ณภัทรถึงได้รู้สึกโล่งใจ : “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”
มีนากรอกตาใส่เขา : “ดีอะไรล่ะ คุณทรมานฉันแบบนี้อีก ไม่ช้าหรือเร็ว ซักวันนึงฉันจะได้ตายคามือคุณแน่”
ณภัทรจับมือเธอเอาไว้ด้วยความรักและสงสาร : “อืม ต่อไปจำกัดให้อยู่ที่วันละครั้ง”
“ไปเลย! สามวันครั้ง!”
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ฆ่าผม หรือไม่ก็ทำลายมันซะ”
มีนากำหมัดเล็กๆของเธอแล้วกระแทกลงไปตรงหว่างขาของเขา เขาถอยหลังไปอย่างคล่องแคล่ว : “คุณยังจะกล้าลงมือจริงๆหรือเนี่ย! ผมยอมให้แล้วนะ!”
มีนายืนยันอย่างดื้อรั้น : “สามวันครั้ง!”
“ครั้งละสามวัน!”
“บ้า!”
ดวงตาของเขาปรากฏความเจ้าเล่ห์ออกมา : “โอเค ตามนั้น สามวันก็สามวัน”
เดิมทีแล้วเขาคิดอยากจะอยู่ที่บ้านเป็นเพื่อนเธอซักพักหนึ่ง แต่คิดไม่ถึงว่าจะได้รับสายจากผู้ช่วยธนา : “พลเอกครับ คนของเราคอยสังเกตคนขององค์กรซาสเข้าประเทศซีดานแล้วครับ”
“องค์กรชั่วร้ายนี่ไม่ใช่ว่าถูกฉันทำลายไปแล้วเมื่อสามปีก่อนหรอกหรือ?”
“ลูกน้องกำลังสอบสวนเรื่องนี้กันอยู่ครับ”
“โอเค รอฉันกลับไปแล้วค่อยว่ากัน”
เขาหันกลับมามองมีนา พลางออกคำสั่ง : “จัดทหารพิเศษหนึ่งร้อยนายมาที่คฤหาสต์เดี๋ยวนี้เลย”
มีนาเห็นสีหน้าที่จริงจังและหนักแน่นของเขาแล้วจึงเอ่ยถามขึ้น : “เกิดอะไรขึ้นหรือคะ?”
“ไม่มีอะไรครับ อยู่พักผ่อนที่บ้านดีๆนะ รอผมกลับมา”
เขาจูบลงบนหน้าผากของเธอแล้วก็ออกไป ตอนที่จะไปนั้นก็กำชับกับกอหญ้าและใบบัว : “พวกเธอสองคนต้องคอยติดตามและปกป้องความปลอดภัยของคุณผู้หญิงให้ดี ถ้าหากพลาดขึ้นมา พวกเธอต้องรับผิดชอบ!”
“ค่ะ!”
ณภัทรออกไปได้ไม่นาน กริ่งประตูคฤหาสน์ก็ดังขึ้น กอหญ้าพอเห็นว่าเป็นยิหวา ก็รู้สึกลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด
ยิหวายิ้มออกมาเล็กน้อย : “ทำไม? พี่ณภัทรแต่งงานแล้ว พวกเธอก็ไม่คุ้นเคยกับฉันเลยอย่างนั้นหรือ? หรือว่าพี่สะใภ้ฉันสูงส่งมาก ไม่ให้คนอื่นพบได้?”
“ไม่ใช่ค่ะคุณยิหวา ท่านนายพลบอกว่าช่วงนี้ไม่ค่อยจะสงบสุขนัก ให้พวกเราระวังกันไว้ทุกเวลา”
“เหอะๆ….แม้แต่ฉันก็ต้องป้องกันด้วยอย่างนั้นหรือ? เธอวางใจได้ วันนี้ฉันมาในฐานะของแพทย์จิตเวชศาสตร์ มาทำความเข้าใจถึงสถานการณ์ครอบครัวของคนไข้น่ะ”
ยิหวาชูข้อมูลในมือไปทางกอหญ้า
กอหญ้าเปิดประตูให้เธอตามสถานการณ์
เวลานี้มีนาสวมใส่ชุดอยู่บ้านตัวใหญ่ๆ ผมปล่อยสยาย นอนดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา ในมือของเธอนั้นกำลังกอดจานผลไม้เอาไว้อยู่ ในปากก็มียัดอยู่เต็มปาก มีท่าทางที่สบายใจเป็นอย่างมาก
ตอนที่ยิหวาเห็นเธอแวบแรกนั้น ในใจก็รู้สึกไม่พอใจ เธอเองก็แค่นี้เอง ยิ่งมั่นใจว่าจะต้องเป็นผู้หญิงสารเลวคนนี้ที่เป็นฝ่ายยั่วยวนชวนณภัทรขึ้นเตียง มิเช่นนั้นแล้วจะกลายมาเป็นภรรยาของพลเอกได้อย่างไรกัน?
มีนาเห็นว่ามีแขกมา ก็วางจานผลไม้ลงบนโต๊ะชาหยกขาว
เธอเงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงที่มีใบหน้างดงาม ดูมีออร่าสูงส่งสง่างาม ดวงตาปรากฏความประหลาดใจออกมา : “คุณเองหรือ?”
ในใจของยิหวาเบิกบานด้วยความดีใจ ดูแล้วณภัทรคงจะเคยพูดถึงเธอตอนอยู่ต่อหน้ามีนา
เธอยิ้มแล้วนั่งลง เชิดคางขึ้นเล็กน้อย ด้วยท่าทางของคุณหนูใหญ่แห่งตระกูล : “ใช่ค่ะ”
“บริการของสถานพักฟื้นของพวกคุณไม่เลวเลยจริงๆ ทิวาอยู่ที่นั่นโอเคใช่ไหมคะ?”
ทันใดนั้นเองสีหน้าของยิหวาก็มืดมนลง ที่แท้ก็เป็นเพราะสาเหตุนี้เอง
“คุณรู้ได้อย่างไรคะว่าฉันมาหาคุณก็เพราะผู้ป่วยของฉัน?”
“ฉันเคยเห็นรูปคุณค่ะ ทิวาเลือกคุณ เธอรู้สึกว่าดวงตาของคุณคล้ายกับดวงตาของฉัน”
ในใจของยิหวาก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอีกครั้ง เป็นเพราะสาเหตุนี้ ณภัทรถึงได้เลือกผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ใช่ไหม? และเธอก็ยิ่งมั่นใจกับการตัดสินใจที่จะแย่งเขากลับมา
“อาการป่วยของทิวาคงดีมาโดยตลอดค่ะ อีกทั้งดูเหมือนว่าเธอจะชอบสภาพแวดล้อมที่นั่นด้วย ไม่ร้องไห้ ไม่โวยวาย เป็นเด็กดีมาก”
“คุณหมอ น้องสาวของฉันยังมีโอกาสที่จะฟื้นตัวได้กี่เปอร์เซ็นต์คะ?”
“โดยทั่วไปสถานการณ์แบบเธอไม่สามารถฟื้นฟูได้ค่ะ แต่แน่นอนว่าก็ไม่มีอะไรแน่นอนเหมือนกัน ไม่แน่ว่าวันไหนจู่ๆคนไข้ก็อาจจะสามารถเริ่มมีความคิดความอ่านขึ้นมาก็ได้”
เห็นดวงตาที่มีความผิดหวังแวบออกมา ในใจแอบรู้สึกยินดี มีน้องสาวโง่ๆเป็นภาระ วันก่อนหน้านี้จะดีได้ซักแค่ไหนกัน?
ยิหวาเอ่ยถามคำถามที่ไม่ได้สำคัญมาอีกสองสามคำถาม หลังจากที่สำรวจเสร็จแล้ว ก็กลับไป มีนาไปส่งเธอที่หน้าประตูตามมารยาท
แล้วจู่ๆเธอก็หันมายังมีนาพร้อมยื่นมือออกมา : “ฉันรู้สึกว่าพวกเราสามารถทำความรู้จักกันใหม่อีกครั้งได้ ฉันเป็นรุ่นน้องของณภัทร ยิหวา”
มีนาขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย หึ ผู้หญิงคนนี้น่าสนใจนี่ หยิบยืมชื่อของทิวามาแสดงอานุภาพของตัวเองอย่างนั้นหรือ?
เธอจับมือกับหล่อนอย่างใจกว้าง จากนั้นก็ดึงคอเสื้อลงเล็กน้อย : “ฤดูร้อนที่เมืองรามนี่แม้แต่ลมก็เป็นลมร้อน ทำให้แทบจะใช้ชีวิตกันไม่ได้เลยจริงๆนะคะ”
เห็นเพียงแค่รอยจูบที่อยู่บนลำคอขาวเนียนของเธอ ดวงตาของยิหวาหดตัวลง ในใจนั้นเหมือนเข็มทิ่มแทงแต่กลับทำได้เพียงต้องยิ้มแข็งๆกลับไป : “พี่สะใภ้กับพี่ณภัทรนี่ดูรักกันอย่างดูดดื่มจังเลยนะคะ”
แก้มทั้งสองข้างของมีนาแดงก่ำ มีท่าทางเขินอาย : “ผู้ชายคนนี้ก็เหมือนหมาป่าที่ให้กินเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักอิ่มนั่นแหล่ะค่ะ”
ยิหวารู้สึกโมโหเสียจนแทบกระอักเลือด อดกลั้นเอาไว้นานถึงได้กดความรู้สึกลงไป แล้วจู่ๆเธอก็ยิ้มออกมา : “ตอนกลางคืนท่านประธานาธิบดีจัดงานเลี้ยงชมเชยให้กับพี่ณภัทร พี่สะใภ้อย่าไปสายนะคะ”
มีนาขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย
ยิหวารับรู้ได้ในทันทีว่าเธอไม่ได้รู้เรื่องนี้เลย มิเช่นนั้นแล้วก็ควรจะไปสถาบันเสริมสวยเพื่อเตรียมตัวตั้งแต่แรกแล้ว หัวใจเต้นแรงขึ้นมาทันใด ดูแล้วพี่ณภัทรยังศรัทธาตัวเองอยู่ คนที่น่าขายหน้าแบบเธอจะเอาออกไปข้างนอกได้เสียที่ไหนกัน?
เธอแสร้งทำเป็นประหลาดใจ : “หา นี่พี่สะใภ้ไม่รู้หรอกหรือคะ?”
มีนายิ้มออกมาเล็กน้อย : “เขาไม่ได้บอกฉัน แต่ฉันเดาว่าเขาคงอยากจะเซอร์ไพรส์ฉันน่ะค่ะ”
ในใจของยิหวารู้สึกเหยียดหยาม หึหึ เธอนี่หาข้ออ้างให้กับตัวเองได้จริงๆ เป็นผู้หญิงที่ฟุ้งเฟ้อและดัดจริตเสียจริงๆ
เดินออกมาจากคฤหาสน์ เธออารมณ์ดีมาก เมื่อนึกถึงว่าคืนนี้เธอจะปรากฏตัวออกมาในงานพร้อมกันกับณภัทร ท่ามกลางสายตาของทุกคน เหมือนกับโบยบินขึ้นสวรรค์ ต้องรู้ว่า คนที่เมืองรามรู้ว่าณภัทรแต่งงานแล้วมีไม่มาก ที่ผ่านมาพวกเขาปรากฏตัวขึ้นในงานเลี้ยงด้วยกันก็มักจะถูกทุกคนเรียกว่าเป็นหนุ่มหล่อสาวสวย สวรรค์ส่งให้มาคู่กัน
จากนั้นเธอก็กดโทรออกหาผู้ช่วยของเธอ : “กันยา ช่วยฉันเช็คหน่อยว่าคืนนี้ณภัทรสั่งชุดแบบไหน อย่าลืมจองชุดที่คู่กันกับเขาให้ฉันด้วยนะ ทางที่ดีที่สุดคือเหมือนเป็นชุดคู่รัก”
เธอเพิ่งจะวางสายไปนั้น ก็รู้สึกเย็นวูบตรงเอว : “อย่าขยับ ไปกับฉันซะดีๆ!”
ยิหวาเสียวสันหลัง นี่เธอเจอกับการลักพาตัวอย่างนั้นหรือ?
เธอถูกข่มขู่ให้ขึ้นรถ แล้วมัดมือมัดเท้า ปิดตา ระหว่างทางหัวใจของเธอก็เต้นแรงขึ้นมา คนที่ลักพาตัวเธอไปนั้นถ้าไม่ใช่ต้องการทรัพย์สินก็คงจะเป็นศัตรูทางการเมืองของพ่อ ถ้าหากเป็นอย่างแรกยังพูดง่าย เธอหลับตาก็ผ่านไปได้แล้ว แต่ถ้าหากเป็นอย่างหลัง……
กึก รถหยุดลง เธอถูกบุคคลนั้นลากเข้าไปในโรงงานร้างแหล่งหนึ่ง เห็นเพียงแค่คนที่สวมใส่หน้ากากดำยืนอยู่กันเต็มไปหมด คนที่เป็นเหมือนหัวหน้าใส่หน้ากากปิศาจอยู่นั่นเอง
เขาเดินเข้ามาแล้วเตะยิหวาไปหนึ่งที จากนั้นก็เอ่ยพูดกับคนที่อยู่ทางด้านหลัง : “ผู้หญิงคนนี้ให้พวกแกลองก็แล้วกัน อย่าลืมสนุกกันให้เต็มที่ ฉันเองจะได้บันทึกเอาไว้แล้วส่งให้ของขวัญกับท่านนายพลณภัทร”
แคว้ก! เสื้อผ้าบนร่างของยิหวาถูกฉีกออก มือนับไม่ถ้วนยื่นเข้ามาลูบไล้ร่างกายของเธอ เธอร้องเสียงดังด้วยความหวาดกลัว : “ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของณภัทร แต่ฉันสามารถช่วยพวกแกจับตัวเธอได้!”
