มีนาเปิดประตูเข้าไปในทันที แต่กลับพบเพียงแมวสีดำกระโดดออกมาจากด้านใน มันยื่นกรงเล็บอันแหลมคมไปที่ใบหน้าของเธอถ้าไม่ใช่เพราะเธอหลบได้ทัน ใบหน้าของเธอคงจะเป็นรอยขีดข่วนแน่นอน
“เอ๊ะ ? ทำไมที่นี่ถึงมีแมวได้ ? สัตว์เลี้ยงของณภัทรอย่างนั้นหรือ ?”
แต่ด้วยนิสัยของเขาแล้ว จะมีสัตว์เลี้ยงได้อย่างไรกัน แม้แต่หมาป่าหิมะตัวนั้น เขาก็ซื้อมาเพื่อเอาใจเธอเท่านั้น ปกติแล้วเขาเองก็ดุร้ายกับมันมาก เอะอะก็เตะมันลอยกระเด็นไป จนทำให้เจ้าสิงโตต้องวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนไปหลบอยู่ใต้โซฟาทุกครั้งที่เจอเขา
จากนั้นเธอจึงปิดประตู แล้วหันหลังเดินจากไป แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนด้านหลัง มีสายตาคอยจับจ้องเธออยู่ตลอดเวลา เธอหันหลังกลับไปมองทันที แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า ดูเหมือนว่าเธอจะเครียดจนเกินไป ต่อไปไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น จะให้คนบ้าณภัทรข่มเหงเธอ จนทำให้เธอพักผ่อนไม่เพียงพอเช่นนี้ไม่ได้อีกเด็ดขาด
ในขณะที่เธอกำลังเดินลงบันได มีร่างเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นตรงหน้าต่างของประตูบานนั้น แต่ตอนนี้ เธอก็กำลังจ้องมองมาที่มีนาด้วยแววตาชั่วร้ายและริษยา จนกระทั่งมองไม่เห็นร่างของเธออีก
ตอนนี้ณภัทรกลับมาแล้ว วายุถือกล่องอาหารเดินตามเขาเข้ามา
“เอาล่ะ นายออกไปได้แล้ว”
มุมปากของวายุกระตุกเล็กน้อย ลูกพี่โทรศัพท์หาเขาตั้งแต่เช้าตรู่ ก็เพื่อให้เขานั่งเครื่องบินนำอาหารเชามาส่งให้อย่างนั้นหรือ ?
“ลูกพี่ ผมเองก็ยังไม่ได้กินอะไร……”
“ไสหัวไป !”
วายุออกไปข้างนอกด้วยใบหน้าที่ขมขื่น แน่นอนว่านอกจากพี่สะใภ้แล้ว ลูกพี่ช่างไม่มีน้ำใจกับคนอื่นเลยจริง ๆ
จากนั้นเขาจึงขึ้นเครื่องบิน ขณะที่กำลังจะสตาร์ทเครื่องยนต์ ก็ได้ยินเสียงดังมาจากทางด้านหลัง เมื่อหันหน้ากลับไปดู กลับพบว่าไม่มีอะไร จากนั้นเขาจึงสะบัดหัว แล้วพึมพำกับตัวเองว่า : “หรือเพราะตัวเองหิวจนหูแว่ว ?”
มีนาจ้องมองอาหารเช้าที่วางอยู่เต็มโต๊ะ ส่วนมากเป็นอาหารจานโปรดของเธอ เธอรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก เขามีความคิดที่รอบคอบเช่นนี้เสมอ
“มัวแต่ยืนนิ่งอยู่ทำไม รีบนั่งกินเร็วเข้า”
“กินให้เยอะหน่อย ผมเห็นคุณผอมโซแล้ว”
“ต้องดื่มนมให้มากสักหน่อย หลังจากนี้ผมจะดูแลให้คุณดื่มนมทุกวัน”
เขาเป็นเหมือนกับหญิงชราขี้บ่น ทำให้เธอหัวเราะร่าออกมา : “นี่ ณภัทรคะ ทำไมคุณถึงขี้บ่นเหมือนแม่ของฉันเลย ? คุณว่าน่ารำคาญไหม ?”
หลังจากเธอพูดประโยคนี้จบ ก็รู้สึกเหมือนนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จากนั้นจึงก้มหน้าลงไปกัดขนมปัง
“เด็กโง่ ! มีคนเคยกล่าวไว้ว่า หากมีภรรยาให้เลี้ยงดูเหมือนลูกสาว ทำเช่นนี้เวลาเลี้ยงลูกสาวจะได้มีประสบการณ์อย่างไรล่ะ”
“คุณชอบเด็กผู้หญิงหรือ ?”
“ใช่ ถ้าจะให้ดีจะต้องสวยเหมือนคุณ”
เธอหัวเราะคิกคัก : “ถ้าเป็นเด็กผู้ชายล่ะ ?”
“ผมก็จะส่งเขาไปฝึกในค่ายทหาร !”
ใบหน้าของเธอแดงก่ำทันที : “ใครบอกว่าจะมีลูกกัน ?”
เขาเหลือบมองท้องน้อยของเธอ : “ไม่แน่ว่าอาจจะมีแล้วก็ได้”
“ไร้สาระ ! จะเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร ?”
เขายิ้มอย่างชั่วร้าย : “คุณกำลังกล่าวโทษผมว่ายังมีความพยายามไม่พอใช่ไหม ? ถ้าเช่นนั้นต่อไปผมจะทำกิจกรรมกับคุณทั้งตอนเช้า ตอนเที่ยง และตอนเย็น”
“ฮะ ! รีบกินข้าวของคุณเถอะ”
ใบหน้าของเธอแดงก่ำ มือของเธอสัมผัสลงบนท้องน้อยอย่างไม่รู้ตัว ตรงนี้สามารถตั้งท้องลูกของเธอกับเขาได้ เมื่อคิดถึงอนาคตที่เธอจะให้กำเนิดเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาในสักวัน เธอก็รู้สึกมีความสุขอย่างมาก
หลังจากกินมื้อเช้าเสร็จ ณภัทรก็จูงมือเธอเดินไปรอบ ๆ คฤหาสน์ : “ถ้าคุณไม่ชอบสไตล์การตกแต่งของที่นี่ สามารถปรับเปลี่ยนเป็นแบบที่คุณชอบได้นะ”
คฤหาสน์ทั้งหลังมีการตกแต่งอย่างหรูหราและเรียบง่าย แต่ส่วนใหญ่จะใช้สีโทนเย็น มองดูแล้วจึงรู้สึกไร้ชีวิตชีวา
“ฉันอยากเปลี่ยนผ้าม่านทั้งหมด จากนั้นวางเก้าอี้นอนไว้ด้านหน้าหน้าต่างบานใหญ่ เช่นนี้ก็จะสามารถนอนอาบแดดได้”
“อืม อีกทั้งยังสามารถนอนอาบแดดไปพลาง ทำเรื่องที่เราชอบไปพลางได้ด้วย……”
“หึ ! นั่นเป็นสิ่งที่คุณชอบต่างหาก !”
เขายิ้มแล้วโอบเอวของเธอเอาไว้ จากนั้นจึงใช้ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ไปบนบั้นท้ายของเธอ : “หรือว่าคุณไม่ชอบ ? นี่คุณกำลังสงสัยทักษะของสามีอยู่ใช่ไหม ?”
เธอยืนตัวแข็งทื่อในทันที บทเรียนหลายต่อหลายครั้งที่ผ่านมา เธอไม่มีทางสงสัยในความสามารถของเขาเด็ดขาด จากนั้นเธอจึงยิ้มโปรยเสน่ห์ออกมา : “ที่รักยอดเยี่ยมที่สุด”
เขาผลักเธอชิดกำแพง : “ในเมื่อพอใจขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นก็สนุกกันอีกสักรอบเป็นไง”
มุมปากของเธอกระตุก แล้วรีบบอกปัดว่าเธอนั้นไม่สบาย เขาถึงได้ยอมปล่อยเธอไป
“ปีศาจน้อย คุณคือยาชูกำลังของผม ทำให้ผมเสพติดได้ตลอดเวลา”
เขากอดเธอเอาไว้แน่น จากนั้นจึงใช้คางซุกไซร้ที่คอของเธอ : “ผมอยากจัดงานแต่งงานเดือนนี้ รีบประกาศให้คนทั้งประเทศรู้ว่า คุณคือผู้หญิงของณภัทรคนนี้”
“ฉันเป็นผู้หญิงของคุณนานแล้วไม่ใช่หรือ จดทะเบียนสมรสแล้ว ขึ้นเตียงแล้ว ส่วนเรื่องงานแต่ง……คงไม่เป็นไร”
อันที่จริงแล้ว ในใจของผู้หญิงทุกคนล้วนมีงานแต่งงานในฝันทั้งนั้น เพียงแต่เขางานยุ่งอยู่ตลอดเวลา อีกอย่าง พวกเขาก็ใช้ชีวิตร่วมกันมานานขนาดนี้แล้ว จึงเคยชินกับการใช้ชีวิตแบบสามีภรรยาแล้ว ส่วนเรื่องงานแต่งงาน เธอเองก็ไม่ได้ตั้งตารอสักเท่าไหร่นัก
“ผู้หญิงปากอย่างใจอย่าง ผมบอกแล้วว่าจะมอบงานแต่งงานในฝันให้แก่คุณ”
เขาจูงมือเธอเดินต่อไปข้างหน้า : “อีกเดี๋ยวโรเบิร์ต เบลล์ก็จะส่งรูปแบบของแหวนเพชรในปีนี้มาให้ ถ้าหากคุณชอบวงไหนก็รีบบอกผม ผมจะได้ให้เขารีบผลิตออกมาอย่างรวดเร็ว”
มีนาตกใจจนอ้าปากค้าง : “โรเบิร์ต เบลล์ คือคนที่ทำแหวนเพชรให้กับราชวงศ์ในนานาประเทศโดยเฉพาะคนนั้นนะหรือ ? ฉันได้ยินมาว่าเขาคนนี้มีนิสัยประหลาด ในหนึ่งปีจะผลิตแหวนออกมาแค่วงเดียวเท่านั้น ถึงขั้นไม่เห็นแก่หน้าราชวงศ์เลยด้วยซ้ำ”
“เหอะ ! ถ้าอย่างนั้นก็ต้องดูว่าเป็นใคร สามีของคุณหน้าตาหล่อเหลาหล่อเหลาขนาดนี้ เขาจะกล้าไม่ไว้หน้าได้อย่างไร !”
เธอรู้สึกไม่เชื่อ จึงถามด้วยความสงสัย : “คุณบอกฉันมาหน่อยซิว่า ทำไมเขาถึงรับงานของคุณ ?”
“เพราะผมเคยช่วยชีวิตเขาเอาไว้”
เป็นเช่นนี้นี่เอง จากนั้นเธอก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที : “ฉันอยากออกแบบแหวนเพชรเอง รวมไปถึงเครื่องประดับกับชุดแต่งงานด้วย”
ดวงตาของเขาเป็นประกาย : “คิดไม่ถึงเลยว่าแพทย์หญิงมีนาจะมีความสามารถมากมายเช่นนี้”
อันที่จริงแล้ว นี่เป็นวิธีคลายเครียดของเธออย่างหนึ่ง หลังเลิกงาน เธอมักจะนั่งวาดรูปเครื่องประดับต่าง ๆ ด้วยมือ ซึ่งถือเป็นการเรียนรู้ด้วยตัวเองอย่างหนึ่ง
เขานั่งอยู่ข้างเธอเงียบ ๆ และยกชามะนาวมาให้เธออยู่บ่อย ๆ หรือไม่ก็บีบนวดไหล่ให้กับเธอ
“เสร็จแล้ว !”
เขาหันไปมองแหวนเพชรที่เธอออกแบบ แหวนทั้งสองวงมีรูปแบบที่คล้ายคลึงกัน เป็นแหวนเกลี้ยงประดับด้วยเพชรเม็ดเล็ก ๆ รอบวง เพียงแต่บนแหวนของฝ่ายชายจะมีปีศาจตัวเล็ก ๆ หนึ่งตัว ส่วนของฝ่ายหญิงจะมีนางฟ้าตัวเล็ก ๆ หนึ่งตัว อีกทั้งด้านในของแหวนจะสลักชื่อของกันและกันเอาไว้
“เหอะ ? คุณว่าผมเป็นปีศาจอย่างนั้นหรือ”
เธอหันมองเขาอย่างไตร่ตรอง : “อืม ดังนั้นคุณจึงต้องการให้นางฟ้าอย่างฉันคอยช่วยคุณอย่างไรล่ะ”
“อืม จริงด้วย ตอนนี้ผมเองกำลังตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน ไม่รู้ว่านางฟ้าจะยอมช่วยผมดับไฟก่อนหรือเปล่า ?”
เขาก้มหน้าลงไปจูบริมฝีปากของเธอ จากนั้นจึงใช้มือลูบไล้ไปบนท่อนขาที่นวลเนียนของเธอ จนเกือบจะล่วงล้ำเข้าไปในกระโปรง……
จู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น ช่างขัดจังหวะในตอนนี้เสียจริง ๆ
“บ้าเอ๊ย !”
ตอนที่เขาจะหยิบโทรศัพท์ออกมาโยนทิ้ง ก็เห็นหมายเลขที่คุ้นเคยปรากฏอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ จากนั้นเขาจึงถือโทรศัพท์เดินออกไปที่ระเบียง
หลังจากเขาคุยโทรศัพท์สายนั้นจบ ใบหน้าของเขาก็เคร่งขรึมลง ดวงตาของเขาฉายแววอำมหิตออกมา
