คนร้ายรู้ดีว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นคือความจริง หัวหน้าเคยสั่งเอาไว้ ถ้าหากไม่สามารถพาผู้หญิงของณภัทรกลับไปในสภาพที่สมบูรณ์ได้ พวกเขาก็อย่าคิดที่จะมีชีวิตกลับไปอีก
จากนั้นเขาจึงโทรศัพท์หาหัวหน้า ทั้งสองใช้ภาษาของประเทศเอเดนในการสื่อสารตอบโต้กันไปมา จากนั้นเขาจึงเดินถือโทรศัพท์ที่เปิดวิดีโอคอลอยู่ไปหามีนา
“ถอยไป”
“ได้ คุณผู้หญิงอย่าตื่นเต้นนักสิ หัวหน้าของพวกเราตกลงที่จะเจรจากับคุณแล้ว”
ท่าทางของพวกคนร้ายดูไม่เย่อหยิ่งอย่างเช่นเมื่อครู่อีก
มีนาเห็นชายที่สวมใส่หน้ากากปีศาจ ปรากฏตัวอยู่ในหน้าจอโทรศัพท์ แววตาของขาดูอ่อนโยน ทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคยแปลก ๆ เหมือนกับว่าเคยพบเจอกับคนผู้นี้มาก่อน
“คุณผู้หญิงช่างกล้าหาญจริง ๆ ทำให้ผมรู้สึกนับถือ”
มีนาพูดอย่างตรงไปตรงมา : “ที่แกจับฉัน เพราะต้องการอาศัยฉันเป็นเหยื่อล่อณภัทรออกมา”
“เหอะ ๆ……คุณผู้หญิงฉลาดจริง ๆ”
“ถ้าหากฉันต้องการจะตาย แกก็ขวางฉันไม่ได้”
“คุณผู้หญิงต้องการอะไร ?”
“แกต้องการตัวฉันคนเดียวไม่ใช่หรือ ทำไมต้องลากคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ?”
ชายที่ปรากฏอยู่ในหน้าจอเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงปรบมือขึ้นมา : “ดูเหมือนคุณผู้หญิงจะเสียแรงเปล่าที่เรียนวิชาแพทย์ อันที่จริงแล้วคุณเป็นนักธุรกิจที่ฉลาดมากคนหนึ่งเลย”
“พูดเช่นนี้ หมายความว่าแกยินดีที่จะปล่อยพวกเขาไป ?”
“เหมือนที่คุณผู้หญิงบอก คุณคือคนเดียวที่ผมต้องการ ส่วนคนพวกนี้สำหรับผมแล้ว ก็เป็นเพียงแค่ขยะไร้ค่าเท่านั้น”
“ดี ฉันจะไปกับคนของแก แต่พวกแกห้ามขัดขวางไม่ให้เครื่องบินทหารออกเดินทาง”
“เหอะ ๆ……คุณผู้หญิงช่างรู้จักต่อรองจริง ๆ”
จากนั้นเขาจึงสั่งบรรดาลูกน้อง : “ปล่อยทุกคนเดี๋ยวนี้ แล้วคุ้มกันคุณผู้หญิงลงมายังพื้นดิน จำไว้ว่าต้องปฏิบัติต่อคุณผู้หญิงด้วยความสุภาพ”
“ครับ หัวหน้า”
จู่ ๆ ชายที่อยู่บนหน้าจอก็หันไปยิ้มให้มีนาด้วยท่าทีแปลก ๆ : “คุณผู้หญิง ผมชื่อไบร์ท หวังว่าคุณจะจดจำชื่อนี้ไว้”
คนเหล่านี้ทำตามคำสั่งของไบร์ท พามีนาออกมาจากเครื่องบินทหาร เมื่อเห็นเครื่องบินทหารทะยานขึ้นฟ้าอย่างปลอดภัย มีนาก็รู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก
เธอถูกพาขึ้นไปบนรถจี๊ป จากนั้นก็มีคนปิดตาของเธอ ตลอดทางเป็นถนนที่ขรุขระและคดเคี้ยว
ผ่านไปประมาณสองชั่วโมง รถก็หยุดนิ่ง คนร้ายหน้ากากที่ใช้ปิดบังใบหน้าของเธอออก : “คุณผู้หญิงครับ เชิญครับ”
สิ่งที่ปรากฏอยู่ต่อหน้าเธอคือเต็นท์ทหารธรรมดา ๆ สองสามหลัง ซึ่งเห็นได้ชัดว่าถูกคนเหล่านี้สร้างขึ้นเป็นการชั่วคราว และใช้เป็นแหล่งซ่องสุมของพวกเขา ต่อให้กัปตันกลับไปแล้วรายงานเรื่องที่เธอถูกลักพาตัวให้กองทัพทราบ ก็ใช่ว่าพวกเขาจะสามารถตามหาเธอเจอ ยิ่งไปกว่านั้นที่นี่ยังเป็นพื้นที่อ่อนไหวทางการเมืองของทั้งสามประเทศ จึงไม่มีใครกล้าลงมือโดยประมาท
มีนาเดินเข้าไปในเต็นท์ด้วยท่าทีเรียบเฉย เธอเห็นเพียงชายร่างผอมที่สวมใส่ชุดสีดำยืนอยู่ เขาค่อย ๆ หันกลับมา หน้ากากปีศาจที่อยู่บนใบหน้าดูน่าหวาดกลัวเล็กน้อย
“ได้ยินมาว่าคุณผู้หญิงและท่านนายพลณภัทรมีความสัมพันธ์ที่ดี พวกคุณต้องแยกจากกันสองวันแล้ว คงจะคิดถึงอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก หรือว่าผมจะถือโอกาสต่อสายหาท่านนายพลณภัทรให้คุณผู้หญิงดีล่ะ ?”
มีนารู้ดีว่า เขาทนรอไม่ไหวที่จะดำเนินแผนการที่ใช้เธอเป็นเหยื่อล่อของเขา เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เกรงว่าตอนนี้ณภัทรคงจะรู้เรื่องที่เธอถูกลักพาตัวแล้ว คงจะรู้สึกร้อนใจเหมือนถูกไฟแผดเผา แล้วทำไมเธอจะไม่อาศัยโอกาสนี้ในการบอกเขาว่าเธอยังปลอดภัยดีอยู่ล่ะ ?
“ดี”
“เหอะ ๆ……คุณผู้หญิงช่างกล้าหาญจริง ๆ เพียงแต่คุณต้องร่วมมือแสดงละครกับพวกเราสักหน่อย”
เขาหันมองลูกสมุนแล้วโบกมือ จากนั้นก็มีคนร้ายคนหนึ่งยื่นบทพูดที่เขียนเอาไว้เรียบร้อยให้กับเธอ : “ท่องจำเนื้อหาที่อยู่ในนี้ อีกเดี๋ยวให้แสดงตามบทที่เขียนเอาไว้ !”
มีนาเหลือบตามอง ไม่มีอะไรมากไปกว่าการสั่งให้เธอร้องไห้และพูดว่าสถานการณ์ของเธอในตอนนี้น่าเวทนาเพียงใด เพื่อกระตุ้นความโกรธแค้นและความสงสารของณภัทร
จากนั้นไบร์ทจึงต่อสายโทรศัพท์ไปหาณภัทร : “ท่านนายพลณภัทร ไม่เจอกันนานเลยนะ”
“หัวหน้าขององค์กรซาส ไบร์ท?”
“ฮ่า ๆ……ข่าวของท่านนายพลณภัทรแม่นยำจริง ๆ”
“เหอะ ! คนที่ใช้วิธีการสกปรกแบบนี้ ก็คงมีแค่แกคนเดียวเท่านั้น”
“เหอะ ๆ……ตอนนี้ท่านนายพลณภัทรคงจะเป็นห่วงภรรยาใหม่ของตัวเองมากใช่ไหม ?”
“ถ้าแกกล้าแตะต้องเธอแม้เพียงปลายเล็บ ฉันไม่มีทางปล่อยแกไปแน่นอน !”
“คุณวางใจเถอะ ตอนนี้คุณผู้หญิงยังสบายดีอยู่ เห็นแก่มิตรภาพตลอดหลายปีของเรา ผมจะให้คุณได้เห็นเธอสักครั้ง”
จากนั้นเขาก็เปิดวิดีโอคอล ณภัทรจ้องมองมีนาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ ดูเหมือนเขากำลังข่มอารมณ์ความคิดและความวิตกกังวลเอาไว้
มีนา หันไปยิ้มให้เขาเล็กน้อยด้วยท่าทีที่สงบ : “ณภัทร คุณคิดถึงฉันหรือยัง ?”
“มีนา คุณฟังนะ ต่อให้ผมต้องสู้สุดชีวิตก็ต้องช่วยคุณออกมาให้ได้”
ถึงแม้ทั้งสองจะสื่อสารกันผ่านจอโทรศัพท์ แต่เมื่อได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยของเขาอีกครั้ง ความโหยหาในใจของเธอก็พรั่งพรูออกมา ดวงตาของเธอแดงก่ำอย่างช่วยไม่ได้ แต่เธอไม่อยากร้องไห้ เพราะไม่ต้องการให้เขาเป็นกังวล
“นี่ ณภัทร คุณยังไม่ได้ตอบคำถามของฉันเลยนะ ตกลงว่าคุณคิดถึงฉันบ้างไหม ?”
“ผมรักคุณ”
เธอพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ แล้วค่อย ๆ ยิ้มมุมปากเล็กน้อย : “แต่ฉันยังเกลียดคุณอยู่ดี……”
“เหอะ ๆ ถึงแม้ความสัมพันธ์ของสามีภรรยาจะลึกซึ้ง แต่น่าเสียดายที่ผมไม่ชอบผู้หญิงดื้อรั้น”
จากนั้นเอาจึงสลับภาพหน้าจอ : “ณภัทร คุณฟังผมให้ดี อีกสามวันให้หลัง ผู้หญิงของคุณจะถูกประมูลในปาร์ตี้ปีศาจ หวังว่าคุณจะมาตามนัด ไม่อย่างนั้นเธอก็จะกลายเป็นของเล่นของคนอื่น”
“ไอ้สารเลว ฉันจะฆ่าแก !”
ไบร์ทไม่สนใจคำด่าของณภัทร จากนั้นเขาก็กดวางสายโทรศัพท์ แล้วยกมือขึ้นจับคางของมีนา : “จุ๊ ๆ……เป็นผู้หญิงที่งดงามจริง ๆ แต่น่าเสียดายที่เธอไม่ยอมร่วมมือกับฉัน ถ้าอย่างนั้นจะมาโทษฉันไม่ได้นะ”
มีนารู้สึกเจ็บปวดที่คอ จากนั้นก็หมดสติไป
ในค่ายทหารประเทศเอสพี ณภัทรมีสีหน้าที่เคร่งเครียด เขารู้สึกร้อนใจเหมือนถูกไฟแผดเผา แต่ก็ยังคงตั้งสติได้
“ผู้ช่วยธนา อีกเดี๋ยวผมจะอธิบายแผนการซ้อมรบในครั้งนี้ให้คุณฟัง”
“ท่านนายพล ผมกับเหล่าทหารจะไปกับคุณด้วย !”
“ทุกคนให้รับคำสั่งและประจำการอยู่ที่เดิม นี่เป็นคำสั่งทางทหาร !”
พวกเขาต่างฝ่ายต่างรู้ดีว่า ถ้าหากการซ้อมรบในครั้งนี้ล้มเหลว ก็คงไม่มีใครมีหน้ากลับประเทศ
“ครับ ท่านนายพล ผมสัญญาว่าจะปฏิบัติภารกิจให้เสร็จสมบูรณ์ครับ !”
ณภัทรตบไหล่ของเขา : “อย่าทำให้ทหารคนอื่น ๆ ต้องตื่นตกใจ ผมจะพาเธอกลับมาได้อย่างปลอดภัยแน่นอน”
เวลาผ่านไปจนถึงตอนดึก มีร่างสีดำเคลื่อนที่อยู่ในป่าราวกับภูตผี เขาเดินฝ่าแนวกั้นได้อย่างแม่นยำ และหายตัวเข้าไปในค่ายทหารอย่างเงียบ ๆ
ตอนที่มีนาฟื้นขึ้นมาก็รู้สึกร่างกายเย็นวาบ เธอก้มหน้าลงมองก็รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก เสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ก่อนหน้านี้หายไปเสียแล้ว ตอนนี้เธอสวมใส่เพียงแค่บิกินี่ประดับเพชรเท่านั้น อีกทั้งยังเป็นสีเนื้อ ทำให้ดูเหมือนร่างกายเปลือยเปล่า มีเพียงประกายแวววาวของเพชรที่ส่องสว่างอยู่สามจุดเท่านั้น
เธอพยายามลุกขึ้น แต่ร่างกายกลับไร้ซึ่งเรี่ยวแรง และจู่ ๆ ก็มีคนเตะเธอจากด้านหลัง : “ฟื้นแล้วก็เลิกเสแสร้งได้แล้ว รีบขึ้นไปบนเวทีเร็วเข้า บรรดาแขกต่างทนรอไม่ไหวแล้ว”
เธอจับผนังเพื่อพยุงตัวลุกขึ้น จากนั้นจึงหันหลังกลับไปมอง คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอเป็นหญิงอ้วนร่างกายเปลือยเปล่า ไขมันบนร่างกายถูกเชือกมัดไว้เป็นท่อน ๆ ประกอบกับการแต่งหน้าที่จัดจ้าน ทำให้ดูเหมือนแม่เล้าที่อยู่ในสถานบันเทิงตอนกลางคืน
หญิงอ้วนยื่นมือออกมาบีบร่างกายของเธอสองสามครั้ง : “เรื่องร่างของนังจิ้งจอกคนนี้เกิดมาเพื่อเอาไว้ขายจริง ๆ ยังไม่รีบขึ้นไปบนเวทีกับสาว ๆ คนอื่นอีก !”
