หลังจากที่วายุได้รับคำสั่งก็ได้ขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไป และในเวลานี้เขาไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติใด ๆ บนเฮลิคอปเตอร์เลย
จากนั้นเขาก็ส่งคำสั่งของลูกพี่ไปให้พี่น้องทุกคน: “พี่น้องทุกคนฟังให้ดี คืนนี้ ดำเนินภารกิจปฏิบัติการล่าปีศาจ”
พวกเขาแทบจะพากันลุกฮือขึ้นมา
“คืนนี้เป็นคืนเข้าห้องหอของลูกพี่นะ นี่มันยังไงกัน”
“ลูกพี่นี่ลูกเล่นเยอะจริง ๆ จะข่มขู่คุณผู้หญิงเหรอ?”
“ฮ่า ๆ ๆ ……ถ้าให้ผมพูดนะให้ลูกพี่ปลดล็อกร้อยแปดกระบวนท่า จะต้องทำให้ผู้หญิงยอมสยบอย่างแน่นอน ยังต้องเปลืองแรงขนาดนี้ทำไม?”
“พอเถอะน่า ลูกพี่ต้องการใช้เสน่ห์ทำให้คุณผู้หญิงยอมจำนน ผู้หญิงนะถ้าหัวใจยอมจำนน ปากก็จะจำนนไปด้วย ฮ่า ๆ ๆ ……”
คำพูดแย่ ๆ พวกนี้ดังออกมาจากหูฟังของวายุ ถูกขยายดังเป็นสองเท่าเมื่ออยู่ในเฮลิคอปเตอร์ที่ปิดสนิท มีนาโมโหจนกัดฟันกรอด นี่ก็คือทหารของณภัทร ในปากของแต่ละคนเต็มไปด้วยคำพูดแย่ ๆ เหมือนพวกอันธพาลอย่างเต็มเปี่ยม
วายุกำลังจะสตาร์ทเฮลิคอปเตอร์แต่กลับพบมีสิ่งที่คุ้นเคยจี้อยู่ที่ด้านหลังศีรษะของเขา หูฟังขนาดจิ๋วที่อยู่ในหูของเขาถูกเธอดึงออก
“อย่าขยับ! ไม่งั้นละก็ฉันจะทำให้สมองของนายไหลออกมาทันที”
“คุณผู้หญิง?”
มีนายิ้มระรื่นจ้องมองเขา: “เมื่อกี้คุยกันสนุกปากมากเลยนี่?”
“ฮ่า ๆ ……คุณผู้หญิง พวกเราแค่ล้อเล่นกันน่ะครับ”
เธอเหนี่ยวไก: “ฉันไม่มีเวลาจะมาล้อเล่นกกับนาย รีบพาฉันไปจากที่นี่!”
วายุมองไปที่กล้องโดยสัญชาตญาณ แต่กับพบว่าแหล่งจ่ายไฟของกล้องได้ถูกตัดไปแล้ว สมกับที่เป็นผู้หญิงที่ท่านนายพลเลือกจริง ๆ เฉลียวฉลาด
“คุณผู้หญิง อย่าพึ่งใจร้อนไปครับ ผมจะเอาเครื่องขึ้นตอนนี้แหละ”
ที่ด้านหน้าของเขามีปุ่มกดอยู่สองปุ่ม สีแดงเป็นปุ่มสตาร์ท สีน้ำเงินคือปุ่มเตือนภัย เขากำลังจะยื่นมือไปกดปุ่มสีน้ำเงิน แต่กลับถูกเธอจับนิ้วชี้เอาไว้ เสียงกร๊อบดังขึ้น นิ้วชี้ของเขาถูกหัก เจ็บจนมุมปากของเขากระตุก
“หึ! ดูเหมือนว่านายจะไม่ค่อยซื่อสัตย์สักเท่าไหร่ ฉันคงทำได้เพียงส่งนายไปพบพญายมแล้วล่ะ”
“เดี๋ยวครับ คุณผู้หญิงผมเป็นเพื่อนและผู้ช่วยที่ดีที่สุดของท่านนายพลเชียวนะครับ คุณผู้หญิงออมมือให้ผมหน่อยนะครับ”
เขาไม่ได้กลัวตายหรอก แต่ว่าถูกคุณผู้หญิงของตัวเองฆ่าตาย มันไม่คุ้มมากเลยจริง ๆ
มีนาเหมือนจะคิดทบทวนอย่างจริงจัง เธอยิ้มขึ้นมาอย่าแปลก ๆ : “ได้ยินมาว่าภายใต้บังคับบัญชาของณภัทรมีเจ็ดสิบสองอินทรีย์อยู่ เป็นพี่น้องที่ร่วมเป็นร่วมตายมาด้วยกัน ความสัมพันธ์ลึกซึ้ง”
วายุพยักหน้าอย่างสุนัขรับใช้
“ความสัมพันธ์ลึกซึ้ง? อืม แบบนี้ก็ง่ายแล้ว”
ผ่านไปสักพัก วายุถูกมัดห้อยเอาไว้ที่ด้านนอกของเฮลิคอปเตอร์ ที่แบกรับน้ำหนักของเขาเอาไว้มีเพียงเข็มขัดหนังเส้นหนึ่ง และที่ด้านล่างของเขาสวมเพียงแค่กางเกงในรัดรูปเพียงตัวเดียว แถมยังเป็นลายการ์ตูน
เขาพลันอยากจะตบบ้องหูของตัวเองขึ้นมา ทำไมวันนี้เขาต้องสวมกางเกงในลายการ์ตูนด้วย นี่ถ้าเกิดลอยขึ้นไปบนอากาศ จะต้องเป็นจุดเด่นแน่ แล้วเขาจะมีหน้าอยู่ที่ค่ายต่อไปได้ยังไง? เดี๋ยวนะ……ตอนนี้สิ่งที่เขาควรจะเป็นห่วงก็คือความปลอดภัยของชีวิตตัวเอง
มีนามองดูการตั้งค่าของเฮลิคอปเตอร์อยู่สักพัก แล้วลองขับดูสองสามครั้ง เฮลิคอปเตอร์สูญเสียความสมดุล แต่ไม่นานเธอก็หาความรู้สึกนั้นเจอ และออกเดินทางอย่างราบรื่น
วายุที่ถูกห้องเอาไว้ด้านนอกกลับแย่แล้ว เกือบจะถูกฟาดลงไปบนต้นไม้ใหญ่ ทำให้ร่างกายส่วนล่างพิการ เขาตะโกนขึ้นมาอย่างหวาดผวา: “พี่สะใภ้เมตตาด้วย ผมยังไม่เคยแตะต้องผู้หญิงเลยนะ”
“ว๊ากกก……พี่สะใภ้ขับเป็นหรือเปล่าเนี่ย?”
เขาได้รับคำตอบที่ทำให้เขาสิ้นหวังมาในทันที: “ขอโทษด้วย ฉันพึ่งขับครั้งแรกน่ะ”
วายุเกือบจะเป็นลมสลบไป ขับครั้งแรกงั้นเหรอ? จะเอาชีวิตเขาหรือไง!
ในเวลานี้เฮลิคอปเตอร์หลายลำได้ขับมาประชิด มีนาเอาหูฟังใส่ไปที่หู: “ฟังฉันให้ดี ถ้าไม่อยากให้พรรคพวกของพวกนายเป็นอะไรไป ก็รีบเปิดทางให้ฉันซะ!”
เฮลิคอปเตอร์เหล่านั้นยังคงลอยนิ่งอยู่ในอากาศ
มีนาหัวเราะอย่างเย็นชา เปิดประตูห้องโดยสารออก แล้วค่อย ๆ วางเข็มขัดต่ำลง
“ว๊ากกกกก!!! พี่สะใภ้ไว้ชีวิตด้วย”
มีนายิ้มระรื่น แต่ไม่นานก็รู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยขึ้นมา ราวกับมีดวงตาของพญาเหยี่ยวคู่หนึ่งกำลังจับจ้องเธออยู่
มองดูหญิงสาวที่ยิ้มแป้นราวดอกไม้แย้มบานบนหน้าจอ ณภัทรยิ้มเบา ๆ : “อืม นี่สิถึงเป็นผู้หญิงของฉัน”
ธนา ซึ่งเป็นผู้ช่วยผู้บังคับบัญชากองทหารที่ยืนอยู่ข้างกายของเขาสูดลมหายใจเย็น ๆ เข้าเฮือกใหญ่ นับว่าเขาดูออกแล้ว คนประเภทเดียวกันมักจะอยู่ด้วยกัน ทั้งสองคนนี้เป็นคนที่โหดเหี้ยมอำมหิตเหมือนกัน
เขากวาดสายตามองผู้หญิงที่อยู่บนหน้าจออย่างรวดเร็ว แอบพูดอยู่ในใจอย่างลับ ๆ ว่าข่าวลือที่ว่าลูกสาวตระกูลอัครโภคินอ่อนโยนอ่อนหวานนั้น มันมั่วชัด ๆ
“แค่ก ๆ ๆ ……ท่านนายพลครับ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ชีวิตของวายุคงต้องรักษาเอาไว้ไม่ได้แน่”
“ตายไปก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ทำให้ฉันขายหน้า!”
ฟังเสียงร้องโหยหวนอย่างกับหมาถูกน้ำร้อนลวกนั่น ดูกางเกงในลายการ์ตูนที่โดดเด่นสะดุดตานั่น ตอนนั้นเขาเลือกเขาได้ยังไงกันนะ?
ผู้ช่วยธนากล่าวเตือน: “หมอนั่นเป็นอัจฉริยะด้านคอมพิวเตอร์เชียวนะครับ ถ้าไม่มีเขาก็จะถอดรหัสไม่ได้”
ณภัทรลุกขึ้นเดินออกไปด้านนอก และพูดใส่หูฟัง: “เปิดทางให้คุณผู้หญิง!”
มีนาเป็นคนฉลาด เธอน่าจะเข้าใจดี เธอขับเฮลิคอปเตอร์ที่มีสัญลักษณ์ของกองทัพแอริคขับไปได้ไม่ไกลนักหรอก ถ้าหากออกจากแนวป้องกันของกองทัพแอริค กลับจะกลายเป็นเป้าหมายโจมตีของศัตรู ดังนั้นจุดหมายเดียวของเธอก็คือสนามบินนั่นเอง
เขาขึ้นไปนั่งบนเฮลิคอปเตอร์พิเศษ ในดวงตาเต็มไปด้วยรอยของการเฝ้ารอ จิ้งจอกน้อย พบกันที่สนามบิน
ในเวลานี้ทหารเหล่านั้นต่างก็ได้รับคำสั่งแล้ว และเปิดทางให้อย่างรวดเร็ว
มีนาขับเฮลิคอปเตอร์ขึ้น ๆ ลง ๆ ตรงไปที่สนามบิน
ข้างหน้าก็จะถึงสนามบินแล้ว แต่การเอาเฮลิคอปเตอร์ลงเป็นเรื่องที่ต้องใช้เทคนิค มือใหม่เอี่ยมอ่องอย่างเธอทำไม่ได้หรอก
เธอดึงเอาวายุที่ตกใจแทบตายขึ้นมา: “หาที่ที่ปลอดภัยเอาเครื่องลง!”
วายุน้ำมูกน้ำตาไหลไม่หยุด ปฏิบัติตามคำสั่งอย่างว่าง่าย
มีนายิ้มขึ้นมาอย่างอดไม่ได้: “คิดไม่ถึงว่าในกองทัพของณภัทรจะมีคนปอดแหกอย่างนายอยู่ด้วย นายเป็นพี่น้องของเขาได้ยังไงเนี่ย?”
“อย่าดูถูกท่านแม่ทัพนะ เรื่องที่ผมถนัดไม่ใช่การสู้รบหรอก”
เฮลิคอปเตอร์ลงจอดอย่างปลอดภัย มีนามัดเขาเอาไว้บนเบาะ และตบหัวของเขาเบา ๆ : “น้องชาย ไว้พบกันใหม่!”
ในตอนที่เธอปิดประตูห้องโดยสารก็ได้กวาดสายตาไปมองกางเกงในลายการ์ตูนของเขา เธอยิ้มกล่าว: “นายน่ารักมากเลยล่ะ”
มุมปากของวายุกระตุกเล็กน้อย เขายอมที่จะไม่พบอีกเลยดีกว่า!
มีนาเดินเข้าไปในสนามบิน แต่เธอก็ได้พบกับความผิดปกติทันที เธอแวบเข้าไปในห้องน้ำหญิง เมื่อปรากฏตัวอีกครั้งก็ได้เปลี่ยนไปแล้ว แต่งหน้าจัด ผมม้วนเป็นลอน กระโปรงสั้นคอเสื้อต่ำสวยฉูดฉาดเป็นเป็นพิเศษ แถมยังสวมแว่นตาดำที่แทบจะปิดครึ่งหนึ่งของใบหน้าที่เล็กเท่าฝ่ามือเอาไว้
ในเวลานี้ณภัทรกำลังนั่งอยู่ในห้องดูกล้องวงจรปิดของสนามบินอย่างเงียบ ๆ ดวงตาทั้งสองข้างจ้องเขม็งไปที่หน้าจอ รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขาเล็กน้อย ต่อให้เธอกลายเป็นขี้เถ้า เขาก็จำเธอได้
เสียงของผู้ช่วยธนาดังออกมาจากหูฟังของเขา: “ท่านนายพลครับ พวกเราจับตัวคุณผู้หญิงได้แล้ว จะรีบพาตัวไปหาท่านนายพลตอนนี้เลย”
“ปล่อยเธอไป!”
ผู้ช่วยธนาตะลึงงัน เขาฟังไม่ผิดใช่ไหม? เข้าหันกลับไปปัดผมยาว ๆ ของหญิงสาวขึ้น ถึงพบว่าตัวเองได้จับผิดตัว
ผู้หญิงคนนั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ: “ไม่เกี่ยวกับฉันนะ มีผู้หญิงคนหนึ่งให้เงินฉันก้อนหนึ่ง แล้วเปลี่ยนชุดกับฉัน”
ตอนนี้มีนาได้มาถึงประตูขึ้นเครื่องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เพื่อหลอกสายตาผู้คน เธอจงใจเข้าหาชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้าง ในสายตาของคนภายนอก ก็เหมือนคู่รักคู่หนึ่ง
“คุณชอบผู้หญิงแบบไหนเหรอคะ?”
ชายคนนั้นมองเธอแทบน้ำลายสอ จนลืมตอบคำถาม
ในเวลานี้น้ำเสียงอันเย็นยะเยือกได้ดังลอยมาจากด้านหลังของเธอ: “หน้าอกใหญ่……ซุกซน!”
