จอมพลที่รัก – บทที่ 29 ยั่วยวนเทพที่โหดร้าย

เสียงพรืดดังขึ้น มีนาดึงกระโปรงลายดอกที่อยู่บนร่างของตัวเองลง ปรากฏให้เห็นชุดชั้นในและกางเกงชั้นในสีชมพู ยิ่งขับกับผิวขาวราวกับหิมะมากขึ้นไปอีก รูปร่างอ่อนช้อยงดงาม ทำให้คนแทบกระอักเลือด

เห็นพวกผู้ชายเหล่านั้นพากันน้ำลายไหลแล้ว เขมิกาก็รู้สึกอิจฉาแทบบ้า แต่เมื่อนึกถึงต่อไปเธอก็จะกลายเป็นคนที่ถูกรังเกียจเดียดฉันท์ มุมปากของเธอก็ปรากฏรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา พลางออกคำสั่ง : “ไปเอาใจผู้ชายพวกนี้ซะ”

มีนาขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย เธอชั่วร้ายมากจริงๆ ถ้าหากว่าเธอทำแบบนี้จริงๆ เกรงว่าทั้งประเทศซีดานนั้นไม่เพียงจะหัวเราะเยาะว่าเธอเป็น “ผู้หญิงสำส่อน” และแม้แต่ณภัทรก็จะกลายเป็นตัวตลกของทั้งประเทศไปด้วย แบบนี้กลัวว่าเขาจะได้รับให้เก็บตัวอยู่ในวงการทหารนี้ เพราะถึงอย่างไรตำแหน่งแบบนี้ เป็นถึงตัวแทนภาพลักษณ์ของประเทศชาติเลยก็ว่าได้

ขณะที่มีนากำลังลังเลอยู่นั้น ได้ยินเสียงเสื้อผ้าของทิวาถูกฉีกขาดออก ไอ้ผมทองยิ้มระรื่นจูบเธอ ทำให้เธอตกใจเสียจนร้องไห้ไม่หยุด : “พี่ ช่วยหนูด้วย!”

“หยุดนะ!”

มีนาหันไปมองทางพวกอันธพาลพวกนั้น พลางเลิกคิ้วขึ้น : “พวกแกใครจะมาก่อน?”

พวกอันธพาลพวกนั้นแทบจะเบิกบานมีความสุขกันหมด เดิมดีคิดว่าเป็นผู้หญิงพรหมจรรย์ คิดไม่ถึงเลยว่าก็เป็นพวกผู้หญิงสำส่อนนี่เอง แทบทนรอไม่ไหวอย่างรวดเร็วขนาดนี้

เห็นเพียงแค่อันธพาลผมแดงคนหนึ่งยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น : “แน่นอนว่าก็ต้องเป็นพี่ก่อนสิ ดูแล้วท่านนายพลณภัทรไม่ได้สนองความพอใจของเธอได้เลยสินะ แต่พี่จะทำให้เธอมีความสุขขึ้นสวรรค์ได้แน่ๆ ฮ่าๆๆ……”

มีนายิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วเดินไปทางเขา คนผมแดงนั่นเริ่มถอดกางเกงด้วยความตื่นเต้น

ในใจของเขมิการู้สึกดูถูกเหยียดหยาม เดิมทีเธอเป็นเพียงแค่พวกเวอร์จิ้นคนนึง ความจริงแล้วก็เป็นพวกหลงระเริงนี่เอง ท่าทางแบบนี้ทำเหมือนกับไม่เคยเจอผู้ชายมาแปดชาติแล้วอย่างไรอย่างนั้น เหอๆ แกก็มั่วไปแล้วกัน ฉันจะคอยดูว่าต่อไปแกจะอยู่ในประเทศซีดานต่อไปได้ยังไง!

เธอรีบให้ไปออกคำสั่งกับช่างกล้อง : “ถ่ายให้ชัดๆหน่อยนะ ทางที่ดีที่สุดก็ถ่ายระยะใกล้เลยนะ!”

มองหญิงสาวสวยตรงหน้า ช่างกล้องก็แทบอยากจะไปนอนคว่ำลงบนร่างของมีนา แล้วถ่ายทุกๆส่วนบนร่างของเธอให้ชัดเจน เขาเข้าไปใกล้ขึ้นอย่างละโมบ แล้วล็อคเลนส์กล้องไว้ที่ร่างของเธอ เห็นเพียงแค่เธอหันมาแล้วยิ้ม ในเวลานั้นราวกับดอกไม้หน้าร้อนที่พร่างพรายอย่างไรอย่างนั้น คนทั้งคนดูโง่เขลา แล้วจู่ๆเธอก็แย่งเอากล้องในมือของเขาไป ยกเท้าขึ้นถีบเขาลอยไปอยู่ที่พื้น ในขณะเดียวกันเวลานี้ เธอเอากล้องที่ว่านี้ทุบลงไปยังศีรษะของคนผมแดงนั่น เพียงทุบลงไปก็มีเลือดไหลออกมาแล้ว ดวงตาเต็มไปด้วยดาวแห่งความมึนงง

เธอใช้มือเดียวล็อคศีรษะของคนผมแดงนั่นเอาไว้ ส่วนอีกมือหนึ่งก็ยกกล้องที่แย่งมาเอาไว้สูง พลางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เฉียบขาด : “ปล่อยเด็กผู้หญิงคนนั้นออกไปก่อน ไม่อย่างนั้นฉันจะเอาชีวิตของลูกพี่พวกแกไปเดี๋ยวนี้นี่แหล่ะ!”

แท้ที่จริงแล้วเมื่อครู่นี้เธอเพียงแค่ต้องการหยั่งเชิงว่าใครเป็นลูกพี่ของคนพวกนี้เพียงเท่านั้น ถึงแม้ว่าพวกอันธพาลพวกนี้จะก่อกรรมทำชั่วไปหมด แต่ในใจของคนพวกนี้ก็จะมีความจงรักภักดีอยู่บ้าง เธอมุ่งมั่นกับสิ่งนี้

และเป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ พวกอันธพาลพวกนั้นลนลานกัน แล้วขอร้องให้ปล่อยตัวไป

เขมิกาลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ด้วยความโมโห แล้วเหวี่ยงแก้วไวน์ลงไปที่พื้นอย่างแรง : “พวกไม่มีประโยชน์! ฉันต่างหากที่เป็นคนให้เงินพวกแกน่ะ พวกแกจะต้องฟังฉัน รีบเข้าไปจัดการผู้หญิงคนนี้ซะ!”

ไอ้ผมทองตบหน้าของเธอไปหนึ่งที จนแผลฉีกขาด เจ็บเสียจนทนไม่ไหว

“ผู้หญิงอัปลักษณ์นี่พูดเหลวไหลอะไรกัน แน่นอนว่าชีวิตของลูกพี่เราต้องสำคัญที่สุดอยู่แล้วสิ!”

เขมิกาปิดใบหน้าที่มีเลือดออกเอาไว้พลางตวาดออกมาอย่างบ้าคลั่ง : “ฉันให้เงินพวกแกสิบล้าน ซื้อชีวิตพวกแกมาแล้ว ต่อให้เขาตายพวกแกก็ต้องทำหน้าที่ที่ได้รับมาให้สำเร็จ!”

“บ้าเอ้ย ชีวิตลูกพี่ของเราสำคัญกว่าเงินอีก ตีนังผู้หญิงอัปลักษณ์นี่ให้ตายเลยดีกว่า!”

“อ๊า! อา! อา!”

ไอ้ผมทองถีบเธอแรงๆ เธอเจ็บเสียจนล้มกลิ้งลงไปที่พื้น

ทิวาที่ได้รับอิสระแล้วก็หลบอยู่ข้างๆมีนาด้วยความกลัว : “พี่คะ ทิวากลัวมากเลย”

มีนาลองปลอบประโลมกับอารมณ์ของเธอ : “ทิวาไม่ต้องกลัวนะ ตอนนี้เรารีบออกไปจากที่นี่ก่อน”

เพียงแค่ทิวาออกไปจากที่นี่ เธอถึงจะไม่มีจุดอ่อนอะไรอีก

ทิวาส่ายหน้า น้ำตาร่วงแหม่ะลงมา : “ทิวาไม่อยากทิ้งให้พี่อยู่ที่นี่คนเดียว”

“อย่าดื้อนะ ยังจำเกมโทรศัพท์ที่พี่เล่นกับเราได้ไหม?”

สติปัญญาของทิวาเหมือนกับเด็กที่อายุห้าหกขวบ เพื่อป้องกันการเกิดอุบัติเหตุใดๆกับเธอ ตอนที่เธอเล่นเกมกัน เธอได้สอนความรู้ทั่วไปในการขอความช่วยเหลือเอาไว้บ้างแล้ว

ทิวาพยักหน้าลงแรงๆ

“โอเคนะ ทิวาอยากให้พี่อยู่ได้ด้วยดี ถ้าอย่างนั้นตอนนี้จะต้องรีบออกไปก่อน”

ถึงแม้ว่าทิวาจะทำใจไม่ได้ แต่ก็ยังออกไปจากที่นี่ เธอจำที่พี่สาวเคยบอกเธอเอาไว้ได้ เพียงแค่กดโทรออกหาเบอร์หนึ่ง ก็จะมีฮีโร่ที่มีความสามารถลงมาจากฟ้า ถึงตอนนั้นแล้วก็จะสามารถช่วยพี่ออกไปได้

คนผมแดงที่ถูกมีนาจับตัวเอาไว้อยู่นั้นเอามือปิดห้ามเลือดบนศีรษะเอาไว้พลางเอ่ยขึ้นด้วยความหวาดกลัว : “คนสวยได้โปรดเมตตาด้วย”

มีนาหัวเราะเยาะพลางกดไปที่แผลของเขา เขาร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด มองดูพวกอันธพาลที่กำลังกลัวจนตัวสั่น พวกเขาหาเรื่องเทพที่น่ากลัวเข้าแล้ว ทั้งๆที่บอบบางขนาดนี้ แต่ทำไมถึงได้เก่งกว่าผู้ชายเสียอีก?

เธอถือกล้องขึ้นมาแล้วชี้ไปยังไอ้ผมทอง : “ดึงเข็มขัดของพวกนี้ออกมา แล้วเอามัดไขว้หลังเอาไว้!”

ไอ้ผมทองทำได้เพียงต้องทำตามอย่างว่าง่าย ดึงเข็มขัดออกมา กางเกงของพวกคนเหล่านั้นก็ร่วงลงมาที่พื้นในทันที ปรากฏให้เห็นกางเกงในลายการ์ตูนต่างๆ มุมปากของมีนากระตุกขึ้นมา แล้วออกคำสั่งกับไอ้คนผมทองอย่างยินดีในความโชคร้ายนี้ : “ของแกเอามัดผู้หญิงคนนั้นไว้!”

คนผมทองจับเอวเอาไว้ มีใบหน้าที่ลำบากใจ : “คนสวย ฉันไม่มีเข็มขัด”

“ถอดกางเกงของแกเอาไปมัดเธอ!”

คนผมทองทำได้เพียงต้องทำตามนั้น หลังจากที่มีนาขู่คนผมแดงให้มัดไอ้คนผมทองอย่างแน่นหนาแล้ว ถึงได้ข่มขู่ให้ไอ้คนผมแดงที่สองมือมีกางเกงอยู่นั้นเดินออกไปทางด้านนอก

ได้ยินเสียงปึงปังของประตูโกดังถูกถีบออก ผู้ชายที่อยู่ในชุดลายพรางสองสามคนปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางสายตาของทุกคนอย่างรวดเร็ว นำโดยณภัทร ทั้งร่างเต็มไปด้วยความชั่วร้ายที่สะท้อนกลับมา และยังคงใบหน้าที่หล่อเหลาเอาไว้เช่นเคย เพียงแต่ดวงตานั้นเต็มไปด้วยความอยากจะฆ่าคนอย่างเยือกเย็น

เขาเดินเข้าไป แล้วดึงตัวมีนาเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนด้วยมือเดียว แล้วยกเท้าขึ้นถีบไอ้คนผมแดงที่ศีรษะนั้นเต็มไปด้วยเลือด

เขากอดมีนาเอาไว้แน่น แทบจะขยี้เข้ากระดูกไปแล้ว ในใจนั้นมีทั้งความรู้สึกดีใจและตื่นเต้นที่หายไปและได้กลับคืนมาอีกครั้ง ตอนที่เขาได้รู้ข่าวนี้ คนทั้งคนก็แทบคลั่ง เดิมทีเขาหมกมุ่นเธอจนลึกเข้ากระดูกอยู่แล้ว เขาไม่อยากจะเชื่อถึงผลลัพธ์ที่จะต้องสูญเสียเธอไปเลย

เธอได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงของเขา หัวใจที่แขวนอยู่นี้ถึงได้ค่อยๆวางลงได้ ราวกับตอนที่เห็นเขาน้ำตาก็พาลจะไหลออกมาแบบนั้น แท้ที่จริงแล้วเธอก็หวังที่จะให้เขาปรากฏตัวออกมาอยู่ตลอด ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ เธอที่มีความมุมานะบากบั่นมาโดยตลอดคิดไม่ถึงเลยว่าจะเกิดความรู้สึกที่อยากจะพึ่งพาเขาขึ้นมาแบบนี้

“ณภัทร ถ้าคุณยังไม่ปล่อยฉันอีก ฉันจะถูกคุณรัด…..”

เขาจูบริมฝีปากของเธอทันที อย่างไม่ได้แยแส บุ่มบ่ามราวกับลมฝนที่พัดอย่างรุนแรง แล้วกลับกลายเป็นความอ่อนโยนขึ้นมา

ทุกคนมองเป็นสายตาเดียวกัน : “ควรจะทำงานกันได้แล้ว”

ผู้ช่วยธนา : ยังจะรออะไรกันอยู่อีก พวกเราลุย!

คิง : กล้าแตะต้องผู้หญิงของพี่ใหญ่เรา จงใจจะหาเรื่องฉันซะแล้ว ดูว่าฉันจะไม่ทำพวกแกได้ยังไง

คิม: นอนอยู่บนเตียงมานานขนาดนี้ นี่นับว่าได้โอกาสหากิจกรรมยืดเส้นยืดสายแล้วสินะ

วายุ : พวกนายลุย เดี๋ยวฉันถ่ายวิดีโอไว้ให้พวกนายเอง

เสียงดังปึงปังกันอยู่พักหนึ่ง พวกอันธพาลเหล่านั้นถูกตีเสียจนร้องไห้ขอความเมตตา

ณภัทรปล่อยมีนา แล้วก้มลงมองร่างของเธอที่มีใส่เพียงแค่กางเกงชั้นใน ใบหน้ามืดมน เขาถอดชุดพรางของตัวเองลงมาคลุมเธอเอาไว้ แล้วหันไปมองผู้ก่อเรื่อง แล้วเหนี่ยวไกไปที่เธอ

เขมิกาตกใจเสียจนร้องออกมาเสียงดัง : “พี่เขยอย่าฆ่าฉันเลย!”