องจัดงานแต่งงานกันแล้ว แต่ว่าการันต์ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?
เธอรู้เพียงว่าเขาได้เข้าร่วมกองทัพของประเทศซีดาน รบกับประเทศเดมอน ไม่มีข่าวคราวมากว่าครึ่งปีแล้ว แม้แต่ตระกูลอัครโภคินเองก็สืบหาข่าวคราวของเขาไม่เจอ
ตอนนี้ตระกูลอัครโภคินเป็นตัวเต็งของผู้สมัครประธานาธิบดีของประเทศซีดาน จึงทำได้เพียงปิดบังเรื่องนี้เอาไว้ก่อน เมื่อเห็นงานแต่งใกล้จะมาถึงแล้ว เธอก็เลยสมัครเข้าทีมแพทย์ หวังว่าจะหาเขาเจอ
ห้องผู้บัญชาการค่อยทหาร
ข้างในตกแต่งอย่างเรียบง่าย ให้ความรู้สึกเย็นยะเยือก มีสีดำสนิทไปทั่วทั้งห้อง แม้แต่ม่านหน้าต่างเองก็ยังเป็นสีดำมืด
บนโต๊ะของณภัทรมีรูปภาพวางอยู่เต็มไปหมด และเห็นได้ชัดว่าผู้หญิงที่อยู่ในรูปพวกนั้นก็คือมีนานั่นเอง มีรูปในวัยเด็กที่สวยน่ารัก รูปในตอนวัยรุ่นที่สวยสะโอดสะอง และยังมีตอนนี้ที่สวยมีเสน่ห์
เขายื่นมือออกมาลูบไล้ใบหน้าที่งดงามของหญิงสาวที่อยู่ในรูป นัยน์ตาอันลึกซึ้งถูกย้อมด้วยรอยยิ้ม: “เธอเป็นคนเอาตัวเองเข้ามาเองนะ จะโทษฉันไม่ได้”
เขายกมุมปากขึ้น จากนั้นก็ได้โทรไปที่คุกใต้ดินของเขตดาร์ซี่ทันที ส่วนคนที่ถูกขังอยู่ที่นี่ล้วนเป็นพวกชั่วช้าสามานย์ หรือพวกที่บุคคลสำคัญต้องการกำจัด
“ปล่อยตัวไอ้การันต์ ส่งตัวมันกลับบ้านตระกูลอัครโภคินให้เร็วที่สุด”
“แต่ว่านี่เป็นข้อตกลงผู้บัญชาการและตระกูลพงศ์โชติภูวดล ถ้าเกิดรองประธานาธิบดีทิวากรกล่าวโทษขึ้นมา จะไม่สร้างความลำบากใจให้พวกเราเหรอครับ?”
“หุบปาก! ทำตามที่ฉันบอก”
ณภัทรหยุดไปครู่หนึ่ง: “อีกอย่าง พรุ่งนี้พาพี่น้องทุกคนมาด้วย”
วายุที่อยู่ปลายสายนั้นดูตื่นเต้นมาก: “ผู้บัญชาการครับ มีภารกิจใหม่อีกแล้วใช่ไหมครับ? พอดีพวกผมยังออกแรงไม่เต็มที่ กำลังหาที่ปลดปล่อยอยู่พอดีเลย”
“ขอแต่งงาน!”
วายุสุดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่: “เอ่อ……”
