จอมพลที่รัก – บทที่ 58 ผมชอบกินเนื้อ คุณจะให้ผมกินหรือไม่

ณภัทรดึงเอวของมีนามาคร่อมไว้บนเองของตนเอง จากนั้นจึงใช้มือตบไปที่บั้นท้ายเล็ก ๆ ของเธอ แล้วจึงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ : “วันนี้ผมจะยอมก้มหัวให้คุณ ยอมให้คุณจัดการกับผมได้ตามต้องการ”

เธอหลุดขำออกมา : “ณภัทร คุณเป็นผู้ถูกกระทำตั้งแต่เมื่อไร่กันคะ ?”

“ขอแค่ภรรยาสุดที่รักมีความสุข ผมก็ยินดี”

เธอรู้ดีว่าคนที่เติบโตมาในค่ายทหารอย่างเขา มีวิธีการปลอบโยนผู้หญิงไม่มากนัก ส่วนใหญ่จะเป็นวิธีการที่หยาบกระด้าง เมื่อเห็นเขายอมทำทุกอย่างเพื่อที่จะปลอบโยนเธอให้มีความสุข ทำให้เธอรู้สึกตื้นตันเป็นอย่างมาก

เธอจับหน้าของเขาเอาไว้ แล้วก้มลงไปจูบ : “ณภัทร ขอบคุณนะคะ”

เขาโอบคอของเธอเอาไว้แล้วจูบอย่างดูดดื่ม ไฟในร่างกายของเขาถูกจุดให้ลุกโชนขึ้น แต่เพื่อเธอแล้ว เขาจึงยอมสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้ ทั้งสองนอนเงียบ ๆ อยู่บนหาดทราย มองดูท้องฟ้าสีครามและก้อนเมฆสีขาว ฟังเสียงคลื่นในทะเลที่ซัดขึ้นลงจากฝั่ง อีกทั้งยังมีเสียงของนกนางนวลหลายตัวดังมาจากที่ไกล ๆ

เขากอดเธอเอาไว้แน่น : “เด็กโง่ ทุกอย่างของคุณล้วนเป็นของผมทั้งหมด แล้วยังมีอะไรที่ต้องปิดบังผมอีกหรือ”

เธอพลิกตัวกลับมาแล้วมองหน้าเขาอย่างจริงจัง : “ณภัทรคะ ฉันไม่ใช่มีนา ถึงขั้นที่……ฉันไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครด้วยซ้ำ”

เขาพอจะเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว จากนั้นจึงจูบลงบนดวงตาของเธอ : “มีนา ผมเองก็คือณภัทร แต่ผมก็รู้ว่าต่อไปในอนาคตผมจะเป็นสามีของคุณ จึงต้องช่วยคุณแบกรับทุกอย่างเอาไว้ และปกป้องคุณจากทุกสิ่ง”

เธอรู้สึกคัดจมูก : “เมื่อก่อนเขาไม่สนใจไยดีฉัน ถึงขั้นทำเรื่องที่ผิดต่อแม่ของฉันเอาไว้ไม่น้อย ฉันเกลียดเขามาโดยตลอด แต่ตอนนี้ฉันเพิ่งจะรู้ตัวว่าฉันไม่มีความหมายอะไรเลย ถึงขั้นไม่รู้ว่าตัวเองควรจะโกรธใครเสียด้วยซ้ำ”

“เด็กโง่ นั่นมันไม่สำคัญเลย สิ่งที่สำคัญก็คือต่อไปคุณจะต้องรักผมให้มาก ๆ เข้าใจไหม ?”

คำพูดปลอบโยนของเขาทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจ จนทำให้เธอเผลอพูดความในใจของตนเองออกมาทั้งหมด : “การตายของแม่ เป็นบาดแผลที่ติดอยู่ในใจของฉันมาโดยตลอด ดูเหมือนไกรเลิศจะรู้ความจริง แต่เขากลับปิดปากเงียบ ฉันรู้สึกว่าเขากำลังพยายามปกป้องคนคนหนึ่งอยู่”

“คนที่จะทำให้เขาปิดปากเงียบได้นั้น จะต้องมีอำนาจและฐานะที่เหนือกว่าเขา”

“ดังนั้นฉันจึงสงสัยว่าคนคนนี้อาจจะเป็นพ่อแท้ ๆ ของฉัน”

“คุณกำลังสงสัยว่าเขาเป็นคนฆ่าแม่ของคุณตายอย่างนั้นหรือ ?”

“ฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เพียงแค่เป็นการคาดเดาเท่านั้น”

“มีนา ผมขอถามคุณหน่อย ถ้าหากคนที่ฆ่าแม่ของคุณตายคือพ่อแท้ ๆ ของคุณจริง ๆ คุณจะทำอย่างไร ?”

“ฉันจะทวงคืนความยุติธรรมมาให้แม่อย่างถึงที่สุด !”

แต่ไหนแต่ไรมา เธอเข้าใจผิดมาโดยตลอดว่าคนที่อยู่ในก้นบึ้งหัวใจของแม่ก็คือไกรเลิศ แต่เขากลับทำให้แม่ต้องเสียใจ จนกระทั่งถึงตอนนี้เธอรู้แล้วว่า อันที่จริงแล้ว คนที่อยู่ในใจของแม่คือคนอื่น นี่จึงพอจะอธิบายได้ว่าทำไมทุกครั้งที่ไกลเลิศทุบตีเธอจนได้รับบาดเจ็บ เธอกลับไม่รู้สึกสะทกสะท้าน นั่นเป็นเพราะเธอไม่มีความรู้สึกใด ๆ ต่อเขา แต่เป็นเพราะชั่วชีวิตนี้เธอหลงรักคนผิด มิเช่นนั้นก็คงไม่ต้องพบกับจุดจบที่น่าอนาถเช่นนี้ แม้แต่วันที่ฝังเถ้ากระดูกของเธอ คนผู้นั้นก็ไม่ได้ปรากฏตัวขึ้น

“ผมจะช่วยคุณสืบเรื่องนี้ให้กระจ่างเอง”

เธออดไม่ได้ที่จะจูบเขาหนึ่งครั้ง : “ณภัทร คุณดีกับฉันมากจริง ๆ”

“เด็กโง่ คุณเป็นภรรยาของผมนะ หากผมไม่ทำดีกับคุณ แล้วจะให้ผมไปทำดีกับใครล่ะ ?”

เขาพลิกตัวแล้วนอนทับเธอเอาไว้ : “คนเราควรต้องรู้จักตอบแทนบุญคุณ สามีของคุณชอบกินเนื้อเป็นที่สุด คุณจะป้อนผมสักนิดได้ไหม ?”

แก้มทั้งสองข้างของเธอแดงระเรื่อ : “ไม่เอาค่ะ……ไม่ใช่ตรงนี้”

เมื่อเขาได้ยินคำพูดประโยคนี้แววตาก็เป็นประกายขึ้นมา จึงได้อุ้มเธอขึ้นแล้วเดินตรงไปยังคฤหาสน์ริมทะเล

ลมทะเลพัดผ้าม่านผืนหนาจนพลิ้วไสว ภายในห้องเต็มไปด้วยเสื้อผ้ากระจัดกระจายอยู่ ร่างกายของคนทั้งสองแนบชิดเข้าด้วยกัน และปลดปล่อยความปรารถนาภายในร่างกายออกมา

“ณภัทร ไม่เอาค่ะ……ไม่เอาแล้ว”

“เรียกที่รักสิ แล้วผมจะยอมปล่อยคุณ”

“ที่รักคะ ไม่เอาค่ะ……ไม่เอาแล้ว”

เธอจะไปรู้ได้อย่างไรว่า ท่าทางเขินอายของเธอในตอนนี้ บวกกับน้ำเสียงแหบพร่าและสั่นเครือเล็กน้อยของเธอ จะยิ่งเป็นยาชูกำลังชั้นดีสำหรับเขา ทำให้เขายิ่งบ้าคลั่ง จนเหงื่อออกท่วมตัวราวกับสายฝน เขาขยับร่างกาย ขยับร่างกาย และขยับร่างกายอย่างไม่หยุดพัก……

มีนารู้สึกจนใจ ณภัทรคือจอมโกหก บอกว่าจะปล่อยเธอไปทุกครั้ง แต่ก็ทำเธอจนกระทั่งร้องไห้อยู่ร่ำไป

“เด็กดี ลุกขึ้นมาล้างเนื้อล้างตัวเร็วเข้า”

เธอพูดอย่างไม่สบอารมณ์ : “ไม่เอา ! เหนื่อยจะแย่”

เขายื่นมือไปลูบแก้มที่เปียกชื้นของเธอ แล้วรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาในทันที ทำไมทุกครั้งที่เผชิญหน้ากับเธอ เขาไม่เคยควบคุมตัวเองได้เลยสักครั้ง เขาโน้มตัวลงแล้วอุ้มเธอขึ้นมา จากนั้นจึงช่วยเธอล้างเนื้อล้างตัวอย่างอ่อนโยน เมื่อเห็นรอบจูบที่ประทับอยู่บนเรือนร่างที่ขาวนวลเนียนของเธอ เขาก็รู้สึกภูมิใจขึ้นมา นี่คือผู้หญิงของเขา เขาจึงต้องการฝากรอยประทับของเขาเอาไว้ทุกส่วนบนร่างกายของเธอ

หลังจากช่วยเธอเช็ดตัวเสร็จ เขาก็อุ้มเธอกลับขึ้นไปบนเตียง ด้วยท่าทีอ่อนโยน ราวกับว่าเธอคือสมบัติล้ำค่าที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา

ภายใต้แสงไฟสลัว ๆ ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอเป็นสีชมพูระเรื่อ ร่างกายที่เพิ่งผ่านการเสพสุขมาหมาด ๆ เผยเสน่ห์ที่น่าหลงใหลออกมา เขาใช้มือจับเส้นผมของเธอพาดไว้ด้านหลังอย่างอ่อนโยน : “มีนา ต่อไปคุณคือโลกทั้งใบของผม ผมไม่สนใจใครทั้งนั้น ต้องการเพียงแค่ได้ดูแลคุณ เอาใจคุณ และรักคุณเท่านั้น”

คำพูดนี้เหมือนเป็นคำสาบานที่ค่อย ๆ ประทับลงไปบนหัวใจของเธอ

เธอลืมตามองเขา : “ดีสิคะ ต่อไปฉันก็จะรัดคุณให้มาก ๆ เหมือนกัน”

เขาโอบกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน แน่นขึ้น แน่นขึ้น หัวใจของทั้งสองคนแนบชิดกัน เกิดเป็นเสียงสะท้อนที่ไพเราะที่สุดในค่ำคืนนี้

“ณภัทร คุณเคยเกลียดคนที่ทอดทิ้งคุณคนนั้นไหม ?”

เขายิ้มอย่างเย็นชา : “เกลียดหรือ ? เขาคู่ควรด้วยหรือ ? ผมไม่มีวันยอมเสียความรู้สึกกับคนที่ไม่มีความสำคัญเด็ดขาด”

“คุณรู้หรือคะว่าเขาเป็นใคร ?”

“ใช่ อีกทั้งเขายังมีลูกชายอีกคนที่รุ่นราวคราวเดียวกับผม”

มีนารู้สึกสับสนเล็กน้อย ด้วยลักษณะนิสัยที่มุทะลุของเขา ทำไมถึงปล่อยให้คนคนนั้นยังใช้ชีวิตอย่างสงบสุขได้ ?

“คุณไม่เคยคิดจะแก้แค้นบ้างหรือ ?”

“เมื่อก่อนเคยคิด ถึงขนาดต้องการแย่งชิงทุกอย่างที่ลูกชายของเขาครอบครองมาเป็นของตนเอง แต่ตอนนี้ไม่คิดได้ ตอนนี้ผมมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบและมีความสุข อีกทั้งเขาเองก็เทียบผมไม่ติดแม้เพียงปลายเล็บเสียด้วยซ้ำ นี่คงถือเป็นการทำร้ายเขาอย่างโหดเหี้ยมที่สุด !”

ตอนนี้ยศพลถูกเขากดขี่เอาไว้ หลายต่อหลายครั้งที่ยังต้องพึ่งพาเขา ส่วนการันต์ซึ่งเขาเรียกว่าพี่ชายนั้น ก็มัวแต่ยุ่งอยู่กับการสะสางเรื่องเหลวไหลที่พ่อเป็นคนก่อเอาไว้ ตระกูลอัครโภคินมีแต่เรื่องวุ่นวายไม่จบสิ้น นี่ก็เพียงพอสำหรับเขาแล้ว ขอแค่เขาดีดนิ้ว ก็สามารถจัดการกับอีกฝ่ายถึงตายได้ แต่เขากลับปล่อยให้คนเหล่านั้นหายใจเหนื่อยหอบเหมือนสุนัข แล้วเฝ้ามองเขาจากที่ไกล ๆ

มีนานอนหลับ และตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น เธอสวมเสื้อผ้าที่ณภัทรเตรียมเอาไว้ให้เธอ แล้วเดินลงไปชั้นล่าง ตอนนี้ณภัทรกำลังวิ่งอยู่บนชายหาด เธอมองดูร่างกายที่แข็งแรงกำยำของเขา ผ่านทางกระจกบานใหญ่

ทันใดนั้นก็มีร่างเล็ก ๆ แวบผ่านด้านข้างของเธอไป เธอจึงเดินไปดูด้วยความสงสัย

เธอเดินผ่านโถงทางเดินที่มีห้องมากมายนับไม่ถ้วน เธอค่อย ๆ เขาไปใกล้ จากนั้นจึงค่อย ๆ เปิดประตูทีละบาน ๆ จนกระทั่งมาถึงห้องสุดท้ายตรงหัวมุม ด้านในมีเสียงโต๊ะและเก้าอี้ชนกัน

“ใครอยู่ข้างใน ?”