ณภัทรรู้สึกชาซาบซ่านกระจายไปทั่วทั้งตัว เขาแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว
เขายื่นฝ่ามือใหญ่ ๆ ขึ้นมากดหัวที่อยู่ไม่เป็นสุขของเธอลงไปบนหน้าออก และกระซิบที่ข้างหู: “เด็กดี อย่าดื้อสิ กลับไปเดียวทำให้”
ในเวลานนี้สมิธมองผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์เห็นว่ากองทัพทหารชั้นยอดของตัวเองได้ควบคุมท่าข้ามฟากใหญ่เอาไว้ได้อย่างราบรื่นแล้ว ความดุร้ายและเจ้าเล่ห์ได้ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาแวบหนึ่ง เขายิ้มเหี้ยมเกรียมพลางกล่าว: “ท่านนายพลณภัทรกับคุณนายรักกันมากจริง ๆ ให้ฉันช่วยพวกแกสองคนหน่อยดีไหม ส่งให้พวกแกสองคนไปเป็นผีเคียงคู่กัน ฮ่า ๆ ๆ……”
เขาดีดนิ้วเสียงดัง ทันใดนั้นปลายกระบอกปืนของทุกคนก็ได้ชี้ไปทางณภัทรและมีนา
แต่ทว่าบนใบหน้าของณภัทรไม่มีความตื่นตระหนกใด ๆ เลยสักนิด ที่มุมปากยังมีรอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นมา: “ได้ยินมาว่าท่านนายพลสมิธชอบดอกไม้ไฟมาก งั้นฉันก็จะมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้แก”
สมิธพิจารณาดูผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า เพียงรู้สึกแปลก ๆ ชั่ววินาทีก็ได้ยินเสียงระเบิดดังขึ้น เขาหันไปตามเสียง พบเพียงว่าในหน้าจอคอมพิวเตอร์เต็มไปด้วยเปลวไฟ
เขาหันไปจ้องมองณภัทรอย่างดุร้าย: “ณภัทร แกขี้โกง!”
“ฉันรักษาคำพูดมาตลอด เพียงแค่ตอนที่คนของฉันถอนทัพออกมา ได้ฝังระเบิดเวลาเอาไว้รอบ ๆ ท่าข้ามฟากใหญ่ ถ้าหากภายในสิบนาทีฉันยังไม่ออกไปจากเกาะแห่งนี้ กองทัพทหารชั้นยอดของแกก็จะกลายเป็นดอกไม้ไฟทันที นั่นเป็นทิวทัศน์ที่ท่านนายพลสมิธชอบที่สุดเชียวนะ”
เขายิ้มออกมา ยิ้มที่ทำให้หัวใจมนุษย์สั่นคลอน แต่กลับเหมือนปีศาจดูดเลือด ทำให้คนรู้สึกเหน็บหนาว
สมิธรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาอย่างฉับพลัน นี่เขาถูกณภัทรตลบหลังเข้าให้แล้ว กองทัพทหารชั้นยอดเป็นหยาดเหงื่อแรงกายกว่าสิบปีของเขาเชียวนะ จะให้ถูกทำลายไปไม่ได้!
เขากัดฟันกรอด: “โอเค ฉันปล่อยพวกแกไป แต่หวังว่าท่านนายพลณภัทรจะไม่ทำร้ายคนของฉัน!”
ณภัทรหรี่ตาเล็กน้อย: “ตกลง!”
ไม่นานเครื่องบินส่วนตัวของณภัทรก็ได้ลงจอดที่เกาะโรบิน
ต่อให้สมิธโกรธแค้นเขาจนต้องกัดฟัน แต่ก็ต้องยิ้มส่งพวกเขาขึ้นเครื่องบิน
เครื่องบินบินขึ้นจนมาถึงจุดปลอดภัย ณภัทรก็ได้กดโทรหาสมิธ: “ท่านนายพลสมิธ ความจริงแล้วฉันลืมบอกแก จริง ๆ แล้วที่ท่าข้ามฟากใหญ่มีระเบิดฝังอยู่เพียงลูกเดียวเท่านั้น และได้ระเบิดไปเมื่อสิบนาทีก่อนหน้านี้ แต่ว่าระเบิดเวลาพวกนั้น……”
ไม่รอให้เขาพูดจบ สมิธก็ได้ขว้างโทรศัพท์ลงไปบนพื้นด้วยความโมโห นี่เขาถูกณภัทรปั่นหัวเล่นอยู่!
บึ้ม! บึ้ม! บึ้ม! ทันใดนั้นเกาะโรบินก็ได้พังพินาศ เขม่าดินปืนลอยตลบอบอวล
ณภัทรแจะปากมองดูโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไป ไอ้สมิธนั่นใจร้อนเกินไปหน่อย นี่เขาใจดีเตือนให้มันหนีเอาชีวิตรอดมันอยู่นะ
เขาวางสายไปและได้ไปที่ห้องผู้โดยสารสุดหรูเพื่อตรวจดูอาการของมีนา
แม้ว่าแพทย์ทหารจะมัดเธอเอาไว้บนเตียง แต่เธอก็ยังคงดิ้นรนด้วยความทุกข์ทรมาน บริเวณข้อมือของเธอแดงเล็กน้อย
“อาการเป็นยังไงบ้าง?”
“นี่เป็นยาปลุกเซ็กส์รูปแบบใหม่ แม่มียาที่ช่วยได้ คงต้อง……คงต้องดูที่ท่านนายพลแล้วล่ะครับ”
ณภัทรเข้าใจความหมายของเขาเป็นธรรมดา เขาปรารถนาครอบครองมีนามาโดยตลอด แต่ก็ไม่อยากให้เป็นสถานการณ์แบบนี้ ที่เขาต้องการคือเธอยอมให้เขาทั้งกายและใจ แต่ทว่าเมื่อได้เห็นท่าทางทุกข์ทรมานแบบนี้ของมีนา เขารู้สึกปวดใจ
“พวกนายออกไปก่อนเถอะ”
แพทย์ทหารและผู้ช่วยธนาเดินออกไปพร้อมปิดประตูให้
ณภัทรพึ่งจะแก้มัดให้มีนา เธอก็ได้กดตัวเขานอนลงไปบนเตียงเหมือนกับสัตว์ร้ายที่บ้าคลั่ง และพลิกตัวขึ้นมาอยู่บนตัวของเขา มือเล็ก ๆ ดึงเสื้อของเขา แต่ก็ดึงออกไม่ได้ เลยเปลี่ยนไปใช้ปากกัดแทน
ณภัทรหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ : “เหมือนลูกหมาจริง ๆ แต่ผม……กลับหลงใหลในตัวคุณ”
เขาถอดเสื้อเชิ้ตออก และได้ถอดให้เธอจนไม่เหลือสักชิ้น ร่างสองร่างกอดรัดอยู่ด้วยกัน ร่างหนึ่งผิวขาวอีกร่างสีแทน ภายใต้ความคลั่งไคล้โอบล้อมไปด้วยเสียงหอบหายใจที่เย้ายวน จนกระทั่งมาจุดสูงสุดที่วิญญาณทนต่อไปไม่ไหว
ถึงยังไงนี่ก็เป็นครั้งแรกของเธอ เขาพยายามอ่อนโยนที่สุด การเคลื่อนไหวช้าลงเล็กน้อย แต่พอใกล้จะถึงจุดสุดยอด กลับถูกความเสียวซ่านทำให้ควบคุมไม่ได้
ถึงแม่ว่าห้องโดยสารแห่งนี้จะเก็บเสียงได้ดีไม่เบา แต่แพทย์ทหารและผู้ช่วยธนาที่เฝ้าอยู่ด้านนอกก็ยังได้ยินเสียง ‘สู้รบ’ อย่างดุเดือดจากข้างใน
ผู้ช่วยธนามองดูนาฬิกาข้อมือ นี่มันก็ผ่านไปสามชั่วโมงแล้วทำไมถึงยังไม่เสร็จอีกนะ?
แพทย์ทหารมุมปากกระตุกเล็กน้อย: “ผู้ช่วยธนาแจ้งให้เครื่องบินลำเลียงส่งน้ำมันสำรองและพวกอาหารมาไว้ดีกว่า ดูจากสถานการณ์แล้วคงต้องอยู่ต่อถึงสามวันสามคืน”
ผู้ช่วยธนาตกใจจนอ้าปากค้าง สามวันสามคืน? งั้นเมื่อเสร็จภารกิจท่านนายพลจะไม่หมดแรงจนเขาอ่อนหรอกเหรอ?
เขารีบเขียนรายการออกมากระดาษแผ่นหนึ่งทันที และส่งไปให้วายุโดยด่วน ให้เขานำมาส่งให้
ในห้องผู้โดยสารบรรยากาศร้อนระอุ เขาได้ปลดล็อกร้อยแปดกระบวนท่ากับเธอจริง ๆ แต่ว่าการออกกำลังกายชุดนี้เมื่อทำเสร็จ ทั้งสองต่างก็เหนื่อยอย่างไร้เรี่ยวแรง
เธอง่วงมากจนหลับอยู่บนหน้าออกของเขาเหมือนลูกแมว เขาโอบเอวของเธอเอาไว้อย่าพึงพอใจ ร่างกายของทั้งสองคนแนบชิดติดกัน
เพียงแต่ว่าในตอนกลางดึก เขาก็รู้สึกหนักบนตัวขึ้นมา ที่แท้ยาของเธอออกฤทธิ์อีกแล้วนี่เอง เธอนั่งอยู่บนสะโพกของเขา บ้าคลั่งอย่างกับแมว
เขาจับสะโพกของเธอเอาไว้ และออกแรงเล็กน้อย การออกกำลังกายยกนี้ยาวมาจนถึงเช้าวันถัดมา ทั้งสองคนเหมือนได้มาถึงจุดสุดยอดของความสุข แต่ก็เหนื่อยจนหมดแรงไปอีกครั้ง เธอนอนคว่ำอยู่บนตัวของเขาและผล็อยหลับไป และบางส่วนของร่างกายของเขายังถูกเธอหนีบเอาไว้ในร่างกาย
รอจนเขาตื่นมาการต่อสู้ก็ได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง เหนื่อย เสียวซ่านและยังแฝงไปด้วยความเจ็บเล็กน้อย
ในขณะเดียวกัน นายพลสมิธผู้น่าสงสารได้ถูกฉลามไล่ตามร้องแหกปากอยู่ในทะเลลึก ที่หนีตายมาพร้อมกับเขายังมีผู้ช่วยของเขา
ทั้งสองคนโชคดีที่ถูกคลื่นซัดมาติดฝั่ง พวกเขานอนอยู่บนหาดทรายที่ร้อนดั่งไปอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง
“นี่มัน……นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
“มีคน……มีคนแฮ็กระบบป้องกันของเกาะ แล้วแอบเข้ามา……และฟังระเบิดควบคุมระยะไกลแบบอิเล็กทรอนิกส์เอาไว้จำนวนมาก”
สมิธโมโหจนแทบกระอักเลือดออกมา เกาะโรบินเป็นเกาะไฮเทคที่เขาสร้างขึ้นอย่างพิถีพิถันที่รวบรวมการป้องกันการสังเกตการณ์และโจมตีเอาไว้ในที่เดียวเชียวนะ คิดไม่ถึงว่าจะกลายเป็นกองขี้เถ้าไปภายในชั่วพริบตา
“ไอ้ณภัทร เรื่องมันไม่จบง่าย ๆ แน่!”
ดูเหมือนว่าเขาจะรักผู้หญิงคนนั้นมากจริง ๆ ไม่อย่างนั้นละก็เขาจะระดมกำลังทำเพื่อเธอถึงขนาดนี้ได้ยังไง?
จู่ ๆ เขาก็ยิ้มขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง
“ท่านายพล เป็นอะไรไปเหรอครับ?”
“ฮ่า ๆ ๆ …… เมื่อก่อนไอ้ณภัทรไม่มีตรงไหนที่สามารถโจมตีได้ แต่ตอนนี้มันได้มีจุดอ่อนขึ้นมา นายว่าจะไม่ให้ฉันดีใจได้ยังไง?”
มันก็ใช่ ผู้หญิงคนนั้นก็คือจุดอ่อนของณภัทร เพียงแต่เขาพึ่งจะมารู้ในเวลาต่อมาว่าตัวเองนั้นได้ผิดพลาดใหญ่หลวงเพียงใด ผู้หญิงคนนั้นไม่ต่างอะไรกับณภัทร ต่างก็เป็นปีศาจที่มาจากนรก ได้หันกลับมากัดเขาจนเลือดท่วมตัว
เครื่องบินลอยวนอยู่ในอากาศเป็นเวลาสามวันสามคืนจริง ๆ ทั้งร่างกายและจิตวิญญาณของทั้งสองคนต่างก็อ่อนระโหยโรยแรง
เช้าตรู่ของวันที่สี่ ประตูห้องผู้โดยสารก็ได้ถูกเปิดออก แพทย์ทหารได้ส่งสารละลายธาตุอาหารสองขวดเพื่อเติมพลังให้กับร่างกายเข้ามาทันที
ณภัทรอุ้มมีนาขึ้นมา ให้เธอพิงอยู่ที่อ้อมอกของเขา และป้อนเธอให้ดื่มลงไป เธอเหนื่อยล้าหมดแรง และผล็อยหลับไปอีกครั้ง
หลังจากที่เขาดื่มสารละลายธาตุอาหารลงไปก็ได้อุ้มเธอไปที่ห้องน้ำ และอาบน้ำเช็ดตัวให้เธอ เมื่อเห็นรอยเลือดที่ต้นขาขาว ๆ ของเธอ เขาทั้งดีใจทั้งปวดใจ การเคลื่อนไหวยิ่งนุ่มนวลกว่าเดิม
“มีนา ชั่วชีวิตนี้ของคุณ ตอนมีชีวิตอยู่เป็นคนของผม ตายไปก็เป็นผีของผม”
เมื่อมีนาตื่นขึ้นมาก็ได้มาอยู่ที่คฤหาสน์ใต้ดินแล้ว เธอรู้สึกเพียงว่าร่างกายเหมือนกำลังถูกบดขยี้ รู้สึกปวดสมอง ก้มหน้าลงมองรอยฟกช้ำบนร่างกายของตัวเอง และนึกถึงเรื่องราวก่อนหน้านี้ขึ้นมาได้ เธอเข้าใจทุกอย่างขึ้นมาทันที
“ตื่นแล้วเหรอ?”
ณภัทรสวมชุดลำลองเดินเข้ามา เสื้อยืดสีฟ้าอ่อน กางเกงวอร์มสีขาว มีความอบอุ่นเพิ่มขึ้นและความเยือกเย็นลดลง เหมือนกับชายหนุ่มข้างบ้านที่แสนอบอุ่น
เธออ้าปากเล็กน้อย เขารีบป้อนนมในแก้วให้เธอทันที
อุณหภูมิของนมกำลังพอดี ทำให้ในใจของเธอรู้สึกอบอุ่น พลันนึกถึงตอนที่คุณแม่ยังอยู่จะเตรียมนมให้เธอหนึ่งแก้วในเช้าของทุกวัน เบ้าตาของเธอแดงขึ้นมาเล็กน้อยอย่างห้ามไม่ได้
เขางงงันไปเล็กน้อย: “นี่ ผมไม่ได้ตั้งใจ……”
เธอร้องไห้หนักกว่าเดิม หยาดน้ำตาร่วงหล่นลงมา ทำให้ผ้ารองหมอนเปียก
สีหน้าของเขาทั้งดำทั้งเย็นชา นี่เธอไม่อยากเป็นผู้หญิงของเขาขนาดนี้เลยเหรอ?
