จอมพลที่รัก – บทที่ 42 เสียดายความรวยของผม

ปลายสายเงียบไปสักพัก : “ผมจะเชื่อคุณได้อีกหรือ ?”

ยิหวาแสดงน้ำเสียงจริงใจ : “ทำไมจะไม่ได้ ? อย่างไรเสียฉันก็เป็นลูกไก่ในกำมือของคุณ”

“ได้ ถือว่าผมจะให้โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท้าย”

จู่ ๆ เธอก็รู้สึกกลัวขึ้นมา : “คุณจะทำอย่างไรกับเขา ?”

“เหอะ ๆ ? คุณยิหวารู้สึกเสียดายคนรักแล้วหรือ ?”

“ฉัน……ฉันขอให้พวกคุณไว้ชีวิตเขา ฉันรู้ดีว่าคุณเพียงต้องการให้กองทัพของประเทศซีดานยอมถอยร่นเท่านั้น”

ชายคนนั้นดับบุหรี่ที่ถืออยู่ในมือทันที จากนั้นก็ปรากฏความเกลียดชังขึ้นในแววตา ระหว่างเขาและณภัทรไม่เพียงแต่มีความแค้นเรื่องประเทศชาติเท่านั้น ยังมีความแค้นภายในครอบครัวอีก ! หากณภัทรตกอยู่ในมือของเขา ก็จะต้องพบกับความตายสถานเดียว แต่เพราะต้องการเกลี้ยกล่อมผู้หญิงที่ไร้สมองคนนี้ เขาจึงยอมรับปากเงื่อนไขของเธอ

“คุณยิหวาวางใจเถอะ คนรักของคุณ พวกเราจะช่วยเก็บเอาไว้ในคุณอย่างแน่นอน”

ยิหวารู้สึกโล่งใจเล็กน้อย จากนั้นจึงส่งข้อมูลที่มีอยู่ในมือออกไป

พี่ณภัทรเป็นเพราะพี่ไร้เยื่อใยก่อน อย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน แต่พี่วางใจเถอะ ถึงตอนนั้นต่อให้พี่สิ้นเนื้อประดาตัว ฉันก็ไม่มีวันทอดทิ้งพี่เด็ดขาด

เมื่อคิดถึงตอนนี้ ใบหน้าของเธอก็เผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา

ตอนนี้ ณภัทรและมีนากลับไปถึงคฤหาสน์แล้ว

ผู้ช่วยธนารีบรายงานเบาะแสที่พบในคืนนี้ให้ณภัทรรับรู้ในทันที : “มือปืนคนนั้นถูกคนของกำพลพาตัวไปแล้ว แต่ว่าพวกเราก็พบสิ่งนี้เข้าในที่เกิดเหตุครับ”

ณภัทรพิจารณาปลอกกระสุนโดยละเอียด : “นี่คือ HRU-8 ผลิตจากประเทศเอเดน และสำนักงานใหญ่ขององค์กรซาสก็อยู่ที่ประเทศเอเดน”

“ท่านนายพลกำลังสงสัยว่ามือปืนคนนี้มีความเกี่ยวข้องกับองค์กรซาสหรือครับ ? หากอิงตามที่คุณผู้หญิงบอกคุณยิหวามีการติดต่อกับองค์กรซาสไม่ใช่หรือครับ ? ถ้าเช่นนั้นกำพล……”

จุดนี้ค่อนข้างแปลกจริง ๆ ด้วยนิสัยของกำพลแล้ว ถ้าหากคนรอบข้างทำตัวน่าสงสัย ไม่มีทางที่เขาจะไม่สังเกตเห็น ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าหากองค์กรซาสมีความเกี่ยวข้องกับยิหวาจริง เช่นนั้นตำแหน่งทางการเมืองของเขาก็คงดำเนินมาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว

“เขาไม่มีทางทำเรื่องโง่เขลาเช่นนี้แน่นอน ส่วนยิหวา……คุณรีบส่งคนไปจับตาดูเธอเอาไว้”

ความอิจฉาริษยาของผู้หญิง สามารถแผดเผาจิตใจของเธอได้ หลายปีมานี้ ความรู้สึกที่เธอมีต่อเขา ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ แต่เป็นเพราะทุกครั้งที่ปฏิเสธ เธอก็ยิ่งตามตอแยมากขึ้น

“หลังจากนี้ให้กอหญ้าและใบบัวดูแลความปลอดภัยของคุณผู้หญิงตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง”

“กระผมจะรีบเตรียมการอย่างรัดกุมครับ”

“พรุ่งนี้อย่าลืมส่งของบำรุงไปที่โรงพยาบาล อย่างไรเสียก็ยังต้องไว้หน้าอาจารย์อยู่บ้าง”

ผู้ช่วยธนาพูดอย่างทอดถอนใจ : “เกรงว่าคุณยิหวาคงจะรักคุณจนหน้ามืดตามัวแล้ว มิฉะนั้นคงไม่ทำเรื่องที่เสี่ยงต่อชีวิตเพื่อให้คุณจดจำความสัมพันธ์ครั้งนี้”

“เหอะ ! ถ้าเธอหวังดีต่อฉันจริง ๆ ก็คงไม่มีทางทำเรื่องโง่เขลาเช่นนี้ออกมา !”

พูดตรง ๆ ก็คือเธอรักตัวเองมากกว่า และการได้เขาไปครอบครองก็คงถือเป็นความหมกมุ่นอย่างหนึ่งของเธอ

“ดูเหมือนว่าฉันจะต้องรีบจัดงานแต่งงานระหว่างฉันกับมีนาเสียแล้ว เช่นนี้ถึงจะทำให้เธอเลิกหมกมุ่นได้”

ผู้ช่วยธนารีบดูตารางงานของเขา : “เกรงว่าต้องรอไปถึงเดือนหน้าแล้วครับ กลางเดือนนี้ท่านนายพลจะต้องเดินทางไปยังประเทศเอสพีเพื่อทำการฝึกซ้อมทางทหารครับ”

ณภัทรกุมหน้าผากของเขาอย่างหงุดหงิด : “คงต้องเป็นเช่นนี้แล้ว”

ครึ่งเดือนให้หลัง ณภัทรต้องเดินทางออกจากประเทศซีดานแล้ว มีนาจัดเตรียมกระเป๋าเดินทางให้กับเขาด้วยความรู้สึกไม่เต็มใจเล็กน้อย

เขากอดเธอจากทางด้านหลัง : “ทำไม ? ไม่อยากให้ผมไปหรือ ?”

“ที่ไหนกันคะ ?”

มือของเขาเริ่มซุกซน : “แต่ผมทนไม่ได้ที่จะต้องจากคุณ ทำอย่างไรดีล่ะ ?”

เธอถูกเขาสัมผัสจนร่างกายอ่อนระทวย แม้กระทั่งน้ำเสียงก็อ่อนยวบไปด้วย : “เห็นชัด ๆ ว่าสิ่งที่คุณเสียดายคือร่างกายของฉัน”

เสียงฉีกดังขึ้น เสื้อผ้าของเธอขาดออกจากกันเป็นชิ้น ๆ เขากดเธอลงไปนอนอยู่ด้านล่าง แล้วเผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา : “หรือว่าคุณเสียดายความรวยของผมกันล่ะ ?”

เธอจ้องเขาตาเขม็ง : “ไปให้พ้น ฉันไม่เห็นจะเสียดายเลย !”

เขาหัวเราะออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ จากนั้นจึงบรรจงจูบลงไปที่ใบหู ต้นคอ และเนินอก……

เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลยสักนิด เพียงครู่เดียวก็ถูกเขาเล้าโลมจนกระทั่งตัวร้อนผ่าว ราวกับว่าความปรารถนาที่อยู่ลึก ๆ ในจิตใจของเธอกำลังจะปะทุออกมา

เมื่อถึงตอนนี้ จู่ ๆ เขาก็หยุด แล้วหันไปสัมผัสกับเนินอกของเธอ : “ตกลงว่าคุณเสียดายที่ผมต้องจากไปไหม ?”

เธอกัดริมฝีปากแน่น : “ไม่เสียดาย !”

เขาก้มหน้าลงไปดื่มด่ำกับความอิ่มเอิบของเธอ จนกระทั่งเธอส่งเสียงคร่ำครวญออกมา

“ต้องการไหม ?”

“ไม่……บอก !”

เธอยึดมั่นในความเย่อหยิ่งสุดท้ายที่เธอหลงเหลืออยู่

เขาก้มหน้าแล้วหัวเราะออกมา ความต้องการที่ไม่อาจหยุดได้ของเธอ ท่าทีที่เธอพยายามสะกดกลั้นมันเอาไว้ ช่างน่ารักเสียจริง ๆ แต่เขาจะทนทรมานเธอเช่นนี้ได้อย่างไร ?

“เอาล่ะ จะปล่อยคุณไปสักครั้ง ไหนลองพูดว่าสามีที่รักสักครั้งซิ”

“สามีที่รัก……”

เขาโน้มตัวลงไปและเปิดฉากรุกอย่างดุเดือด การเคลื่อนไหวขึ้นลงของเขาราวกับเกลียวคลื่น

ทั้งสองใช้เวลาตลอดทั้งบ่ายเพื่อทบทวนท่วงท่าทั้งหมด จนในที่สุด มีนาก็รู้สึกเหนื่อยจนหมดสิ้นเรี่ยวแรง

ใบหน้าของเธอแดงก่ำ มีเหงื่อไหลอาบไปทั่วทั้งตัว ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่องมา ทำให้ผิวของเธอขาวผ่องเป็นยองใย

เขาลูบไล้ทุกส่วนบนร่างกายของเธอด้วยความรู้สึกเสียดาย แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า : “มีนา ผมไม่เคยรู้สึกเสียดายที่ต้องไปจากประเทศซีดานเช่นนี้มาก่อนเลย”

เพราะมีเธออยู่ ทำให้รู้สึกเหมือนมีบ้าน มีความอบอุ่น มีความอ่อนแอ และมีหลายสิ่งที่ทำให้รู้สึกเสียดาย

“ณภัทร คุณต้องกลับมาอย่างสมบูรณ์ครบถ้วนนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะหาคนรักใหม่”

เขายกมือขึ้นตีก้นของเธอ : “ดูเหมือนว่าผมจะยังให้คุณไม่พอ ไม่อย่างนั้นคุณจะมีความคิดที่จะหาคนรักใหม่ได้อย่างไร ?”

เธอตัวสั่น : “ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้นเสียหน่อย แค่อยากให้คุณปลอดภัยเท่านั้นเอง”

เขายิ้มพลางกอดเธอไว้ในอ้อมแขน : “คุณวางใจเถอะ ผมไม่มีทางยอมเสียเปรียบผู้ชายคนอื่นแน่นอน ผมยังสนุกไม่พอเลย !”

นิ้วมือของเขาสัมผัสไปที่เนินอกของเธอ ลูบไล้ผ่านไปยังหน้าท้องที่แบนราบ จนกระทั่งไปถึงของสงวน : “ตรงนี้ ตรงนี้ แล้วก็ตรงนี้ เป็นของผมคนเดียวเท่านั้น”

เธอพลิกตัวกลับมา แล้วจับไปตรงจุดนั้นของเขา : “ถ้าอย่างนั้นตรงนี้ก็เป็นของฉันคนเดียวเหมือนกัน”

เพียงแต่จู่ ๆ สิ่งนั้นก็ขยายใหญ่ขึ้นมา

เขาพลิกตัวขึ้นไปทับเธอเอาไว้ทันที : “ดี ถ้าอย่างนั้นก็ให้เจ้านี่ได้รู้จักกับเจ้าของสักหน่อย อย่างไรเสียครั้งนี้ต้องไปถึงครึ่งเดือน ตอนที่กลับมาจะได้ไม่ขึ้นสนิมไปเสียก่อน”

เธอถูกเขารวบหัวรวบหางไปอีกสามรอบ หลังจากเสร็จกิจ เธอเหนื่อยจนกระทั่งไม่อาจขยับได้แม้กระทั่งนิ้วมือ เขาจึงต้องอุ้มเธอไปล้างเนื้อล้างตัว

“ฉันถูกคุณจัดการมาตลอดทั้งบ่าย คงไม่มีเรี่ยวแรงไปส่งคุณแล้ว”

เขาจุมพิตลงไปบนหน้าผากของเธอ : “รอผมกลับมาดี ๆ ล่ะ ถึงตอนนั้นผมจะตกรางวัลให้คุณอีกหนึ่งครั้ง”

เธอมองหน้าเขาอย่างเบื่อหน่าย รางวัลของเขาคงหนีไม่พ้นการจัดการกับเธอจนเธอหมดแรง รวบหัวรวบหางและลุกล้ำทุกส่วนของเธออย่างหมดจด นี่ถือว่าเป็นรางวัลได้อย่างไรกัน

ณภัทรจากไปแล้ว เธอจึงผล็อยหลับไป ในขณะที่กำลังจะตื่นขึ้นมา ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างอุ่น ๆ กำลังเลียนิ้วเท้าของเธอ เธอพูดอย่างสะลึมสะลือ : “ณภัทร หยุดได้แล้ว ง่วงนอนจะแย่แล้ว”

หลังจากเธอพูดประโยคนี้จบ ก็ตื่นขึ้นมาทันที ณภัทรไปแล้วไม่ใช่หรือ ? ถ้าอย่างนั้นอะไรเลียนิ้วเท้าของเธออยู่กันแน่ ?

จู่ ๆ ตัวของเธอก็แข็งทื่อ และรีบพลิกตัวกลับไปในทันที