มีนารู้สึกโดยสัญชาตญาณว่าการันต์จะต้องเบื้องลึกเบื้องหลังเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นละก็เขาคงไม่มาปรากฏตัวอยู่ที่นี่
เขาลืมตาทั้งสองข้างขึ้นอย่างช้า ๆ และรู้สึกเจ็บที่หัวใจเป็นครั้งคราว: “ทำไมคุณถึงไม่เชื่อข้อมูลในข่าวเลยล่ะ?”
“ฉันรู้จักผู้ชายของฉันดี เขาเป็นคนที่มีความเชื่อมีความยึดมั่น ไม่มีทางที่จะทำเรื่องนอกลู่นอกทางแบบนี้!”
เขาเลือดกระฉูดขึ้นมาทันที และได้ฉีกความสง่างามที่มีอยู่ในยามปกติออกไป พลางกล่าวอย่างใส่อารมณ์: “คุณพึ่งจะรู้จักกับมันแค่สองสามเดือนเอง แต่กลับรู้จักกับผมมายี่สิบกว่าปี หรือว่าคุณยอมที่จะเชื่อมัน ก็ไม่ยอมเชื่อผมเหรอ?”
เธอปล่อยมือจากคอเสื้อของเขาอย่างช้า ๆ : “การันต์ มันเทียบกันไม่ได้อยู่แล้ว เขาเป็นสามีของฉัน เป็นเดิมพันเดียวในชีวิตของฉัน คุณกับฉันโตมาด้วยกัน เป็นเพื่อนที่สนิทในชีวิตของฉัน ฉันไม่อยากให้ระหว่างเราแม้แต่เพื่อนก็ยังเป็นไม่ได้”
คำพูดประโยคนี้เป็นเหมือนกริชที่ถูกแทงเข้ากลางใจของเขา เขาอยู่เคียงข้างเธอมานานหลายปี แลกกลับมาแค่คำว่าเพื่อน? เขารักเธอโดยไม่ต้องสงสัย เพียงแค่เขาแสดงออกไม่ค่อยจะเป็น มักจะซ่อนความรักเอาไว้ในใจ แต่ในใจของเขา เธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขาต้องการ
เป็นเวลานานเขาถึงสงบอารมณ์ของตัวเองลงได้ และพูดขึ้นมาอย่างช้า ๆ : “ณภัทรเป็นคนที่ทำอะไรแข็งกร้าวโหดเหี้ยมมาโดยตลอด เป็นธรรมดาที่จะมีศัตรูอยู่ไปทั่วทั้งในและนอกประเทศ พวกเขาจะต้องไม่อยากให้เขามีชีวิตรอดกลับมาอยู่แล้ว และมีความเป็นไปได้ที่พวกเขาจะร่วมมือกัน”
“หึ! ดังนั้นคนพวกนั้นก็เลยสร้างเรื่องขึ้นมาใส่ร้ายเขา ก็เหมือนกับแทงข้างหลังเขาไม่มีผิด!”
“มีนา ถือโอกาสในตอนนี้ที่ยังมีคนไม่มากที่รู้ว่าพวกคุณแต่งงานกัน รีบไปฟ้องหย่ากับเขา ผมจะไปขอให้คนช่วยทำเรื่องให้จบลงโดยเร็ว”
เสียงแกร๊กดังนั้น เธอเปิดประตูรถออก และกล่าวอย่างเย็นชา: “คุณการันต์ รบกวนลงจากรถด้วยค่ะ!”
“มีนา ผมทำเพื่อคุณนะ ผมไม่สามารถมองดูคุณพลอยได้รับอันตรายเพราะเขา คุณรู้ไหมว่าทันทีที่คุณถูกพาตัวเข้าไปตรวจสอบในสถานที่แห่งนั้น จะถูกกลืนกินจนไม่เหลือแม้แต่กระดูก หรือแม้กระทั่งตัวเองตายแบบไหนก็ยังไม่รู้!”
เธอหันมาและยิ้มเบา ๆ : “ขอบคุณที่เตือน แต่ว่าณภัทรเคยพูดไว้ ตอนมีชีวิตอยู่ฉันเป็นคนของเขา พอตายไปฉันก็เป็นผีของเขา”
การันต์ลงจากรถ และยืนมองเธอขับรถออกไป เขากำหมัดแน่นและชกเข้าไปที่กำแพง เลือดสด ๆ ไหลคดโค้งลงมาตามแขน เห็นแล้วช่างน่าตกใจ แต่สำหรับเขาแล้ว ที่เจ็บปวดมากกว่านี้ก็คือหัวใจดวงนั้น
เขาทั้งเสียใจทั้งเสียดาย ในตอนนั้นเขาไม่น่าปล่อยมือจากผู้หญิงคนนี้ เขางอตัวลงอย่างเจ็บปวดรวดร้าว: “มีนา มีนา……”
ในตอนที่มีนาขับรถใกล้จะถึงคฤหาสน์นั่นเอง กอหญ้าก็ได้โทรเข้ามา: “คุณผู้หญิงคะ อย่ากลับมา! โอ๊ย!”
“กอหญ้า!”
เสียงของผู้ชายคนหนึ่งได้ดังขึ้นมาในโทรศัพท์: “คุณนาย ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนเหรอ?”
มีนาตัดสายโทรศัพท์ไป และปิดเครื่องทันที เธอจอดรถ และทิ้งโทรศัพท์ลงไปในถังขยะ จากนั้นก็ปล่อยผมลงให้ปิดหน้าของตัวเองเอาไว้แล้วหายเข้าไปในฝูงชนอย่างรวดเร็ว
เธอคิดไม่ถึงว่าหน่วยงานที่มีส่วนเกี่ยวข้องจะเริ่มจับกุมเร็วขนาดนี้ ข่าวนั่นเป็นเพียงแค่เรื่องราวที่แพร่ออกมาโดยไม่มีมูลความจริงเท่านั้น แต่กลับถูกพวกคอยแต่จะเอาผลประโยชน์โดยไม่ออกแรงพวกนั้นน้ำมาเป็นหลักฐาน เธอเชื่อที่การันต์พูดแล้ว มีคนคิดจะถือโอกาสนี้ทำลายณภัทร และข่าวนั่นก็เป็นเพียงการใส่ร้าย เพราะพวกเขารู้ดีว่า เพียงแค่อาศัยข่าวลือก็สามารถทำลายคนคนหนึ่งได้ เพราะยังไงน้ำหลายของฝูงชนที่โง่เขลาหลายหมื่นพันคนรวมกันก็สามารถทำให้คนจมน้ำตายได้
ไม่นาน พวกตำรวจก็ได้หาโทรศัพท์และรถที่มีนาทิ้งไปเจอ
“ค้นดูให้ทั่ว คนจะต้องยังอยู่ใกล้ ๆ นี้แน่!”
เพียงแต่ว่าพวกเขาตามหาอยู่นานแสนนานก็ยังหาเธอไม่เจอ
“หึ! สมกับที่เป็นผู้หญิงของนายณภัทรจริง ๆ ความสามารถในการซ่อนตัวถึงได้ร้ายกาจแบบนี้”
“หล่อนก็แค่ดิ้นรนเฮือกสุดท้ายเท่านั้นเอง พวกเราปิดถนนทุกจุด สถานีทุกแห่ง และสนามบินทุกที่เพิ่มกำลังคนลาดตระเวน จะเป็นไปได้เหรอที่เธอจะมีปีกบินหนีไปเองได้?”
ในตอนนั้นเองหญิงสาวในคราบของนักเรียนกำลังพยุงหญิงชราผมขาวข้ามถนน
“ขอบใจหนูมากนะ คนใจดีแบบหนูมีอยู่ไม่มากแล้ว”
“ไม่ต้องเกรงใจค่ะ หนูช่วยคุณ และก็ช่วยตัวหนูเองด้วย”
จากนั้นมีนาก็ได้หมุนตัวเดินจากไป เธอในตอนนี้ไว้ผมสั้น เมื่อรวมกับใบหน้าเล็ก ๆ ที่สวยสดใสของเธอแล้ว เหมือนกับเด็กนักเรียนสาวเป็นอย่างมาก
เมื่อตกกลางคืน ทำเนียบประธานาธิบดีสว่างไสวไปทุกพื้นที่ ทหารรักษาการณ์ยืนยืดอกหลังตรง สายตาคมกริบจ้องมองไปด้านหน้า
ที่หน้าทำเนียบประธานาธิบดีคือสวนสาธารณะเซ็นทรัลพาร์ค ด้านในปลูกเต็มไปด้วยต้นมะเดื่ออเมริกันที่สูงใหญ่ เขียวชอุ่มไปทั่วทั้งบริเวณ ในเวลานี้เงาร่างบอบบางร่างหนึ่งได้ซ่อนตัวอยู่หลังต้นมะเดื่ออเมริกัน เธอลูบคลำเจ้าแมวเหมียวที่อยู่ในมือ: “เด็กดี ฮอทด็อกอีกครึ่งที่เหลือที่แกอยากได้อยู่ในกล่องนั่นไงล่ะ ไปเอามันสิ”
เธอปล่อยมือ แมวตัวนั้นก็ได้คลานเข้าไปทางถังขยะที่อยู่ด้านหน้าทำเนียบประธานาธิบดี
ปัง! แมวตัวนั้นหมดลมหายใจไปในพริบตา ทหารรักษาการณ์เอาปืนไปเก็บไว้ที่เอวเหมือนเดิม: “คืนนี้จะต้องเพิ่มความระวังให้มาก แม้แต่สัตว์เดรัจฉานตัวเดียวก็ปล่อยให้เข้าไปไม่ได้!”
มีนาครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว เกิดเรื่องขึ้นกับณภัทร คนที่สามารถช่วยเขาได้ในตอนนี้ก็มีเพียงคุณกำพลอาจารย์ผู้มีพระคุณของเขาและท่านประธานาธิบดีแล้ว เพียงแต่ว่าเพราะเรื่องยิหวาที่เกิดขึ้นเมื่อก่อนหน้านี้ ทำให้พวกเขาสองคนเกิดความบาดหมางกัน เมื่อเทียบกันแล้ว ขอความช่วยเหลือจากท่านประธานาธิบดีมีความเป็นไปได้สูงมากกว่า
แต่ว่าวันนี้ ทำเนียบประธานาธิบดีมีการป้องกันอย่างแน่นหนา แม้แต่สัตว์เดรัจฉานตัวก็ไม่ยอมปล่อยไป มีความเป็นไปได้เพียงสองอย่าง หนึ่งคือ ท่านประธานาธิบดีถูกคนควบคุมเอาไว้ ไม่สามารถสั่งการได้ และไม่รับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นภายนอก สองคือ เขาละทิ้งณภัทร ดังนั้นจึงยอมรับต่อความอัปยศที่ณภัทรได้รับ ที่เพิ่มการป้องกันก็เพราะกินปูนร้อนท้อง
ไม่ว่าจะเป็นข้อไหน เธอก็ตัดสินใจที่จะบุกเข้าไปในทำเนียบประธานาธิบดี เพื่อความอยู่รอดของณภัทร
ภายในห้องทำงาน ท่านประธานาธิบดีกำลังจดจ่ออยู่กับการเขียนคำวิพากษ์วิจารณ์และให้เชิงอรรถเอกสารอยู่ ในตอนนั้นเองเงาร่างร่างหนึ่งก็ได้ปรากฏขึ้นที่ด้านหน้า เขานึกว่าเป็นพนักงานทำความสะอาดโดยสัญชาตญาณ เลยไม่ได้เงยหน้าขึ้น
จากนั้นมีดพกที่เย็นเฉียบเล่มหนึ่งก็ได้จ่ออยู่ที่บริเวณเอวของเขา: “ท่านประธานาธิบดียังจำได้หรือเปล่า?”
เขาเงยหน้าขึ้นมาและได้สบตากับดวงตาเจ้าเล่ห์คู่หนึ่ง ในขณะที่ตะลึงอยู่นั้นเขาก็ได้เห็นคนคนหนึ่ง ไม่นานเขาก็ดึงสติกลับคืนมา: “เธอข้ามาได้ยังไง?”
มีนาปัดฝุ่นที่อยู่บนตัวออก: “แอบอยู่ในถังขยะ และชิงเอาชุดมาจากพนักงานทำความสะอาด”
แน่นอน พนักงานทำความสะอาดที่โชคร้ายคนนั้นตอนนี้กำลังนอนอยู่ในถังขยะ
“เธอไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้กับฉัน ฉันเชื่อใจณภัทรมาโดยตลอด ไม่เชื่อว่าเขาจะทำเรื่องแบบนี้ได้”
“แล้วทำไมคนพวกนั้นถึงได้เริ่มลงมือกับคนที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของณภัทรแล้วละคะ?”
“ฉันไม่รู้เรื่องนี้เลย จะต้องเป็นการตัดสินใจของพวกระยำในวุฒิสภาพวกนั้นแน่เลย เธอเองก็น่าจะรู้ ถึงแม้ฉันจะอยู่ในตำแหน่งที่สูงส่ง แต่ก็มีบางเรื่องที่ไม่อาจทำตามใจตัวเองได้”
“งั้นตามความหมายของท่าน ที่ฉันมาในครั้งนี้เป็นการเสียเวลาเปล่างั้นเหรอ?”
“ณภัทรได้ขาดการติดต่อกับฉันไปแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะส่งกองกำลังทหารลับของตัวเองไปที่ประเทศเอเดนเพื่อตามหาร่องรอยของเขา”
“ได้ งั้นรวมฉันด้วยคน!”
เขามองเธออย่างชื่นชม: “สมกับที่เป็นผู้หญิงของณภัทรจริง ๆ กล้าหาญมีอุดมการณ์ บ้าบิ่นเฉลียวฉลาด เป็นผู้หญิงที่ไม่แพ้ให้กลับผู้ชายเลยสักนิด”
“ขอบคุณท่านประธานาธิบดีที่ชื่นชม จะให้ฉันพักอยู่ที่นี่สักคืนได้ไหมคะ?”
“ได้สิ พรุ่งนี้ฉันจะสอดแทรกเธอเข้าไปในทีม และส่งเธอไปที่ประเทศเอเดนพร้อมกัน”
จากนั้นเขาก็ได้กดโทรศัพท์โทรออกไป สั่งให้ทหารรักษาการณ์พาตัวเธอออกไป ในตอนที่เธอหันหลังกลับนั่นเอง ทันใดนั้นปลายกระบอกปืนที่เย็นเฉียบก็ได้จ่อเข้าที่หัวของเธอ: “เหอะ! คุณมีนา คุณนี่กล้าบุกรุกแม้กระทั่งทำเนียบประธานาธิบดี ใจกล้าจริง ๆ เลยนะ แต่น่าเสียดายที่โง่เกินไป!”
