ลักษณะรูปร่างของยิหวาไม่เลวเลย ผิวพรรณละเอียดอ่อน ผู้ชายพวกนั้นเสียสติกันไปตั้งแต่แรกแล้ว
“อย่าแตะต้องตัวฉัน อย่ามาแตะต้องตัวฉัน! พวกแกอยากจะเล่นกับผู้หญิงของณภัทร ฉันสามารถช่วยพวกแกได้ ฉันสามารถเอาตัวเธอ……”
เธอดิ้นอย่างไม่มีแรง พวกผู้ชายเหล่านี้ผลัดกันกระทำมิดีมิร้ายกับเธอ
ในโรงงานที่กว้างโล่งนี้เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของผู้ชาย เสียงคำราม และเสียงที่น่ารังเกียจ
ยิหวาเหมือนกับปลาตายที่เกยตื้น นอนไม่ไหวติงอยู่ตรงนั้น มีเพียงแค่อากาศที่หายใจเข้าไปไม่มีออกมา
เพียะ! เพียะ! เพียะ! เสียงตบลงตรงข้างหูเธอนั้นทำให้เธอตาลาย
“ร้องออกมาสิ แสร้งทำเป็นบริสุทธิ์อะไร?”
เธอกัดริมฝีปากแน่น ไม่ยอมเอ่ยพูดออกมา
คนนั้นดึงเข้มขัดออกมาแล้วฟาดลงไปบนร่างของเธอ
ร่างกายเต็มไปด้วยความเจ็บปวดแสบร้อน เธอขดตัวด้วยความเจ็บปวด ร้องไห้พลางเอ่ยขึ้น : “อย่าตีฉัน ฉันฟังแล้ว ฉันฟังแล้ว!”
เพียะ! แล้วตบเข้าอีกฉาดหนึ่ง
“ร้องไห้ทำไม! ยิ้มสิ!”
ทุกคนพากันหัวเราะ และคำพูดสกปรกที่พูดออกมากันอย่างไม่ขาดสาย
“ฮ่าๆๆ……ชีวิตนี้ได้เล่นกับผู้หญิงของณภัทรตายไปเป็นผีก็คุ้มค่าแล้ว”
ผู้ชายพวกนั้นให้เธอทำท่าทางน่าเกลียด และยังบีบบังคับให้เธอยิ้มออกมาอย่างพอใจอีกด้วย
พวกเขาเอาคลิปวิดีโอที่ถ่ายเสร็จแล้วส่งให้กับหัวหน้า เขาดูผู้หญิงในคลิปแล้ว ก็ตบหน้าของคนนั้นไปอย่างแรง
“ไอ้โง่ จับผิดคน!”
“เป็นไปได้อย่างไรครับ ผมเป็นเองกับตาว่าเธอเดินออกมาจากคฤหาสน์ของณภัทร อีกทั้งยังจองชุดคู่กับณภัทรด้วย”
“ลากเอาตัวผู้หญิงคนนี้ไปฆ่าซะ!”
คนๆนั้นทำสัญญาณมือว่าให้ฆ่าทิ้งกับทางพรรคพวกของเขาที่อยู่ทางด้านล่าง
ยิหวาเองก็เคยอยู่ในค่ายทหาร เธอเข้าใจสัญญาณมือของเขา จึงตะโกนร้องเสียงดังขึ้นมาทันที : “อย่าฆ่าฉัน ฉันสามารถช่วยพวกแกได้!”
พวกผู้ชายเหล่านั้นปิดปากเธอแล้วลากตัวออกไปทางด้านนอกอย่างไร้ความปราณี
“หยุดก่อน!”
เห็นเพียงแค่ผู้ชายคนที่ใส่หน้ากากปิศาจคนนั้นเดินเข้ามาอย่างช้าๆ แล้วนั่งลงเฉยคางเธอขึ้นมา : “เธอเป็นอะไรกับณภัทร?”
เวลานี้การร้องขอชีวิตนั้นกำลังยิหวาอยู่ เธอทิ้งสติสัมปชัญญะและฐานะที่สูงส่งทั้งหมดแล้วอ้อนวอน : “ฉันเป็นรุ่นน้องของณภัทร”
คนๆนั้นยิ้ม : “ลูกสาวของกำพล?”
ยิหวารู้สึกท่าไม่ดีเข้าแล้ว เขารู้จักพ่อของตัวเองได้อย่างไรกัน?
“ฮ่าๆๆๆ…..ฉันเชื่อว่าเธอจะต้องช่วยฉัน”
เขาถือกล้องแกว่งไปมาตรงหน้าเธอ : “วางใจได้ เพียงแค่เธอเชื่อฟังที่ฉันบอก ฉันก็จะทำลายคลิปนี่ ไม่อย่างนั้นฉันจะเอาลงอินเตอร์เน็ต ให้ทุกคนได้เชยชมว่าลูกสาวประธานวุฒิสภาว่าละทิ้งกับความยับยั้งชั่งใจได้อย่างไร”
ยิหวาปิดหน้าตัวเอง แล้วร้องไห้ออกมา : “ฉันรับปาก อะไรๆฉันก็รับปากแกทั้งนั้น”
“ดี คุณยิหวา ขอให้การร่วมมือเป็นไปอย่างราบรื่นมีความสุข”
อาการที่แสดงออกมาทางใบหน้าของยิหวานั้นดูโหดร้าย : “ฉันสามารถช่วยล่อให้ผู้หญิงของณภัทรออกมาได้ หลังจากนั้นพวกแกเพียงแค่ใช้เธอมาขู่ณภัทร……..”
คนๆนั้นมองเธออย่างเย็นชา อาการแบบนั้นเหมือนกับกำลังบอกว่า จะต้องให้ผู้หญิงโง่ๆอย่างเธอมาสอนด้วยอย่างนั้นหรือ?
ตอนค่ำ ณภัทรกลับมาจากค่ายทหาร ทางด้านหลังเขานั้นยังพาสไตล์ลิสกลุ่มหนึ่งมาด้วย
เวลานี้มีนาเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ สวมชุดอยู่บ้านเดินออกมา เมื่อเห็นท่าทางนี้แล้วก็รู้สึกอึ้งไปบ้าง
ทุกคนทักทายด้วยความเคารพ : “คุณผู้หญิงสวัสดีค่ะ!”
ณภัทรรีบเดินขึ้นมาบังสายตาของทุกคนเอาไว้ เขาตำหนิเธอ : “ทำไมออกมาแบบนี้ล่ะ?”
“ไม่ใช่ว่าเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จหรอกหรือ?”
แล้วอีกอย่างเธอก็สวมเสื้อผ้าอยู่ด้วย
“ต่อไปไม่อนุญาตให้ทำแบบนี้อยู่ในบ้านนะ จะต้องใส่เสื้อชั้นในด้วย!”
“………”
เธอถูกใครบางคนแบกกลับเข้าห้องนอนไป
“นี่ คุณทำอะไรน่ะ!”
“วัดขนาด”
“หยาบคาย!”
เขาเอ่ยขึ้นทำเป็นเรื่องใหญ่โต : “อืม ขนาดของชุดราตรีน่าจะพอดี”
“นี่! คุณช่วยจองชุดให้ฉันไม่ใช่ว่าเป็นวันสองวันแล้วนี่ ยังจะมาวัดขนาดอีก ไปหลอกหมาเถอะ”
เขาหัวเราะ : “ก็หลอกหมาไง”
“………..”
เขากอดเธอเอาไว้แน่น : “คุณหาเรื่องผม”
“…………”
ไม่ใช่ว่าเธอเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ ไม่ได้ใส่ชุดชั้นในหรอกหรือ?
เธออดยิ้มไม่ได้ : “ณภัทร ทำไมคุณไม่ทนการยั่วยวนแบบนี้? ใครบอกว่าคุณไม่เข้าใกล้ผู้หญิงกัน? พูดมั่วๆ!”
อยู่กับเขามานานขนาดนี้ คำพูดก็เปลี่ยนไปอย่างหยาบคายขึ้นมาเช่นกัน
“บ้าสิ! ผมเพียงแค่ทนเสน่ห์ยั่วยวนของคุณไม่ไหวต่างหาก สำหรับผู้หญิงที่พิเศษ ผมก็เป็นพวกพอใบไม้ร่วงก็กวาดออกให้หมดไปแบบนั้น”
ทั้งๆที่เป็นประโยคที่หยาบคายและไม่ได้ลึกซึ้ง แต่เธอได้ยินแล้วกลับมีความรู้สึกที่แตกต่างออกไป ในใจรู้สึกมีความสุข
แล้วซักพักหนึ่งกอหญ้าก็เอาชุดเข้ามา ชุดนั้นเป็นชุดเปิดไหล่สีแดง สไตล์เรียบง่ายแต่ดูหรูหรา โดยเฉพาะเพชรเป็นประกายอยู่ตรงคอเสื้อ
“สวยจัง ณภัทร ฉันชอบค่ะ” เธอหันมาส่งยิ้มอันหยาดเยิ้มให้เขา กระดูกของเขาแทบจะกรอบไปหมดแล้ว
คำพูดของเขาสองแง่สองง่าม : “สายตาของผมนั้นไม่เลวอยู่แล้ว”
ตอนที่กอหญ้าจะช่วยมีนาใส่ชุดนั้น กลับรู้สึกถึงสายตาที่เยือกเย็นส่งมาจากทางด้านหลัง เธอจึงรีบเอ่ยขึ้น : “อุ้ย! ฉันลืมไปเลย ฉันต้มข้าวต้มลูกท้อเอาไว้ค่ะ”
เธอหายไปจากในห้องราวกับสายลม
ณภัทรลุกขึ้นมาช่วยเธอดึงซิปทางด้านหลังอย่างพอใจ
เธอหมุนตัวมาแล้วโพสท่าทีดูสง่างาม : “ดูดีไหมคะ?”
ดวงตาของเขาเบิกบานดูทึ่ง เธอในเวลานี้เหมือนกับเอลฟ์ที่หลงมาอยู่ในโลกมนุษย์อย่างไรอย่างนั้น มีเสน่ห์ สูงส่งสง่างาม ราวกับว่าทุกอย่างในโลกนี้ได้กลายเป็นภาพพื้นหลังของเธอ ดอกไม้บานสะพรั่งล้วนแต่ถูกบดบังจนมืดไปหมด
เขารู้สึกเพียงแค่ว่าลมหายใจของตัวเองนั้นหอบถี่ขึ้น ร่างกายมีปฏิกิริยาไปก่อนหัวใจแล้ว เขาโอบกอดเธอเอาไว้ จูบที่ร้อนผ่าวประกบลงบนริมฝีปากแดงของเธอ…….
ร่างของเธอนั้นอ่อนปวกเปียกอยู่บนร่างของเขา : “อย่าค่ะ…..สไตล์ลิสยังรอกันอยู่ข้างนอกนะ…….”
“รอซักพักก็ไม่เป็นไรนี่? ผมจ่ายมาในราคาสูงนะ”
ณภัทรเป็นคนเชี่ยวชาญในการยั่วยวน ทุกครั้งก็แหย่เธอว่าไม่เอาๆ แต่พอสุดท้ายแล้วก็ไม่รู้ว่าเป็นใครที่เป็นฝ่ายรุกก่อน ดูเหมือนว่าจะเป็นร่างกายของเธอ หรือบางทีแม้แต่หัวใจก็ถลำเข้าไปกับการโจมตีที่ทั้งป่าเถื่อนทั้งอ่อนโยนของณภัทรไปแล้ว
