ในตอนที่เขาแทบจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ทำให้ร่างกายของเธอแข็งทื่อ ราวกับกำลังเผชิญหน้ากับศัตรู เธอรีบหันหลังกลับมา แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า“ณภัทร ฉันยังรู้สึกเจ็บที่ตรงนั้น แล้วพรุ่งนี้ก็ยังต้องไปรายงานตัวที่โรงพยาบาลด้วย คุณคงไม่ให้ฉันต้องลุกจากเตียงไม่ได้หรอกนะ ”
ตลอดช่วงเวลาที่อยู่กับผู้ชายคนนี้ เธอก็พอจะรู้นิสัยของเขา แม้จะชอบพูดจาร้ายๆใส่เธอ แต่ก็รักเธอมาก หากเธอรู้จักโอนอ่อนกับเขาในบางเวลา เขาก็ไม่บีบบังคับอะไรเธอ ในจุดจุดนี้ เขาก็ค่อนข้างที่จะทำตัวน่ารักเอามาก
เป็นไปตามคาด ณภัทรทำเพียงแค่กอดเธอเอาไว้แน่นในอ้อมแขน แต่กลับพูดอย่างเย็นชาว่า “ ถ้ายังขยับตัวไปมาอีกผมจะทำคุณให้ร้องไห้เลยคอยดู ！”
มีนานอนอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างเชื่อฟัง เธอทำเป็นใจกล้าวางมือไปยังเอวของชายหนุ่ม ในตอนนั้นเอง เธอสัมผัสได้ถึงความแข็งทื่อจากร่างกายของเขา นี่เป็นสิ่งที่หาได้ยาก พลเอกณภัทรที่ชอบทำตัวกร่างอันธพาลร่างกายก็แข็งทื่อเป็นด้วย ?
เธอทำตัวราวกับลูกแมวเอาหัวถูไถไปกับอกของเขา พูดเสียงเบาว่า“ณภัทร ฉันเป็นของคุณแล้ว ก็ย่อมต้องอยากที่จะใช้ชีวิตอยู่กับคุณ เรื่องนี้ คุณไม่ต้องสงสัยอะไรอีก ”
เมื่อก่อนเธอไม่เคยเก็บผู้ชายคนไหนมาใส่ใจ แต่ต่อไปเธอจะลองเก็บเขามาใส่ใจดู คนเราบนโลกนี้ก็ย่อมต้องอยากมีชีวิตที่อยู่ภายใต้เงื่อนไขที่จำกัดอย่างสงบสุข เธอผ่านอะไรมามาก ก็ย่อมต้องมองออก กับตัวณภัทรเองแล้ว เธอไม่ได้คาดหวังอะไรมาก แค่หวังที่จะมีชีวิตอยู่บนเส้นทางที่ยากจะถอนตัวนี้อย่างมีความสุข ดูแลทิวาให้ดีๆ ก็เท่านั้น สำหรับผู้ชายอย่างเขาที่ยืนอยู่บนยอดสูง หากคาดหวังมากเกินไป ก็คงต้องผิดหวังเท่านั้น
ในความมืด ณภัทรขมวดคิ้ว ที่เขาต้องการไม่ใช่แค่มีนาที่จะใช้ชีวิตอยู่กับเขา เขารักเธอมานานหลายปี และคอยปกป้องเธอมานานขนาดนี้ ก็ต้องหวังให้เธอตกหลุมรักเขาเข้าสักวัน แต่ตัวเขาเองก็รู้ว่าเขานั้นใจร้อนเกินไป เขานิ่งเงียบอยู่นาน ก็ถอนหายใจ“นอนเถอะ ”
มีนาหลับตาลงอย่างว่าง่าย ผ่านไปสักพักเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอก็ดังขึ้น แต่ณภัทรกลับลืมตาขึ้นมา เขายื่นมือไปสำรวจมองคิ้วและตาของมีนา แล้วแนบไปที่ใบหูของเธอ พูดอย่างเอาแต่ใจว่า“ผมจะทำให้คุณต้องยอมจำนนแต่โดยดีเอง ！”
ผู้หญิงคนนี้ ทั้งชีวิตนี้ของเธอต้องเป็นของเขาคนเดียว
การนอนของณภัทรนั้นสั้นมาก นี่คงเป็นนิสัยที่ถูกปลูกฝังมาจากค่ายทหาร หากมีการเคลื่อนไหวใดๆ ร่างทั้งร่างก็ราวกับมีสปริงดีดตัวขึ้นมาทันที
มีนาที่กำลังจะลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้า เขาก็ลุกขึ้นนั่งตามทันที แล้วใช้แขนขวางเธอเอาไว้ น้ำเสียงคมชัด“คุณจะไปไหน ？”
เธอรู้สึกอึ้งเล็กน้อย หรือคิดว่าเธอจะหนีงั้นเหรอ ? ทั้งคฤหาสน์หรือแม้แต่ทั้งเมืองรามก็เป็นคนของเขา เธอจะหนีไปไหนได้อีก?
“ไปทำอาหาร”
เขาเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองประหม่าเกินไป เลยปล่อยร่างกายให้ผ่อนคลายลง แล้วพูดอย่างเฉยชาว่า“เรื่องพวกนี้ให้คนรับใช้เขาทำไปเถอะ”
เธอยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์“ท่านนายพลณภัทรสงสารฉันเหรอคะ ？”
เขามองดูเธอที่ยิ้มแย้มราวกับดอกไม้ ร่างกายมีลมร้อนสูบฉีด อยากที่จะกดเธอลงแล้วย่ำยีเธอซะ และร่างกายของเขาก็ตอบสนองอาการที่ซื่อตรงของตัวเองออกมา เขากระโจนเข้าหาเธอแล้วกดทับร่างเธอเอาไว้ ลมหายใจที่รุ่มร้อนพ่นลงบนใบหน้าที่อ่อนช้อยและน่ารักของเธอ
“ขอแค่เธอปรนนิบัติฉันให้มีความสุขได้ก็ถือว่าเป็นการทำบุญอย่างหนึ่งแล้ว ”
มีนาจ้องเขม็ง“ณภัทร คุณไม่ทำตัวกวนสักวันจะตายไหม ？”
เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วผ่อนลมหายใจออกมาอย่างคลุมเครือไปที่ข้างใบหูของเธอ “ใช่……จะอึดอัดตาย”
“……”
เธอลองพูดเกลี้ยกล่อมเขา“ณภัทร อาหารเช้าที่ฉันทำอร่อยมาก คุณอยากกินอะไร อาหารจีนหรืออาหารตะวันตก อาหารประเภทเนื้อสัตว์หรือมังสวิรัติดี？”
เมื่อมองดูท่าทีอันน่ารักของเธอ เขาอยากจะกลืนเธอลงท้องจริงๆ แต่เขารู้ว่าเรื่องนี้จะรีบร้อนไม่ได้ สักวันเขาจะทำให้เธอต้องยินยอมพร้อมใจอย่างไม่อิดออด
เขาลุกขึ้นอย่างคล่องตัวแล้วสวมใส่ชุดนอน “อะไรก็ได้”
เธอขมวดคิ้วขึ้น คำว่า‘อะไรก็ได้’นี้เป็นคำตอบที่ยากสำหรับเธอจริงๆ
หลังจากที่เธอล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยก็เปลี่ยนชุดลำลองแล้วไปที่ห้องครัวกอหญ้ากับใบบัวคอยเป็นลูกมือเธอ
“ท่านนายพลของพวกเราปกติเขาชอบกินอะไรเหรอ”？”
“ปรกติท่านนายพลไม่ทานอาหารที่บ้านค่ะ ท่านมักไปทานอาหารกับพลทหารในค่าย แต่ต่อไปมีคุณผู้หญิงมาอยู่ที่บ้านด้วย ดูท่าแล้วท่านนายพลคงต้องปรับเปลี่ยนนิสัยแล้วค่ะ ”
มีนากำลังเตรียมที่จะทำอาหารมื้อเช้าเป็นประเภทเนื้อสัตว์ เธอทำปลาแซลมอนสองที่ และไข่อีกสองฟอง
กอหญ้าที่กำลังจะเอ่ยปากพูด แต่เมื่อหันไปมองเห็นณภัทรที่ยืนอยู่ตรงประตู เธอก็ต้องปิดปากเงียบ ดึงมือใบบัวแล้วเดินออกไปเงียบ ๆ
ณภัทรยืนพิงอยู่ตรงประตู มองดูผู้หญิงตรงหน้าที่กำลังวุ่นเพราะเขา ในใจก็รู้สึกอบอุ่น
เสื้อลำลองที่หลวมโคร่งก็ไม่อาจปิดบังความสวยงามของร่างกายเธอได้ เธอราวกับเป็นยาปลุกเซ็กส์ที่เดินได้ สามารถปลุกความปรารถนาของเขาในใจได้ทุกเมื่อ ในครัวมีกลิ่นข้าวหอมลอยอบอวล ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นในใจมาก นี่คงจะเป็นกลิ่นของบ้าน มันหายไปนานจนทำให้เขารู้สึกเศร้า
แม่ของเขาเสียชีวิตไปในตอนที่เขาอายุได้แปดขวบ คำว่าบ้านสำหรับเขามันพังไปตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ตอนนั้นเขาก็ทำตัวเหลวไหล เคยเป็นขอทาน และเคยแย่งอาหารกับสุนัข มีการต่อสู้ในครั้งหนึ่งถูกท่านกำพลเลือกตัว และผ่านการคัดเลือกมาหลายครั้งเขาก็ได้เข้ามาในค่ายทหารตอนอายุสิบสอง ถึงตอนนี้ก็เข้ากรมมาได้เกือบสิบหกปีแล้ว ในช่วงสิบหกปีที่ผ่านมานี้เขาผ่านเรื่องราวความเจ็บปวดมากมายที่คนธรรมดาทั่วไปจะทนรับได้ ใช้หยาดเหงื่อแรงกายแลกมากับการมีทุกอย่างในทุกวันนี้
ทุกวันต้องเผชิญหน้ากับความเป็นความตาย และเผชิญหน้ากับความโหดร้ายและเจ็บปวด ในใจไม่หลงเหลือความผูกพันและความอบอุ่นของคำว่าบ้านแล้ว แต่ตอนนี้ เขากลับมีความรู้สึกนี้ขึ้นมาอีกครั้ง ราวกับความฝัน
ดวงตาของเขาแดงก่ำขึ้นมาเล็กน้อย ก้าวเท้ายาวๆแล้วเข้าไปกอดร่างของเธอเอาไว้จากทางด้านหลัง
“อย่าเพิ่งกวน ไข่ยังทำไม่เสร็จเลย”
เธอสังเกตเห็นความผิดปรกติของชายหนุ่ม อยากจะหันหลังกลับมามอง แต่กลับถูกเขาดุเสียงเข้มว่า“อย่าหันกลับมา！”
เธอได้ยินเสียงที่สั่นเครือของเขา “ณภัทร คุณเป็นอะไร？”
เขาวางคางไปยังบริเวณคอของเธอ พูดแสดงความเห็นอย่างใจร้ายว่า “มีนา คุณทอดไข่ได้น่าเกลียดมาก！ทำผมไม่อยากจะกินข้าวเลย”
“ก็ดี งั้นคุณก็ไม่ต้องกิน”
เธอถือจานไข่ที่ทอดเสร็จแล้วเดินออกไป ตัวเขาเองก็ถือจานปลาแซลมอนกับขนมปังปิ้งเดินตามเธอออกมา
ผู้ช่วยธนา ：พระเจ้า ท่านนายพลไม่เคยเข้าครัวเลย และไม่เคยกินข้าวเช้าที่บ้านด้วยไม่ใช่เหรอ ?
เหล่าคนรับใช้ทั้งหลาย ：นี่พวกเราต้องมาเห็นอะไรกันเนี่ย ท่านนายพลผู้เย่อหยิ่งคอยเดินตามภรรยาของเขาอย่างเชื่อฟัง ช่างเป็นภาพบาดตานัก！
ณภัทรแย่งไข่มาจากมือของมีนาแล้วกินมันอย่างเอร็ดอร่อย มีนาอดไม่ได้ที่จะกลอกตาใส่ ไหนว่ามันน่าเกลียดไม่ใช่เหรอ ?
เธอเห็นณภัทรไม่ได้กินปลาแซลมอน เลยดันจานปลานั้นให้เขา“ ลองชิมอันนี้ดู ฉันทอดมันได้กำลังดีเลยนะ เนื้อนุ่มมาก”
เขาขมวดคิ้ว แล้วยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย“ คุณป้อนผม ผมก็จะกิน ”
นี่มันอะไรกัน เขาคิดว่าตัวเองเป็นใคร ? ดวงตาของเธอมีประกายไหววูบ จากนั้นก็ฉีกยิ้มแล้วคีบเนื้อปลาแซลมอนให้เขา
เขาขมวดคิ้วและกินปลานั้นสักพักจู่ๆก็ลุกขึ้นมาแล้วพุ่งตัวตรงไปที่ห้องน้ำ
มีนาตะลึง นี่มันเกิดอะไรขึ้น ?
