จอมพลที่รัก – บทที่ 46 เกมปีศาจ

มีนาถูกหญิงอ้วนผลักเข้าไปในห้องเล็ก ๆ ในห้องเต็มไปด้วยหญิงสาวที่หน้าตางดงาม พวกเธอแต่งตัวแบบเดียวกับมีนา บนใบหน้าเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและหวาดกลัว ถึงขั้นว่ามีผู้หญิงหลายคนอดไม่ได้ที่จะปาดน้ำตา

หญิงอ้วนยกมือขึ้นตบหน้าหญิงสาวเหล่านั้นไปหลายครั้ง : “ร้องอะไรหนักหนา ? ฉันกำลังชี้ทางสว่างให้กับพวกเธออยู่นะ ถ้าหากพวกเธอเกิดเป็นที่ถูกอกถูกใจของเถ้าแก่ใหญ่เข้าล่ะก็ ต่อไปพวกเธอก็จะมีชีวิตที่สุขสบายไม่ใช่หรือ ?”

หญิงอ้วนรับโทรศัพท์สายหนึ่งแล้วเดินออกไป

มีนาเอ่ยถามขึ้น : “ที่นี่คือที่ไหน ?”

“พี่สาวไม่รู้หรอกหรือ ? ที่นี่คือปาร์ตี้ปีศาจในอ่าว

มีนารู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก ตอนที่เธออยู่ประเทศซีดานก็เคยได้ยินมาบ้าง ว่ากันว่าปาร์ตี้นี้ จัดเตรียมไว้เป็นพิเศษสำหรับเหล่าบรรดาคนรวยและมีอำนาจที่แสวงหาความตื่นเต้นโดยเฉพาะ ผู้หญิงที่อยู่ในเรือสำราญจะถูกตั้งราคาเอาไว้ ใครเสนอราคาที่สูงที่สุดก็จะได้ไป แต่ผู้หญิงที่คนเหล่านี้ซื้อเอาไว้ จะไม่สามารถพากลับไปได้ ทำได้แค่เพียงเล่นสนุกด้วยกันตลอดสามวันสามคืนเท่านั้น ดังนั้นตลอดสามวันสามคืนนี้จึงไม่มีการรับรองผลที่จะเกิดขึ้น มีผู้หญิงบางคนที่ถูกย่ำยีจนตาย และถูกโยนลงไปเป็นอาหารปลาในทะเล

เธอเข้าใจในทันทีว่า สิ่งที่ไบร์ทพูดว่าอีกสามวันจะลงมือนั้น เป็นเพียงแค่คำโกหก ก่อนที่จะจับตัวณภัทรได้ เขาอาจจะยังไม่ฆ่าเธอ แต่ก็ไม่มีทางให้เธอใช้ชีวิตอย่างเป็นสุข

ผ่านไปสักพัก หญิงอ้วนก็เดินบิดสะโพกของเธอเข้ามา : “สาว ๆ ถึงเวลาที่พวกเราต้องขึ้นเวทีแล้ว”

จากนั้นเธอก็เปิดประตูด้านหน้าออก สิ่งที่เห็นคือโถงทางเดินที่ประดับด้วยกระจกใสเชื่อมออกจากห้อง และโถงทางเดินกระจกนี้ ก็ถูกเชื่อมต่อไปยังห้องโถงใหญ่

เมื่อพวกเธอเดินเข้าไปใกล้จึงรู้ว่า มีคนนั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่แน่นขนัด บนใบหน้าของพวกเขาต่างสวมใส่หน้ากากมากมายหลายแบบ ซึ่งเรียกได้ว่าพวกเขาคือผู้ซื้อ ตรงกลางห้องโถงมีสระน้ำขนาดใหญ่ และในสระน้ำมีแพยางทรงกลมลอยอยู่

ตอนนี้ มีผู้ซื้อคนหนึ่งกำลังหัวเราะร่าและอุ้มหญิงสาวคนหนึ่งอยู่ และแสดงท่าทีป่าเถื่อนออกมา หญิงสาวร้องไห้น้ำตานองหน้า ส่วนคนที่อยู่รอบข้างกลับตะโกนโห่ร้อง

พิธีกรแสดงท่าทีตื่นเต้นออกมา : “ผู้ซื้อหมายเลข 118 ท่านนี้อดใจไม่ไหวที่จะตรวจสอบสภาพสินค้าแล้ว ถ้าหากท่านรู้สึกพึงพอใจ ก็รบกวนชำระเงินแล้วพาหญิงสาวคนนี้กลับไปยังห้องพักวีไอพีของท่าน”

หญิงสาวร้องไห้ไม่หยุด ผู้ซื้อใช้เท้าเตะเธอลงไปบนแพยาง แล้วพูดด้วยความโมโห : “บ้าเอ๊ย ทำให้ฉันเสียอารมณ์จริง ๆ”

“ช่วยด้วย ช่วยด้วย……”

หญิงสาวว่ายน้ำไม่เป็น จึงดิ้นรนอยู่ในแพยาง แขกที่อยู่โดยรอบเฝ้ามองอย่างเย็นชา ไม่มีใครคิดจะยื่นมือเข้าไปช่วย

เมื่อเห็นภาพนี้ มีนาก็ทำได้เพียงรู้สึกโกรธแค้นและเจ็บปวด คนพวกนี้ทำลายมโนธรรมไปจนหมดสิ้น แสวงหาความสุขของตนเองบนความทุกข์ของผู้อื่น ไม่ต่างอะไรกับสัตว์เดรัจฉาน

เธอกระโดดลงไปในสระน้ำทันที ใช้แรงทั้งหมดดึงตัวผู้หญิงคนนั้นขึ้นมา แล้วให้เธอนอนราบลงบนพื้น จากนั้นจึงออกแรงกดไปที่หน้าอกของเธอ

“พรวด……”

หญิงสาวสำลักน้ำออกมา เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้น แล้วพูดอย่างอ่อนแรง : “พี่สาว ขอบคุณมาก……”

หญิงอ้วนเดินเข้ามาด้วยความโกรธ : “ใครใช้ให้ช่วยเธอ ? ปกติแล้วผู้หญิงที่ถูกผู้ซื้อปฏิเสธจะต้องตาย นี่เป็นกฎ !”

มีนาประคองหญิงสาวขึ้นมา แววตาคุกรุ่นไปด้วยความโกรธแค้น : “สิ่งที่เรียกว่ากฎก็คือการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของผู้อื่นตามอำเภอใจ เพื่อเอาใจผู้ชมของพวกแก และสร้างรายได้อย่างมหาศาลอย่างนั้นหรือ ?”

“บ้าเอ๊ย กล้าต่อปากต่อคำหรือ ?”

หญิงอ้วนยกมือที่เต็มไปด้วยชั้นไขมันของเธอขึ้น แล้วฟาดลงมาที่เธอ เธอเพียงแค่ปลีกตัวหลบเล็กน้อย หญิงอ้วนก็โซเซและหล่นลงไปในสระน้ำ

“ช่วยด้วย ช่วยด้วย ฉันว่ายน้ำไม่เป็น”

ร่างอวบอ้วนกระเพื่อมอยู่ในน้ำจนเกิดเป็นคลื่นขนาดใหญ่ ส่วนคนที่อยู่รอบข้างต่างก็ปรบมือโห่ร้อง

มีนาแย่งไมโครโฟนที่อยู่ในมือของพิธีกรมา : “ตอนนี้ทุกท่านลองเดิมพันดูซิว่า เธอจะทนอยู่ได้นานเท่าไหร่ !”

“ฉันขอพนันสามล้านว่าเธออยู่ได้ไม่ถึงห้านาที”

“ฉันขอพนันห้าล้านว่าเธอจะอยู่ได้สิบนาที”

“ฉันขอพนันสิบล้าน……”

ชั่วพริบตาเดียวมีคนวางเดิมพันเป็นจำนวนหลายสิบล้าน อีกทั้งหญิงอ้วนคนนั้นก็กำลังจะขาดใจตาย

มีนามองเธออย่างเย็นชา ในใจก็รู้สึกว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้น เธอล้วนแล้วแต่รนหาที่เองทั้งนั้น สวรรค์ไม่มีวันปล่อยคนชั่วให้ลอยนวลไปแน่

ทุกคนที่นั่งอยู่ไม่มีใครคิดจะช่วยเธอ เพราะไม่มีใครอยากทำลายธุรกิจมูลค่าหลายสิบล้านของเจ้านาย

หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ รู้สึกคลายความแค้นในใจ หญิงอ้วนคนนี้ไม่ใช่คนดีอะไรนัก ปกติแล้วหากไม่ทำร้ายพวกเธอก็ก่นด่าพวกเธอ อีกทั้งบรรดาพี่สาวน้องสาวที่ทำให้เธอไม่พอใจ ก็จะถูกโยนลงไปเป็นอาหารปลาในทะเล

สถานการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า ถูกคนที่อยู่บนชั้นสองจับตาอยู่

ไบร์ทเขย่าไวน์แดงที่อยู่ในมือ แล้วแสยะยิ้มพลางพูดออกมา : “น่าสนใจจริง ๆ ไม่เสียแรงที่เป็นผู้หญิงที่ณภัทรเลือก นี่ถือเป็นของล้ำค่าที่ตกอยู่ในมือของฉันจริง ๆ”

“หัวหน้า ถ้าอย่างนั้นพวกเราจะดำเนินการต่อไหม ?”

“เหอะ ! ในเมื่อเธอชอบโอ้อวดเช่นนี้ ก็ปล่อยให้เธอแสดงไปก่อน !”

ผ่านไปสักพัก ร่างที่ไร้ลมหายใจของหญิงอ้วนก็ลอยขึ้นมาในสระ ฝูงชนต่างตะโกนโห่ร้องด้วยความสนุกสนาน ราวกับว่าสำหรับผู้ซื้อที่มั่งคั่งเหล่านี้ นี่เป็นเพียงแค่เกมเกมหนึ่งเท่านั้น ไม่เกี่ยวข้องกับความเป็นความตาย

มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนเดินเข้ามา แล้วกระโดดลงไปในสระเพื่อเก็บกู้ร่างของหญิงอ้วนขึ้นมา

มีนาถูกผลักไปบนแพน้ำที่อยู่ตรงกลาง จู่ ๆ โคมไฟคริสทัลที่แขวนอยู่เหนือหัวของเธอก็สว่างขึ้น แสงไฟหลากหลายสีสันส่องสว่างลงมาที่ตัวเธอ

บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบ บนโลกนี้มีหญิงสาวที่งดงามเช่นนี้อยู่จริง ๆ ทุกส่วนบนใบหน้าชวนให้หลงใหล เนินอกเอิบอิ่ม เอวบางร่างน้อย และมีขาที่เรียวยาว สำหรับพวกเขาแล้ว หญิงสาวคนนี้ช่างปลุกอารมณ์ความเป็นชายในตัวของพวกเขาได้ดีเสียจริง ๆ

มีคนผิวปาก และตามมาด้วยเสียงเสนอราคา

“ฉันยอมจ่ายสามล้านเพื่อเสพสุขกับหญิงสาวคนนี้เป็นเวลาสามวัน”

“สี่ล้าน ! ผู้หญิงคนนี้เป็นของฉัน”

“ห้าล้าน ใครก็ห้ามแย่งฉันทั้งนั้น”

……

มีเสียงหัวเราะอย่างขบขันของผู้ชายดังขึ้นข้าง ๆ หู มีนารู้สึกอับอายอย่างยิ่ง เธอค่อย ๆ กำมือ และคิดคำนวณในใจว่าจะหาทางออกไปจากที่นี่อย่างไรดี

ติ๊งต่อง ! เสียงกริ่งดังขึ้น เธอถูกผู้ชายคนหนึ่งประมูลไปในราคายี่สิบล้าน

ก่อนที่การซื้อขายจะเสร็จสมบูรณ์ ผู้ซื้อสามารถตรวจสอบสภาพสินค้าได้

เมื่อเห็นชายคนนั้นค่อย ๆ เดินเข้ามาด้วยท่าทีป่าเถื่อน เธอก็ค่อย ๆ ถอยหลังไป

“ฮ่า ๆ สาวน้อย จะกลัวอะไร ถ้าหากปรนนิบัติฉันจนเป็นที่พอใจ ไม่แน่ว่าฉันอาจจะช่วยไถ่ตัวเธอออกไปก็ได้นะ”

“เหอะ ! แกมีปัญญาจ่ายหรือ ?”

“แหม ? ช่างต่อปากต่อคำซะด้วย ฉันชอบผู้หญิงดุดันแบบนี้ เร้าใจดี !”

เขาโน้มตัวลงไปหามีนาทันที มีนายกเท้าขึ้นเตะไปที่เข่าของเขา เขาล้มลงไปอยู่บนแพน้ำดังพรวด คนที่อยู่รอบข้างต่างพากันส่งเสียงหัวเราะ

“ฮ่า ๆ ฉันว่าแกให้คนอื่นขึ้นมาจะดีกว่า”

“หึ ช่างเป็นม้าตัวเล็กที่แข็งแรงเสียจริง ๆ ทั้งขา ทั้งเอว แข็งแรงพอดู หากสนุกด้วยกันคงจะตื่นเต้นไม่น้อย”

ชายคนนั้นรู้สึกโกรธจัด เขาหันหลังแล้วตรงไปรูดบัตรมูลค่าหนึ่งล้านที่โต๊ะบริการ เพื่อซื้อปืนยิงยาสลบมาหนึ่งกระบอก

เขาเล็งปืนยิงยาสลบไปที่มีนาด้วยความโมโห : “สาวน้อยที่ดื้อรั้น คอยดูซิว่าฉันจะจัดการกับเธออย่างไร !”

ฟิ้ว ! ฟิ้ว ! ฟิ้ว ! ลูกดอกยาสลบพุ่งออกไป มีนาหลบหลีกได้อย่างรวดเร็ว

ชายคนนั้นยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ จากนั้นเอาก็สั่งให้คนสาดน้ำเข้าไปในแพยาง เมื่อแพยางลื่น มีนาก็ลื่นล้มลงไปนอนอยู่บนแพยาง และถูกยาสลบยิงเข้าไปหนึ่งดอก

เธอนอนอยู่บนแพยางอย่างไร้เรี่ยวแรง แล้วมองดูชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ด้วยท่าทางป่าเถื่อน